Imagina

Om inspiratie aan te wakkeren helpt de warmte van muziek. Vuur voor verbeelding. Of rust voor ongewenst doemdenken dat de stroom van vloeibaar groots gedachtengoed verhindert. Een warme wals uit Brazilië (A.C. Jobim) kan wat vast zit verbuigen en ombuigen. De Jazz CD Mixing it is een liaison tussen een Braziliaanse gitarist en een Zuid-Afrikaanse tenorsaxofonist. In Imagina (Valsa Sentimental) zet Sean Bergin "met zijn snerpende tenorsax krassen in de ronde gitaarklank van Rogério Bicudo. Een beetje speels, een beetje ernstig, maar vooral veel chaleur." (De Morgen, 26 mei 2008)

Laat walsen die woorden.

Two cures for love

Afgelopen weekend deed ik woordenvol inspiratie op in het pittige, zonnige Brighton. Een badstad met een hoek af. Levendig londens haast. Free-spirited, open-minded. Het Royal Pavillion was simply a treat. Vooral The Great Kitchen van decadent, vorstelijk rijke George IV laat nog visioenen na. Van overdadig plezier, levensvreugde en rijkdom. In Brighton Dome genoten we, in het kader van het Brighton Festival, van een adembenemende Antony & The Johnsons. The Telegraph recenseert raak: "But whatever he sang, it was spellbinding. And thanks to the strange, almost otherworldly beauty of Hegarty's voice – sometimes like a choirboy's, sometimes like a Deep South soul singer's, sometimes like a Fifties crooner's, sometimes all three in a single phrase – there was an unsettling quality to the evening". En de pret was nog niet over. Het Fringe straattheater festival was een wervelende chaos van kleurrijk acteertalent. Zelden zo gelachen als met The Dinner table van Wet Picnic. Bij een bezoek aan de bibliotheek vond ik in het rek anderstalige literatuur zowaar Tom Lanoye terug en was fier. Evenals een geslaagd initatief van de BBC, waarbij gratis ansichtkaarten bekende poëzie promoten. Op die manier kennis gemaakt met de Britse dichteres Wendy Cope, die naast Carol Ann Duffy, regelmatig als kandidaat werd genoemd voor het ambt van nieuwe Poet Laureate. Haar gedicht Flowers is een zoete, melancholische reflectie over liefde die nét niet bloeit. Maar vooral grappig, treffend, én aanstekelijk is het volgende korte gedicht, een klassiek liefdesdilemma in twee eenvoudige volzinnen:

Two cures for love

1. Don't see him. Don't phone or write a letter.
2. The easy way: get to know him better.

Met vriendelijke groeten

Als abonnee krijg ik wekelijks de nieuwsbrief van De Morgen in mijn mailbox met, naast een kort overzicht van actueel nieuws, ook vaak onweerstaanbare aanbiedingen. Een James Eames lounge chair, tickets voor de exclusieve avant-première van Adams Appels, de avant-première van de dvd box van In Europa van Geert Mak. Commerciële brieven met vriendelijke groeten ondertekend door Klaus Van Isacker.

Dit weekend maakte de directie van De Persgroep de namen bekend van dertien journalisten die in het kader van herstructurering de krant moeten verlaten. Onder anderen sportjournalist Hans Vandeweghe, columnist Bernard Dewulf en fotograaf Filip Claus. In tijden die wars staan van lezersparticipatie kreeg de lezer van deze drastische beslissing geen bericht in exclusieve avant-première. Nooit kreeg ik een mail van Van Isacker met vriendelijke groeten én de vraag: We willen sneller, goedkoper. Bernard Dewulf kan niet langer weemoedig, traag op de voorpagina. U doet toch mee?

Mijn antwoord, uiteraard met vriendelijke groeten, was dit geweest: Zonder vaste waarden, verliest De Morgen haar waarde. En de directie van de Persgroep haar waardigheid. Zij begaat in deze een commercieel-strategische flater. En bovendien één met on-menselijke impact.

De passie van topsport

Liefde en topsport hebben een gemene deler die verder reikt dan fysieke afmatting van lenige lijven. "Cocaïne?" hoor ik u filmisch-fantastisch en mediageletterd luidop denken. Inderdaad. Warm. Zeer warm. Ik doelde op het al even media-vermogende, veel herhaalde en aangehaalde verschijnsel van de decompressie.

In een uitgebreide en ter dege analyse van de topsporter die ten prooi valt aan drank en drugs definieert De Morgen journalist Bart Eeckhout het als volgt: "Decompressie is de ontspanning die het lichaam nodig heeft om de chemische balans weer in evenwicht te brengen. In fysieke of psychologische stresssituaties komt cortisol vrij, een hormoon dat eiweitten in de spieren afbreekt waardoor glucose, en dus energie, aangemaakt wordt. Cortisol probeert zo het energieverlies te compenseren dat veroorzaakt wordt door de aanmaak van adrenaline. Via decompressie wordt het effect van die hormonenproductie gekanaliseerd. " (De Morgen van 12 mei, p. 18)

Vrij analoog beschrijft Rafaela in De Morgen van 4 mei de chemische storm van liefde als volgt: "Eenmaal ons oog is gevallen op de juiste partner, vallen we ten prooi aan een wervelende chemische storm. Verliefdheid triggert een krachtige cocktail van hormonen en neurotransmitters in ons brein en lijf. Er ruist tienmaal zoveel adrenaline door onze aderen en het hormoon cortisol helpt deze razernij gaande te houden: ons hart pompt sneller en lichaamstemperatuur stijgt. "

En ook hier geldt het principe van de chemische balans. Waar adrenaline en cortisol de hormonen zijn die een topsporter tot vergaande prestaties drijven, met decompressie als beloning en afterparty, moet ook in de liefde ontladen worden, bij voorkeur in een zaligmakende lijfelijke liefdesroes.

Even zeer: net als de topsporter, jagen we, verlangen we in de liefde naar de gouden medaille. Maar worden soms door de volgwagen ingehaald, rijden een lekke band, missen de bocht, verliezen de pedalen.

Dan staan we aan de zijlijn, vol goudkoorts, en zien de trofee jammerlijk aan ons voorbijgaan.

Hoe blijven we dan chemisch in balans? Hoe beheersen we de grote emoties die volgen op grote, niet ingeloste verwachtingen? Hoe ontladen we ingehouden, volgehouden, verliefde spanning zonder uitzicht of vooruitzicht op liefdevolle ontspanning?

Idem dito aan de grote heren van de wielersport is een vlucht uit de realiteit dan een gemakkelijke maar gevaarlijke volgende stap. Want vluchten willen we zonder meer. Weg van pijn en frustratie.

Ook hier is het advies van sportpsycholoog Rudy Heylen tastbaar op de liefdesverdrietige toepasbaar: "Het resultaat is uiteraard het enige wat telt voor een topper, maar wij leren hen om het gedrag te controleren waarmee ze tot dat resultaat willen komen. Je kunt, zeker in het wielrennen, een perfecte wedstrijd rijden en toch verliezen. Ofwel kraak je dan van pure frustratie ofwel aanvaard je dat je ook een schitterende prestatie kunt geleverd hebben zonder overwinning. Die tweede houding zorgt voor meer mentale stabiliteit en uiteindelijk ook voor meer succes. Je kunt nu eenmaal niet controleren wat niet te controleren valt." (De Morgen van 12 mei, p. 18)

Conclusie: In de ijver, wedijver om liefde valt niets te controleren. We kunnen enkel navigeren, exploreren, bij tegenslag rechtstaan en opnieuw, vol kracht, gaan voor de lange baan.

We verleggen een grens. Verhogen een versnelling. En trekken geen categorieke lijn.

Want een lijn wordt een ravijn. Dus snuiven we niet.

Maar wuiven blijmoedig, koesteren onze inspanning. Belonen onszelf, zelflievend, met degustatie, en decompressie deluxe. Eerste klasse.

Op naar een hogere divisie.

Non C'è

Smaak valt niet te betwisten. Niettemin vergewis ik me vaak enigszins zorgelijk van de grilligheid, onvoorspelbaarheid en gebrek aan eenduidigheid van mijn muziekkeuze. Slechts één base-line blijft van kracht: het moet me raken. Verder kan alles.

Zo pleeg ik graag te genieten van het gezang van Laura Pausini. Jazeker, u leest het goed, de deerne waar ook menig trouwfeest mee wordt opgeluisterd. In een Portugees vakantiehuisje waar de zon 's ochtends stralend door de ramen naar binnen viel en de zee voor mijn voeten lag, ontdekte ik, naast weinig zeggende verzamelcd's in de privé-collectie van de eigenaars, Non C'è van voornoemde Italiaanse schone.

Sindsdien heeft het nummer een onverklaarbaar instant zomereffect op me, in die mate dat mijn huisgenoten, afgaand op de deining van mijn achterwerk tijdens het afwassen, het nummer de onwelvoeglijke bijnaam "kon-tjè", hebben gegeven.

