Ah de zomer. Uitkijken naar het moment dat ie er is, het verlangen naar tijd, vrije tijd, kortom vrijheid, gebeurt met een zachte, diepe, onhoorbare zucht over mijn schrijftafel.
Hoog op mijn verlanglijstje staat: Ghent Jazz (7 tot 18 juli)
Van dit stukje Gilberto Gil krijg ik het zwoel. En van deze strijkvolle voltreffer van The Cinematic Orchestra word ik warm. Dat belooft.
Nu nog twee maanden streepjes (ver)tellen.
maandag 17 mei 2010
maandag 3 mei 2010
Ongerijmd
Soms was jij de moestuin en ik het onkruid. Dan moesten we elkaar weerstaan en wieden. Was jij onweerstaanbaar. En vond ik dat wel wieddes.
Een andere keer zou je me verkrachten, verscheuren, verslinden. Dan was ik bimbo en jij bold and beautiful. Ik moest te pletter. Lekker spetter.
En later was jij sportcommentator, m'n lenige lijf de snelle beelden. Meters, kilometers, wimpels, vlaggen, volgwagens. Toen was het nog feest, hield je van mij het meest.
Eén keer was het bed te klein, dat voelde veilig. Gewoon fijn. Voor eeuwig zou jij voortaan m'n Goliath zijn.
Later heb ik gehuild, was het feest welletjes geweest.
Zo was er eens. Een kort festijn. Van samen zijn.
Met jammer genoeg. Geen refrein.
Een andere keer zou je me verkrachten, verscheuren, verslinden. Dan was ik bimbo en jij bold and beautiful. Ik moest te pletter. Lekker spetter.
En later was jij sportcommentator, m'n lenige lijf de snelle beelden. Meters, kilometers, wimpels, vlaggen, volgwagens. Toen was het nog feest, hield je van mij het meest.
Eén keer was het bed te klein, dat voelde veilig. Gewoon fijn. Voor eeuwig zou jij voortaan m'n Goliath zijn.
Later heb ik gehuild, was het feest welletjes geweest.
Zo was er eens. Een kort festijn. Van samen zijn.
Met jammer genoeg. Geen refrein.
Abonneren op:
Posts (Atom)