What if you only had one soulmate?

Ooit hoop ik degelijk fundamenteel onderzoek te mogen voeren naar een zo onzinnig mogelijk onderwerp. Het genre kwam onder mijn aandacht dankzij de column van Lieven Scheire in Humo. De gevierde Basta-maker tipte het nieuwe project van Randall Munroe, de legendarische nerdcartoonist van xkcd

Onder de titel "What if? Answering your hypothetical questions with physics, every Tuesday." publiceert Munroe elke week antwoorden op wetenschappelijk wijze vragen, zoals "Wat als je een baseball aan 0,9 keer de lichtsnelheid zou werpen?" of "Hoe groot is één mol mollen?" En vandaag: "What if everyone actually only had one soul mate?" Munroe's antwoord is categoriek en fundamenteel onderbouwd: de kans dat je alleen blijft is duizenden, zo nee miljoenen maal groter dan dat je je echte, enige, exclusieve soul mate vindt.SLIK.

Gezien dit statistisch onontkenbare gegeven zijn er heel wat romantici voor wie de druk van de zoektocht naar een soulmate te veel wordt. Simply too much. Dixit Randall:

Given all the stress and pressure, some people would fake it. They’d want to join the club, so they’d get together with another lonely person and stage a fake soul mate encounter. They’d marry, hide their relationship problems, and struggle to present a happy face to their friends and family. (Of course, this never happens in our world.)

Na een meanderende betoogvoering besluit Randall logisch en onwrikbaar met Tim Minchin's visie op de kwestie: With all my heart and all my mind I know one thing is true: I have just one life and just one love and, my love, that love is you. And if it wasn't for you, baby, I really think that I would have somebody else.

Hoe zinnig kan de onzinnige wetenschap klinken.

For some sunny Spanish drum

Het is half vier 's middags, zo'n tijd van zalig niks. De zon staat hoog aan de helder blauwe hemel, ik smeer een lik zonnemelk op m'n linkerbeen, blader door naar pagina 29 van m'n boek, sta op, zet in de woonkamer m'n ipod muziekspeler aan, en loop meteen weer terug, naar het terras, want ik heb op hetzelfde moment besloten de rugleuning van m’n ligstoel 30 graden neerwaarts te kantelen. Vakantie: never a dull moment.

Uw woordenschatbewaarster deed zich na een hels jaar vier weken dolce far niente en España cadeau. En ligt vooralsnog met een strik rond zichzelf te nietsen. Eén voornemen was er: verderschrijven aan een heus boek. Tja. De vakantie loopt op z'n eind, en m'n romanrush is tot op heden beperkt gebleven tot een kort verhaal. Maar ik ben een notaboek vol inspirerende ideeën rijker, en vooral: de zin is er terug. Zin om zinnen te bouwen, zinnen te strelen, zin-vol te zijn.

En ziehier. Een langzame aanloop. U krijgt van mij een heus reisverslag. Er dient bij vermeld dat enkele figuranten van dienst, ook wel genegen vrienden genaamd, een belangrijk aandeel hebben gehad in het welbeleven van deze reis. Temeer omdat er ook momenten waren van vertwijfeling, eenzaamheid en vragen over hoe het nu eigenlijk verder moet. La vie, quoi. Zelfs onder een stralend blauwe hemel laat de lichtheid van het bestaan zich soms moeilijk vinden.

Ik start met feiten. Cijfers. Een loden wolkendek dat in schril contrast staat met de alomtegenwoordige zon in dit land. De Spaanse werkloosheid klimt naar 24,63 procent, een nieuw record. Zo koppen de kranten. Jammer genoeg haal je in het Olympische Stadion met dit cijfer geen goud. Van de jongeren onder de 25 jaar heeft 53,28 procent geen baan. In 1,7 miljoen huishoudens zijn alle gezinsleden werkloos. Autch.

