A

Voor haar kennen mijn letters geen geheimen.
Kruiselings kijkt ze door me heen.
De Allerliefste twee mooie benen
met een sterke dwarse streep erin.
Mijn eindeloos
weergaloos
begin.

No for an answer

Kan nee?
Gewoon.
Rechttoe.
Rechtaan.

Of wil je dat het klinkt als nee?
Schuin.
Steels.
Streels.

En mag NEE?
Niet te bedwingen.
Luid en
klaar
om onomwonden te verwonden.

Zal je me dan
negeren?
Of onbedwingbaar
luid en
klaar
begeren?

Soul mate

Ik weet niet wat houden van betekent en nog minder wat een ziel voorstelt, maar ik houd zielsveel van je. Zonder jou is de wereld alleen de wereld en die ken ik al.

Uit: De waarnemer van Wim Kayzer, uitgeverij Balans, 2006, p. 64.

Fishnet stockings and high heels

Met Interview brengt Steve Buscemi (Fargo, The Sopranos) een ijzersterke ode aan de in 2004 vermoorde Theo Van Gogh. In de remake van de nederlandse film (2003) vertolkt Sienna Miller de rol van de bloedmooie soap- en horror film celeb Katya. Teasing, flirting, game-playing, naughty, as in the kind of bad that's good, vertelt Katya aan journalist Pierre (Steve Buscemi) waarom mannen vallen voor netkousen....: Watch this scene.

Meenemer op de DVD: als making of is een Nova-reportage van Twan Huys opgenomen. Geniet vooral van een hilarisch ontregelende, frame-breaking Hans Teeuwen.

Een rode kerst

Ze fietst de heuvel op. Het is bar koud. Haar verkleumde vingers doen pijn wanneer ze plots moet remmen voor het rode verkeerslicht. Met tegenzin laat ze dames met zevenendertig boodschappentassen het voetpad oversteken. Ze heeft haast. Moet kerstinkopen doen. En van al die haast wordt ze kregelig. Ze wil een trage kerst. Zoals sneeuwvlokken die omlaag dwarrelen, op je muts blijven liggen, en geen zin hebben om te smelten.

Terwijl witte wolkjes uit haar mond waaien en de uitlaatgassen van een aftandse Ford Fiesta gretig meedwarrelen, verzint ze een kop warme chocolademelk. Met een wolk slagroom. En een ondeugend scheutje Cointreau.

Op groen geeft ze zich gewonnen en beslist om warm breed te lachen naar een bontjas met tas.

Kerst is warm worden bij rood licht en zin hebben om door groen te gaan. Traag. Alsof het nooit oranje zal worden.

Happy end

"Ben jij ongelukkig?"
"Nee, gelukkig niet."

The frozen world

Of hoe koud ook warm kan zijn: Emilie Simon met The Frozen world (uit March of the Penguins)

Won't you open for me
The door to your ice world
To your white desert
I just want to stare
Out over these snowfields
Until we are one again
We belong to the frozen world
When the ice begins to thaw
Becomes the sea
Oh, you will see
How beautiful we can be

Stil

Als ik naast je zit en het is stil
omdat we niet willen, hoeven, moeten wat zeggen
dan voelt het niet leeg.
Of onbehaaglijk.
Maar warm, vol en vertrouwd.
Alsof ik je al altijd ken.

Als ik stil naast je blijf zitten
niet op je schoot kan glijden en met je verglijden
dan is dat niet
omdat ik je nog maar van een paar woorden geleden ken.
Maar omdat je me vult met je stilte
en ik bang ben
dat ik altijd naar je zou kunnen luisteren.

Facework

Vaak geciteerd, niet altijd even genuanceerd, maar het moet gezegd: het intrigeert. In de zestiger jaren pretenderen twee studies (Mehrabian & Ferris, 1967; Mehrabian & Wiener, 1967) dat de effectiviteit van de boodschap die je wil overbrengen steunt op een eenvoudige wiskundige formule 7-38-55. Ofte: 7 % van je boodschap steunt op wat je verbaal te berde brengt, 38 % breng je over met je stem, ritme, volume en whoooow!maar liefst 55% van wat je wil vertellen gebeurt door gezichtsexpressie...

