Om maar even de nawoorden van Dimitri Verhulst bij Problemski Hotel te lenen: "Om misverstanden te vermijden voel ik mij genoopt te vermelden dat zowat de helft van deze verhalen verzonnen is, en dat geen enkel verhaal een leugen bevat." Wat u hier leest is soms al eerder verteld, soms verzonnen, nu eens een verre echo van de realiteit, dan weer woordenvol dicht erbij. Veel woordenverwondering toegewenst.
zondag 13 september 2009
7de editie: Odegand
Een jaarlijkse voltreffer, een mozaïek van muziek langs de Gentse binnenwateren: Odegand. Ook dit jaar uitverkocht, met lange wachtrijen aan de zalen, maar telkenmale een begeesterd, laaiend enthousiast publiek. De vurige, roodharige Frans-Zwitserse violiste Rachel Kolly D'Alba was pijnlijk mooi. Zoals zij met strakke opgeheven elleboog, een majestueuze zwier van de strijkstok, opgeheven kin en toonaangevend temperament een Stradivarius bespeelt. Daar word je alleen maar stil van. Zoonlief viel weliswaar in slaap, aan hem is alsnog geen roodharige fiddling furie besteed. Maar dat werd dan weer ruimschoots goedgemaakt door de hilarische act van Rebecca Carrington, die op Joe, haar 18e-eeuwse cello, Madonna imiteert, ook een vleugje Sting, wat hiphop, blues en zelfs een Schots volkslied. De zaal ging door het dak. Oh wee het prachtige restauratiewerk van de Vlaamse Opera. Oh my God.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten