“Je weet toch dat neuken met een condoom hetzelfde is als leven met een zak over je hoofd?” klonk het spottend, alvorens hij nietsontziend met z’n tong langs de binnenkant van haar dijen gleed, en voluit het leven met draaiende bewegingen zoende.
Haar hoofd gleed achterover in het kussen, het plastic kleinood tussen de plooien van de lakens.
Ze kreunde, smachtend, in het nauw gedreven.
Toen bedacht hij zich, draaide haar met een forse zwaai op haar buik, omspande met stevige handen haar achterste en zoende de volle rondingen.
Ze hield ervan wanneer hij zich bedacht, gaf zich onbedachtzaam over.
Zwaar, overweldigend, omvattend, ging hij bovenop haar liggen, zoende haar in de nek en buitelde in één verstrengelde ommezwaai met haar naar de andere kant van het bed. Zij boven, hij onder.
Ze glimlachte om zijn speelzucht, speelde mee, gleed langzaam naar beneden, streelde met haar zachte, lange haren zijn plek van lieverleven.
“Don’t tease me, please me”, gebood hij fors, ongeduldig, en trok haar met gespierde armen omhoog.
“Neuken met een zak is hetzelfde als uitglijden over hard ijs, wist je dat?” zei ze plagend, vurig.
Krachtig snoerde hij haar de mond, verloor zich in haar stoute, zoete, natte lippen, en duwde haar opnieuw naar beneden.
Alwaar zij liefdevol uitgleed.
zaterdag 27 juni 2009
zondag 21 juni 2009
Het is
Het is
dat je schoot zo zalig zat.
Je woorden
naadloos overgingen
in de mijne.
Om en wederom.
Het is
Dat je zo zalig zat.
We woordeloos, naadloos in elkaar overgingen.
Om en wederom.
Het is
dat ik je mis.
dat je schoot zo zalig zat.
Je woorden
naadloos overgingen
in de mijne.
Om en wederom.
Het is
Dat je zo zalig zat.
We woordeloos, naadloos in elkaar overgingen.
Om en wederom.
Het is
dat ik je mis.
donderdag 18 juni 2009
Heuvels van Blauw op het Landjuweeltoernooi
Van 4 tot 8 november 2009 organiseert OPENDOEK voor de derde keer het Landjuweelfestival m.m.v. NTGent, Circa en EFTC. In verschillende zalen in de Gentse binnenstad (schouwburg NTGent, Minnemeers, Tinnenpot, EFTC, Cultuurkapel Sint-Vincent en De Wolk) worden in totaal ongeveer 25 verschillende theatervoorstellingen voor jong en oud geprogrammeerd. Op het programma staat o.a. het 73ste Landjuweeltornooi: Een tiental professioneel geschoolde preselecteurs schuimde tussen juni 2009 en mei 2009 het hele Vlaamse land af. Samen bezochten ze in totaal 107 producties, waarvan er 15 landjuweelwaardig bevonden werden. De 6 beste werden geselecteerd voor het eindtornooi.
"Heuvels van Blauw" van Dennis Potter, waarin ondergetekende mocht spelen, rollen en tollen, behoort bij de uitverkoren 6 en gaat op zaterdag 7 november om 15.00 de competitie aan in NT-Gent Minnemeers. En gespeeld zal er worden. Gelachen ook. Met een traan.
Voor wie ons toejuichte: dank voor jullie applaus, enthousiasme en steun. Voor wie het de eerste maal miste: je wil dit niet nog eens missen.
"Heuvels van Blauw" van Dennis Potter, waarin ondergetekende mocht spelen, rollen en tollen, behoort bij de uitverkoren 6 en gaat op zaterdag 7 november om 15.00 de competitie aan in NT-Gent Minnemeers. En gespeeld zal er worden. Gelachen ook. Met een traan.
Voor wie ons toejuichte: dank voor jullie applaus, enthousiasme en steun. Voor wie het de eerste maal miste: je wil dit niet nog eens missen.
maandag 8 juni 2009
Short bus
Wat doet men zoal wanneer de huis-band tijdelijk opgeschort wordt en de echtgenoot vrolijk vertier zoekt met een Train à Grande Vitesse richting Lyon? Dan is het tijd voor een avond vol summer thrill, dan hop je als tegenzet, met binnenpret op de Short Bus. Een avond vol krachtig, heerlijk relativerend plezier. Decor: een knotsgekke, grenzeloos hybride nachtclub in Manhattan. Thema: lust, liefde, en filosofische dwarse vragen, als, “hoe krijg ik een orgasme?” “Met een vibrerend ei met afstandsbediening?” “Of in een zoutwatertank met een vrouw?” “En hoe kus ik een knappe transgender?” “En film ik mijn eigen zelfmoord?” Een prachtig staaltje openheid dat geen enkele vraag uit de weg gaat en op die manier elk probleem ontkracht. Ps. Voor de vrouwelijke kijker: u komt oh zo aan uw ahum, trekken. Ze zijn werkelijk prachtig.