Een lichtpunt in dit doemscenario is de zonzoekende toerist, die, net als ondergetekende, in dit land van voorlopig bitter weinig melk en honing vakantie houdt. Maar waar de Balearen, Catalonië en de Canarische eilanden het uitstekend doen, is het voor Andalusië (locus delicti van ondergetekende) heel wat minder fraai. Ondanks kunsteden als Sevilla, Cordoba en Granada, viel in juni het toerisme in de regio voor de zesde maand op rij terug met zo'n 4,6 procent. Getuige: in het wondermooie doch bloedhete (46 graden opgetekend door medeplichtigen B. en S.) Sevilla waren de straten zo goed als leeg. Het Alcázar zuchtte verlaten onder de namiddagzon. Geen rijen aanschuivende toeristen aan de kathedraal. Een gesprek met eigenaar Michel van de pittoreske hostal La Luna, middenin de Barrio de Santa Cruz leert ons dat hij z'n hotelkamers enkel aan dumpingprijzen kan slijten. Waar er vorig jaar nog 170 euro neergeteld diende te worden voor een royale vierpersoonskamer met balkon en airco, betaalden ondergetekende en co via booking.com 30 euro! Na een royaal ontbijt langs de statige Avenida de la Constitutión deelden we met een mengeling van schaamte en treurnis een resterende toast met een vrouw van middelbare leeftijd die er met lichte gêne om verzocht. Reisgezel B. merkt op: Ze kon zowaar m'n moeder zijn. Slik.

Op de stranden van de Costa de la Luz is het nog altijd volop wind van voor geblazen. Naast de massa's kitesurfers en ander lekker spannends en moois dat de golven afschuimt, trekken vol-tallige families Spanjaarden gewapend met 1 koelbox, 1 windscherm, 2 parasols van Coca-Cola, 13 strandzetels, 1 oma in rolstoel, 2 opa’s met pretoogjes en 14 kleinkinderen naar het verfrissende blauw. Hier geen schijn van crisis. Maar schijn is bedrieglijk. 's Avonds op het prinselijke uur van 11, waarop Spanjaarden gewoonlijk en masse de straten vullen, zitten de restaurants nog geeneens voor de helft uitgelaten vol.

Uitgerust met een knalgele Kia Picanto –het was liefde op het eerse gezicht– rijd ik door het golvende, dorre, maar uitgestrekte landschap van deze uithoek van Spanje. Windmolens en zonnepanelen bestrijken hele heuvelwanden. Stieren lopen miniem als speelgoed te grazen onder de reuzachtige wieken.

Mijn favoriete plekken on the road geef ik u graag mee. Deze opsomming weliswaar onder voorbehoud van voorlopigheid –ik plan in de kerstvakantie een volgend bezoek– én bovendien rekening houdend met seizoensgebonden hittebestendigheid van de locatie: aan mij geen bergwandeling besteed bij 37 graden. Smelten doe ik liever bij andere gelegenheden. Waar heet de uitkomst is van mijn fijne verbeelding en dito fijn heer-lijk gezelschap, eerder dan van een drukkende en drastische stijging van het kwik boven de vijfendertig graden.

Aldaar. Absolute topper en mekka van alles wat beweegt en gedijt op meer dan windkracht 5 is Tarifa. Toegangspoort tot de hel van Tanger, waar urinegeur en ruw, opdringerig Noord-Afrikaans gesjacher je meteen doen verlangen naar de eerste overzetboot sito presto terug naar Spanje. Naast havenstad is Tarifa ook een charmant allegaartje van pittoresk kleine straten met onweerstaanbaar moois voor een onbedwingbare shopping spree: een ongeziene mix van vintage en coole hippiestijl. Hoe onverzoenbaar die combinatie op papier ook moge klinken: Tarifa maakt het waar. Bourgois-bohémien. Twee shops verdienen een vermelding: muziekwinkel Tarifa Records in de Calle de La Luz, 19a. verkoopt een beperkt maar stevige collectie mixtapes, gedraaid in plaatselijke groovy clubs. Ondergetekende was op moment van bezoek desperately seeking: de radio in m’n pikante vervoersmiddel van Koreaanse makelij was niet in staat zendfrequentie te behouden. Nét bij een soulful nummer kwam er weer een portie ruis, of erger: een Spaanse remake van Clouseau. Als een kind zo gelukkig was ik dus met m’n Tariffa Groove Collections 12. Delicatessen Gourmet Selected & Compiled by RAFA GAS. Voortaan cruise ik door het landschap met het vertrouwde warme stemgeuid van José James in Here van Nicola Conte, het pittige, verrassende Big Bad Trumphet Player van Kormac, het hypnotiserende Sunny Drum van Mark Oakland en het meeslepende Neverglade van Trentemoller. In Cayou Tarifa, even verderop in de Calle de la Luz vind je de hipste t-shirts. Op vraag van zoonlief: “Moeten die eh eerst niet es gestreken?” onderdruk ik een giechel en antwoord ik uitgestreken, schijnophoudend al-om-wetend: “Nee hoor, kreukels zijn hip”, en wandel ik met drie trendy exemplaren uit de T-shirttempel. Les excuses sont faites pour s’en servir.

