dinsdag 30 september 2008

Lost in translation

Verdriet is een overweldigende emotie. Met alle geweld willen we het vermijden. Maar soms is er geen ontkomen aan, is er afscheid, is er verlies, is er pijn. Soms lachen we verdriet weg, dat heet dan met een lach en een traan, of ook, tragikomedie. Dan louteren we lachend, en kunnen weer verder. Maar vaker nog laten we geen compromis toe, en proberen we te ontsnappen, ver van ver-driet. Dan slaan we aan het vertalen. In het slechtste geval worden we dan agressief of hyperactief, in het betere sportief, of creatief. En zo raken we soms het spoor kwijt: Lost in translation. Dan moeten we op zoek. Naar onze moedertaal. Naar een taal van troost, met een rijkdom aan hulpwerkwoorden en koppelwerkwoorden, met het onderwerp op de juiste plaats, en zonder vraagtekens of imperatieven. Naar een taal vol liefdesverhaal.

maandag 29 september 2008

Dreaming of dancing

Haar benen schoppen, springen, tollen, draaien. De muziek brengt haar hoofd op hol, vrolijk wordt ze ervan, uitgelaten. Rondom rond deinen lichamen. Een natte rug, guitige ogen, een snelle zoen. Bokkesprongen, tuimelende, buitelende benen. Hoog boven de dansvloer wiegen rode, groene en gele lampen mee.

Zo uitgelaten als dit wil ze het elke dag. Rood, groen en geel stralen, wiegen, zoenen, omhelzen, in één vloeiende feeling whoopy beweging in zijn armen landen, weer loslaten en als vanzelfsprekend terug draaien, op het diepe, warme retro ritme van rock, soul & twist. Een eindeloze, voortdurende ommekeer. Een ik-keer-toch-altijd-weer.

Want hij kan haar laten dansen, en zij volgt, op de vanzelfsprekende ritmes van haar ziel.

zondag 28 september 2008

Mc Dreamy

Okay, maybe you should cry.

But crying’s for pussies.

And when you think of pussies, it makes you wanna cry even more.

So. Tuck a fleece blanket around your shoulders, settle in front of the telly, and have dinner on comfort food: Grey’s Anatomy for starters, loads of portions of tender, eye-gleaming Mc Dreamy and for dessert: sweet Belle de Jour.

Droop off to bed, kiss Mr. Right on your right side, tuck in Ms. Beauty of the day, and dream of a mind-boggling threesome.

And don’t cry. Or only in the wink of an eye. Because there’s always a dream to live by.

Yours, threesome truly and unduly,

Ms. Mc Dreamy-de Jour

vrijdag 26 september 2008

Wandrous woman

Taalvirtuozen kunnen aan de slag, here you go: Van Dale Vertaalslag.

Bedenk voor 14 oktober a.s. de mooiste, beste, ludiekste vertalingen voor zes nieuwe woorden uit 2008 in het Engels, Frans óf Duits en word uitgeroepen tot Van Dale-vertaler van het jaar 2008. Opdrachtwoorden van dienst zijn: digiflirten, zwemboerka, horroropa, wolkersvrouw, paktaks en klimaathuis.

Altijd al een wolkersvrouw willen zijn, digiflirtend, wars van pak-me-taks en van kop tot teen onbedekt genietend. En ja, ik heb een horroropa, heimelijk verstopt in de kelder. Hij houdt mijn klimaat neutraal, komt me af en toe dwingend vragen wanneer ik nu eindelijk die vertaalslag ga thuishalen, haalt vervolgens zijn bijl boven en rijt gruwelijk mijn zwemboerka aan flarden.

