Autumn story

Autumn days in London. And no rain. Stumbled upon a gem @ Hoxton square. Unconventionally but convincingly, File DVD brings a genius mix of new media and superbly designed print. A 124 page newsprint including 186 minutes of short films, music videos and documentaries on DVD. Worthwile, if only for the exhilarating cover of Brigitte Bardot, The Flower Session. Photographed by Sam Levin, 1967.

And so I discovered Firekites' poetic song and video Autumn Story. The short video uses chalk animation: it reverses the drawing by using white chalk on black chalkboards where the trace is the dusted out image.

Autumn days in London: we don't want these days to ever end.

PS. Download the Firekites album The Bowery on iTunes.

Herfstnacht

Het bed rook naar een zomerdag. Naar fris gewassen lakens.

Achter glas koesterde een herfstzon gespannen verwachtingen.

“Heb je het koud?” vroeg hij. En voeten verstrengelden zich onder de deken.

“Is er al nieuws over de nieuwe EU president?” Waarop zij hoofdschuddend haar neus in zijn hals begroef.

“Zal ik de wekker zetten?” ging hij door. Maar ze kuste hem stil, tijdloos achter het oor.

“Zal ik je verkrachten?” stelde hij toen voor.

“Doe maar een serieverkrachting”, zoende ze zacht door.

Tot elk woord houvast verloor.

Hij ging op de knieën, zij door de knieën.

Zij zorgde voor serie, hij voor kracht.

Het werd een huiverige herfstnacht.

Volgzaam

Hij had ontegensprekelijk geklonken: “Simpel gezegd komt het hierop neer. Ik kan het niet iedereen naar de zin maken”, terwijl hij met stevige hand haar schouders tegen de muur had geduwd, haar rok had opgetild, en zonder de moeite te nemen om haar slip naar beneden te halen naar binnen was gegleden.

“Ik wou dat ik je meer én liever kon zien. Maar dat kan niet”, was hij nadrukkelijk verder gegaan, terwijl hij haar had gezoend in de kuil van haar nek.

“Het gaat om continuïteit, het niet onderbreken van het ritme” had ze zacht geprotesteerd. Maar meedogenloos, onafgebroken was hij verder gegaan met wat hij was begonnen.

“Het gaat op dezelfde wijze als het verstevigen van je spieren. Stimuleren en volharden. En zo telkens je grenzen verleggen. Dat vraagt geduld. Maar je geduld wordt beloond”, was zijn pasklare antwoord geweest.

Toen was hij hard gegaan. Harder. En was zij het evenwicht verloren.

Ze had de ruimte met stilte gevuld, wist: hij verdroeg het niet dat hij iets moest doen op een moment dat hij het niet wilde.

Onaangekondigd had hij de stilte verbroken:“Ik verlies mezelf in jou”.

Waarop hij was gekomen.

En zij volgde.

Copycat 2

Uw woordenschatbewaarster werd geselecteerd om deel te nemen aan 3 avonden van de CopyCursus van de Hogeschool Sint-Lukas en De Persgroep Advertising.

Opdracht:

"Je maakt een advertentie voor jezelf waaruit blijkt dat de reclame beter af is mét dan zonder jou. Dat mag een printadvertentie zijn, een affiche, een radiospot, een banner, een filmpje, een website, een perfect geschreven brief: het maakt niet uit. Als de jury maar denkt: deze mens zou een aanwinst kunnen zijn voor de reclame. En als het maar beknopt is."

Een hoop inzendingen. Slechts 40 stoelen. Dit deed het:

Lost and found

Ik zat op de trein naar Amsterdam. Bij elke spoorwissel voelde ik de barsten in mijn levensloop. Bij elke haperende aaneensluiting van de rails dacht ik hoe zeer ik was afgescheiden. Hoe ik had besloten niet langer aan te sluiten bij de anderen, bij de voorgeschreven modellen. Me de vrijheid van het verzinnen had toegeëigend. En schrijver was geworden.

Dit bedacht ik. In een lege, ratelende, wiegende treincoupé. Op weg naar Amsterdam. Intussen schreef ik woorden op papier. Verzonken mijn gedachten.

Tot jij binnenkwam, de stilte van de coupé verbrak met je lichaamstaal en mijn hand zonder nadenken, los van verzinsels en bijgedachten de kern van mijn bestaan op papier zette.

Ik schreef: “De man van mijn leven is in de trein gestapt.” En ervoer een nakende spoorwissel met een intensiteit die de trein tot ver voorbij Amsterdam katapulteerde. Tot ver voorbij grenzen van tijd en werkelijkheid.

Ik bedacht dat we twee uur de tijd hadden om elkaar te leren kennen en vroeg: “Wat doe jij?” “Ik ben acteur” antwoordde je traag maar zeker. Waarop ik: “Ik ben schrijver, nu heb je eindelijk tekst in je leven.”

Die avond ontmoetten we elkaar opnieuw op perron 2 in Amsterdam Centraal en dineerden in het Grand Café 1eKlas. Op de terugweg was het zoenen tot in Roosendaal. En dan van Roosendaal tot in Antwerpen. We hadden een grens overgestoken. Zonder twijfel.

Van die dag af was ik stuurloos. Aan het wankelen gebracht. Onze ontmoeting kleurde mijn werkelijkheid troebel. Stelde me voor een keuze.

Ik kocht een matras. Misschien redt die matras mijn relatie, dacht ik. Boxspring met veren.

Maar de veerkracht was er uit.

Ik had nog lang in die onheldere situatie kunnen blijven hangen. Maar jij dwong me tot een keuze. Met een warme, intuïtieve, eerlijke kracht die voelde als thuiskomen.

Dus sprak ik tegen mijn geliefde de bevrijdende woorden: “We houden er mee op.” En trok de dag nadien voorgoed bij jou in.

Dit ging niet langer over controle. Andere krachten speelden een rol.

Ik liet los, sprong in het onbekende.

En herkende wat ik had gezocht.



Geïnspireerd door een interview met Steven Van Watermeulen en Oscar Van Den Boogaard in “Mannenliefde”, tien liefdesverhalen door Jolien Janzing en Lieve Blancquaert, Uitgeverij Lannoo.