Absolute meerwaarde voor de wandelaar en natuurliefhebber, die het liever houdt op ongestreken landschappen is het GR 7-pad dat vanaf Tarifa in westelijke richting langsheen de kust kronkelt, helemaal tot in Valencia. Mét zicht op Marokko, restanten van desolate militaire kampementen, koeien en ezels op het pad en natuurlijke zwembaden in zee. De wandelweg is een verborgen geheim, maar wie zoekt die vindt geheid.

In Tarifa zagen we ook een aanrader van een film, voor wie houdt van jongensstuntwerk op het water: Hidden Lines van Eyeforce Productions. De film gaat over een reis van de Nederlandse wereldkampioenen kitesurfen, Kevin Langeree, Youri Zoon en hun gekke surfmaatje, de Deense Nick Jacobsen. Op hun reis door Chili, de Caribische San Blas eilanden en Nitro City surfen ze op de meest afgelegen en mooiste plekken. Hilarisch, meeslepende film met een knaller van een soundtrack.

En om het dan toch even over wind te hebben. Die is allesbepalend in deze streek. Tarifa ligt in het meest zuidelijke puntje van Spanje en is slechts 11 km verwijderd van Marokko. Het feit dat de twee continenten hier zo dicht bij elkaar liggen en de wind tussen de twee landmassa's door de Straat van Gibraltar wordt geperst, maakt van Tarifa dé plek met een legendarisch aantal dagen wind per jaar. De Levante en de Poniente zijn twee van de meest gebruikte woorden in en rondom Tarifa (toegegeven, na Mojito dan). De begrippen staan voor de twee voorkomende windrichtingen. Poniente is de koude westenwind en Levante de zwoele, warme oostenwind. Een van deze twee winden zal gedurende een paar dagen tot een paar weken waaien, waarna de andere wind (vaak na één windstille dag) het overneemt. Bij hevige Levante loopt het hele dorp waar uw woordenschatbewaarster tijdelijk verblijft zorgelijk te kreunen. Geen glas, ligzetel of rondslingerende handdoek is veilig: alles waait weg. Met een soortelijk gewicht van slechts 55 kilo ondervond ondergetekende hoe ze Aladin-gewijs op een luchtmatras even verderop op het groen op werd geslingerd. Onvergetelijk.

En tot slot, is er nog één favoriete plek: bescheiden, onopvallend maar uiterst charmant. De strandbar Chiringuita Fuente Del Gallo, helemaal aan het uiteinde van badstad Conil de la Frontera, verscholen achter de rotsen, water en weer-bestendig op palen in een toevloed van golven. Perfect schuiloord bij hevige Levante en onverwachte vlagen van heimwee.

Ik hoop dat u genoot van dit verslag, tot gauw wederziens op Belgische bodem, het ga u goed, beste lezer: met de wind in de rug en de zon in het gezicht.

Hasta luego, Ellen
Benalup-Casas Viejas, Augustus 2012

Te huur: zicht op meer

Uw woordenschatbewaarster verhuurt tijdelijk haar inspirerende plek met zicht op meer. Van 1 mei tot eind september: op weekbasis, maandbasis. Alle opties zijn open. Voor vragen rond prijs, beschikbaarheid en waterdichtheid mag u me altijd mailen op het vertrouwde adres, of een reactie achterlaten op FB. Dan neem ik zo snel mogelijk contact op. Geniet van onderstaande foto's. Bij prille lente en regenweer. Zelfs dan is het er adembenemend prachtig. En stil.

