The sound of San Francisco

This is grand. Tomorrow, I'm an aviator travelling round the world. Cheerio, all the way to SFO. Astray, to the city of the hippie-hosed and gay.

Wanna join me on the Global Deejays bus?

A fool's parasite

We beslissen niet op wie we verliefd worden. Een beslissing is een rationele, weloverwogen stap, gesteund op criteria die we zorgvuldig wikken en wegen. En verliefdheid heeft de onweerstaanbare neiging tot overwicht, spilzucht, toevloed, overvloed en zotte zondvloed. Daar is geen wikken aan. Laat staan wegen en overwegen.

We beslissen niet op wie we verliefd worden. We vallen op iemand. In het veilige geval weren we ons, verward en verlamd door het onvoorspelbare, oncontroleerbare. In het avontuurlijke scenario gaan we voor vrije val. Soms landen we zacht, met zoenen en zie-je-zo-graag-zoetigheid, soms bezeren we ons.

Maar toch gaan we door. Buiten onze wil om, onvermogend en onvoorzienig, omdat onze hoop op zachtheid het haalt van de angst voor hardheid.

Dat heet dan verlangen naar overgave. De gave om je te willen geven, dwars door alle ratio heen. Of ook passie, het onstilbare verlangen naar paso doble.

En waar passie rijmt op fantasie, is dat voor NO voor ratio. Beide zijn hardnekkig tegenstrijdig en onverzoenbaar. Passie en ratio geeft samen parassietio. En dat is een vieze bacterie waar we niet mee besmet willen worden.

We beslissen niet op wie we verliefd worden. Het is geen beslissing, maar ook geen besmetting. Het is ongeneeslijk, overheerlijk, onverantwoord, irrationeel verlangen naar veel. En wie neemt graag genoegen met weinig?

Wetenschap, vragenschap

Het pekelen van haring gebeurde vroeger op grote schaal, volgens een welbepaalde techniek, en was een echte specialiteit van de Nederlanders. Na het ophalen van de netten werden de haringen aan boord gekaakt, men maakte een insnijding onder de linkerkieuw en verwijderde een deel van de ingewanden. Na het kaken werden de haringen met zout bestrooid en in tonnen gelegd, men schikte de haringen in lagen op elkaar, waarbij elke laag met zout werd bedekt. Zo werden er in een ton ongeveer duizend haringen zij aan zij geschikt.

Gisteren in de Buren in Brussel zag ik Bas Haring, Nederlander, één uit de duizend, gepekeld, pittig en vooral: niet gekaakt. Verfrissend én zonder een blad voor de mond bewees de jonge filosoof, wetenschapper en auteur van "Kaas en de evolutietheorie" onweerlegbaar hoe wetenschap in essentie neerkomt op vragenschap, verwondering, op zoek gaan, je perspectief verleggen, je blik ontwapenen, met humor, met relativeringsvermogen én toch zonder fundamentele vragen uit de weg te gaan.

Podcast binnenkort beschikbaar op de website van de Buren. Hoorcollege over de evolutietheorie downloadbaar op Luisterrijk.

The void

Ze wist dat er maar één uitweg was: loslaten.

Niet wachten, niet hopen, niet jagen, niet verlangen,

loslaten.

Maar los was leeg. Ze zou verzuipen, verdrinken, verdrieten.

Dus rende ze.

Als een anti-lope.

Wild-weg, ver weg moest het.

In paniekloop botste ze tegen alles aan, onderdrukte een korte, gesmoorde pijnkreet, holde, spurtte, stormde verder.

Zij was het wild. Hij de jager. Zijn schot dodelijk.

Ze struikelde, viel, lag.

In de strik van zijn armen.

Als een schot in de roos.

Hij prikte zich aan haar doornen, snoof haar geur, kwam tot bloei in het diepe, volle rood van haar wellust.

Hij was wild, zij jachtig.

In ademloze stilte daalden ze af.

Naar een leegte die hen niet meer losliet.

Wanna do me babe?

Het feminisme kwam in golven. Er was first wave, second wave, en nu zitten we zo stilaan ongeveer op het hoogtepunt van de third wave. Nu wil het trefzekere, contradictorische toeval dat die derde golf (hoezee!) een lichting overtuigde hot, beach babes heeft voortgebracht, die ffollop flirten en andere f-woorden met gaarnte in de mond en tussen de benen nemen. Die nieuwe lichting heet, geloof het of niet, do-me feminism, en volgens The American Thinker staat ze hier voor:

“do-me feminism holds that sexual promiscuity in women is a form of equality, empowerment, and self-actualization.”

Met andere woorden: Jij mag me doen, iedereen mag me doen, we doen het allemaal, is dat niet feministisch fenomenaal?

Op heel exuberante schaal uit zich dat in “girls going wild”, horden jonge meisjes die wild uit de kleren gaan op party’s en te koop lopen met al het frêle fraais dat hun deernige jonkheid verblijdt.

Het blijft een tijdloos gegeven. Vrouwen willen opboksen tegen mannen, zich meten, zich weren, respect vragen, of desnoods afdwingen, een eigenheid claimen. De vraag is echter, in welke mate jonge vrouwen op deze manier hun identiteit verloochenen? Is het dat wat ze willen: skip-along, philandering, emotion-less, fast sex? Of willen ze tederheid, aandacht, bevestiging, liefde? Maar vragen ze het op de verkeerde manier? Een andere vraag die deze derde golf oproept is: hoe kan een vrouw, zonder preuts te zijn, toch vragen om genegenheid, respect, en waardering? Door zichzelf naar waarde te achten en zich langzaam prijs te geven, aan wie het verdient? Of klinkt dit nu amechtig middeleeuws, met de toren, de minstreel, de ridder, u weet wel, het romantisch liefdesspel?

Nu heet het: “Wanna do me in da back of ur car, luv?
”
En dan, zacht en heet... : “Yeah, cool, dude.”

And then, a cool WAVE, makes you wet, shiny and fresh. En yep, voor je’t wist: you’re a true-born feminist.

Just to see what's cookin'

“Ik kook experimenteel” stond er in grote, witte letters op de blauwe keukenschort. Hij droeg '‘m wat klunzig, de letters stonden niet groot en breed op z’n borstkas, maar waren verzakt, zo ongeveer tot op hoogte van z’n kruis. Marieke kon het lachen moeilijk bedwingen. Maar ze wist, dit is een cruciaal moment, het begin van een prille relatie, dan heb je het niet over borstbreedte en kruishoogte. Dan houdt je het best nog even veilig. En ze vroeg “Eten we lasagne?” “Ja, alles gaat in laagjes vandaag”, was het antwoord. “Oh, da’s best wel experimenteel, weet je ik naai...” “Ook in laagjes…?” onderbrak hij haar. “Eh….die schort wel wat strakker rond je nek” fluisterde ze verder, en bukte zich om, op kruishoogte, verlegen in de oven te staren. “Vind je 'm er lekker uitzien?” klonk het van hoger. “Best wel, zal ik kijken of ie gaar is?” Ze ging een stapje achteruit, nam de ovenwant van het aanrecht, een vork uit de besteklade en keek 'm ondertussen onwennig, lachend aan. “Zullen we?” informeerde hij. “Wat?” vroeg ze, bleu en nietsvermoedend. “Beginnen met het grote experiment?” klonk het stil. Toen viel de vork, de ovendeur ging met een klap dicht, de schort af, z’n hemd, jeans, boxershort, alles uit. Marieke bukte zich, op kruishoogte, en liet begaan. De lasagne mocht best nog even in de oven staan.