donderdag 4 juni 2009
Over drift en scopische aandrift
Via niet nader te vernoemen bron vernam ik dat dit blog opnieuw wat spannender, gelaagder mocht. Beter wat heter? U vraagt, wij draaien. De geletterde playgirl wordt wakker. Zorg dat u uitgeslapen bent.
Onderwerp van vandaag: de paranoïde-kritische methode. Bedacht en uitgedacht door het excentrieke brein van Salvador Dali. U merkt het: dit wordt spannend.
Een van de eerste teksten die Salvador Dali schreef om zijn theorie van de paranoïde-kritische methode te staven, verscheen onder de titel 'Psychologie non-euclidienne d'une photographie' in Minotaure. Naast die tekst is de foto in kwestie afgedrukt: twee trotse winkeliersters en een wat bescheidener man poseren voor de deur van hun winkelpui; ondanks het centrale 'hypnotiserende' onderwerp wordt Dali's blik getrokken door iets waar hij ook onze aandacht op vestigt, namelijk een minuscuul garenklosje, zonder garen, dat om onverklaarbare redenen tegen de stoeprand ligt. 'Dit exhibitionistische voorwerp, dat zich vanwege zijn "onwaarneembare bestaan" en door zijn aard en onzichtbaarheid bij uitstek leent voor het onverwachte binnendringen schreeuwt om een interpretatie', aldus Dali.
Geheel los van mijn (on)vermogen tot interpretatie van abstracte kunst, ben ik gezegend met een scherp observatievermogen. Los van mijn wil, zie ik wat doorgaans aan de blik van anderen ontsnapt: het onbetekende detail. Onlangs werd ik tijdens een wandeling rondom mijn favoriete waterplas aangesproken door een ouder heerschap van 83. De man wist me uitvoerig te onderhouden over verre reizen en culinaire genoegens. Terwijl ik veinsde op te gaan in zijn verhalen, werd mijn blik aangetrokken door twee knopen die ontbraken aan zijn hemd, op de plek waar borst overgaat in buik.
Geheel eigenzinnig, intellectueel en van nature promiscue koppelt Catherine Millet in Jaloezie, een scherp waarnemingsvermogen en overdreven visuele aandacht aan welbepaalde psychologische kenmerken. "Het eerste en duidelijkste is seksuele nieuwsgierigheid. Door zich op datgene te storten wat het minst opvalt, ontdekt het oog wat gewoonlijk verborgen blijft. Nu leven wij in een maatschappij waarin de genitaliën met alles eromheen, inclusief hun activiteiten, verborgen horen te blijven. "
Anders gezegd: in mijn concrete geval zijn de ontbrekende knopen de metaforen voor de geslachtsorganen. Was de man weduwnaar? Had hij geen vrouw meer om naald en draad met zorg te hanteren? Pervers gezegd: werd hij niet meer genaaid?
"Dat zou dus het ultieme, verdrongen of gesublimeerde doel zijn van degene die zich overgeeft aan de scopische aandrift", aldus Millet. En dan hebben we het nog niet over verscherpte geurzin.
Het tweede kenmerk definieert Millet als "onverschilligheid voor de ordening van de wereld". Om open te kunnen staan voor wat er in de marges en hoeken gebeurt, moeten we ons losmaken van de hiërarchische systemen die daar minder belang aan hechten dan aan wat zich in het midden of aan de top bevindt, ongeacht of die systemen een maatschappelijke, morele of zelfs esthetische orde genoemd worden. "
Om terug te keren naar het voorbeeld van Dali: bij de foto die hij "ons voorlegt moeten we ons niet in eerste instantie laten leiden door onze belangstelling voor de afbeelding van een bepaalde groep winkeliers uit het begin van de twintigste eeuw; we kunnen ons beter buigen over een 'rommeltje' (zoals Dali het noemt) dat in de goot is gevallen, dan over de drie vreemde menselijke figuren. [...] Een zo volmaakt ongebonden blik, die de werkelijkheid zo volmaakt van alle kanten kan bekijken, behoort toe aan iemand die zich in de wereld laat leiden door een nieuwsgierigheid zonder enig a priori. Zo iemand verwerpt meteen al het onderscheid tussen interessant en oninteressant, waardig en onwaardig, mooi en lelijk. "
Tot zover mijn gelaagde, filosofische pleidooi voor (seksuele) nieuwsgierigheid, voor een onbevooroordeelde, pure, open blik.
