Het is half vier 's middags, zo'n tijd van zalig niks. De zon staat hoog aan de helder blauwe hemel, ik smeer een lik zonnemelk op m'n linkerbeen, blader door naar pagina 29 van m'n boek, sta op, zet in de woonkamer m'n ipod muziekspeler aan, en loop meteen weer terug, naar het terras, want ik heb op hetzelfde moment besloten de rugleuning van m’n ligstoel 30 graden neerwaarts te kantelen. Vakantie: never a dull moment.
Uw woordenschatbewaarster deed zich na een hels jaar vier weken
dolce far niente en España cadeau. En ligt vooralsnog met een strik rond zichzelf te nietsen. Eén voornemen was er: verderschrijven aan een heus boek. Tja. De vakantie loopt op z'n eind, en m'n romanrush is tot op heden beperkt gebleven tot een kort verhaal. Maar ik ben een notaboek vol inspirerende ideeën rijker, en vooral: de zin is er terug. Zin om zinnen te bouwen, zinnen te strelen, zin-vol te zijn.
En ziehier. Een langzame aanloop. U krijgt van mij een heus reisverslag. Er dient bij vermeld dat enkele figuranten van dienst, ook wel genegen vrienden genaamd, een belangrijk aandeel hebben gehad in het welbeleven van deze reis. Temeer omdat er ook momenten waren van vertwijfeling, eenzaamheid en vragen over hoe het nu eigenlijk verder moet. La vie, quoi. Zelfs onder een stralend blauwe hemel laat de lichtheid van het bestaan zich soms moeilijk vinden.
Ik start met feiten. Cijfers. Een loden wolkendek dat in schril contrast staat met de alomtegenwoordige zon in dit land. De Spaanse werkloosheid klimt naar 24,63 procent, een nieuw record. Zo koppen de kranten. Jammer genoeg haal je in het Olympische Stadion met dit cijfer geen goud. Van de jongeren onder de 25 jaar heeft 53,28 procent geen baan. In 1,7 miljoen huishoudens zijn alle gezinsleden werkloos. Autch.
Een lichtpunt in dit doemscenario is de zonzoekende toerist, die, net als ondergetekende, in dit land van voorlopig bitter weinig melk en honing vakantie houdt. Maar waar de Balearen, Catalonië en de Canarische eilanden het uitstekend doen, is het voor Andalusië (
locus delicti van ondergetekende) heel wat minder fraai. Ondanks kunsteden als Sevilla, Cordoba en Granada, viel in juni het toerisme in de regio voor de zesde maand op rij terug met zo'n 4,6 procent. Getuige: in het wondermooie doch bloedhete (46 graden opgetekend door medeplichtigen B. en S.) Sevilla waren de straten zo goed als leeg. Het Alcázar zuchtte verlaten onder de namiddagzon. Geen rijen aanschuivende toeristen aan de kathedraal. Een gesprek met eigenaar Michel van de pittoreske hostal
La Luna, middenin de Barrio de Santa Cruz leert ons dat hij z'n hotelkamers enkel aan dumpingprijzen kan slijten. Waar er vorig jaar nog 170 euro neergeteld diende te worden voor een royale vierpersoonskamer met balkon en airco, betaalden ondergetekende en co via booking.com 30 euro! Na een royaal ontbijt langs de statige Avenida de la Constitutión deelden we met een mengeling van schaamte en treurnis een resterende toast met een vrouw van middelbare leeftijd die er met lichte gêne om verzocht. Reisgezel B. merkt op: Ze kon zowaar m'n moeder zijn. Slik.
Op de stranden van de Costa de la Luz is het nog altijd volop wind van voor geblazen.
Naast de massa's kitesurfers en ander lekker spannends en moois dat de golven afschuimt, trekken vol-tallige families Spanjaarden gewapend met 1 koelbox, 1 windscherm, 2 parasols van Coca-Cola, 13 strandzetels, 1 oma in rolstoel, 2 opa’s met pretoogjes en 14 kleinkinderen naar het verfrissende blauw. Hier geen schijn van crisis. Maar schijn is bedrieglijk. 's Avonds op het prinselijke uur van 11, waarop Spanjaarden gewoonlijk
en masse de straten vullen, zitten de restaurants nog geeneens voor de helft uitgelaten vol.
Uitgerust met een knalgele Kia Picanto –het was liefde op het eerse gezicht– rijd ik door het golvende, dorre, maar uitgestrekte landschap van deze uithoek van Spanje. Windmolens en zonnepanelen bestrijken hele heuvelwanden. Stieren lopen miniem als speelgoed te grazen onder de reuzachtige wieken.
Mijn favoriete plekken
on the road geef ik u graag mee. Deze opsomming weliswaar onder voorbehoud van voorlopigheid –ik plan in de kerstvakantie een volgend bezoek– én bovendien rekening houdend met seizoensgebonden hittebestendigheid van de locatie: aan mij geen bergwandeling besteed bij 37 graden. Smelten doe ik liever bij andere gelegenheden. Waar heet de uitkomst is van mijn fijne verbeelding en dito fijn heer-lijk gezelschap, eerder dan van een drukkende en drastische stijging van het kwik boven de vijfendertig graden.
