vrijdag 30 oktober 2009

Love long distance

"We were raised in Arkansas by women, wolves and cassettes. [...]We are feminists, artists, disc jockeys and writers. We have collectively spent 80% of our lives in airplanes (just to sweat on you). We love flowers and we believe firmly in raw power."

Aldus een fragment uit de promotietekst van de website van The Gossip. Hun muziek houdt een eigenzinnig midden tussen punk en disco. Toegegeven, dat klinkt als een heerlijke cocktail aanprijzen van Bordeaux en whiskey. Niettemin werd ik gegrepen door hun laatste hit: Love long distance. Verdriet en machteloosheid vermomd als een schreeuw. Omwille van dat hartverwarmende elixir waar we naar snakken, al dan niet aangelengd met een tijdloos glas Bordeaux.

Love long distance
Is testing me trying my patience
I need more of your assistance now
You're making me crazy
The way that you've been acting lately
I need more of your assistance now


Love Long Distance op myspace

maandag 26 oktober 2009

Marvelously mature

Onder het motto, a birthday is just a #, even een moment van numerologische bezinning.

39. Da’s de landcode voor Italië. Yummie. Cappuccino met opgeklopte room en een vleugje cacao voor je m’n nummer draait.

Er is ook de spionagefilm van Alfred Hitchcock. The 39 steps. Een grappig meesterwerk met een zwart kantje. Humor met zwarte kant. Dat kijkt best lekker.

En Queen ging los op 39. Freddy Mercury als altijd SPANNEND. Humor met rode ruiten.(Freddy, I’m in Italy, won’t you call me?)

J. Aphrodite (nom de plume voor Carol Livingston) schreef “To turn you on: 39 fantasies for women.” Zowaar een instant populaire klassieker. Voor elk jaar 1 fantasie. Ten volle gevuld met 365 dagen dagdromen over 69.

Maar als klap op de vuurpijl is er het geveinsde nieuws van The Onion over The National Organization for Women’s eeuwigdurende 39e verjaardag. Aldus de woordvoerster van Now: “ We've taken aggressive steps to make sure no wrinkles appear in our public image," Gandy said. "Although, around the office, we like to call them 'battle scars.' Or 'laughter lines.' Or 'dignity doodles.”

Bij deze onderneem ik agressieve stappen: You won’t catch me frowning today. Happily doodling @39. Cheers.

Picollo pasta

Wolf, Linde, Lisa, Marie, Charlotte en Quinten maakten samen onder de deskundige en inspirerende begeleiding van Isabel De Spaghettivrouw. Net geen Pixar niveau. Het moet gezegd. Hilarisch. Met slurpgeluiden van zoonlief. En vioolfantasie van meisje. Proficiat aan alle kleine makers én aan de grote bedenker.

maandag 19 oktober 2009

Copycat

Uw woordenschatbewaarster neemt deel aan de preselectie van copycursus. De vraag: Kan jij mensen, ideeën of merken een stem geven die meteen de aandacht trekt? Die mensen doet vloeken, lachen of nadenken? De opdracht: maak een advertentie voor jezelf waaruit blijkt dat de reclame beter af is mét dan zonder jou. Dat mag een printadvertentie zijn, een affiche, een radiospot, een banner, een filmpje, een website, een perfect geschreven brief: het maakt niet uit. Als de jury maar denkt: deze mens zou een aanwinst kunnen zijn voor de reclame. En als het maar beknopt is.

Of ik een aanwinst zou zijn voor de reclamewereld is een heftige hamvraag. Maar er mag gespeeld worden met woorden. So. I'm in for the game.

Veertig geselecteerden winnen een cursus copywriting. Eén lezing wordt alvast gegeven door Yves Desmet, hoofdredacteur van de Morgen. En, dixit de homepage van de website: "de workshops worden begeleid door een aantal bijzonder fijne copywriters, zoals Stephen Walckiers, Pol Sierens, Willem De Geyndt, Frank Marinus, …."

Het ware bijzonder fijn als ik er bij kon zijn.

Wordt vervolgd.

zaterdag 17 oktober 2009

soft words win hard hearts

“I’m in control” fluisterde hij heet in haar adem.

En brak haar middendoor.

Tot enkel een rest aan het bloemfraai geschilderde plafond.

“I’m yours” zinderde de lucht heet.“ I’m sweet”. “No need to compete or beat”.

En broos vond hij haar midden.

Scheurde, verscheurde.

Tot enkel een barst in het bloemfraai geschilderde plafond.

woensdag 7 oktober 2009

Carmen meets Borat

Mercedes Stalenhoef. Je zal zo maar heten. Beter dan Stalenpaard, bedenk ik laconiek, terwijl ik "Carmen Meets Borat" van de Nederlandse regisseuse in m'n dvd-toestel duw. Maar algauw vergaat me het lachen: ik krijg het verhaal te zien van de zeventienjarige Ionela Carmen die maar wat graag het Roemeense dorp Glod wil ontvluchten. Opnieuw een bedenking: met een dorpsnaam die vertaalt als modder zou je voor minder een Stalenhoef voor je kar spannen om zichtbaarheid én een belofte op ontsnapping uit uitzichtloos te krijgen.

Glod is het dorp dat door de Britse komiek Sacha Baron Cohen werd gebruikt als opnamemateriaal voor Borat ofte, een hilarische karikatuur van Kazachstan. Nadat de film werd uitgebracht, trokken talloze televisieploegen naar het dorp om de reacties van de gedupeerden te filmen. Gewiekste advocaten roken geld en hielden de arme dorpelingen beloftes en een schadeclaim van 30 miljoen voor. Stalenhoefs documentaire is het pijnlijke verhaal van illusies die teloor gaan. En van winstbejag.