Maar ik had beloofd om het spannend te houden. Dus keer ik terug naar mijn niet nader vernoembare bron aan het begin van dit verhaal.
Met voornoemde beleefde ik gisteren een gastronomisch hoogstandje. Tussen het voorspel en het hoofgerecht door merkte ik op hoe onze ober ter hoogte van zijn linkerslaap, net waar de bakkebaard eindigt, lichtjes transpireerde. Simultaan zag ik hoe hij zich vooroverboog naar mijn minzame tafeldame met een verrukkelijke Contessa d'Abruzzo 2005 en het etiket net iets te dicht bij haar priemende, verwachtingsvolle blik bracht. Hoe zij zich nadien vergreep aan de laatste volrode aardbei op de tafel en zich toen ter hoogte van waar borst overgaat in buik, een onhoorbaar stil culinair orgasme voltrok. Dit alles buiten mijn wil om, binnen mijn gezichtsveld, volledig gesublimeerd, verdrongen en vooral niet geëxpliciteerd.
Mijn allerliefste tafeldame: u vroeg, wij draaiden.
Geïnspireerd door Jaloezie van Catherine Millet, De Bezige Bij 2009; Met dank aan restaurant Lijsterbes
Onderwerp van vandaag: de paranoïde-kritische methode. Bedacht en uitgedacht door het excentrieke brein van Salvador Dali. U merkt het: dit wordt spannend.
Een van de eerste teksten die Salvador Dali schreef om zijn theorie van de paranoïde-kritische methode te staven, verscheen onder de titel 'Psychologie non-euclidienne d'une photographie' in Minotaure. Naast die tekst is de foto in kwestie afgedrukt: twee trotse winkeliersters en een wat bescheidener man poseren voor de deur van hun winkelpui; ondanks het centrale 'hypnotiserende' onderwerp wordt Dali's blik getrokken door iets waar hij ook onze aandacht op vestigt, namelijk een minuscuul garenklosje, zonder garen, dat om onverklaarbare redenen tegen de stoeprand ligt. 'Dit exhibitionistische voorwerp, dat zich vanwege zijn "onwaarneembare bestaan" en door zijn aard en onzichtbaarheid bij uitstek leent voor het onverwachte binnendringen schreeuwt om een interpretatie', aldus Dali.
Geheel los van mijn (on)vermogen tot interpretatie van abstracte kunst, ben ik gezegend met een scherp observatievermogen. Los van mijn wil, zie ik wat doorgaans aan de blik van anderen ontsnapt: het onbetekende detail. Onlangs werd ik tijdens een wandeling rondom mijn favoriete waterplas aangesproken door een ouder heerschap van 83. De man wist me uitvoerig te onderhouden over verre reizen en culinaire genoegens. Terwijl ik veinsde op te gaan in zijn verhalen, werd mijn blik aangetrokken door twee knopen die ontbraken aan zijn hemd, op de plek waar borst overgaat in buik.
Geheel eigenzinnig, intellectueel en van nature promiscue koppelt Catherine Millet in Jaloezie, een scherp waarnemingsvermogen en overdreven visuele aandacht aan welbepaalde psychologische kenmerken. "Het eerste en duidelijkste is seksuele nieuwsgierigheid. Door zich op datgene te storten wat het minst opvalt, ontdekt het oog wat gewoonlijk verborgen blijft. Nu leven wij in een maatschappij waarin de genitaliën met alles eromheen, inclusief hun activiteiten, verborgen horen te blijven. "
Anders gezegd: in mijn concrete geval zijn de ontbrekende knopen de metaforen voor de geslachtsorganen. Was de man weduwnaar? Had hij geen vrouw meer om naald en draad met zorg te hanteren? Pervers gezegd: werd hij niet meer genaaid?
"Dat zou dus het ultieme, verdrongen of gesublimeerde doel zijn van degene die zich overgeeft aan de scopische aandrift", aldus Millet. En dan hebben we het nog niet over verscherpte geurzin.