Voor een genuanceerde visie op deze cijfers: Lapakko (2007)
Doe de test: hoe goed herken je gelaatsuitdrukkingen en micro-expressies van emoties?

Surrender

In zijn werkelijkheid
verdwijnen haar waar en waarom.
Is ze, mag ze, kan ze
kwetsbaar echt.
Gaat ze, groeit ze, vervloeit ze
tot één
en
geheel
de zijne.

The Ellen Show

Jenna Bush op visite bij stand-up comedian Ellen Degeneres. Jenna, te gast in de show om haar boek te promoten, krijgt een telefoon onder haar neus geduwd, nadat ze heeft verteld dat ze haar vader altijd kan bellen. "Dad...?" "Yes, baby?" "...Are you mad?"

Slow

Het Engels heeft er een prachtig woord voor: racy. Pittig, pikant, sexy. In het dialect zeggen wij: een snelle. Maar Kylie Minogue doet het traag: Slow. Begeleid door zwoele minimalistische dancey-trancey electro groove. De geluidloze duik in het zwembad just grabs you. So does the bird's-eye view of bodies lying round the pool.

Acting dopey

Zondagochtend en onmenselijk vroeg. Haar kleine Klaartje wordt vandaag boven de doopvont gehouden. Samen met Karen, Jasper en Kasper. Gezellig gegroepsdoopt.

De pastoor begroet haar met een uitgelaten “ Dag flinke mama!”. Ze is moe maar beantwoordt zijn handdruk stevig en verdoezelt haar wilde, onuitgeslapen haren met een gulle glimlach. Even ontsnapt er aan zijne eerwaardigheid een ongegeneerd luid “Ohlalalalalala”. De man fluit er net niet bij. Ze kleurt. Krijgt een ketterige gedachte. Deze zielenherder houdt vast van wild.

Ze gaat zitten, en doet alsof ze luistert naar Gods dienaar. Die prevelt door de microfoon: “Water is herboren worden. De oorsprong van alle leven”. En intussen huilen alle baby’s. Hartverscheurend. Zoals alleen baby’s dat kunnen.

Waarom wil ze dit? Oprecht geloof? Of een schaamlapje voor haar angst om anders te zijn?

Door de veelkleurige glasramen van de kerk straalt een winterzon. Het geeft de groepssessie iets nonchalants warms en zachtjes wenst ze op haar beurt Klaartje, Karen, Jasper en Kasper veel water, warmte en zonlicht. Maar wanneer de kerkdienst verder kabbelt en keuvelt krijgt ze genoeg van smeuïg familiegeluk.

Even waant ze zich verloren. Alleen. Aan de rand. Maar dan, onverklaarbaar plots, krijgt ze zin om volstrekt ontoelaatbaar uitgelaten, ongepast gek te doen. Ze wil kaarsvet in het rond blazen, tapdansen op het altaar, fopspenen door het gangpad gooien!

Ze staat op, kijkt Klaartje recht in de huilende ogen en fluistert zachtjes:“ Lieve meid van me, mama voelt zich herboren”.

En zonder omkijken huppelt ze olijk de lange kerkgang door.

Laptipsy

Dell's just landed in my lap. Topped up my inbox. Explored my Mozilla. Browsed my software and uploaded some hardware.

We had a great giggling googling mediaplayertime.

Onderhuids

Schrijven is dikwijls een poging om iemand te begrijpen door in zijn/haar huid te kruipen. Meestal een gedoemde, futiele poging. Uiteraard.

Uit: Een jaar als (g)een ander van Kristien Hemmerechts, uitgeverij Atlas, Amsterdam, 2003, p. 97

Empathie en sodomie

Zondagmiddag. Een Feeling enquête zou haar met tien vragen vertellen of ze excentriek is. Ze betwijfelt sterk of excentriekelingen überhaupt behoefte hebben aan bevestigende instant diagnostiek. En of ze op zondagmiddag de Feeling lezen. Die zitten vast dressed up like a diva in een zuurstofbar in Artcube.

