What 'll I do?

“Only mediocrity is safe, zegt Paulo Coelho.” Ze fluisterde het zacht tegen de stugge stoppels van zijn ongeschoren wang.

Hij gromde halfslaperig terug: “Was sich liebt, das neckt sich”. Ook hij was gretig in vreemdspraak tussen de lakens.

“Ben jij dan nooit jaloers?” Ze vroeg het stil, peinzend, vleide haar wang traag tegen zijn bovenarm.

Hij lag dicht tegen haar aan, zijn borst tegen haar rug, het rechterbeen over het hare, zijn arm over haar heen, haar net iets te stevig omklemmend.

Ze hield van zijn houdgreep. Beschermend en bezitterig, met weinig speelruimte.

Hij gromde nogmaals. “Als je iets liefhebt, laat het dan vrij. Komt het terug dan is het van jou.” “Een oud spreekwoord”, mompelde hij er achteraan.

Daar had ze niet van terug.

Ze duwde haar achterwerk uitdagend tegen de hardheid van zijn bestaan, gooide haar hoofd een kwartslag achterom en vroeg met geveinsde, vleiende onderdanigheid: “Geachte Heer Van Dale, mag ik los? Laat u me liefdevol gaan?”

Hij omklemde haar bovenarmen, zoende speels haar voorhoofd. Bleef onvermurwbaar.

“Or you think I’m a tossy you can wind up?” Ze zei het gespeeld kwaad.

“Lust is acuut, My Lady. Liefde is chronisch.”

Ze streelde zijn voelbaar verlangen met de zachte binnenzijde van haar dijen. “Dat klinkt als een bedreiging?” Ze zei het speels autoriteir. “Geacht Heerschap, ik revolteer node tegen uw duurzaamheidsdwang."

Ze wrikte zich los uit zijn houdgreep, nam de bovenhand. Op haar beurt ontegenzeglijk dominant.

Zijn ogen raakten de hare. Hij raakte haar. Onuitgesproken.

“Je bent veilig bij me. Ik doe je geen kwaad”.

Ze streelde zijn slapen.

“Houd je me stevig vast? Het is zo verdomd onduidelijk soms, alsmaar op de tast.”



Geïnspireerd door "Bitterzoet" van Annelies Van Belle, een retro-song van Johnny Mathis (What'll I do?), en Van Dale Woordenboek.

Kantelbaar

“We hoeven ons toch niet aan een bepaald script te houden?” klonk het.

Ze zat stilzwijgend naast hem, genoot van het zachte, warme timbre van zijn stem, voelde ingetogen, opgetogen de nabijheid van zijn harde, gespierde bovenbenen.

“Waarom inperken, begrenzen, analyseren, categoriseren, definiëren?” Hij streelde traag de rug van haar hand.

Ze dacht aan het vooruitzicht van vrijheid, vermengd met lichte angst voor verlies van controle.

“Het kan op de rand”, ging hij verder. “Lekker met kant.”

“Of je maakt me vrijblijvend, meedogenloos van kant.”

Ze hield van zijn zelfspot, het had iets speels, uitdagends, avontuurlijks.

“We nemen het zoals het komt”, ging hij door.

“Neem jij me zoals ik kom?” vroeg ze vertwijfeld, en keek schichtig, vragend langs hem heen.

“Jij komt als geen ander”, grinnikte hij speels, en kneep slinks in haar dij.

“Maar ik neem je zoals je komt, ook wanneer je gaat”, vervolgde hij met een vleug van weemoed.

Ze zoende hem zacht in de nek. Haar weerstand was zinloos.

“Sta je aan m’n kant?” fluisterde ze.

Hij gaf een zoen op haar mond.

Ze zweeg.

Voortaan leek niets meer kant en klaar. Of zonneklaar.

Enkel kwetsbaar, fragiel, kantelbaar.

Oneindig.

Dierbaar.

Op slag kwetsbaar

Met stevige armslag draaide hij haar een kwartslag.

"Je bent mooi. Kwetsbaar"

De stilte viel als een zachte deken over hen heen. Buiten waaide een gure herfstwind geelgouden bladeren van de bomen.

Hij ging door de knieën, stroopte traag haar zwartkanten slip naar omlaag, drukte z'n beide handen op de volheid van haar bips en gleed met z'n tong langs de blanke binnenzijde van haar dijen, om langzaam te eindigen in de vochtig warme streek van haar schoot.

Ze kraaide van genot. Haar handen graaiden liefdevol, gretig door zijn haren.

"Ik wil in je zijn", klonk het, en hij keerde haar opnieuw een kwartslag. Met een vanzelfsprekende dominantie die haar woordeloos deed volgen.

In een oogopslag vonden ze elkaar in de omwenteling, kwamen thuis in een mengeling van verlegenheid, liefdevolle overgave en binnenpret.

"Je zou me toch verkrachten?" vroeg ze speels.

Maar hij begroef zich in haar hals. Vergat het rollenspel.

Ze liet hem begaan. Helemaal gaan. Kwart en kwetsbaar van slag. Aangedaan.

Grand

Met surrealistisch zicht
op snel
weg
had hij haar liefdevol
om
singeld.
Groots, van gewapend beton
vleide zijn hand zich zacht in haar schoot.
Woordeloos het verhaal.
Kwetsbaar, eenvoudig
en zonder omhaal.

Hoe intercultureel zijn onze media?

Allerheiligen, allerzielen, allerboeken. Een jaarlijks terugkerend triumviraat. Voer voor een letterveelvraat. Morgen staat het boekenpaleis in Antwerpen met stip in m'n agenda. Extra gelegenheid en stimulans van dienst: een debat, naar aanleiding van twee recente publicaties van sterke dames. Katleen De Ridder bracht bij Lannoo Campus het bijzonder sterke en onderbouwde "De witte media. Of waarom 'allochtonen' altijd slecht nieuws zijn." uit. Katleen geeft cijfers, talloze cases én voorziet haar betoog van recente wetenschappelijke literatuur zonder dat het hoogdravend of ontoegankelijk wordt. Een voltreffer. Nadia Dala bracht "Intercultureel communiceren. Wie durft?" uit. Een praktisch, hands-on boek met cases en duidelijke spelregels voor de nieuwsbrenger en journalist in spe. Waar het eerste duidelijk van de hand is van een beleidsmaker, is het tweede het tastbare resultaat van een reportagemaakster en journaliste. Beide werken vullen elkaar perfect aan. Het debat belooft een mooie synergie.