maandag 23 april 2012

Te huur: zicht op meer


Uw woordenschatbewaarster verhuurt tijdelijk haar inspirerende plek met zicht op meer. Van 1 mei tot eind september: op weekbasis, maandbasis. Alle opties zijn open. Voor vragen rond prijs, beschikbaarheid en waterdichtheid mag u me altijd mailen op het vertrouwde adres, of een reactie achterlaten op FB. Dan neem ik zo snel mogelijk contact op. Geniet van onderstaande foto's. Bij prille lente en regenweer. Zelfs dan is het er adembenemend prachtig. En stil.



maandag 16 april 2012

Let your love flow



Vannacht had ik een nachtmerrie. Over een meterslange waterglijbaan met aan het eind een vervaarlijk diepe kolk om in te verdrinken. Dus. Op dat ontieglijke uur van de nacht besloot ik om nooit ofte nooit naar Sunparks te gaan. Mmm. Tenzij ik uiteraard een Bongo-bon cadeau krijg. Tja. Een gegeven merrie kijk je niet in de mond. Maar. Voortaan. Draai ik wél deze hilarisch-prettige clip élke morgen. Vol ochtend-glorie. Life is a sun-park. Met vintage seventies music van The Bellamy Brothers.

There's a reason for the sunshine in the sky
There's a reason why I'm feelin' so high
Must be the season
When that lovelight shines all around us
So let that feeling grab you deep inside
And send you reeling
Where your love can't hide

And then go stealing through the moonless night
With your lover.
Just let your love flow
Like a mountain stream
And let your love grow
With the smallest of dreams
And let your love show
And you know what I mean
It's the season


PS. Dit reclamefilmpje van Barclay van de hand van ontwerpersbureau Bartle Bogle Hegarty was een heuse internetsensatie in 2009. Meer dan 1.3 miljoen kijkers bekeken het op Youtube. En nog eens 60.000 keken naar the Making of video. Gewoon. Echt. Gemaakt. Die glijbaan.

zondag 15 april 2012

Survival of the fittest: The Hunger Games



De nieuwe tienersensatie heet 'The Hunger Games' en hij mag er zijn. Meer zelfs. Een filmzaal met emmers popcorn en tacos (of was het nacos) weerhielden me niet van een ferme knipoog naar m'n tienerdochter: dit is een sterke film. Dat ik tijdens een groot deel van de film haar hand platkneep omdat het me nét wat te spannend en gruwelijk werd bezorgde me een knipoog terug. Een geslaagde filmnamiddag.

Niet alleen omwille van de beeldige hoofdactrice Jennifer Lawrence die er geen twijfel over laat bestaan dat ze binnen de kortste keren zal schitteren aan de Hollywoodhemel. The Hunger Games’ verdient ook respect, omdat hij tussen de regels door een inspanning doet om sociale en politieke thema’s aan te kaarten, iets waar verhalen die op deze doelgroep mikken, zich doorgaans niet aan wagen. Hoed af.

In 1958 beschreef Michael Young in zijn satirische roman The Rise of the Meritocracy hoe een utopische maatschappij die de besten beloont -diegenen met de hoogste intelligentie en de meeste werkkracht- en de anderen afstraft, zeer snel giftig wordt voor haar burgers en in chaos en opstand eindigt. Ook Lord of the Flies van William Golding, verplichte tienerlectuur in menig middelbare school, beschrijft de gruwelen van een maatschappij waarin competitie en overlevingsdrang de normen zijn waaraan we ons moeten spiegelen willen we er raken.

De jaarlijkse spelen waaraan ‘The Hunger Games’ zijn naam ontleent zijn een manier waarop het totalitaire regime de bevolking in het gareel houdt. Lang geleden werden de Verenigde Staten getroffen door een enorme ramp en toen de overheid de touwtjes eindelijk terug in handen kreeg, besloot ze de maatschappij anders te organiseren. Het land (dat nu Panem heet) werd opgedeeld in een hoofdstad en 12 districten. Ooit waren het er 13, maar dat laatste kwam in opstand en nadat die meedogenloos werd onderdrukt, ontstonden de Hunger Games: elk jaar moet elk district een jongen en een meisje tussen 12 en 18 jaar oud afvaardigen om deel te nemen aan een tornooi. Daar zullen ze elkaar bekampen tot er één winnaar over blijft. Die Hunger Games worden bovendien verpakt als een waanzinnig televisiespektakel.

Onder de fantasielaag toont de film pijnlijk openlijk en bloot de strategieën van de machthebbende klasse om de massa onder de knoet te houden: een niet-productieve toplaag, wiens voornaamste functie het is zichzelf in staat te houden via het controleren van anderen, het uitsorteren en kneden van mensen tot een bepaald profiel dat binnen het systeem de hoogste productiviteit waarborgt. En dat is, hoe kan het anders: de sterkste, de knapste, de meest intelligente. Ook de bloeddorstige media moeten het in deze film satirisch ontgelden. De scenes in de productiekamer van het televisiespektakel zijn bloedstollend fantastisch realistisch.

Kortom. Een film die nazindert.

William Golding (1954)'Lord of the Flies'.