Let your love flow

Vannacht had ik een nachtmerrie. Over een meterslange waterglijbaan met aan het eind een vervaarlijk diepe kolk om in te verdrinken. Dus. Op dat ontieglijke uur van de nacht besloot ik om nooit ofte nooit naar Sunparks te gaan. Mmm. Tenzij ik uiteraard een Bongo-bon cadeau krijg. Tja. Een gegeven merrie kijk je niet in de mond. Maar. Voortaan. Draai ik wél deze hilarisch-prettige clip élke morgen. Vol ochtend-glorie. Life is a sun-park. Met vintage seventies music van The Bellamy Brothers.

There's a reason for the sunshine in the sky
There's a reason why I'm feelin' so high
Must be the season
When that lovelight shines all around us
So let that feeling grab you deep inside
And send you reeling
Where your love can't hide

And then go stealing through the moonless night
With your lover.
Just let your love flow
Like a mountain stream
And let your love grow
With the smallest of dreams
And let your love show
And you know what I mean
It's the season

PS. Dit reclamefilmpje van Barclay van de hand van ontwerpersbureau Bartle Bogle Hegarty was een heuse internetsensatie in 2009. Meer dan 1.3 miljoen kijkers bekeken het op Youtube. En nog eens 60.000 keken naar the Making of video. Gewoon. Echt. Gemaakt. Die glijbaan.

Survival of the fittest: The Hunger Games

De nieuwe tienersensatie heet 'The Hunger Games' en hij mag er zijn. Meer zelfs. Een filmzaal met emmers popcorn en tacos (of was het nacos) weerhielden me niet van een ferme knipoog naar m'n tienerdochter: dit is een sterke film. Dat ik tijdens een groot deel van de film haar hand platkneep omdat het me nét wat te spannend en gruwelijk werd bezorgde me een knipoog terug. Een geslaagde filmnamiddag.

Niet alleen omwille van de beeldige hoofdactrice Jennifer Lawrence die er geen twijfel over laat bestaan dat ze binnen de kortste keren zal schitteren aan de Hollywoodhemel. The Hunger Games’ verdient ook respect, omdat hij tussen de regels door een inspanning doet om sociale en politieke thema’s aan te kaarten, iets waar verhalen die op deze doelgroep mikken, zich doorgaans niet aan wagen. Hoed af.

In 1958 beschreef Michael Young in zijn satirische roman The Rise of the Meritocracy hoe een utopische maatschappij die de besten beloont -diegenen met de hoogste intelligentie en de meeste werkkracht- en de anderen afstraft, zeer snel giftig wordt voor haar burgers en in chaos en opstand eindigt. Ook Lord of the Flies van William Golding, verplichte tienerlectuur in menig middelbare school, beschrijft de gruwelen van een maatschappij waarin competitie en overlevingsdrang de normen zijn waaraan we ons moeten spiegelen willen we er raken.

De jaarlijkse spelen waaraan ‘The Hunger Games’ zijn naam ontleent zijn een manier waarop het totalitaire regime de bevolking in het gareel houdt. Lang geleden werden de Verenigde Staten getroffen door een enorme ramp en toen de overheid de touwtjes eindelijk terug in handen kreeg, besloot ze de maatschappij anders te organiseren. Het land (dat nu Panem heet) werd opgedeeld in een hoofdstad en 12 districten. Ooit waren het er 13, maar dat laatste kwam in opstand en nadat die meedogenloos werd onderdrukt, ontstonden de Hunger Games: elk jaar moet elk district een jongen en een meisje tussen 12 en 18 jaar oud afvaardigen om deel te nemen aan een tornooi. Daar zullen ze elkaar bekampen tot er één winnaar over blijft. Die Hunger Games worden bovendien verpakt als een waanzinnig televisiespektakel.

Onder de fantasielaag toont de film pijnlijk openlijk en bloot de strategieën van de machthebbende klasse om de massa onder de knoet te houden: een niet-productieve toplaag, wiens voornaamste functie het is zichzelf in staat te houden via het controleren van anderen, het uitsorteren en kneden van mensen tot een bepaald profiel dat binnen het systeem de hoogste productiviteit waarborgt. En dat is, hoe kan het anders: de sterkste, de knapste, de meest intelligente. Ook de bloeddorstige media moeten het in deze film satirisch ontgelden. De scenes in de productiekamer van het televisiespektakel zijn bloedstollend fantastisch realistisch.

Kortom. Een film die nazindert.

William Golding (1954)'Lord of the Flies'.

Ruben Nollet: recensie van de film op cobra.be van maandag 19 maart 2012.

Paul Verhaeghe (2011)'De Neoliberale waanzin. Flexibel, efficiënt en...gestoord.'

Michael Young (1985) 'The Rise of the Meritocracy 1870-2033: An essay on Education and Equality. London: Penguin Books.

Verveling

Verveling is de sluipmoordenaar van de liefde. Ongemerkt haalt ze je in, en als ze toeslaat is het vaak al te laat. [...] Verveling is een toestand die zich moeilijk laat beschrijven. Iedereen weet wat het is, maar niemand kan het goed in woorden vatten, waarschijnlijk omdat het een weinig inspirerend gevoel is. Filosoof Awee Prins gaat in zijn dissertatie Uit verveling op zoek naar het wezen van deze lastig te vatten emotie. Ontevreden met de definitie uit het woordenboek probeert hij zelf een goede definitie te formuleren: '...de verveling kent een "eigen-aardige" onrust en een zucht naar verstrooiing die samenhangen met de patstelling die de verveling behelst en die dus in zekere zin deel uitmaken van de verveling zelf'. Volgens Prins hoort verveling bij het huidige technisch-wetenschappelijke tijdperk waarin bijna alles tot onze beschikking staat, maar niks ons werkelijk raakt. [...]

In de psychologie wordt verveling gezien als het resultaat van 'extreme deprivatie van prikkels' waardoor de mentale oriëntatie wordt verstoord en de cognitieve en concentratievermogens worden verzwakt. Volgens Prins valt er meer te zeggen over verveling, is enkel sensorische monotonie geen noodzakelijke noch voldoende voorwaarde. Het gaat om de perceptie van een situatie als monotoon of oninteressant. [...]

Hoe fnuikend verveling ook kan zijn, toch verkiezen mensen deze verlammende emotie soms boven de waarheid - over henzelf, hun liefde.[...]

In de film Lost in Translation van Sofia Coppola is te zien hoe twee mensen hun verveling overwinnen. Een man op leeftijd en filmster op retour, Bob Harris, ontmoet een jonge studente filosofie, Charlotte, in een luxehotel in Tokyo. Hij moet een reclamespotje voor whisky opnemen. Zij is met haar man mee, die moet werken.

De twee hoofdrolspelers verliezen zich in de ontzagwekkende stad en de onverstaanbaarheid van het Japans. Beiden zijn lichtelijk depressief, slapen niet en vervelen zich ongans. Wanneer ze elkaar ontdekken, middels een blik van verstandhouding als ze beiden tevergeefs verstrooiing zoeken in de deprimerede, chique hotelbar, is de band gesmeed.

Het is een feest van herkenning wanneer de een ziet dat de ander er ook geen klap aan vindt: dit leven zo, nu, op dit moment. Verdrietig is dat,en daarom des te mooier wanneer het leven opeens goed blijkt te smaken als ze samen zijn. [...]

In Lost in Translation wordt duidelijk wat de essentie is van verveling, juist omdat de man en het meisje die weten te overwinnen. Dat doen ze door te spelen. Met spelen bedoel ik hier spelen in de breedste zin van het woord: actief, creatief en autonoom zijn, in alles wat je doet. Ik las ooit ergens dat het tegenovergestelde van spelen niet werken is, maar een depressie. Volgens Sartre is spelen dat wat je doet wanneer je je het meest vrij voelt. [...]

De man en het meisje toveren de vervreemdende Japanse realiteit om tot hun eigen pretpark. Ze rennen hand in hand dwars tegen een stroom Japanners in, raken verdwaald in enorme speelhallen, schoppen stennis in een ziekenhuis en belanden op een huisfeestje waar ze karaoke zingen, zij een lichtpaarse pruik op haar hoofd.

Hoe je hun chemie ook wil duiden, één ding is duidelijk: deze twee mensen hebben plezier in elkaar. Kinderlijk plezier, waardoor ze willen rennen in plaats van lopen, zingen in plaats van praten. Ze weten kleur te geven aan de non-descripte saaiheid van het hotel en het anonieme decor van een miljoenenstad als Tokyo, net zoals kinderen in een simpel vloerkleed een wilde zee zien, en in een bank een schip.