Eén van de statements luidt: “Ik ben visueel en verbaal begaafd.”

De stelling noopt haar tot verderdenken.

Haar observatievermogen en verbale vlugheid doen haar wel vaker de das om. En dan niet meteen een excentriek paarse met knalgele magrieten. Wanneer ze met mensen praat, registreert en voelt ze elke kwink- en pinkslag. Elke minieme trilling in hun stem, elke mondhoek die een graad te veel naar onder beweegt, elke subtiele bewuste of onbewuste klemtoon. In gesprek op café of restaurant dubbeldist ze. Ze hoort in canon de conversatie die ze zelf voert én het gesprek aan de tafel naast of voor haar. Ze voyeurt stiekem de blikken die het koppel rechtover haar wisselt en vraag zich af hoe gelukkig ze zijn.

Begaafd? Vooral vermoeiend. Vaak raakt ze overprikkeld en moet ze zich terugtrekken. In alle rust. In een gelaatsloze, expressieloze ruimte. Even alles lozen. En op zondagmiddag de Feeling lezen.

Onlosmakelijk verbonden met haar visuele en verbale honger kampt ze met onontkoombare empathie. Ze ziet en voelt alles mee. Als haar onuitstaanbare baas geëmotioneerd vertelt over de MS van haar man voelt ze oprecht mee. Eén miniscule traan en ze snottert mee, strijkt zachtjes over haar haar en geeft haar een warme knuffel.

Besodemieterd empathisch. Een excentriek empathiek mietje.

Mmm, die diagnose zegt haar wel wat...Anaal en verbaal begaafd?

Moet kunnen.

Ze vinkt ‘ja’ aan.

Even geen eenrichtingsverkeer op de snelweg

Vanavond treedt Sarah Bettens op in de AB en niet helemaal toevallig gooit Studio Brussel gretig songs van de voormalige Kate's Choice in de ether. De Morgen abonnees kregen onlangs Shine gratis bij de krant. Ik zat er niet echt op te wachten, beluisterde nonchalant een paar nummers, besloot dat het te veel naar garagerock rook en deelde hem opnieuw uit aan een lieve vriendin die er ontzettend blij mee was. Wanneer Bettens de gitaren hard laat raggen, klinkt het alsof ze zich moet bewijzen; “kijk mij eens, ik kan best ook hard klinken.” Maar toen ik vanavond op de donkere snelweg Come over here uit haar vorige album Scream hoorde kreeg ik zowaar even spijt. In dit lied schreeuwt ze niet, maar fluistert. En je luistert. Warm, rauw, breekbaar en met een opgewekt basloopje dat er doorheen stuitert. Wanneer weet je of je in de juiste richting gaat? Blijf je, ga je door, of maak je rechtsomkeer? En tussen alle twijfel door, een motto om te koesteren: "embrace the color in your life".

Something tells you, you should go
Deep down you've always known
Something sweet is on the other side
Mama's gonna cry for you
Papa might disown you
You are getting ready for the ride

So won't you come over here?
Come over here
Come over here

Anti-aging

Onder de hooggeletterde headline staart Dr. Thierry haar glazig aan. Hij is er 50 maar oogt er 35. Met geëpileerde wenkbrauwen en een mis-en-plis houdt hij een krachtig pleidooi voor hormoontherapie: happy en glad oud worden. Mits een bescheiden bijdrage van een fortuin, kan ze meteen morgen dik aan het smeren en spuiten en aan het eind zo’n zeven jaar jolig langer leven.

Ze knippert even met de ogen. Zeven vette dolle koeiejaren erbij. Da’s niet niks. Een fortuin is...te veel.

Stil bedenkt ze een home-made hormoonrecept. Een alternatief zevenstappenplan voor een levenssnoeperige dame:

1.Negen maanden bolbuiken met hoelahoep-oestrogeen.
2.Endorfines bij de eerste K3 huppelsprong, Ploppirouette of Bumbaduik
3.Exorfines op de dagen dat ze het grut ver vér weg wenst.
4.Een dagelijks supplement werk-en stresscortisol.
5.Autorijden met uptempo testosteronmuziek en een onderbuik vol subwoofer.
6.Hevig headbangen op de dansvloer. In een hormonaal opwaartse spiraal. Zonder dure spuit. Lekker sexy vooruit.
7.Last but not least: feromenaal fantastisch fffrijen (en dit beslist zo fffeel mogelijk).

Ze gooit het glossy tijdschrift aan de kant en neemt een doordacht besluit. Ze hoeft geen spuit. Weg met Thierry smeersmurrie, leve de horny-moon therapie! (Oeps, tja, ze heeft net een shot rijmisol gezet en dolveel zin in pret)

If you forget me

Krachtige, warme poëzie op een grijze winteravond. Madonna leest een parel voor van Pablo Neruda. Ijzingwekkend sterk. Hoopvol mooi. Om overtuigd te raken van de spankracht van de liefde. En van het charisma van Madonna.

A heavenly smile

Stil drijft het me
naar waar ze was en
niet meer is.

Telkens weer.

Als om haar niet te kwetsen
blijf ik
droef.

Mag ik naar de oppervlakte?
Stoeien, spelen, duiken, de warme zeewind ruiken?
Luchtig drijven op een matras
één met het water
niet meer denken aan later
of aan hoe het ooit was?
Zomaar soezen in het nu
en lachen naar de hemel?

Lacht ze dan terug?
Ziet ze me?
Geniet ze met me?

Gefelicitaart

"Jij bent helemaal op lichaamstemperatuur", knipoogt hij schalks.

Ze moet er van blozen.

"Wil je dat ik in één keer blaas?", vraagt ze verlegen.

"Ja, doe maar lekker hard. En dan likken. Langzaam. Rondom rond."

Ze krijgt opnieuw een kleur.

"Vind je het lekker?", vraagt hij lief.

"Mmmbwmm." Ze heeft de mond vol.

"Mag ik je dan nu zoenen?"

Ze knikt en likt de slagroom uit haar haar.

Ze is een meisje van 37 jaar.

Lucht

Roem is de hobby van bellenblazers.

Bernard Dewulf in De Morgen van 26 Oktober 2007.

Kort

Kort gezegd, jij mag lang duren.

The speed of life

Naarmate je zekerheid opbouwt in je loopbaan, groeit de overtuiging dat je niet voortdurend moet werken. Je maakt tijd om te focussen op andere zaken. Ik heb een geweldige groep vrienden, al 25 jaar. Hoe ouder je wordt, hoe makkelijker het is om bijeen te blijven en tijd met elkaar door te brengen. Mijn familie is ook een bron van geluk. Ik heb prachtige ouders en een fantastische zuster. Dat zijn prioriteiten. En het dragen van Speedo-zwembroeken. ( lacht) Ik heb er nu een paar aan, onder mijn kostuum. Hoor je dat niet aan mijn stem?' (lacht)

George Clooney in De Standaard van 20 oktober 2007.

Over vliegeraars en gekrompen minnaars

In het kader van het Internationaal Filmfestival Gent werd gisteren een uitverkochte ode gebracht aan Alberto Iglesias, veelzijdig componist en lieveling van Pedro Almodóvar. Hoewel Marc Forsters The Kite Runner nog in de bioscopen moet komen, kregen we onder het houten middeleeuwse gebinte van de Bijloke de magische muziek live te horen. De vertolking van Dimitri Psonis op lira, santoor en rubab ontroerde diep. De avond sloot af met een vleugje fantasie en humor, een scene uit de film Hable con Ella live begeleid door het Vlaams Radio Orkest. El Amante menguante is Almodovars sublieme hommage aan 'The Incredible Shrinking Man' ('57) van John Arnold waarin een 'gekrompen' man een slapend naakt vrouwelijk lichaam verkent en haar tenslotte 'binnendringt'. De tuimelpartij van de kleine man op de volle borsten is hilarisch en terzelfdertijd fijnzinnig erotisch.

