Cold hard

Hij zocht het. In de hoogte van een andere lach. In de laagte van een hoer. Maar bleef het spoor bijster.

Hoe laag kon hij vallen? Hoe hard kon hij zich bezeren aan de scherven van het raam? Ze zagen er prachtig uit. Onbereikbaar. Afwerend en uitnodigend tegelijk. Vijftig euro zou hij neertellen. En lager, dieper, harder, voller stoten. Tot diep in zijn borstkas zou hij het hijgen laten nadeinen. Vergeten wie hij was. Wie hij behoorde te zijn. Hij zou bezitten, begeren, hongeren. Gulzig bijten, likken, stoten, scheuren. Niet na-denken, niet na-praten, niet, niets hoeven. En vergeten waarnaar hij op zoek was.

Niet veel later zou de hardheid opnieuw bezit van hem nemen. Hem overmeesteren, omspannen. Hij zou in de spiegel kijken. Vermoeid en rusteloos zuchten. Weten dat hij het niet had. Nooit zou hebben. Vervolgens zou hij alle hoogte van zichzelf verliezen. Niet de moed hebben om zijn stoppelbaard af te scheren. En diep onder de lakens kruipen. Op zoek naar de zachtheid van een onbereikbare diepte. Om de volgende dag opnieuw onherroepelijk te vluchten in de onvermijdelijke hardheid van zijn bestaan.

Piccolo David

Laat rijd ik op de lange autosnelweg. Laat de drukte en het jolijt van een uitbundig vrolijk concert achter me. De radio trilt zacht op rust: Jazz. Er zit zachtheid in de dubbele eindmedeklinker van dit genre.

Vrolijk, rustig ingetogen en sterk brengt Piccolo David me in vervoering. Onmetelijk klein rijden we elke dag de onzichtbare einder van de snelweg van het leven tegemoet. Gaan we groots de uitdaging aan met een denkbeeldige Goliath. Beloftevol, hoopvol. Rustig, ingetogen en sterk.

Piccolo David is een compositie van de Tilburgse pianist Jeroen van Vliet. Het stuk verscheen op de CD The Poet & Other Tales (Challenge). Volgens een recensie innemend, romantisch en ontroerend. En ook: muzikale literatuur.

Must go find this.

Herbeluister Jazz. Uitzending op Radio Klara van 26 mei 2008.

Hoogten en laagten

Er zijn weinig mensen, denk ik, die zijn opgevoed zoals het hoort, met een juiste mix tussen begrenzing en vrijheid. De enkelingen die zo'n jeugd hebben genoten, die hoeven later geen hoogten en laagten op te zoeken. Maar de overige 85 procent zoekt naar nieuwe beschadigingen, om te voelen dat ze leven. Die kennen dat mooie, rustige gebied tussen pijn en geluk niet.

Steven Van Watermeulen in een dubbelinterview met Oscar van den Boogaard in De Morgen van 28 mei 2008. Door Jeroen Versteele.

Back to that fonzy feeling of afore

Nostalgie naar de jaren 80. Dat was de boodschap van Wim Opbrouck & Maandacht met hun TV-tunes KN2. In een uitverkochte, zwoele NTG schouwburg gaven ze een muzikale oplawaai van jewelste. Passeerden de revue: The A-team, Dallas, The Flintstones, The Dukes of Hazard, Buck Rogers, Cheers… en vele anderen.

Dubbel gevoel. Genoten, gelachen. En ook. Bevreemdende, onheilspellende flitsen, visioenen van mezelf in een bejaardentehuis. Met het animatie-team in de refter. Krom in een rolstoel dubbel liggen om het verleden.

Maar zover is het nog niet. I'm only midlife.

Favoriete hoogtepunten van de show:

1. een moment van bezinning rond de tv-tune van het journaal als zou het de hippe voorbode zijn geweest van hedendaagse electro-beat en house.
2. de Dallasdialogen tussen seute Ellen en JR alias Wim-met-warme-broek-op-de-naaf Ewing.

Sublieme oooooh-momenten:

1. de Happy Days-tune. Frivool. En happy dus. Meteen zin in Fonzie.
2. the romance, candy & sugar van Love Boat. Love won't hurt anymore. It's an open smile on a friendly shore.

Ah. How I wish it could be.