Ruben Nollet: recensie van de film op cobra.be van maandag 19 maart 2012.

Paul Verhaeghe (2011)'De Neoliberale waanzin. Flexibel, efficiënt en...gestoord.'

Michael Young (1985) 'The Rise of the Meritocracy 1870-2033: An essay on Education and Equality. London: Penguin Books.

zaterdag 14 april 2012

Verveling

Verveling is de sluipmoordenaar van de liefde. Ongemerkt haalt ze je in, en als ze toeslaat is het vaak al te laat. [...] Verveling is een toestand die zich moeilijk laat beschrijven. Iedereen weet wat het is, maar niemand kan het goed in woorden vatten, waarschijnlijk omdat het een weinig inspirerend gevoel is. Filosoof Awee Prins gaat in zijn dissertatie Uit verveling op zoek naar het wezen van deze lastig te vatten emotie. Ontevreden met de definitie uit het woordenboek probeert hij zelf een goede definitie te formuleren: '...de verveling kent een "eigen-aardige" onrust en een zucht naar verstrooiing die samenhangen met de patstelling die de verveling behelst en die dus in zekere zin deel uitmaken van de verveling zelf'. Volgens Prins hoort verveling bij het huidige technisch-wetenschappelijke tijdperk waarin bijna alles tot onze beschikking staat, maar niks ons werkelijk raakt. [...]

In de psychologie wordt verveling gezien als het resultaat van 'extreme deprivatie van prikkels' waardoor de mentale oriëntatie wordt verstoord en de cognitieve en concentratievermogens worden verzwakt. Volgens Prins valt er meer te zeggen over verveling, is enkel sensorische monotonie geen noodzakelijke noch voldoende voorwaarde. Het gaat om de perceptie van een situatie als monotoon of oninteressant. [...]

Hoe fnuikend verveling ook kan zijn, toch verkiezen mensen deze verlammende emotie soms boven de waarheid - over henzelf, hun liefde.[...]

In de film Lost in Translation van Sofia Coppola is te zien hoe twee mensen hun verveling overwinnen. Een man op leeftijd en filmster op retour, Bob Harris, ontmoet een jonge studente filosofie, Charlotte, in een luxehotel in Tokyo. Hij moet een reclamespotje voor whisky opnemen. Zij is met haar man mee, die moet werken.

De twee hoofdrolspelers verliezen zich in de ontzagwekkende stad en de onverstaanbaarheid van het Japans. Beiden zijn lichtelijk depressief, slapen niet en vervelen zich ongans. Wanneer ze elkaar ontdekken, middels een blik van verstandhouding als ze beiden tevergeefs verstrooiing zoeken in de deprimerede, chique hotelbar, is de band gesmeed.

Het is een feest van herkenning wanneer de een ziet dat de ander er ook geen klap aan vindt: dit leven zo, nu, op dit moment. Verdrietig is dat,en daarom des te mooier wanneer het leven opeens goed blijkt te smaken als ze samen zijn. [...]

In Lost in Translation wordt duidelijk wat de essentie is van verveling, juist omdat de man en het meisje die weten te overwinnen. Dat doen ze door te spelen. Met spelen bedoel ik hier spelen in de breedste zin van het woord: actief, creatief en autonoom zijn, in alles wat je doet. Ik las ooit ergens dat het tegenovergestelde van spelen niet werken is, maar een depressie. Volgens Sartre is spelen dat wat je doet wanneer je je het meest vrij voelt. [...]

De man en het meisje toveren de vervreemdende Japanse realiteit om tot hun eigen pretpark. Ze rennen hand in hand dwars tegen een stroom Japanners in, raken verdwaald in enorme speelhallen, schoppen stennis in een ziekenhuis en belanden op een huisfeestje waar ze karaoke zingen, zij een lichtpaarse pruik op haar hoofd.

Hoe je hun chemie ook wil duiden, één ding is duidelijk: deze twee mensen hebben plezier in elkaar. Kinderlijk plezier, waardoor ze willen rennen in plaats van lopen, zingen in plaats van praten. Ze weten kleur te geven aan de non-descripte saaiheid van het hotel en het anonieme decor van een miljoenenstad als Tokyo, net zoals kinderen in een simpel vloerkleed een wilde zee zien, en in een bank een schip.

Uit Marte Kaan (2010), Lang leve de liefde. Ambo (p. 33-41)

vrijdag 13 april 2012

Lefto @ Vooruit

Vanavond verjaardagsfeestje in Gent. In m'n favoriete fuifzaal: Democrazy wordt 30 en DJ Lefto mag in Vooruit een heuse taart bakken. Met als kersen: Theo Parrish, Floating Point en DJ Nu-Mark. Mmm. We're holding on to what's golden. Yummie. Let's dance.




PS. Day-after-thought: DJ Nu-Mark (van Jurassic5) was the absolute highlight of the night: een set met Fisher Price Toys en een waanzinnige mix van Rolling in the Deep van Adèle tot Mr. Sandman van The Chordettes, tot dertiger jaren swing én Stevie Wonder. Gekker kon het niet. De Vooruit ging uit de bol. PS. Txs to B&E for lovely company.