Kracht

Ik ga uit van mijn eigen kracht. En mijn eigen kracht schuilt in mijn eindeloze nieuwsgierigheid. Nooit is het genoeg. Ik heb nog zoveel te doen. En van navelstaren word je blind. Stagnatie is de hel. Beweging het tegendeel. Ik beweeg alom. 'Je est un autre'. Arthur Rimbaud! In elke weerspiegeling zit een ander. Altijd die vernieuwing.

Simon Vinkenoog in een interview met Margot Vanderstraeten in De Morgen, 17 oktober 2007

Dertien in een dozijn

Eerst was er het schoorvoetende ontdekken. Dan de spanning. Even een ménage à trois. En tot slot de uitdaging.

Je nam me mee naar Caron in de Veldstraat. Rookwaren Caron. Je kocht Havana’s, vroeg aan de man er voor mij één op te steken en gebood me rokend de Veldstraat door te lopen. Ik verpinkte niet. “Trut”, zei je toen. Jouw manier van verbaal aaien. En het mooiste dat je tegen me kon zeggen. Ik houd niet van klef. Lievezoeteke is niks voor mij.

Diezelfde avond kwam je langs. Je stond aan de deur met een plastic zak van de Fnac. En een verse onderbroek erin. Je hebt nooit veel koffers gehad. Op reis gaan betekende voor jou een kartonnen doos nemen, alles erin en weg.

We deelden het bed en ik vroeg: “Hoeveel zijn me voor gegaan?”. Je zei: “Dertien”. Ik dacht: “Laat ik meteen onthouden dat ik in de rij sta. Een serienummer heb.”

Maar je bleef steeds langer bij mij en minder lang bij de rest.

In bed is het perfect. Zo egocentrisch als je te werk gaat met eten, drinken, leven, zo vol overgave ben je naar mij toe. Je vraagt altijd of het oké is, of ik het liever zus heb of zo. Je forceert niets. Je hebt natuurlijk al heel wat ervaring.

Je bent een man van uitersten. Daar hou ik van. Driftig, mannelijk. Met een afgetrainde torso en een zakmes in je broekzak. Maar je kan ook kapot gaan van mooie muziek. We hebben alle symfonieën van Mahler. Uren liggen we op de grond samen te luisteren.

Maar we worden oud. En bang voor het afscheid. Ik zie paniek in je ogen als ik ziek word of me even minder voel. Als je weg bent, op reis, leef ik niet meer. Ik sterf af. Eten lukt me niet, slapen ook niet. Ik ga nergens heen. Blijf binnen. Alleen. Ik wacht. Waak.

Als het gebeurt, dan wil ik samen met je gaan.

Onder een grote aureool.

Jij fluistert liefkozend: “Gij zijt een ongelooflijk taai beest”.

Waarop ik onhoorbaar zacht: “Gij zijt de vent van mijn leven geweest.”

Geïnspireerd door een interview van Marijke Libert met Eleonore Vigenon, echtgenote van Jef Geeraerts in De Morgen, 13 oktober 2007.

Hans

Het is afgelopen.

Er komen foto's.

Ben je getekend?

Met gebogen schouders. Een witte stropdas. Onmodieus te klein.

Plechtige communieschijn?

Je kreeg de strop.

Je hangt.

Voor het leven.

Voel je het? Als een schot dwars door je borstkas heen?

En voor wie het allerliefste werd weggeschoten?

Is alles voorbij?

Is het afgelopen?

Lost

Schrijven is als de liefde: je verliest er jezelf in.

Woorden van Nobelprijswinnaar Literatuur 2007 Doris Lessing in een interview met De Morgen-recensent Marnix Verplancke, 2005

Het is een magere troost

Het is een magere troost
dat alles moet verdwijnen

en ik je hoe dan ook op een keer
toch zou moeten missen, bij voorbeeld

door de dood. Ik hou van je, al
kunnen we waarschijnlijk niet meer
worden wat we vroeger waren of dachten
te zijn. Geen verhalen over afkeer,

over waanzin of grote trouw: ik
verlang naar toen terwijl
ik ouder word. Ik denk
nog veel aan jou.

