vrijdag 20 februari 2009

“Zag je hoe het waait?” Afwezig, angstig, keek ze opzij. Alsof de wind haar op de hielen zat, en zijn woorden de sporen die duwden in de flanken van haar ontembare, wilde, haastige vlucht. Met een knipoog streek hij een lok uit haar ogen, streelde met z’n wijsvinger langs haar wang, keek haar vragend aan. Ze draaide het hoofd weg, negeerde de onmacht in zijn ogen om haar onbeslistheid en zei: “Kom, we wandelen een eindje verder”. Haar arm raakte de zijne. Onduidelijk, ongemoeid, ongewis. Maar in de kier tussen hun schouders fluisterde de wind een wiegelied. Het zand dat zich aan hun voeten verstrooide tekende cirkels, en meeuwen dansten concentrisch mee. Toen nam ze zijn hand, bracht het naar haar lippen, beet zachtjes, één voor één, licht en liefkozend in elke vinger, liet de vingers losjes los, en hield het niet meer.

Gehaast

We keren elkaar de rug toe.

Kiezen het hazenpad.

Vloeien. Tussen. Door.
Scheren. Rakelings. Langs.
Spelen. Lokaas.
Vallen. Nooit.
Ten prooi.

In het licht van een blauwe, kwetsbare nacht.

Komt.
De dooi.

We smelten.
Sneller dan snel.
Niet langer hazen, maar pad.
Traag, loom, kwetsbaar.
Plat.

En dat.
Is wat.
We vrezen.

De kikker en de prins.
Zoenen wat liever verborgen blijft.

Die nacht.
Stil en toch snel.
Hard en toch zacht.
Strelen we de rug die we elkaar toekeerden.
Vergeten het razen van de hazen.
En spelen.

Haasje-over.

dinsdag 17 februari 2009

Do U want to meet?

Ontwapenend mooi. En grappig: Signs, een 12 minuten durende kortfilm van de hand van Patrick Hughes. Over eenzaamheid, stilte en het doorbreken van de stilte. Ofte, de eenvoud en kracht van communicatie. En uiteraard: it's all about love, that's why we love it. Enjoy.

zaterdag 14 februari 2009

Piccolo Valentino

Met hangende schouders en een zucht wandelt hij binnen. Bemoedigend probeer ik: “Heb je honger? Ik heb lekkere lasagne voor je”. Met z'n hoofd steunend op z’n hand prikt hij moedeloos in het Italiaanse lekkers. “Kan je me vertellen wat er scheelt?” vraag ik voorzichtig. Droevig en met waterige ogen kijkt hij me aan: “Ik weet niet hoe ik het kan zeggen”. “Probeer toch maar?”, ga ik zacht verder. “Ik ben verliefd”, volgt het met een brok in de keel en tranen stromen in de bolognaisesaus. “En is ze niet op jou?” hoor ik mezelf stuntelig het jargon van een achtjarige imiteren. Wij maakten het nog aan. Nu ben je op. Een generatie van verschil in één enkel voorzetsel. “Nee”, klinkt het. “Ze is op Klaas, maar dat vind ik niet erg”, er grootmoedig achteraan. Een vlaag van herkenning vermengd met bewondering beweegt mijn gemoed. “Maar waarom huil je dan?”, kan ik niet laten. Hij schuift aarzelend op mijn schoot, zijn hand op de mijne. Met grote krullende letters staat er in balpen op de rug: Carly. Ik streel over de letters, de tranen blijven komen, hij nestelt z’n hoofd in de kuil van m’n nek. Ik omhels, troost, en denk stil aan de onzichtbare namen in de palm van mijn hand, namen die ik had willen strelen, ja, zelfs bij wijlen vol onverdeelde overgave bereid was te delen.

zondag 8 februari 2009

Waar rook is, is vuur

Ze verschenen bovenaan de rubriek KINDEROPPAS van de veertiendaagse gezinskrant:

VERBRANDE BRUG: 2 kinderen 4 en 8 zoeken opvang na school op ma avond (1-2u) + bij ziekte thuisopvang.

Afgekorte, cryptische woorden van een verhaal met een einde.

Zij: 26. Hij: 31.

Een jonge moeder en een levensgenieter zonder grenzen.

Zij: lief, trouw, afhankelijk, aanhankelijk.

Hij: drie liefdes die hij trouw nooit zou verlaten.

Sinds het knooppunt van hun ontmoeting allebei hopeloos in de war, verstrengeld, verward. Van trouw naar ontrouw. Spelenderwijs beland in overspel. Een speelbal van emoties. Een kluwen van conflict. Met nog andere kegels in het spel waar de bal met vliedende kracht tegenaan vloog.

Hun verhaal kreeg vorm in 8976 virtuele lijnen. Elegant, explosief, energiek. Even onvoorspelbaar als hun karakters. Onrustige, woelige, drijvende, soms driftig zoekende zielen die zochten, vonden en verloren.

