Indian Queen

Op weg naar Antwerpen met de regen luid op het dak. En Jean Paul Van Bendegem op Radio Klara over de olympifiëring van onze maatschappij. Alle records zijn al gebroken. En toch willen we meer. Hoger. Harder. Dus investeren we dik in technologie. Om tot nog straffere hoogstandjes te komen. En gezien onze zware investeringen willen we garantie over de te verwachten uitkomst. En dus zijn we geneigd om meer en meer details vooraf te willen bepalen.

Controlezucht. Ijverzucht.

Gedoemd om veel te zuchten word je daar van.

En om aan die zucht te ontsnappen is er het grenzeloze van de podiumkunst.

Onconventioneel, gebeten en ongemeten.

In de Singel (een architecturaal hoogstandje) zag ik in het inspirerende gezelschap van Bo Spaenc, muzikant, theatermaker en componist, kortom all-rounder, het zuivermooi gestileerde Indian Queen van Jan Decorte. Muziektheater van de bovenste plank, waar elk gebaar, elke stembuiging, elk gebaar telt en zorgvuldig is georchestreerd. Barokke muziek van Henry Purcell in een hedendaags kleedje. Het roze kleedje en de meeslepende stem van de vrouwelijke protagoniste Hanna Bayodi stalen de show. Een kluwen van hofintriges, oorlogen en rivaliteit in de liefde helemaal uitgepuurd tot een primitieve eenvoud. Van een grenzeloze schoonheid.

PS. Leestip: Jean-Paul Van Bendegem. Hamlet en entropie: de twee culturen een halve eeuw later. Een pamflettair essay.