Best wel een uitdaging, die wedstrijd.

woensdag 24 september 2008

Big boy

Ik krijg een natte, zachte zoen op m’n neus. Grote, diepe ogen kijken me aan. Warm en klein bezorgd. Een stevige knuffel omhelst me. “Ik vind het zo erg als jij je slecht voelt”, fluistert hij me toe. Zijn hand vouwt zich in de mijne en we nemen elkaar mee op wandel. “Slaap maar eens goed, je zal je nadien vast beter voelen”, klinkt het even later grootmoedig aan m’n zij, een echo van de zoete woorden die ik hem zo vaak aan de rand van koorts toesprak. Ik antwoord groot: “Ja, ik slaap en dan is alles vast beter”, strijk door z’n stugge, lange haardos, knijp in z’n hand en knipoog: “want morgen ben jij jarig, jij wordt acht...”. En zo werd het even zacht, ook al lukt het niet, zijn troost mijn wiegelied.

maandag 22 september 2008

Any way the wind blows

In de luwte van alledag
vlijen we
tegen elkaar aan,
streel jij m’n haren
in je schoot
en worden we
windstil.

woensdag 17 september 2008

Nooit meer wachten op waarom

Ze stond op de trappen van het beursgebouw, als altijd, zelfde tijd. Haar haren opgestoken, lippen zacht rood, hoge hielen met het riempje strak rond de enkel en een korte zijden rok waar de wind zo nu en dan doorheen kwam zuchten.

De herfstzon liet haar genieten. Ze hield van wachten op hem, uitkijken naar het moment waarop hij in zijn witte Volvo Amazon statig de bocht om reed en met pretogen het portier voor haar openhield. Ze dacht reikhalzend aan het rode leder van de zetels, het glimmende dashboard met tellers en wijzers, en voelde zich een prinses, een actrice. Elk moment kon de camera inzoomen op het moment suprême.

Ze opende de drukknop van haar suède handtas, ging op zoek naar haar zonnebril en keek terloops op de display van haar mobiele telefoon. Geen berichten. De zelfverzekerdheid waarmee hij haar telkens liet wachten zorgde er iedere keer weer voor dat ze rustig werd. Geen haastig telefoontje om te zeggen dat hij het niet zou halen, geen slordig, snel afgekort bericht om te melden dat het later zou worden. Zij bleef wachten tot hij kwam en hij kwam altijd.

Hij was flamboyant, excentriek een intellectuele levensgenieter, ging in het verzet tegen alles wat vervelend, kleingeestig of kleinburgerlijk was. En hij alleen bepaalde de spelregels. Onberispelijk, in zwart tweed pak met krijtstreep, en geborduurde lederen handschoenen zou hij met vaste hand het stuur omknellen, zijn rechterhand op haar dij leggen, weemoedig glimlachend opzij kijken, haar blik vangen en zeggen: “what the fuck, let's drive to Berlin, Vienna, Warschau, Krakau. Let's pretend. We're in a road-movie with a happy end. No when or why. Girl, believe me, I could love you till I die. "

Maar uren verstreken, de herfstzon verdween achter de hoge flats van de stad en pendelaars wandelden gehaast richting Centraal Station. Ze wendde nog éénmaal de blik hoopvol naar links, daalde toen de trappen af en liet zich met de stroom forenzen meevoeren. Achter de donkere glazen van haar bril vermengden tranen zich met zorgvuldig aangebrachte mascara. Er was geen camera, geen happy end, geen volgende keer, geen waarom of wanneer. Hij kwam altijd. Dus was dit zonder twijfel het afscheid, van de mooiste tijd, voor altijd.

Inzending Base poëziewedstrijd 1001 nacht

1 nacht
ooit en onvoltooid
aan haar zijde, rond en vol
als was er eens en nog eens duizend, duizelend vol van 1.

dinsdag 16 september 2008

The chemicals between us

Liefde wordt lyrisch bezongen, er wordt over geschreven, poëtisch geëvoceerd, én ze wordt ook wetenschappelijk bestudeerd. Wat of waar we, met ons hoofd in de wolken, kop noch staart aan kunnen vastknopen wordt door objectieve modellen, statistieken, evolutionaire theorieën en ander groots gedachtegoed objectief en volledig in kaart gebracht. Of althans een poging hiertoe. Vooral in het domein van de neuroscience wordt druk onderzoek gepleegd naar de biologische voorbepaaldheid van liefde. De antropologische benadering van Helen Fischer nuanceert eenzijdige biologische benaderingen en definieert, aan de hand van kwalitatief onderzoek gekoppeld aan hersenscans en ander bèta benaderingen, het begrip liefde als een complex geheel van 3 fasen, lust, attraction en attachment die elk een afzonderlijk hoekje van ons brein innemen en dus los van elkaar kunnen/moeten gekoppeld worden. Wat verklaart waarom we, heel tegenstrijdig, als een blok kunnen vallen voor een collega en intussen niettemin een langdurige stabiele relatie met een geliefde in stand (trachten) houden. Elke fase heeft zijn eigen chemische substanties met kenmerkend socio-emotioneel gedrag. Zo bevestigt dit onderzoek dat de mix van dopamine, verlaagd serotonine gehalte en epinephrine verantwoordelijk is voor o.a. verhoogde, exclusieve aandacht voor de geliefde ('intrusive thinking'), de ups en downs, de euphoria en grief die gepaard gaan met respectievelijk succes en verlies in de fase van romantic attraction. In "Neuroenhancement of Love and Marriage: The Chemicals Between Us" (2008) gaan Julian Savulescu & Anders Sandberg nog een stap verder met de mogelijke suggestie dat liefde kan gestimuleerd/manipuleerd worden met drugs/hormoonsupplementen. Opmerkelijk in het artikel is de volgende vraag die ze aankaarten: Duty to love? Ofte, kan je plichtsmatig jezelf tot liefde dwingen, till death do us part? Dit is hun antwoord:

Kant famously based his argument against a duty to love on the lack of commandability of love: “Love is a matter of feeling, not of willing, and I cannot love because I will to, still less because I ought to (I cannot be constrained to love); so a duty to love is an absurdity.” Understanding the biology of love calls into question Kant’s famous claim that love is not under voluntary control. While it is true that we cannot will to love, we can make love more probable by manipulating its biological determinants, in the same way as setting the lighting to a romantic level. If there is a duty to be faithful to one’s partner, or a duty to do the best for one’s children (and so remain in a stable relationship), these could ground a duty to try to influence love through biological enhancement. (2008: p. 38)

Dit laatste weiger ik te aanvaarden. Met alle voluntary control die ik in me heb. Aan liefde raak je niet. Door liefde wil je geraakt worden.

maandag 15 september 2008

Odegand

Als bij een buffet, je heerlijk te goed doen aan muzikale fijnproeverij, een onverwachte altijd weer verrassende mengeling van smaken en kleuren: editie 2008 van Odegand, het startschot van het Festival Van Vlaanderen was opnieuw een voltreffer, alleen al om deze éne ontdekking: Stockhausen & Snétberger, een fijnbesnaard, pittig duo van trompet en gitaar dat eigenzinnige jazz brengt. Nog nooit eerder een trompet zo sensueel en met eindeloze variatie bespeeld gezien. Genoten van begin tot eind. Hun CD Streams staat garant voor verrassend, melancholisch en warm luistergenot.

