Van oud naar nieuw

Het is de overgang, de mengeling van oud en nieuw. De onvolbrachte voornemens, de verre verwachtingen die zich opnieuw opdringen. Gemengd met de duisternis van eindejaar. De poging tot knetterend vuurwerk dat niet veel verder komt dan een luide knal. De champagne die rijkelijk vloeit, samen met een stilzwijgend besef van jaren die voorbijglijden, in elkaar vloeien zonder opmerkelijk veel verandering. Het is de melancholie van een einde dat nadert, een afscheid en de nakende stilte van het onbekende.

In het onduidbare gemis en de leegte die me deze dagen overvielen, zocht ik heil in muziek. En vond het in een prachtige remix: I get a kick out of you (Verve Remixed, Vol. 4). Een rake overgang, een trefzekere mengeling van oud en nieuw. De diepe, trage, treurige stem van Ella Fitzgerald, eigentijds, verrassend en respectvol vormgegeven door The Cinematic Orchestra. En oh, wat blijft de vinyl lekker kraken.

I get no kick from champagne
Mere alcohol doesnt thrill me at all
So tell me why should it be true
That I get a kick out of you

Some get a kick from cocaine
I'm sure that if I took even one sniff
It would bore me terrifically too
But I get a kick out of you

I get a kick every time I see you standing there before me
I get a kick though it's clear to me, you obviously don't adore me

I get no kick in a plane
Flying too high with some guy in the sky
Is my idea of nothing to do
Yet I get a kick out of you

Morgen vertrek ik. In a plane, off to Spain. Benieuwd of het de treurige melancholie verjaagt.

Aan alle vrienden: ik neem jullie mee, van oud naar nieuw. Dat blijft onveranderd zo.

Kerstverhaal

Tijd: Kerstavond 1987, tijd om te gaan slapen.

Personen: Reza (vrolijk en ontvankelijk); Ronald (koortserig, in bed, alleen in boxershort).

Plaats: Reza's kamer bij mw. Van de Bergshol, die zelf bij haar familie verblijft. Geen kerstboom, wel veel kaarsjes.

Thema: Gelukzalige verliefdheid in voor-en tegenspoed en de onvermijdelijke lichamelijkheden.

Motto: Minnen, wat is minne dan? Minne sal een lieflic schijn, tusschen vreemden luden sijn (Dirc Potter)


'Jij een gewonde Nederlandse soldaat in het oerwoud (achtergelaten door zijn maten), en ik een verdwaald Indonesisch meisje, ' zegt Reza en ze speelt dat ze me ziet liggen en dat ze daarvan schrikt. Ik kreun en zucht, en dat is niet gespeeld. Reza komt langzaam dichterbij.

'Wees niet bang voor me, meisje. Ik zal je niets doen.'

'Jij bent een moordenaar,' zegt Reza met een afgemeten, Indonesisch accent.

'Nee, meisje, echt niet, ik ben gewond, dat speel ik toch niet? Wil je me niet helpen?'

'Als ik bij je kom, ga je me verkrachten.'

'Nee, heus niet...'

(wil ze dat?)

'...ik heb veel pijn, kom eens hier.'

Indonesische Reza komt schichtig naar me toe en bekijkt mijn wonden. Ik verkracht haar niet. Ik scheur met één hand en m'n tanden een stuk van m'n denkbeeldige legerhemd af en ik vraag of ze dat ergens wil natmaken, zodat ik er mijn verwonding mee kan deppen. Indonesische Reza rent naar de keuken, ze laat de kraan stromen en ze rent weer terug.

'Adoe ja, ben je beschoten of zo?' vraagt ze, terwijl ze het vuil uit m'n wonden probeert te vegen.

'Ja, auw!'

'Sorry.'

'Geeft niet. Hoe heet je eigenlijk, meisje?'

'Reza.'

'Mooie naam. Goed Reza,' zeg ik, als de de doek om m'n arm heeft geknoopt, 'zou jij voor mij een sigaret kunnen pakken? Ze zitten in m'n broekzak.'

Indonesische Reza steekt haar hand onder het dekbed en ze graait in mijn schaamstreek op zoek naar een denkbeeldig pakje sigaretten. Als ze het pakje gevonden heeft, haalt ze er met één hand een sigaret uit en houdt die voor mijn lippen. Van tafel pakt ze een pakje lucifers en strijkt er een af, een echte. Ik inhaleer de lucht tussen mijn wijs-en middelvinger en bekijk Indonesische Reza.

'Hoe oud ben je, Reza?'

