Toy love

Dan draait iemand je hoofd op tol
en loopt plots
heel hard
weg
met het touw.

Dan ben je de draad
kwijt.

Moved

Toen ze de woorden zocht, vloeide er geen inkt uit haar pen. “Dit wil, mag, hoort niet geschreven te worden”, dacht ze. Dus nam ze een potlood. Om het veilige idee dat het onzegbare kon uitgegumd worden.

Ze verscheurde het papier. Voor zo’n onzin was geen gom genoeg. Dit mocht geen plaats krijgen. Dit moest in de papiermand. Om versnipperd te worden tot wat het diende: tot niets.

Ze speelde met de gom. Liet hem zacht tussen haar vingers glijden. Leunde achterover. Met uitkijk op ver.

Ze liet zichzelf in de waan. Liet zich gaan. Stapte in de wereld die zijn hoofd was. Was van de wereld. Keek vastberaden recht in zijn vragende ogen. Klaar voor zijn blik. Zijn handen, vingers, mond, lippen, schouders, dijen, rug.

Toen ze zijn beeld tekende, vormde het potlood niet langer woorden.

Ze was sprakeloos. Bewogen. Van hem bevlogen.

Blind

Op een kwetsbare ochtend klinkt op de lange, troosteloze autostrade het unieke stemgeluid van Antony (van Antony & The Johnsons). Antony is een uitzonderlijke troostbrenger. Een strelende, meeslepende, warme, exalterende uitweg voor een weemoedig, moeilijk moment. Maar dit lied dat de onontkoombare snelheid van de drievaksweg doorbreekt met een bizar ritme klinkt niet als de vertrouwde stem van Antony?

Diezelfde nacht stap ik slapeloos het bed uit. Op zoek naar verstrooiing en met de afstandsbediening stuurloos in de hand, beland ik zonder omweg in een excentrieke videoclip. Opnieuw dat bizarre ritme: Blind. Hercules and Love affair.

Zondagochtend. Ik had nog veel later willen wakker worden en staar verloren in de leegte van de dag. Er is weinig meer om vast te grijpen dan de idee dat niets hoeft. Ik luister naar de stem van Studio Brussel. Het antwoord is er zonder verwijl. Hercules and Love affair.

Drie maal is scheepsrecht. Ik verlies er even de grond bij. Duidelijk een hype. Maar waarom wordt die zonder franje, op een verloren moment telkens weer in mijn richting gezongen?

Because I feel blind?



Downloadable free mp3 file on zShare


PS. Voor sommigen is het "spacefunk disco" voor andere "the hottest electro disco tune of the year", feit is dat Andy Butler, de man die schuilgaat achter het Newyorkse Hercules and Love Affair, meteen een dikke hit te pakken heeft. Op 30 april komt de groep het zesjarig bestaan van Culture Club in Gent opluisteren. Album release: 10 maart.

Spinning

Ik sta voor een beklimming van de Mont Ventoux. Op het opzwepende ritme van luide beats en met de opgewekte stem van Heidi die me aanspoort om hoger, verder aan de weerstand te draaien. Ik spin. Draai, trap, neem een sprint. Haal in, buig over het stuur, kijk niet om. Vecht. Vooruit. Hoger die weerstand.

Flarden van het ontroerende Windmills of your mind dringen zich op,

Like a circle in a spiral
Like a wheel within a wheel
Never ending or beginning
On an ever-spinning reel
As the images unwind
Like the circles that you find
In the windmills of your mind

Ik wil stoppen, me door mijn haar laten strelen. Ont-spinnen. Ontspannen. Maar harde beats nemen de overhand. Sneller dat ritme. Harder die trap. Nog hoger die weerstand.

Ik waan me in De Muppet Show, in een parodie van het prachtige Academy Award winnende lied. Een potsierlijke pop die volledig uitgeput en freaked out van het podium loopt en zich bezeert.

Ik haal de top. Neem een douche. Laat me omhelzen door de warmte van de sauna.

Goed gek. A complete muppet. Bezeerd. Maar een trap sterker.

Vrijdagmiddag

Op de uitkijk
naar
languit
uitgestrekt
en een zee
van tijd.

Drijven
kabbelen
keuvelen
strelen
vrijen
rustig
gedijen


als duurde het een eeuwigheid
en meer
dan weg van
tijd.

Val

Val en train. Loop hard. Van stapel. Val opnieuw. Verlang. Meer. Verlies. Jezelf. Kruis. Op snelheid. Volg. Je hartslag. Val verraderlijk. Ga verder. Stop nooit. Bemin niet voor minder dan. Word groter. Word vol van.