De afgelopen jaren heb ik deze muziekvoorkeur stilzwijgend -ja zelfs verlegen, verborgen gehouden. Tot vandaag.

In De Morgen Magazine geeft de zangeres een ijzersterk interview waarmee ze radicaal komaf maakt met haar hulpeloze-meisjes tijdperk. Terugblikkend op haar jongste live optreden in San Sirono van 2007 zegt ze over zichzelf: "Het was alsof je een krijger op het podium zag stappen die een buit kwam binnenhalen, en tegelijk toch de moed had om zich heel kwetsbaar op te stellen. Dat zijn twee aspecten van mezelf die ik ook herken als ik gewoon thuis ben. Ik ben sterk maar lief."

En laat dit nu ook net mijn motto zijn.

Dus.

Zwaaien dat achterwerk: sterk.

Daily Talk

Temidden van onheilspellende berichten over teloorgang van de geschreven pers en het debat/de vraag of kranten op sterven na dood zijn, een positieve noot over de prangende nood aan nieuws; het ultieme voorbeeld van hoe nieuwsgierigheid nieuws-karigheid overwint:

Wie in de Liberiaanse hoodstad Monrovia geen kranten-of internetabonnement heeft kan voor de allerlaatste nieuwsfeiten op elk moment van de dag terecht op het Daily Talk bord van Alfred Sirleaf. Elke morgen doorzoekt hij de de internationale kranten en via sms houden zijn vrienden hem van overal ter wereld up-to-date. De verkoop van advertentieruimte (rechts onderaan de foto) kent minder success.

Waar kan men doneren?

Bron: De Morgen Magazine van 9 mei 2009, p. 9

Onvervuld verlangen

Het is de extase van dit begin die we zouden moeten vasthouden. Altijd dat kind van dertien zijn, met een kutje dat openbloeit en gloeit, met een hunker die nimmer wordt vervuld. Altijd de begeerte van die eerste keer die door je ledematen raast, de schaamte die ermee gepaard gaat. Het kiezen voor schuchterheid en schaarste, ook in de bedstee. Een liefdesleven dat zich nooit vervolmaakt. De sensatie van het net niet. Levenslang zwanger zijn van zin.

Of hoe Rafaela in De Morgen Wax van vandaag m'n melancholische verzuchting in Vol zin zalig treffend wist samen te vatten. Een deugddoende echo van herkenning, dank hiervoor.

Vol zin

De armen verstrengeld, gedachten verbonden, met koestering omwonden, onbevangen, opgewonden.

Zo lagen ze.

In een zone zonder zonde.

De ruimte tussen hen bruisend van verlegenheid, kolkend van verlangen.

Er was een gedeelde zin tussen hen waarvan de bedoeling vaag bleef. Hoofd- en bijzin van hun samenzijn werden schoorvoetend, teder afgetast, betast. Niets was duidelijk maar nergens ont-brak het.

Onvolmaakt volledig. Ongenaakbaar, onverstoorbaar.

Lagen ze.

Met enkel een lach om de zoete stilte van het vanzelf sprekende te verbreken.

In die stilte vonden ze een hoofdgedachte, duwden hem naar de achtergrond en hielden halt.

Als om de vondst te verbergen, de ontdekking te laten duren, het einde af te wenden.

Wat nadien kwam was een vraagteken, een bijwoord, een achtervoegsel.

Het vooruitzicht van een uitzinnige volzin.

De verwachting van een tomeloos, sprakeloos uitroepteken.

De verrassing van een vervolg vol zin.

Music on hold*

‘Ik wacht op u, gij wacht op mij, wij zitten in onze wachttijd’, zingt Mira. En zo blijven we liefdevol cijfercombinaties indrukken, doorstaan de kiestoon, en wachten tot de stilte aan de andere kant zich niet langer weert. We houden de lijn open, laten muzak door de hoorn schallen, luisteren naar een volautomatische stem die zegt ‘Your call is important for us’, merken hoe onze intensiteit, vertrouwen en geduld op de proef worden gesteld, maar houden verwachtingsvol vol: we willen echt, warm, voelen. We wanna hold. No longer be on hold. Dus zoeken we troost in het idee dat aan het eind van de lijn iemand luistert die even de woorden niet vindt. Durven niet denken dat hij of zij de zin verloor. En wachten onze wachttijd. Uit.

*Music on Hold (MOH) verwijst naar de praktijk om met muziek de stilte te vullen die bellers over de stilte heen helpt bij het wachten.