Niettemin.

Grenzeloos, grandioos veel gelachen tijdens deze voorstelling.

Nog tot het eind van de maand in de vlaamse culturele centra.

Enjoy.

The lake

Vandaag mocht ik werken met zicht op meer. So lovely is the loneliness of the lake. Geven om, omgeven door. Rust. Water. Het lichtspel van de zon. Eindeloze bomenrijen. Nu eens helderlentegroen. Dan weer onheilspellend grijs. There's an Eden in its stilly melody.

These words were inspired by a shivering new beauty by Antony & The Johnsons. Enjoy listening to The Lake on myspace.

Sehnsucht

Zilt, zoet, wou ik je zoeken.

Met zachte

drijfkracht

bij je stranden.


Geen crash. Geen schipbreuk.


Warm, nat

bij je aanspoelen

en weinig meer bedoelen

dan ongemeen veel voor elkaar voelen.


Maar liet de vloed van eb

betijen

in een zee

van alle tijd

en

kwam

niet

bij je aan.

1001 Liefdes

Uw woordenschatbewaarster schreef op de site http://www.1001liefdes.be/ een liefdesbrief. Op 12 februari en 12 april kwamen een eerste en tweede boek uit waarin telkens 91 liefdesbrieven werden gepubliceerd. Half juni komt het derde boek uit. Stil zal hierin worden opgenomen. Het boek is verkrijgbaar vanaf 21 juni via http://www.wwaow.be/.

Big, warm thank you aan de 452 lezers die op Stil hebben gestemd en het in de top 5 van de website hebben gekatapulteerd...

Soap

Soms wil je zeep. Want het voelt om zeep.

Wil je lekker languit glijden. Grote emoties blazen. Lucht. Bellen. Vol aardbeizoete rode bubble-gum. Ze lekker niet laten ontploffen, maar aan je lippen laten kleven. Zweven.

En bij zeep horen ook een dweil, en een teil. Om in te soppen. Zonder stoppen. Je voeten in te laten hangen. En ook je handen. Die had je in het haar. Maar kunnen net zo goed mee in het grote nat. Alles lekker plat. Dan gooi je jezelf glibberig languit op de tegels. Rond op de grond. Lekker verdweilen op de vloer. Gewoon jezelf kwijt. Een natte vod. Een zwabber.

En het mag.

Alles mag.

Je neemt

een zeep

sop

tussen

stop.

Tweespoor

Een reëel denkbeeldig scenario. Hij hield van haar vrij. Elise zou gaan. Terugkomen. Hem vinden waar ze hem nooit was verloren.

Met geen vinger had ze hem aangeraakt die avond. De blik stuurs op oneindig. Geen woord had ze gezegd. Zo meteen zou ze opstaan, haar mobiel openklappen en met gehaaste hakken de zware deur van de hotelkamer dicht laten vallen. Zonder omkijken. Dan was het afgelopen.

Hij moest haar voor zijn. Snel zijn. Niet meer nadenken.

En zo gebeurde het. In een lome staat van ontbinding drapeerde ze zich om hem heen.

Nu mocht hij niet treuzelen. Niet twijfelen. Doorgaan.

Hij duwde zijn doorweekte overhemd wat dieper in zijn broek, beende de kamer uit en keek recht in de vragende ogen van de blonde, hoogblauw opgemaakte receptioniste. Haar doordringende blik vertrok aan zijn schoenen en hield halt bij zijn oksels. Beeldde hij het zich in? Het leek alsof ze haar neus ophaalde. Het liet hem koud. Hij was vastberaden. Gooide de sleutel op de mahoniehouten balie. De glazen draaideur van het hotel zong een contrapunt.

Een steek in zijn borst deed hem naar adem happen, en midden in de winkelstraat stond hij even stil. Hij zweette als een os. Hij was kapot. Loodzwaar viel de stad op zijn schouders.

Toen viel zijn blik op de vlek. Rood. Grillig. Onuitwisbaar. Rondom rond de manchetknoop.

Hij trilde. Veegde met zijn mouw over zijn voorhoofd en stapte een winkel binnen. Zonder een woord te zeggen wees hij naar het etalageraam en mompelde snel het volste, meest voluptueuze wat hij op dat moment kon bedenken: “Maat veertig graag”. Met een volle v en een lang, lui, volgzaam vervolg. Het zou haar zitten als gegoten.