Laat de violen zingen

Niets zaliger, spannender, erotischer dan grenzen bespelen. Ook met woorden. Het is de gelaagdheid die het doet. Beeldspraak laat toe om tweelagig, onschuldig of erotisch getint, te interpreteren. Schijnbaar braaf maar met een combinatie van woorden en symboliek die niet toevallig is. Tot deze ontdekking kwam ook Marita De Sterck. Op 22 januari verscheen van haar hand "En rijen is plezant". Met illustraties van kinderboekenauteur en creatieve duizendpoot, Gerda Dendooven. Als ze geen kinderboek schrijft of jongeren creatief leert schrijven, reist Marita de Sterck de wereld rond als antropologe. Vanuit die interesse om cultuurgebonden waarden en verborgen symboliek te decoderen verzamelde ze 69 pikante Vlaamse volksliedjes. Morgen, op Valentijn, weet je wat gezongen:

Twee emmertjes water halen
Twee emmertjes pompen
De meisjes op de klompen
De jongens op hun houten been
Rij maar door mijn poortje heen

Van je ras ras ras
Rijdt de koning door de plas
Van je voort voort voort
Rijdt de koning door de poort
Van je erk erk erk
Rijdt de koning naar de kerk
Van je één....twee....drie

Tommy

Lingerie Natalie doet nakoopjes. Klinkt als naweeën. Niet meteen kooplustig word je ervan.

Maar Tommy wil het anders.

Zwart. Lekker spannend. Getailleerd.

Met veertig procent vermindering.

Yes.

Call in the Tiger. The Hilfiger.

“Zal ik het inpakken?”

“Graag, doet u maar.”

U is hélemaal klaar.

Maar neemt

een valse start.

Een droombeeld getart.

“Eh, op de pop stond hij vast beter?”

Grijns.

Even op de rand van pijns.

Proest. Lach. Grimas. Tommy gaat terug in de tas.

Lief en vol met een maatje ronder.

“Zal ik boven en jij onder?”

Diabolo

Donker vroeg wakker gedonderd door een container die een landingsplaats zocht in wat voormalig onze voortuin placht te zijn. Even relativerend, zelfcorrigerend heil gezocht in de gedachte aan aardbevingen in Rwanda en Congo. Alles kan slechter, toch? Maar toen verder nieuws over crosscontinentaal aardgeschuif me koppig werd ontzegd omdat de wind de brievenbus had opengewaaid en mijn blik op de wereld doorweekt en onleesbaar op het voetpad lag was het onontkoombaar: de dag was zeikerig begonnen.

Wanneer ik mijn jonge grut afzet aan het circuskamp waar ze enthousiast leren diabolo draaien en op grote tonnen lopen vraag ik me af waarom volwassen zijn soms zo vierkant draait? En helemaal niet vol-wassen, maar af-gewassen? Want ja, thuis wacht me de was. Opnieuw onontkoombaar. Ik leeg manden, vul kasten, vul opnieuw manden.

Zou ik? Durf ik? De wasmand in? Hup, de heuvel af? Right in the arms of a clown met Guccircuslooks? Totalemente onvolwassen, zonder oppassen? Tumble. Turn around. Twist. Shout. What's there to worry about?

Yep.

Ik doe het.

Ik draai.

Zo meteen.

Aan de knop van de wasmachine.

Aulikki

Het huis ligt er ontheemd bij. Uitgehold door zwaar geschut. Kranen. Kruiwagens. Motorzagen. Beton. Zwoegende mannen.

Waar begin vorige eeuw grote vlaswagens met gespannen paarden halt hielden met een lading zo hoog dat het vlas van zijn pluimen liet aan het bomenhaar langs de weg, rijdt nu een caterpillar combat gevaarte.

Ooit sliepen er op de zolder 8 boerenjongens en meisjes. Een dag nadat de laatst levende van hen stierf in een naamloos bejaardentehuis werd op de tot slaapkamer omgetoverde zolder onze jongen geboren. Moeiteloos, alsof hij daar altijd al wou zijn. En blijven. Met twee verschillende ogen. Een blauw. En een bruin. Een wolfskind.

In de hoek van de tuin staat een lindeboom geplant. Jong en ontluikend. Als het meisje dat er iedere dag voorbijhuppelt. De kranen draaien er behendig en omzichtig omheen.

Ik zocht een beeld dat raakt. Zoals dit huis me raakt. Me nu weer omhelst, dan weer afstoot. Maar nooit loslaat.

Zaterdag vond ik het. In een galerij in een drukke stad. Aulikki keek me niet meteen aan. Ze staarde met een ingetogen nederigheid naar haar schoenen. Teder, breekbaar en voorzichtig op zoek. Een ontluikende 1.20 m. van zuiver brons. In gedachten zag ik haar in de tuin. Waar ze warm, tijdloos en ongenaakbaar teder de voorbijganger zou begroeten. En even raken.

Stil starend naar het etalageraam werd ik gestoord door de nuchtere gedachte of ze wel betaalbaar zou zijn. Mooie meisjes achter glazen ramen zijn doorgaans niet goedkoop. Dus nam ik ingehouden afscheid en ruilde de drukte van de stad opnieuw voor de weidsheid van de velden.

Maar niet zonder de belofte om terug te keren.

Gemis

Dan loop ik door
de drukke winkelstraat
en zie je
in de gestalte
van een onbekende.

Dan loop ik door
en schrik
van het gemis
verscholen
in wat ik meende
dat geluk is.

Cliché

"Ik zal eens iets bekennen: ik denk dat ik pas van mezelf kan houden als iemand anders van mij houdt."

"Da's een omkering van het cliché."

"Als ik mijn hand op mijn knie leg, weet ik niet of ik mijn hand voel of mijn knie. Als iemand anders dat doet, voel ik probleemloos die knie. Begrijp je?"

Uit een interview van Griet Op De Beeck met Katelijne Damen in Humo van 22 januari 2008.