Het tweede kenmerk definieert Millet als "onverschilligheid voor de ordening van de wereld". Om open te kunnen staan voor wat er in de marges en hoeken gebeurt, moeten we ons losmaken van de hiërarchische systemen die daar minder belang aan hechten dan aan wat zich in het midden of aan de top bevindt, ongeacht of die systemen een maatschappelijke, morele of zelfs esthetische orde genoemd worden. "
Om terug te keren naar het voorbeeld van Dali: bij de foto die hij "ons voorlegt moeten we ons niet in eerste instantie laten leiden door onze belangstelling voor de afbeelding van een bepaalde groep winkeliers uit het begin van de twintigste eeuw; we kunnen ons beter buigen over een 'rommeltje' (zoals Dali het noemt) dat in de goot is gevallen, dan over de drie vreemde menselijke figuren. [...] Een zo volmaakt ongebonden blik, die de werkelijkheid zo volmaakt van alle kanten kan bekijken, behoort toe aan iemand die zich in de wereld laat leiden door een nieuwsgierigheid zonder enig a priori. Zo iemand verwerpt meteen al het onderscheid tussen interessant en oninteressant, waardig en onwaardig, mooi en lelijk. "
Tot zover mijn gelaagde, filosofische pleidooi voor (seksuele) nieuwsgierigheid, voor een onbevooroordeelde, pure, open blik.
Maar ik had beloofd om het spannend te houden. Dus keer ik terug naar mijn niet nader vernoembare bron aan het begin van dit verhaal.
Met voornoemde beleefde ik gisteren een gastronomisch hoogstandje. Tussen het voorspel en het hoofgerecht door merkte ik op hoe onze ober ter hoogte van zijn linkerslaap, net waar de bakkebaard eindigt, lichtjes transpireerde. Simultaan zag ik hoe hij zich vooroverboog naar mijn minzame tafeldame met een verrukkelijke Contessa d'Abruzzo 2005 en het etiket net iets te dicht bij haar priemende, verwachtingsvolle blik bracht. Hoe zij zich nadien vergreep aan de laatste volrode aardbei op de tafel en zich toen ter hoogte van waar borst overgaat in buik, een onhoorbaar stil culinair orgasme voltrok. Dit alles buiten mijn wil om, binnen mijn gezichtsveld, volledig gesublimeerd, verdrongen en vooral niet geëxpliciteerd.
Mijn allerliefste tafeldame: u vroeg, wij draaiden.
Geïnspireerd door Jaloezie van Catherine Millet, De Bezige Bij 2009; Met dank aan restaurant Lijsterbes
dinsdag 2 juni 2009
A space odyssey
In de liefde zijn we hongerig. We krijgen er niet genoeg van. Gretig naar elkaar zijn we.
Maar hoe overstijgen we het primaire, narcistische gevoel van begeerte naar bezit en bereiken het geerte, het graag, geerne zien? Willen we een ander hebben of liefhebben?
Belanden we op drijfzand wanneer we liefdevol loslaten? Verliezen we de grip, of maakt respect voor de ruimte die een ander vraagt net standvastiger? Volharden we met aandrang in het bezit van de exclusieve, enige toegang tot de gedeelde ruimte, of delen we in ruimdenkendheid?
En hoe gaan we in die ruimtelijke herordening om met onze kwetsbaarheid? Wat als we willen gekoesterd, geliefd, bemind worden, maar in het losse, mulle zand, niet langer een spoor te bekennen is van hen die we beminnen? De ruimte niet ruim, maar pijnlijk leeg voelt? Wie vangt dan de tranen op?
Lossen ze op in de gewichtloosheid van de ruimte? Dissolve in The unbearable lightness of being? Of lichten ze op bij de onweerstaanbare aantrekkingskracht, de zwaarte-krachtige kus van een kosmonaut?
Maar hoe overstijgen we het primaire, narcistische gevoel van begeerte naar bezit en bereiken het geerte, het graag, geerne zien? Willen we een ander hebben of liefhebben?
Belanden we op drijfzand wanneer we liefdevol loslaten? Verliezen we de grip, of maakt respect voor de ruimte die een ander vraagt net standvastiger? Volharden we met aandrang in het bezit van de exclusieve, enige toegang tot de gedeelde ruimte, of delen we in ruimdenkendheid?
En hoe gaan we in die ruimtelijke herordening om met onze kwetsbaarheid? Wat als we willen gekoesterd, geliefd, bemind worden, maar in het losse, mulle zand, niet langer een spoor te bekennen is van hen die we beminnen? De ruimte niet ruim, maar pijnlijk leeg voelt? Wie vangt dan de tranen op?
Lossen ze op in de gewichtloosheid van de ruimte? Dissolve in The unbearable lightness of being? Of lichten ze op bij de onweerstaanbare aantrekkingskracht, de zwaarte-krachtige kus van een kosmonaut?
Abonneren op:
Posts (Atom)