Wat als er één minuut media-stilte kon vallen? Zouden we rouwen om het verlies aan perspectief? Treuren om het gebrek aan zingeving zonder berichtgeving? Worden we star zonder nieuws? Raken we verstrikt in de beperkingen van onze perceptie, gehinderd door de grenzen van onze kleine, enge belevingswereld?
Temidden van de niet aflatende mediastroom, de overstroom van overbodige, vaak tergend speculatieve berichtgeving rond de onvatbare moordaanslag op een kinderdagverblijf in Dendermonde, dringt deze vraag zich op.
Nieuws doorbreekt de comfortabele luwte en windstilte van het alledaagse. Media informeren, beroeren, irriteren of provoceren: een caleidoscoop van indrukken, percepties, invalshoeken. Eén boeiende, aanhoudende veelstemmigheid.
Maar waar stem enkel kan bestaan bij gratie van stilte, is een zorgvuldige balans tussen beide in de media vaak ver te zoeken. Nietszeggende overmediatisering is hekel, storend. Het overstemt, het overdrijft.
Tijdens de rouwplechtigheid van de slachtoffers worden geen media getolereerd, zo bericht De Morgen van vandaag. Bij de intimiteit van rouw wil men geen anonieme indringers.
Benieuwd of de media respect kunnen opbrengen voor deze beperking. Respect voor de stilte, voor de zingeving van even geen berichtgeving. Zoniet, verdienen ze een flinke oplawaai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten