What 'll I do?

“Only mediocrity is safe, zegt Paulo Coelho.” Ze fluisterde het zacht tegen de stugge stoppels van zijn ongeschoren wang.

Hij gromde halfslaperig terug: “Was sich liebt, das neckt sich”. Ook hij was gretig in vreemdspraak tussen de lakens.

“Ben jij dan nooit jaloers?” Ze vroeg het stil, peinzend, vleide haar wang traag tegen zijn bovenarm.

Hij lag dicht tegen haar aan, zijn borst tegen haar rug, het rechterbeen over het hare, zijn arm over haar heen, haar net iets te stevig omklemmend.

Ze hield van zijn houdgreep. Beschermend en bezitterig, met weinig speelruimte.

Hij gromde nogmaals. “Als je iets liefhebt, laat het dan vrij. Komt het terug dan is het van jou.” “Een oud spreekwoord”, mompelde hij er achteraan.

Daar had ze niet van terug.

Ze duwde haar achterwerk uitdagend tegen de hardheid van zijn bestaan, gooide haar hoofd een kwartslag achterom en vroeg met geveinsde, vleiende onderdanigheid: “Geachte Heer Van Dale, mag ik los? Laat u me liefdevol gaan?”

Hij omklemde haar bovenarmen, zoende speels haar voorhoofd. Bleef onvermurwbaar.

“Or you think I’m a tossy you can wind up?” Ze zei het gespeeld kwaad.

“Lust is acuut, My Lady. Liefde is chronisch.”

Ze streelde zijn voelbaar verlangen met de zachte binnenzijde van haar dijen. “Dat klinkt als een bedreiging?” Ze zei het speels autoriteir. “Geacht Heerschap, ik revolteer node tegen uw duurzaamheidsdwang."

Ze wrikte zich los uit zijn houdgreep, nam de bovenhand. Op haar beurt ontegenzeglijk dominant.

Zijn ogen raakten de hare. Hij raakte haar. Onuitgesproken.

“Je bent veilig bij me. Ik doe je geen kwaad”.

Ze streelde zijn slapen.

“Houd je me stevig vast? Het is zo verdomd onduidelijk soms, alsmaar op de tast.”



Geïnspireerd door "Bitterzoet" van Annelies Van Belle, een retro-song van Johnny Mathis (What'll I do?), en Van Dale Woordenboek.