Aldaar. Absolute topper en mekka van alles wat beweegt en gedijt op meer dan windkracht 5 is Tarifa. Toegangspoort tot
de hel van Tanger, waar urinegeur en ruw, opdringerig Noord-Afrikaans gesjacher je meteen doen verlangen naar de eerste overzetboot sito presto terug naar Spanje. Naast havenstad is Tarifa ook een charmant allegaartje van pittoresk kleine straten met onweerstaanbaar moois voor een onbedwingbare
shopping spree: een ongeziene mix van vintage en coole hippiestijl. Hoe onverzoenbaar die combinatie op papier ook moge klinken: Tarifa maakt het waar.
Bourgois-bohémien. Twee shops verdienen een vermelding: muziekwinkel
Tarifa Records in de Calle de La Luz, 19a. verkoopt een beperkt maar stevige collectie mixtapes, gedraaid in plaatselijke groovy clubs. Ondergetekende was op moment van bezoek
desperately seeking: de radio in m’n pikante vervoersmiddel van Koreaanse makelij was niet in staat zendfrequentie te behouden. Nét bij een soulful nummer kwam er weer een portie ruis, of erger: een Spaanse remake van Clouseau. Als een kind zo gelukkig was ik dus met m’n
Tariffa Groove Collections 12. Delicatessen Gourmet Selected & Compiled by RAFA GAS. Voortaan cruise ik door het landschap met het vertrouwde warme stemgeuid van José James in
Here van Nicola Conte, het pittige, verrassende Big Bad Trumphet Player van Kormac, het hypnotiserende
Sunny Drum van Mark Oakland en het meeslepende Neverglade van Trentemoller. In
Cayou Tarifa, even verderop in de Calle de la Luz vind je de hipste t-shirts. Op vraag van zoonlief: “Moeten die eh eerst niet es gestreken?” onderdruk ik een giechel en antwoord ik uitgestreken, schijnophoudend al-om-wetend: “Nee hoor, kreukels zijn hip”, en wandel ik met drie trendy exemplaren uit de T-shirttempel. Les excuses sont faites pour s’en servir.
Absolute meerwaarde voor de wandelaar en natuurliefhebber, die het liever houdt op ongestreken landschappen is het GR 7-pad dat vanaf Tarifa in westelijke richting langsheen de kust kronkelt, helemaal tot in Valencia. Mét zicht op Marokko, restanten van desolate militaire kampementen, koeien en ezels op het pad en natuurlijke zwembaden in zee. De wandelweg is een verborgen geheim, maar wie zoekt die vindt geheid.
In Tarifa zagen we ook een aanrader van een film, voor wie houdt van jongensstuntwerk op het water:
Hidden Lines van Eyeforce Productions. De film gaat over een reis van de Nederlandse wereldkampioenen kitesurfen, Kevin Langeree, Youri Zoon en hun gekke surfmaatje, de Deense Nick Jacobsen. Op hun reis door Chili, de Caribische San Blas eilanden en Nitro City surfen ze op de meest afgelegen en mooiste plekken. Hilarisch, meeslepende film met een knaller van een soundtrack.
En om het dan toch even over wind te hebben. Die is allesbepalend in deze streek. Tarifa ligt in het meest zuidelijke puntje van Spanje en is slechts 11 km verwijderd van Marokko. Het feit dat de twee continenten hier zo dicht bij elkaar liggen en de wind tussen de twee landmassa's door de Straat van Gibraltar wordt geperst, maakt van Tarifa dé plek met een legendarisch aantal dagen wind per jaar. De Levante en de Poniente zijn twee van de meest gebruikte woorden in en rondom Tarifa (toegegeven, na Mojito dan). De begrippen staan voor de twee voorkomende windrichtingen. Poniente is de koude westenwind en Levante de zwoele, warme oostenwind. Een van deze twee winden zal gedurende een paar dagen tot een paar weken waaien, waarna de andere wind (vaak na één windstille dag) het overneemt. Bij hevige Levante loopt het hele dorp waar uw woordenschatbewaarster tijdelijk verblijft zorgelijk te kreunen. Geen glas, ligzetel of rondslingerende handdoek is veilig: alles waait weg. Met een soortelijk gewicht van slechts 55 kilo ondervond ondergetekende hoe ze Aladin-gewijs op een luchtmatras even verderop op het groen op werd geslingerd. Onvergetelijk.
En tot slot, is er nog één favoriete plek: bescheiden, onopvallend maar uiterst charmant. De strandbar
Chiringuita Fuente Del Gallo, helemaal aan het uiteinde van badstad Conil de la Frontera, verscholen achter de rotsen, water en weer-bestendig op palen in een toevloed van golven. Perfect schuiloord bij hevige Levante en onverwachte vlagen van heimwee.
Ik hoop dat u genoot van dit verslag, tot gauw wederziens op Belgische bodem, het ga u goed, beste lezer: met de wind in de rug en de zon in het gezicht.
Hasta luego, Ellen
Benalup-Casas Viejas, Augustus 2012