Zijn Anna. Met hoofdletter A. Voor haar kenden zijn letters geen geheimen. Kruiselings keek ze door hem heen. De allerliefste twee mooie benen met een sterke dwarse streep erin.

“Wilt u dat ik het inpak?”vroeg de winkeljuffrouw. “Nee, hoeft niet. Is voor mezelf” hoorde hij zichzelf haastig zeggen. Hij wou zo snel mogelijk de winkel uit, een douche nemen, naar Anna toe.

Op de trein was het bloedheet. Met de mouw van zijn overhemd veegde hij het zweet van zijn voorhoofd. Zijn mond was kurkdroog. Hij dacht aan Anna’s lippen. Nat, honingzoet en met een vleugje framboos. Hij drukte het kleine plastic tasje stevig tegen zich aan.

Hoe veel en hoe lang had hij het met Elise gedaan? Het deed hem balen. Kotsen wou hij ervan. Hij slikte droog zijn walging weg. Voortaan zou Anna veilig zijn. Ze zou van hem op aan kunnen. Bij hem mocht ze, kon ze kwetsbaar echt.

De stem van de conducteur deed hem opschrikken. Nog even voor de treindeuren zich achter hem zouden sluiten, hij het perron kon oplopen en Elise spoorloos zou zijn. Verdwenen uit zijn bestaan.

In het raam van de benauwde coupé weerspiegelden de woorden die hij haar had nagelaten. In gedachten gleed hij nog één keer met zijn wijsvinger in de diepe groef van het mes. “Michel”, stond er. Bloed op wit. En, “voor altijd de jouwe”.

Hij was vrij.

Hij kon gaan.

Grillig

Een gril is niets anders dan een vonkje van een slecht humeur.

Uit: Het grote boek van vergeten prinsessen. Philippe Lechermeier & Rébecca Dautremer. Davidsfonds/Infodok. 2006, p. 22.

Mom's a cool chick

Twee warmwakkere kinderlijfjes tegen me aan. Graaiende handen door m’n haar. “Mama, blijf je nog even liggen? Nog niet opstaan, onder de deken blijven, oké?” Ik grom. Doe alsof ik te slaperig ben om gewag te maken van het verrassingsoffensief. Lever me gewillig over. Draai me om. Wentel me in de lome zondagochtend.

Intussen trappelen vier voeten in opgewonden haast op naar tien pistolets en tien sandwiches. Precies dertig minuten later krijg ik ontbijt op het terras geserveerd. Welgeteld één pistolet, belegd met vijgenconfituur en een brandende kaars er midden in geprikt. Rondom een cirkel van roderoze harten. “Het ging even fout, mama. Ik heb kaarsvet op je pistolet gemorst en er bovendien per ongeluk op geniesd.” Ik proest het stil uit. “Maakt niks uit. Dat kaarsvet. Dat krabben we er zo meteen weer af. Wat ziet dat er overheerlijk uit…” Er komt nog vers geperst sinaasappelsap en een kopje thee bovenop. Er wordt nog flink en stevig gemorst.

Ik geniet. Morserig. Moederig. Volop. Vol.

En dan. Uiteraard. De versjes. De zelfgeknutselde cadeautjes. Juf Nynke liet voorgekauwd rijm voor wat het was. Zoonlief kon vrij expressief zijn kleine gang gaan. Mocht morsen met letters. “Mijn mama is cool en lief”, lees ik . Gevolgd door zeven kussende lippen met als onderschrift “Ik kan niet stopen.” En even verder: “Mama, als je iets was om op te eten, dan was je een kip omdat kippen leker zijn en jij bent bijna het zelde.”

Een lekkere kip. En cool bovendien.

Moederdag kan niet meer stuk.

Ik kus mijn kuikens.

De verbeelding aan de macht

Voor mij is de verbeelding alleen vruchtbaar als ze volkomen nutteloos is. Alleen als je in een leegte werkt, kan je tot absolute vrijheid komen: geen verbanden, geen situaties, alleen maar de stuurloze opeenvolging van toevallige gebeurtenissen.

Thomas Claus in een interview met Martin Coenen & Jan Haerynck in Humo van 29 april 2008.