'Ik ben bijna dertien....Kijk mijn borstjes beginnnen al te groeien,' zegt ze, en ze trekt haar cacaobruine T-shirt op om het te staven. Aanstalten om ook haar uit bamboevezels gevlochten rokje op te trekken maakt ze niet. Wat is ze mooi, mijn Indonesische Reza, in dit kaarslicht. Kaarslicht.

'Bij ons is het nu Kerstmis, ' zeg ik, 'vieren jullie hier ook Kerstmis?'

'Kerstmies?'

'De geboorte van Christus.'

'Chriestus?'

'Jezus! Het feest van zijn geboorte. Ehm. Geslachte kalkoenen, kribbetjes, Maria en Jozef, mistletoes, kerstbomen. Kerstbomen, hebben jullie hier geen kerstbomen?'

'Adoe nee.'

Ondanks mijn verwondingen sleep ik me van het Ikeabed en ga met Indonesische Reza voor een boompje staan.

'Dan gaan we een kerstboom optuigen!' zeg ik, 'hier een boom, maar het is wel een naaldboom, dus pas op: hij prikt.'

Ik sta achter haar en met mijn armen stuur ik de bewegingen van haar armen.

'Eerst moeten we er wat slingers omheen doen, ja zo ja, ehmm, dan draaien we een lichtsnoer in de takken, goed zo, leuk hé, en pak nu zo langzamerhand maar de ballen.'

'Ja, mag ik de ballen pakken?' zegt ze opgelaten, terwijl ze zich naar me toe draait.

'De ballen en het vogeltje, Reza.'

Even laat ik haar haar gang gaan.

'En tot besluit: de piek!'

'De piek! De piek!'roept ze hard, met beide handen pakt ze de piek en zet hem op de kroon.

'En helemaal klaar maken we de boom.' zeg ik, 'door er een laagje witte sneeuw overheen te spuiten.'

'O ja, leuk!' schreeuwt Indonesische Reza, maar in haar enthousiasme komt ze iets te dicht bij de boom, stom zeg, en had ik haar niet gewaarschuwd: hij prikt inderdaad.


Uit Ik ook van jou van Ronald Giphart. Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2007: p. 41-43.

Mannen van 2008

"Man van 2008". Een titel met ambitie. Met ironie ook. Wanneer de kaarten in het spel anders liggen is men plots man af. En blijkt hoe relatief macht, status en titels zijn. Jo Vandeurzen, die premier Leterme uitriep tot "de man van het jaar", nam als eerste afscheid van zijn kopman. Met hem kwam een kwakkel kabinet tot stilstand. De "man van 2008" heeft gefaald, en voorspelbaar was zijn nedergang.

De Morgen Magazine kopt een andere "man van 2008", en brengt een ontroerende foto-reportage van Barack Backstage. Een man met charisma, uitstraling, liefde en doorzettingsvermogen. Met alles wat Leterme, klein en burgerlijk, nooit zal hebben. De reportage van Callie Shell, onafhankelijk fotografe voor Time Magazine, is indringend, respectvol en met zin voor humor, net als de Obama's zelve. Hun huwelijksfoto, die naar eigen zeggen op hun schouw prijkt, los van alle traditionele praalplaatjes die op die dag genomen zijn, is zalig onconventioneel, eerlijk, liefdevol en vol zin voor het leven.

Als man van 2008, word je ge-merchandised, dus is de foto nu ook verkrijgbaar als mouse-pad. Als man van 2008 wordt je ego, en meteen ook je eega, door de handen van miljoenen browsers gestreeld. Iets zegt me dat het ego van Obama daar tegen bestand is. Het is de manier waarop hij naar de camera kijkt, en er meteen volledig los van staat. Dit is een man die je niet dwingt om naar hem te kijken, maar waar je van nature graag naar kijkt.

Bij deze ben ik opgelucht niet langer te hoeven kijken naar het grauwe, wantrouwige, vermoeide gezicht van een kleine, Vlaamse regeringsleider.

Stories untold, unfold.

Elke seconde waren zijn
gedachten
bij haar, met
haar, voor
haar.

Dat was haar verhaal. Zo dacht, bedacht ze het graag.

Hij verloor geen seconde, dacht niet, bedacht niet, was sneller dan snel, ging na afloop aan de haal, dat was zijn verhaal. Zand erover. Zand loper.

Eén seconde onbedacht, ondoordacht,
kruisten ze elkaar.

Een kus,
een korte verbinding,
een parallel
en diagonaal
gespannen
verwachtingen.

Een uitgelezen kortverhaal,
in de vlucht van een seconde.