Ze hielden het bij tekstflirten. Beperkte communicatie, veilig en op afstand. Zonder risico voor intimiteit. Daar schuilde de gevarenzone, het niemandsland dat ze nu eens voorzichtig verkennend opzochten dan weer ontvluchtten. Maar al die tijd lag het onder vuur.

En toen brak de brand uit. En was er geen ontkomen aan.

woensdag 4 februari 2009

Gekruid, krachtig, lekkers van Dekkers

Op weg naar huis, thuis, teevee en bedstee een oproep van Siska Schoeters. Om als de bliksem, en voor een prikje (stekelig, elektrisch wordt dat) naar het Kruidvat te hollen, want daar ligt een lookalike van Marlies Dekkers voor de grijpgrage prijs van 7.99. Voor Marlies Dekkers een nieuwe veldslag tegen plagiaat, het Kruidvat is zich niet bewust van enig kwaad. “Wat ons betreft, is het geen namaak,” zegt woordvoerster José Mees. “Wij pikken gewoon leuke trends op en maken die beschikbaar voor een veel groter publiek. Dat is de kracht van Kruidvat”, bericht het Nieuwsblad van 2 februari.

De kracht van Kruidvat is deze keer vast explosief, bedenk ik en sta eensklaps vier jaar terug in de tijd, in het pashok van De Erotische Verbeelding in Antwerpen, waar ik me met vier vriendinnen gretig tegoed doe aan het pikant, ongeziene moois in de winkelrekken. Ik glimlach bij de herinnering aan de bewonderende aaah’s en ooooh’s toen één van ons, net bevallen en met cupmaatje ronder en voller, sexy en gelukkig triomferend uit de paskamer kwam. Een toen nog ongehoord setje van Marlies Dekkers had gerealiseerd waar Rafaela in De Morgen van 17 januari 2009, openlijk voor pleit: een manifest van de lust, een viering van de levenslust. “Al te graag zie ik vrouwen rondom mij die er niet in slagen om na de jaren van voeden, opvoeden en koesteren te ontwaken. Vergeten dat ze lustrijke wezens zijn. Uitgedoofd, een beetje nukkig ook over het tekort aan appetijt dat ze bij hun wederhelft weten te ontlokken. Hun man is niet zelden gereduceerd tot quantité négligeable. Slechts leverancier van het huishoudgeld en een nuttig instrument als er klusjes moeten worden opgeknapt, maar voor de rest ontdaan van zijn sex-appeal, een onaantrekkelijke homp vlees die te veel plaats inneemt in de zetel, hoogst overbodig. Laat staan dat ze de tijd nemen om zich over de metershoge haag aan mannelijk schoon te vergapen.”

Rafaela’s pleidooi staat haaks op de mening van cabaretière Katinka Polderman. In Elle (Nl.) van januari 2009 voert ze strijd tegen het nieuwe feminisme, en gaat in de aanval tegen dragers van Dekkers: “Via Hyves kreeg ik een berichtje doorgestuurd: ‘Wil jij met je vriendinnen paalaerobics doen?” Ik dacht: dat is toch iets voor hoeren? Die draaien om zo’n paal heen, zo van: kijk eens hoe geil ik op die paal kan rijden. Dat kan ik straks ook op jouw paal! Ineens gaan weldenkende vrouwen paaldansen: de nieuwe feministen. Omdat ze ‘iets voor zichzelf willen doen’ en omdat ze ‘stout’ willen zijn. En als er een man komt kijken zegt ze: ‘Nee, nee! Ik doe dit voor mezelf hoor! Nieuwe feministen zijn heel divers maar je herkent ze wel meteen – aan een beha van Marlies Dekkers”.

Onlangs kocht ik lingerie van Marlies Dekkers. Ik ben immers weldenkend. Aan de kassa kreeg ik te horen dat Goedele met het verleidelijk fraais op de voorpagina van haar blad staat. Een bekende, weldenkende vrouw en potentiële slimste mens open en bloot mét Marlies Dekkers, voor Marlies Dekkers. Het nieuw feminisme in opmars? In de vrouwenbijlage Wax van De Morgen van 24 januari ging journaliste Nathalie Le Blanc in The London School of Striptease op burlesque klas, onder het motto “sexy zijn kun je leren” en “er schuilt een diva in elk van ons”. En nu, in tijden van crisis, waarin een diva-setje van Dekkers van 123 euro niet voor iedereen is weggelegd, laat staan een trip naar London, explodeert het nieuw feminisme in het Kruidvat, komt tot een verzadigingspunt en wil enkel nog meer?

Zucht. Plagiaat, nieuwe feminist, of puritein, het voelt gewoon fijn om mooi te zijn.