Q and A

Hoe graag. Zoeken we. Hoe ver. Vragen we.

Met alle antwoorden gekend, is de weg verkend. Niet langer spannend, boeiend, opwindend.

Dus. Gaan we. Op de tast. Doortastend.

Verdwalen. In ondoorzichtigheid.

Willen weten, elkaar veelvreten.

En krijgen er niet genoeg van.

Over wetenschap, verhalen en lente

Hebben gevoel en intuïtie een kwantificeerbare meerwaarde? Hamvraag in het debat tussen harde en zachte wetenschappen, tussen voorstanders van het kwantitatieve en het kwalitatieve paradigma. En ook: kan intuïtie inzicht geven in structuur of geeft het enkel aanleiding tot (nog meer) ondefinieerbare chaos?

Mijn antwoord op deze prangende vragen: intuïtie misleidt soms, maar kan bij herhaling en versterking de juiste weg wijzen. En precies daar schuilt de grote gemene deler tussen twee schijnbaar onverzoenbare paradigma’s. Beide gaan op zoek naar herhaling. In de terugkeer zit het patroon. In wat zich herhaalt zit verhaal.

Dus. Even wat toegepaste wetenschap: Zag u ook dat de lente zich de afgelopen week tot drie dagen toe herhaalde? En voelde u de kwantificeerbare meerwaarde van de eerste zon? Voelde u de aandrang tot verhaal? Tot het verleggen van uw wetenschap? Het prikkelen van uw kennis? Het verzoenen van schijnbaar onverzoenbare paradigma’s?

U bent niet alleen: een overwegende, statistisch aantoonbare meerderheid deelt uw welbehagen.

Lente werkt aanstekelijk. De eerste prille zon noopt tot denken en handelen in het kwadraat; versterkt, bij herhaling, onze gevoelens en gedachten.

Een jaarlijks terugkerend patroon.

Een prikkelend verhaal.

Wilt u dat ik het morgen nog eens herhaal?

Op schoot

Weinig heeft ze om het lijf.
Ze draagt de lente in haar blik,
de wind in de haren,
begraaft zich behaaglijk in zijn armen,
kruipt op schoot,
wil nog even niet groot,
graait door zijn haren,
zoekt,
omhelst,
de breekbaarheid van
zijn schouders
en verstomt,
verstilt,
bij zo veel
groots.