Uit Marte Kaan (2010), Lang leve de liefde. Ambo (p. 33-41)

Lefto @ Vooruit

Vanavond verjaardagsfeestje in Gent. In m'n favoriete fuifzaal: Democrazy wordt 30 en DJ Lefto mag in Vooruit een heuse taart bakken. Met als kersen: Theo Parrish, Floating Point en DJ Nu-Mark. Mmm. We're holding on to what's golden. Yummie. Let's dance.

PS. Day-after-thought: DJ Nu-Mark (van Jurassic5) was the absolute highlight of the night: een set met Fisher Price Toys en een waanzinnige mix van Rolling in the Deep van Adèle tot Mr. Sandman van The Chordettes, tot dertiger jaren swing én Stevie Wonder. Gekker kon het niet. De Vooruit ging uit de bol. PS. Txs to B&E for lovely company.

I follow rivers

Hij maakt me lente-lichtvoetig licht. De cover van Triggerfinger van Lykke Li's upbeat I follow rivers. Het volgt me tijdens het boodschappen doen in Carrefour, op de radio in m'n wagen en tijdens de laatste aflevering van Danni Lowinski. Tot ik bezweken ben, het gedownload heb en 34 maal beluisterd tijdens het klaarstomen van kip teriyaki. All the way trippelend en fluitend tussen het roeren in de pan door. Op 12 januari waren ze te gast in het Nederlandse radioprogramma Giel! 3FM-presentator Giel Beelen noemde het 'de fragiele versie' van de radiohit. Het fragiele komt vooral door de instrumenten die drummer Mario Goossens gebruikte, namelijk een mes, een kop en een theeglaasje.

Het wordt m'n motto voor de lente:

I, I follow, I follow you, deep sea baby, I follow you
I, I follow, I follow you, dark room honey, I follow you
He's a message, I'm the runner
He's the rebel, I'm the daughter waiting for you
You're my river running high, run deep, run wild

Lana & Lianne

Uw woordenschatbewaarster loopt een marathon van examens. Aaah. Decompressieverschijnselen zijn reeds in zicht. De finish nog verre van niet. 63 more to go. 97 left behind.

Aldaar

Om even aan de saaiheid en banaliteit van studentikoze intelligentsia van het verheven type "crossmedia betekent dat je crosst van het ene medium naar het andere" (oh Jan S. , dit wou je niet lezen) te ontsnappen richt ik mij graag tot u, waarde trouwe lezer.

Voor een moment van muzikale mijmering.

Spelenderwijs: Video Games. Lana Del Rey.

Een dijk van een song. Voor wie niet vies is van galmende klokslagen, een tedere harp tussendoor, meeslepende aanzwellende strijkers, ingezongen door zwoele lippen die zingen It's you, it's you, it's all for you, everything I do.

Een melodisch sterk stukje kamerpop. Dat beloftevol uitnodigt tot meer. Temeer daar het verhaal van Lana een al even mysterieus strijkverhaal is als de song zelf: de onbeduidende Lizzie Grant kreeg een paar fikse collageenlippen opgespoten (volle lippen werken altijd), kreeg door een managementteam een glamoureuze artiestennaam ingefluisterd, en werd door rumours stevig gehyped. Het vervolg kent u.

Even leek het nog te werken.

Tot haar eerste album "Born to die" (what's in a name?) het beloftevolle jonge talent met een holle slag tot niets verpulverde.

Ik kocht het album, luisterde één keer, gaf het nog een tweede hoopvolle kans, en besloot toen dat het niets zou worden. Lana was een lichte eendagsvlieg. Instant gratification. Weinig duurzaamheid. Maar nog altijd met die ene dijk van een song.

M'n replay touch toets kreeg het daarentegen zwaar te verduren bij een andere door BBC aangekondigde belofte voor 2012. De wondermooie Lianne La Havas. En ja. Zij is puur natuur. Eveneens met volle lippen. Volgens goede bronnen, de nieuwe Erykah Badu. Het duet "No Room for Doubt" (ft. Willy Mason) is ontluisterend mooi. That night you took flight, I couldn't decide what to do. I won't let a safe bet continue to make me go blue. I could go so low, would that be the right thing to do? Winters mooi warm. Enjoy. Op 6 maart in Ancienne Belgique. Will be there.

Waar is de meisje?