Na het bekijken van dit bewogen verhaal kon ik het niet laten een parallel te zien met de oproer die heden ter dage onstond rond De Helaasheid Der Dingen, van Felix van Groeningen, de film die gisteren het Gentse Filmfestival mocht openen. Gepaard met het uitkomen van de film ontstond een controverse over diens waarheidsgehalte. "De Familie Verhulst voelt zich aangesproken, ja zelfs gestigmatiseerd, en roerde zich in De Standaard en in Phara. Het is onheus, zo vinden zij, hoe Dimitri en in zijn kielzog regisseur Felix Van Groeningen, de familie protretteert. [...] Het paradoxale is dat als deze mensen er zelf niet op gewezen zouden hebben, niemand geloofd zou hebben dat het om bestaande figuren ging. Verhulst schetst zo grotesk dat elke lezer beseft dat dit verhaal weliswaar gebaseerd is op autobiografisch materiaal maar dat er literaire trucs als overdrijving en uitvergroting op toegepast werden, waardoor de realiteit een sterk verhaal wordt."(uit een lezersbrief van Carl De Strycker in De Morgen van 7 oktober 2009)

En diezelfde bedenking, zo bedenk ik, geldt voor de inwoners van Glod. Sacha Baron Cohen's beledigende, karikaturale uitbeelding van de bewoners van Kazachstan is achteraf beschouwd een meesterlijk voorbeeld van de wijze waarop humor, specifiek satire, werkt: door uitvergroting de waarheid blootleggen.

Dat die waarheid de naam draagt van modder, armoede, en achterlijkheid na het communistische bewind van Ceausescu is de realiteit. Dat winstbejag en geldzucht die realiteit doorkruisen op alle niveaus is al even pijnlijk waar. Jammerlijk waar is ook dat voor de inwoners van Glod er een helaasheid vasthangt aan de dingen: het leven is nooit zoals ze het gedroomd hadden.

vrijdag 2 oktober 2009

Binnen de lijnen

"Universiteiten proberen vandaag iets te doen wat onmogelijk is. Ze willen creativiteit stroomlijnen. De rigide evaluaties zijn daarop gericht. Wat jonge onderzoekers schrijven heeft minder belang dan in welk tijdschrift het gedrukt staat. Het risico van die werkwijze is dat we binnen een paar decennia met een uniform professorencorps zullen zitten. Mensen die bereid zijn om keurig binnen de lijntjes te kleuren. Degelijke vaklui. Ik heb daar respect voor. Maar de universiteit heeft nood aan verschillende soorten mensen. Aan stille vorsers. Doch ook aan woeste denkers en romantische dromers. Aan lieden met licht anarchistische trekjes. Aan intellectuelen."

Rik Torfs in De Morgen van 26 september 2009.

donderdag 1 oktober 2009

straftijd

Ze kust hem vluchtig in de nek. “Heb je je huiswerk gemaakt?” klinkt het autoritair.

Twee korte, lage vlechten spartelen speels, stuurs tegen wanneer hij haar hoofd dwingend tussen beide handen neemt. Hardhandig sleurt hij haar bij de haren. Een bonte mengeling van fel gekleurde haarspelden glijdt dartel tussen de lakens. De binnenpret spat door de kamer.

Betrapt, verlegen fluistert ze: “Ik was m’n agenda vergeten, meester…”.

Met een smak duwt hij haar in de kussens. “Excuses niet aanvaard”, klinkt het dwingend. En schrijlings gaat hij bovenop haar zitten, elke mogelijke beweging, elk weerwerk vervat in de houdgreep van zijn dijen.

“Dat wordt strafschrijven. En nablijven.” De kussens gaan hinnikend, grinnikend op en neer. Met een forse rechterhand grijpt hij haar bij de hals.

“Zeg me na”, klinkt het gebiedend: “Afwezigheden en verontschuldigingen worden niet langer getolereerd.” “Ik schrijf voortaan enkel met lip en potlood”, gaat hij verder. “Kostbare, vloeibare inkt verspillen, verstrooien en vergieten is een deugd.” “Ik vergeet ten allen tijde hoe laat het is, welke taken en klussen er nog te gebeuren staan.” "En..." Hier houdt hij even nadrukkelijk halt: "Ik kijk de meester altijd recht in de ogen wanneer ik antwoord geef.”

Traag herhalen haar lippen zijn woorden. Met haar achterwerk draait ze rondjes. Als om haar volgzaamheid kracht bij te zetten.

Dan grijpt hij haar rechterhand, klemt het achterom op haar rug en gaat in crescendo verder: “Genieten is het hoogtepunt en eerste punt van de agenda”, “en ik vergeet m’n agenda nimmer meer”. "Begrepen!?"

Ze scandeert alles luid, duidelijk, haast triomfantelijk. Knijpt met haar enige vrije, rebelse linkerhand in z’n dij, knijpt zich vrij, draait zich om, kijkt hem in de ogen, grijpt vlijtig naar inkt en potlood.

En wentelt zich gretig.

In lang verdiende straftijd.

Tonight the streets are ours

Ben helemaal in de ban van een nieuwe muzikale ontdekking. Nu, hij draait al een tijdje mee. Alleen. Ik loop wat achterop. En samen geeft dat prettige galop. Het pas gelanceerde album "Truelove's gutter" van Richard Hawley is een melancholische, zeemzoete retro-verzameling van stuk voor stuk adembenemende nummers die zich langzaam, en na lang luisteren (sommige nummers duren 10'!) helemaal vrijgeven en je niet meer loslaten. Don't you cry, is m'n absolute favoriet: melancholie hoogtroef. Jammer genoeg nog niet vrij beluisterbaar/downloadbaar op het net. Dit oudere nummer, "Tonight the streets are ours" is dat wel: met een prettig gestoord filmpje erbij. Enjoy.