zaterdag 13 september 2008

Straat 69

Het was zo’n dag waarop verdriet je keel dichtsnoert en je angstvallig laptop en draadloze of mobiele telefoons vermijdt, schuw en bang om verder gekwetst te worden door binnenkomende communicatie. Een grijze dag was het, het goot, kortom, de wolken huilden mee. En ja, by all means, da's een cliché. Maar bij verdriet is het toegestaan te vervallen in voorgevormde beelden, en op zoek te gaan naar solidariteit in symboliek. Da's het voorrecht van dichters, schrijvers, liedtekstschrijvers, kortom producenten van melancholisch, kwetsbaar gedachtegoed. Zij plaatsen vertrouwde kentekens van basis-emotie op onze kaart. En meteen ook op de weerkaart, want goed, het regende dus met bakken. Dus. Om verder te gaan, je doet je agenda open, hoewel je ‘m eigenlijk liever in een plas zou laten verwateren, en ontdekt een gepland bezoek aan Dr. Tuyten. Help, daar gaan we weer. Tranen met tuiten. Je negeert de boodschap en concentreert een minieme dosis resterende positieve gedachten op de toch wel pittige locatie van het kabinet van Dr. T.: Straat 69 in AZ St. Jozef. Misschien schuilt ook hier een subtiel signaal? Even later sta je verdwaald te staren naar richtingaanwijzers en pijlen die je naar het onthaal moeten brengen en wordt behulpzaam aangesproken door een oudere dame die je lief verder loodst. Je krijgt zin om haar te omhelzen. Da’s vast een prettige bijwerking van straat 69. Wanneer je merkt dat je verstrooid, verdrietig niet aan centen heb gedacht om Dr. T. met talenten te betalen verschijnt er bij de lift naar straat 69 warempel een geldautomaat, bij onze Noorderburen ook wel flappenteller genoemd. Geflipt, geflapt zijn ze, die Hollanders. En ziedaar, alsof je onverdraagzame gedachtenflarden worden gelezen door, laat ons zeggen Dr. E.T. in de bovenste hemel (die waar die wolken meehuilden), word je aan de liftdeuren ingehaald door een jongeman van vreemde afkomst die nobel de bankkaart komt brengen die je, nog steeds verstrooid en verdrietig, in de flapmachine had achtergelaten. Een gebaar om racistisch gedachtegoed een stevig allochtoontje lager te laten zingen.

Je tranenhemel splijt intussen stilaan open, zij het nog even gehinderd door een jammerlijke ontdekking in de wachtzaal. In de immer grote chaos van je handtas ontdek je geen balpen, geen vulpen, geen potlood, niets waaraan je tijdens het wachten je schrijfdrang kwijt kan. Je vraagt het aan je buurvrouw, die steevast meteen op zoek gaat in haar nog grotere chaos en een rasechte Bic te voorschijn tovert. Wanneer ze halverwege je verhaal door de dokter wordt opgeroepen en je haar balpen wil teruggeven zegt ze glimlachend: “ Je krijgt 'm, ik heb er thuis genoeg.”

Rue soixante-neuf lacht je intussen languit breed toe. Je steekt je tong uit naar de wolken. Avec un bic, tu te sens superchic(k).

dinsdag 9 september 2008

Verweersregels

"Stop, hier kunt u niet door. Dame, u zit op een dood spoor. "

"Maar agent, beslist. Het is wérkelijk een heer in het verkeer, een voorbeeld van voorrang. Van averechts. Van macho-koelte, zachte zwoelte. Van mooie muziek, rake woorden. Kortom, een rotonde zonder Noorden. "

"Mevrouw, verkoop geen nonsens unique. Mooie woorden? De man danst graag op koorden. He may give you wings, but he's a man of all strings. Nogmaals, dit is een cul-de-sac, voor u het weet rijdt u zichzelf in de prak. Dus, ik zeg het opnieuw, dwingend maar traag: Graag. Open dat dak. Eruit. Rechtsomkeer. Weg van die heer. Met hem wil u geen verkeer. "

"Goed agent. We zien elkaar morgen weer? "

dinsdag 2 september 2008

Afscheid

Champagne vult bruisend de glazen. "Toosten we op het afscheid?" grinnikt ze. "Mmmm", klinkt het volmondig aan het voeteinde van het bed. "En als we nog vrijen, dan is dat beslist enkel voor de sex", gaat ze waarschuwend verder. "Uiteraard", is zijn antwoord, "dat pik ik graag nog even mee voor ik opstap."

De glazen tikken tegen elkaar, de voeten raken in elkaar verstrengeld, bruisend, bubbelend, vloeien druppels over de rand. Handen raken vluchtig, ogen volgen, monden ontmoeten elkaar.

De scheiding vloeit rijkelijk tussen de lakens.