Op slechts enkele weken tijd verzamelde 'Waar is de meisje' meer dan 130.000 hits op YouTube en bijna 2.500 shares op Facebook. Amerikaanse blogs noemen het fenomeen 'beloftevol'.

Wie gaat er schuil achter de schimmige rapcrew De Hoop?

Dit weten we zeker: recentelijk werd een van de danszalen van cultuurcafé 't Werkhuys in Borgerhout bezet door het vooralsnog volstrekt geheimzinnige rapcollectief dat zichzelf De Hoop noemt.

In de in die danszaal opgenomen videoclip, waar ze overigens zelf niet in meespelen, zie je hoe een vreemde besnorde man (een Borat lookalike) met zweetband en spandexbroek zich de prangende vraag "Waar is de meisje?" stelt. Bijgestaan door een porseleinen tijger en enkele danseressen uit het aerobicstijdperk wurmt hij zich doorheen al even kitscherige danspasjes en vraagt hij zich naast de verblijfplaats van de meisje nog af waar onder meer de hakbijl, Osama, de sauna, de cashflow, de pers en de interviews zijn.

Ten huize van uw woordenschatbewaarster was het nummer een voltreffer. Voor jong geweld dat mama graag charmeert met man-taal aka "Wat maak jij een lllekkere macaroni, man. Met die saus van je, man. Dat kan jij alleen, man." klonk de Hoop op de meisje als vet coole muziek in de oren.

PS. De taalkundige in me kan het niet weerstaan. Waar is de taalfout? Eén van de opvallendste kenmerken van citétaal is de veralgemening van het lidwood ‘de’. Zoals in ‘de meisje’, en ‘de huis.’ Het gebruik van slechts één lidwoord zie je in heel veel Europese jongerentalen terugkomen. Het is een typisch vereenvoudigingsfenomeen. Leestip: Marzo, Stefania & Ceuleers, Evy. (2011). The use of Citétaal among adolescents in Limburg: the role of space appropriation in language variation and change. Journal of Multilingual and multicultural development. Vol. 32. Issue 5.

Indian Queen

Op weg naar Antwerpen met de regen luid op het dak. En Jean Paul Van Bendegem op Radio Klara over de olympifiëring van onze maatschappij. Alle records zijn al gebroken. En toch willen we meer. Hoger. Harder. Dus investeren we dik in technologie. Om tot nog straffere hoogstandjes te komen. En gezien onze zware investeringen willen we garantie over de te verwachten uitkomst. En dus zijn we geneigd om meer en meer details vooraf te willen bepalen.

Controlezucht. Ijverzucht.

Gedoemd om veel te zuchten word je daar van.

En om aan die zucht te ontsnappen is er het grenzeloze van de podiumkunst.

Onconventioneel, gebeten en ongemeten.

In de Singel (een architecturaal hoogstandje) zag ik in het inspirerende gezelschap van Bo Spaenc, muzikant, theatermaker en componist, kortom all-rounder, het zuivermooi gestileerde Indian Queen van Jan Decorte. Muziektheater van de bovenste plank, waar elk gebaar, elke stembuiging, elk gebaar telt en zorgvuldig is georchestreerd. Barokke muziek van Henry Purcell in een hedendaags kleedje. Het roze kleedje en de meeslepende stem van de vrouwelijke protagoniste Hanna Bayodi stalen de show. Een kluwen van hofintriges, oorlogen en rivaliteit in de liefde helemaal uitgepuurd tot een primitieve eenvoud. Van een grenzeloze schoonheid.

PS. Leestip: Jean-Paul Van Bendegem. Hamlet en entropie: de twee culturen een halve eeuw later. Een pamflettair essay.

April 14th remastered

Een nieuw jaar vraagt om vernieuwing. Voor-nemens zijn er volop. Vooral 2011 ver weg achter-laten, en volop vooruit-Praeten. Terug meer woorden tellen, muziek beleven, me onomwonden durven overgeven. Liefs en kroostrijks koesteren, vrienden omarmen. Aldaar voeg ik de daad bij het woord: laat mij u allen warm omhelzen met een cover van één van mijn aller-favoriete nummers voor een stil moment. April 14th van Aphex Twin werd door het Nederlandse duo Mar & Szjerdene subliem in een nieuwe versie gestopt. Geniet er van. Happy New Year. Free mp3 download hier.