Uit: In de piste van Tom Lanoye, uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, 1984

Vuur

Ze schittert, vonkt, prikkelt, straalt. Haar haren pieken pittig. Ze huppelt. Giechelt speels.

Ze is aanstekelijk.

De bakker.

Knipoogt.

Ze gaat zweven. Heel even.


Ze struikelt. Over alles. Verslaapt zich. Wil terug. Onder de donsdeken.

Fuck. Foert. Out-of-office.

Ze wil.

Een vonkbonk.

Ze wil.

Een warme bakker.

Wash and Go

Vaak heeft hij zin om zichzelf om te gooien. Een verrassende snapshot van een ander leven. Sprankelend opnieuw voor het eerst bemind worden. Geen aanwas of afwas. Weg van wat was. En op naar wat kan zijn.

Hij wil leven, beleven, niets missen.

Maar wordt verlamd door angst om los te laten.

Hij is geen zorgeloos verkennende, wilde, onbesuisde levensreiziger.

Geen Procter and Lifegambler.

He'll just keep on dreaming of being reckless.

Take a walk on the wild side

Ze ligt op haar rug en ademt.

De luchtstroom trekt in één haal naar haar hart en borstkas, maakt een zijsprong naar haar schouders, glijdt met een sterke stoot via haar strottenhoofd naar haar voorhoofd en houdt halt net voor haar gesloten oogleden.

Verlangen.

Vast vooruit.

Wil eruit.

De volgende ademhaal zoekt lager houvast. Dringt diep door naar haar onderbuik, warmt zich wee en vleit zich diep, vol neer.

Vredig vast.

Ze rekt zich uit en zet de muziek aan. Gets her Lousy Reet up.

Ademgevecht wordt achter-werk. Buik verzoent zich met hart. Inside turns outside.

God, how she loves the wild side.

Adam en Eva

Op dag zes schiep god Eva. Voos maar meedogenloos gaf hij een ruk aan het deksel van zijn toverdoos. Hij zwaaide met zijn staf en sprak toen dit met haar af: Elke maand zou ze bloeden in het kruis. Zonder enig abuis. Eva Always goes Nana. Voila. Basta. C’est ça.

Het Paradijs was spetter. Adam befte Eva te pletter. Het aardse leven was fijn. Eén groot feromenaal festijn.

Dra kwam de C-bra. En Adam werd week als vanillevla.

Op één van de door zijne Voorzienigheid geregelde mens-onwaardige visitatiedagen keelde Eva luid: “Je bent een varken met een lange fluit. Punt. Het is uit.”

Tot zover de illusie van het Eden. Adam behoorde tot het verleden.

Op dag zeven kwam het licht. Het was een spectaculair gezicht. Een leger neo-testosteronlampen kwam jolig aanstampen. Eva speelde lekker hard op de bal. Ze voelde zich groter dan het heelal.

Toen kwam de wind, zuchtte streels en gaf Eva een kind.

Nog vele lichtjaren zou Eva baren. En zich de liefde laten verklaren.

Om voor altijd de herinnering aan die onstuimige jaren te bewaren.

Poedels

En daarbij, poedels zijn geen echte honden. Dat zijn homofiele mini-lama's. Dus dat zijn zowiezo losers.

Uit: Heden Soup! van Wim Helsen, uitgeverij Meulenhoff/Manteau, 2007, p. 20

Het spoor kwijt

We zitten tegenover elkaar in de trein. Je ogen lachen. Je haren krullen speels in een staartje.

Hoe veel en hoe lang heb je het met hem gedaan?

Je was vast spannend.

Ik voel me oud. En moe. Moeder met een baarbuik en een slappe sexspier.

Je schatert. Je borsten dansen mee.

Ik kijk weg. Het zijn kanonballen. Ze doen me balen, kotsen, kannibalen. Ik bijt je genadeloos een tepelkloof. Knaptand je tot echtgenote en huissloof.

Ik sta op, zeg je gedag en glimlach.

Je was vast een kanonba(na)liteit. Zomaar eentje voor de lieve aardigheid.

Het voelt fijn weer op perron 2 te zijn.

Net niet ontspoord. Net niet ongehoord.