The scissorhands of science

Etymology tells us that decide shares a root with excise, incise, concise and scissors. The common theme is cutting: decision-making implies cutting off options.

Coincidence or not, from an etymological perspective, science is akin to scissors, scythe, and schism, all with the idea of cutting: science is about breaking ideas down into their complex parts, ferreting out critical detail.

All decisions require some degree of bravery. So. Following an argument of logical deduction: science is a wildly heroic effort.

Amazing, transparent, cruising around campus in a Bat mobile. Watch them shortcut: scientists are the cut-est.

Calling sweet names

Kate Breck: What do you call it?

Hallam Foe: What? My… my willy. You?

Kate Breck: My pussy.

Hallam Foe: My todger.

Kate Breck: My minge.

Hallam Foe: My schlong.

Kate Breck: My hole.

Hallam Foe: My stick.

Kate Breck: My gash.

Hallam Foe: My bat.

Kate Breck: My muff.


Dialoog uit Hallam Foe van David Mackenzie (2007). Met dank aan apeloeh.

Sint bestaat niet

"De mama van Robbe heeft toegegeven dat zij het doet". Twee grote ogen staren naar de gloednieuwe ferrari-puzzel bij de schouw. Hier kan ik niet meer terug. Vanaf dit punt wordt zwijgen flagrant bedrog. Dus neem ik 'm op schoot en vertel de grote waarheid. Het wordt stil, een dikke traan rolt over z'n wangen en samen puzzelen we het verdriet weg. Hij kijkt op, zoekt mijn blik en zegt: "Mama is de allerliefste sint", en ik krijg een dikke knuffel toe. "Je wordt groot", denk ik stil, "Ondanks de leugen blijf je me trouw, en, oef, voortaan hoef ik niet meer door die schouw."

PS. Now that we're down to breaking the illusion, watch this: of hoe sint bijna komt én bedrogen uitkomt.

Lettersoep

Ik heb twee gulzige lettervreters. Kiekeboe, Smurfenstrips, Geronimo Stilton, de sportpagina in de krant, alles verslinden ze. Onlangs waren ze op een andere, speelse manier creatief met het alfabet: Lettersoep, een animatiefilm van de lagere graad van de tekenacademie in Overmere brengt soepletters beeld voor beeld tot leven. De soundtrack werd gecomponeerd en gespeeld door de hele klas, een heus orkest van zelfgemaakte instrumenten, 2 violen (dochterlief), een gitaar en een speelgoedpiano (met hevige hand bediend door zoonlief). Met dank aan twee inspirerende leerkrachten, Jan en Isabel.

Bull's eye

Wanneer er gevuurd wordt, gaat hij niet liggen.

Hij richt, mikt, doelgericht. Draait zich om, loopt doodgemoedereerd weg, schouderophalend, glimlachend.

He’s a cow-boy, hitting the bull’s eye.

Wanneer haar vuur oplaait, zet hij z’n hoed wat schuiner, schudt meewarig het hoofd en wandelt weg.

Traag, glimlachend, kijkt hij om, wordt geraakt door de bliksem van haar weerlicht, en smelt.

Geschrokken veert hij recht, mikt, doelgericht.

Tot ze zwicht.

En dooft het vuur waarin hij zou branden.

Martens goes Torfs

Vaginaal of clitoraal? Martens gaf antwoord. Hij sprak de taal. Van de burger. Openlijk, bevrijd. Onverwacht in Nooit Gedacht. Vrij van angst voor smet. Of, veeleer, liefdevol besmet?

Ik heb het uit tweede hand, was geen getuige van de openbaring van de voormalige eerste burger van het land. Maar het weze duidelijk: Martens’ verhaal over de tongzoen en ander onfatsoen gaat over de tongen. Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van de Standaard, is ongenuanceerd, gedecideerd: een gefrustreerde vent (27 november 2008). Een lezer ziet het omgekeerd. Voor haar is het interview “openhartig, sereen, aangrijpend”.

Ik heb het niet begrepen op de manier waarop professor kerkelijk recht Torfs in een donkere kelder zijn gasten met een geniepige, gluiperige blik aanspoort tot openhartige ontboezemingen. Over mijn orgasme krijgt hij geen woord los, dat staat vast. Voor mij geen sprake van sereen, ik krijg meteen het speen. “Anaal, rectaal, vaginaal of clitoraal?” “Professor”, luidt mijn antwoord, “u spreekt niet mijn taal.” “Uw kelder ruikt naar sm, uw blik draagt sporen van de zweep. En hier, alsjeblieft, een dweil: u bent wansmakelijk mediamachtsgeil.”