Ik zat op de trein naar Amsterdam. Bij elke spoorwissel voelde ik de barsten in mijn levensloop. Bij elke haperende aaneensluiting van de rails dacht ik hoe zeer ik was afgescheiden. Hoe ik had besloten niet langer aan te sluiten bij de anderen, bij de voorgeschreven modellen. Me de vrijheid van het verzinnen had toegeëigend. En schrijver was geworden.
Dit bedacht ik. In een lege, ratelende, wiegende treincoupé. Op weg naar Amsterdam. Intussen schreef ik woorden op papier. Verzonken mijn gedachten.
Tot jij binnenkwam, de stilte van de coupé verbrak met je lichaamstaal en mijn hand zonder nadenken, los van verzinsels en bijgedachten de kern van mijn bestaan op papier zette.
Ik schreef: “De man van mijn leven is in de trein gestapt.” En ervoer een nakende spoorwissel met een intensiteit die de trein tot ver voorbij Amsterdam katapulteerde. Tot ver voorbij grenzen van tijd en werkelijkheid.
Ik bedacht dat we twee uur de tijd hadden om elkaar te leren kennen en vroeg: “Wat doe jij?” “Ik ben acteur” antwoordde je traag maar zeker. Waarop ik: “Ik ben schrijver, nu heb je eindelijk tekst in je leven.”
Die avond ontmoetten we elkaar opnieuw op perron 2 in Amsterdam Centraal en dineerden in het Grand Café 1eKlas. Op de terugweg was het zoenen tot in Roosendaal. En dan van Roosendaal tot in Antwerpen. We hadden een grens overgestoken. Zonder twijfel.
Van die dag af was ik stuurloos. Aan het wankelen gebracht. Onze ontmoeting kleurde mijn werkelijkheid troebel. Stelde me voor een keuze.
Ik kocht een matras. Misschien redt die matras mijn relatie, dacht ik. Boxspring met veren.
Maar de veerkracht was er uit.
Ik had nog lang in die onheldere situatie kunnen blijven hangen. Maar jij dwong me tot een keuze. Met een warme, intuïtieve, eerlijke kracht die voelde als thuiskomen.
Dus sprak ik tegen mijn geliefde de bevrijdende woorden: “We houden er mee op.” En trok de dag nadien voorgoed bij jou in.
Dit ging niet langer over controle. Andere krachten speelden een rol.
Ik liet los, sprong in het onbekende.
En herkende wat ik had gezocht.
Geïnspireerd door een interview met Steven Van Watermeulen en Oscar Van Den Boogaard in “Mannenliefde”, tien liefdesverhalen door Jolien Janzing en Lieve Blancquaert, Uitgeverij Lannoo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten