Voetstappen door de lange gang.
Hoog.
Versneld.
Gehaast.
Weg.
van
hem.
Er achter
aan.
Beet
grijpen.
Vast
klemmen.
De ogen
sluiten.
Nemen.
Geen keuze
laten.
Bevrijd.
De liefde
bedrijven.
Gretig
gevangen
in
haar
schoot.
Geen
adem
nood.
De gang
volbloed
rood.
woensdag 16 december 2009
maandag 14 december 2009
Een Bongo bon voor Nieuwjaar?
Een tip van een Facebook buddy. Uit de oude doos: Psycho Beach Party (2000), parodie op beach movies uit de zestiger jaren. Een hilarisch fragment, als smaakmaker. Met one-liners om te onthouden voor precaire momenten:
Berdine: They look like beatniks, should I unpack my bongos?
Marvel Ann: I intend to unpack mine.[Marvel Ann dancing]
Marvel Ann: Aaaah. Oh no, what am I gonna do? Oh this is so embarrassing, I could die. Could you help me tie my straps?
Starcat: You know, this could be a subconscious reflex of an overly stimulated libido?
Marvel Ann: Say that's sounds DIRTY!
Starcat: Oh, I'm sorry. I'm a refugee from the psychic department Northwestern.
Berdine: They look like beatniks, should I unpack my bongos?
Marvel Ann: I intend to unpack mine.[Marvel Ann dancing]
Marvel Ann: Aaaah. Oh no, what am I gonna do? Oh this is so embarrassing, I could die. Could you help me tie my straps?
Starcat: You know, this could be a subconscious reflex of an overly stimulated libido?
Marvel Ann: Say that's sounds DIRTY!
Starcat: Oh, I'm sorry. I'm a refugee from the psychic department Northwestern.
zondag 13 december 2009
Meer woorden op komst
De vakantie komt er stilaan aan. Tijd voor warmte. En woorden. Een verdoken vlucht uit het circus dat feestdagen heet.
Dus deed ik gisteren gezellige grootinkopen in mijn favoriete boekhandel en geniet van uitgesteld verlangen.
M'n aanwinsten zijn op één na, stuk voor stuk blind dates. Zonder reviews of kritieken gelezen te hebben vooraf, nam ik ze ter hand, en zag dat het goed was.
Sarah Kuttner, "de nieuwe literaire sensatie uit Duitsland", zo titelt de rode bandomslag, schreef Stuk. In Duitsland heeft ze naam gemaakt als televisiepresentator voor Viva en MTV. "Luchtig en vol zelfspot vertel Sarah Kuttner over de depressieve gevoelens die dertigers van nu ineens kunnen overvallen" leest de achterflap. Must-read leek het me, nu ik nog lekker net dertiger ben.
En dan is er ook Voor liefde, zie de letter L van Paola Calvetti. Een boek over boekenliefde. Na haar scheiding maakt Emma Valentini haar droom waar en begint ze een kleine boekhandel, Romans & Romances. In alle boeken speelt liefde een hoofdrol. De kasten zijn niet op alfabet gerangschikt, maar op onderwerp, zoals 'onbeantwoorde liefde', 'verliefdheid', ... Al snel groeit Emma's winkel uit tot een ontmoetingsplek voor klanten die niet alleen voor de boeken komen, maar soms ook voor elkaar. Een live dating-site met hoog romantisch gehalte dus. Een antidote voor virtuele vluggerds. Na het lezen van de achterflap kijk ik om me heen. Geen stuk naast me te bekennen.
In het volgende rek trakteer ik mezelf op het prachtig vormgegeven Weg van woorden van Germanist Jan Flamend en Historicus Bart Ramakers, die een wel heel bijzondere wandeling maken langs en voorbij de grenzen van communicatie. Een prachtige verzameling beeldspraak, verbasterde woorden, betekenisuitbreidingen en zinsbegoochelingen.
En tot slot, een oude bekende: Heleen van Royen's nieuwste: De mannentester. Het onderwerp is zo bij het haar gegrepen dat ik moet en zal weten hoe het afloopt. Victoria is een jonge, aantrekkelijke femme-fatale. Ze laat zich inhuren door vrouwen om hun geliefde op de proef te stellen. Geen man is veilig voor haar. In haar gedrevenheid om ontrouw aan de kaak te stellen, past ze duistere methodes toe.
Ik ken mannen die het goed zouden doen als vrouwentester. Die de kunst van het verleiden (ofte: vooral geen kunsten toepassen) als geen ander beheersen. Alleen rest de vraag of een man ooit de stap kan of wil zetten om aan een andere man te vragen: kijk es of jij mijn vrouw kan (in)nemen? Daar gaat te veel trots mee gepaard. Liefde bij een man is territoriaal. No trespassing. Ook niet voor testers.
Conclusie: dit is een grensverleggend boek. Op alle mogelijke denkbare manieren. En wie een grens verlegt, krijgt een plaats in mijn boekenrek.
In de categorie: eerlijke liefde.
Dus deed ik gisteren gezellige grootinkopen in mijn favoriete boekhandel en geniet van uitgesteld verlangen.
M'n aanwinsten zijn op één na, stuk voor stuk blind dates. Zonder reviews of kritieken gelezen te hebben vooraf, nam ik ze ter hand, en zag dat het goed was.
Sarah Kuttner, "de nieuwe literaire sensatie uit Duitsland", zo titelt de rode bandomslag, schreef Stuk. In Duitsland heeft ze naam gemaakt als televisiepresentator voor Viva en MTV. "Luchtig en vol zelfspot vertel Sarah Kuttner over de depressieve gevoelens die dertigers van nu ineens kunnen overvallen" leest de achterflap. Must-read leek het me, nu ik nog lekker net dertiger ben.
En dan is er ook Voor liefde, zie de letter L van Paola Calvetti. Een boek over boekenliefde. Na haar scheiding maakt Emma Valentini haar droom waar en begint ze een kleine boekhandel, Romans & Romances. In alle boeken speelt liefde een hoofdrol. De kasten zijn niet op alfabet gerangschikt, maar op onderwerp, zoals 'onbeantwoorde liefde', 'verliefdheid', ... Al snel groeit Emma's winkel uit tot een ontmoetingsplek voor klanten die niet alleen voor de boeken komen, maar soms ook voor elkaar. Een live dating-site met hoog romantisch gehalte dus. Een antidote voor virtuele vluggerds. Na het lezen van de achterflap kijk ik om me heen. Geen stuk naast me te bekennen.
In het volgende rek trakteer ik mezelf op het prachtig vormgegeven Weg van woorden van Germanist Jan Flamend en Historicus Bart Ramakers, die een wel heel bijzondere wandeling maken langs en voorbij de grenzen van communicatie. Een prachtige verzameling beeldspraak, verbasterde woorden, betekenisuitbreidingen en zinsbegoochelingen.
En tot slot, een oude bekende: Heleen van Royen's nieuwste: De mannentester. Het onderwerp is zo bij het haar gegrepen dat ik moet en zal weten hoe het afloopt. Victoria is een jonge, aantrekkelijke femme-fatale. Ze laat zich inhuren door vrouwen om hun geliefde op de proef te stellen. Geen man is veilig voor haar. In haar gedrevenheid om ontrouw aan de kaak te stellen, past ze duistere methodes toe.
Ik ken mannen die het goed zouden doen als vrouwentester. Die de kunst van het verleiden (ofte: vooral geen kunsten toepassen) als geen ander beheersen. Alleen rest de vraag of een man ooit de stap kan of wil zetten om aan een andere man te vragen: kijk es of jij mijn vrouw kan (in)nemen? Daar gaat te veel trots mee gepaard. Liefde bij een man is territoriaal. No trespassing. Ook niet voor testers.
Conclusie: dit is een grensverleggend boek. Op alle mogelijke denkbare manieren. En wie een grens verlegt, krijgt een plaats in mijn boekenrek.
In de categorie: eerlijke liefde.
dinsdag 8 december 2009
The illusion of control or the prospect of endless possibilities?
Two diverging quotes today. One poetic, the other scientific.
(1) "We cannot go back. That's why it's hard to choose. You have to make the right choice. As long as you don't choose, everything remains possible."
From the trailer of 'Mr Nobody', award winning film by Jaco Van Dormael. A tale that spans centuries and planets and studies the impact that choices have on our lives.
(2)"Choice consists of the mental process of thinking involved with the process of judging the merits of multiple options and selecting one of them for action. [...]Most people regard having choices as a good thing, though a severely limited or artificially restricted choice can lead to discomfort with choosing and possibly, an unsatisfactory outcome. In contrast, unlimited choice may lead to confusion, regret of the alternatives not taken, and indifference in an unstructured existence; and the illusion that choosing an object or a course leads necessarily to control of that object or course can cause psychological problems."
From Wikipedia, the free encyclopedia
Now there's the limit. No more quotes. Restricted choice on the menu today. Two ideas will get ya' goin'. You don't wanna inflict severe psychological damage to your brain, do you?
(1) "We cannot go back. That's why it's hard to choose. You have to make the right choice. As long as you don't choose, everything remains possible."
From the trailer of 'Mr Nobody', award winning film by Jaco Van Dormael. A tale that spans centuries and planets and studies the impact that choices have on our lives.
(2)"Choice consists of the mental process of thinking involved with the process of judging the merits of multiple options and selecting one of them for action. [...]Most people regard having choices as a good thing, though a severely limited or artificially restricted choice can lead to discomfort with choosing and possibly, an unsatisfactory outcome. In contrast, unlimited choice may lead to confusion, regret of the alternatives not taken, and indifference in an unstructured existence; and the illusion that choosing an object or a course leads necessarily to control of that object or course can cause psychological problems."
From Wikipedia, the free encyclopedia
Now there's the limit. No more quotes. Restricted choice on the menu today. Two ideas will get ya' goin'. You don't wanna inflict severe psychological damage to your brain, do you?
maandag 30 november 2009
Autumn story
Autumn days in London. And no rain. Stumbled upon a gem @ Hoxton square. Unconventionally but convincingly, File DVD brings a genius mix of new media and superbly designed print. A 124 page newsprint including 186 minutes of short films, music videos and documentaries on DVD. Worthwile, if only for the exhilarating cover of Brigitte Bardot, The Flower Session. Photographed by Sam Levin, 1967.
And so I discovered Firekites' poetic song and video Autumn Story. The short video uses chalk animation: it reverses the drawing by using white chalk on black chalkboards where the trace is the dusted out image.
Autumn days in London: we don't want these days to ever end.
PS. Download the Firekites album The Bowery on iTunes.
vrijdag 20 november 2009
Herfstnacht
Het bed rook naar een zomerdag. Naar fris gewassen lakens.
Achter glas koesterde een herfstzon gespannen verwachtingen.
“Heb je het koud?” vroeg hij. En voeten verstrengelden zich onder de deken.
“Is er al nieuws over de nieuwe EU president?” Waarop zij hoofdschuddend haar neus in zijn hals begroef.
“Zal ik de wekker zetten?” ging hij door. Maar ze kuste hem stil, tijdloos achter het oor.
“Zal ik je verkrachten?” stelde hij toen voor.
“Doe maar een serieverkrachting”, zoende ze zacht door.
Tot elk woord houvast verloor.
Hij ging op de knieën, zij door de knieën.
Zij zorgde voor serie, hij voor kracht.
Het werd een huiverige herfstnacht.
Achter glas koesterde een herfstzon gespannen verwachtingen.
“Heb je het koud?” vroeg hij. En voeten verstrengelden zich onder de deken.
“Is er al nieuws over de nieuwe EU president?” Waarop zij hoofdschuddend haar neus in zijn hals begroef.
“Zal ik de wekker zetten?” ging hij door. Maar ze kuste hem stil, tijdloos achter het oor.
“Zal ik je verkrachten?” stelde hij toen voor.
“Doe maar een serieverkrachting”, zoende ze zacht door.
Tot elk woord houvast verloor.
Hij ging op de knieën, zij door de knieën.
Zij zorgde voor serie, hij voor kracht.
Het werd een huiverige herfstnacht.
donderdag 12 november 2009
Volgzaam
Hij had ontegensprekelijk geklonken: “Simpel gezegd komt het hierop neer. Ik kan het niet iedereen naar de zin maken”, terwijl hij met stevige hand haar schouders tegen de muur had geduwd, haar rok had opgetild, en zonder de moeite te nemen om haar slip naar beneden te halen naar binnen was gegleden.
“Ik wou dat ik je meer én liever kon zien. Maar dat kan niet”, was hij nadrukkelijk verder gegaan, terwijl hij haar had gezoend in de kuil van haar nek.
“Het gaat om continuïteit, het niet onderbreken van het ritme” had ze zacht geprotesteerd. Maar meedogenloos, onafgebroken was hij verder gegaan met wat hij was begonnen.
“Het gaat op dezelfde wijze als het verstevigen van je spieren. Stimuleren en volharden. En zo telkens je grenzen verleggen. Dat vraagt geduld. Maar je geduld wordt beloond”, was zijn pasklare antwoord geweest.
Toen was hij hard gegaan. Harder. En was zij het evenwicht verloren.
Ze had de ruimte met stilte gevuld, wist: hij verdroeg het niet dat hij iets moest doen op een moment dat hij het niet wilde.
Onaangekondigd had hij de stilte verbroken:“Ik verlies mezelf in jou”.
Waarop hij was gekomen.
En zij volgde.
“Ik wou dat ik je meer én liever kon zien. Maar dat kan niet”, was hij nadrukkelijk verder gegaan, terwijl hij haar had gezoend in de kuil van haar nek.
“Het gaat om continuïteit, het niet onderbreken van het ritme” had ze zacht geprotesteerd. Maar meedogenloos, onafgebroken was hij verder gegaan met wat hij was begonnen.
“Het gaat op dezelfde wijze als het verstevigen van je spieren. Stimuleren en volharden. En zo telkens je grenzen verleggen. Dat vraagt geduld. Maar je geduld wordt beloond”, was zijn pasklare antwoord geweest.
Toen was hij hard gegaan. Harder. En was zij het evenwicht verloren.
Ze had de ruimte met stilte gevuld, wist: hij verdroeg het niet dat hij iets moest doen op een moment dat hij het niet wilde.
Onaangekondigd had hij de stilte verbroken:“Ik verlies mezelf in jou”.
Waarop hij was gekomen.
En zij volgde.
zondag 8 november 2009
Copycat 2
Uw woordenschatbewaarster werd geselecteerd om deel te nemen aan 3 avonden van de CopyCursus van de Hogeschool Sint-Lukas en De Persgroep Advertising.
Opdracht:
"Je maakt een advertentie voor jezelf waaruit blijkt dat de reclame beter af is mét dan zonder jou. Dat mag een printadvertentie zijn, een affiche, een radiospot, een banner, een filmpje, een website, een perfect geschreven brief: het maakt niet uit. Als de jury maar denkt: deze mens zou een aanwinst kunnen zijn voor de reclame. En als het maar beknopt is."
Een hoop inzendingen. Slechts 40 stoelen. Dit deed het:
Opdracht:
"Je maakt een advertentie voor jezelf waaruit blijkt dat de reclame beter af is mét dan zonder jou. Dat mag een printadvertentie zijn, een affiche, een radiospot, een banner, een filmpje, een website, een perfect geschreven brief: het maakt niet uit. Als de jury maar denkt: deze mens zou een aanwinst kunnen zijn voor de reclame. En als het maar beknopt is."
Een hoop inzendingen. Slechts 40 stoelen. Dit deed het:
woensdag 4 november 2009
Lost and found
Ik zat op de trein naar Amsterdam. Bij elke spoorwissel voelde ik de barsten in mijn levensloop. Bij elke haperende aaneensluiting van de rails dacht ik hoe zeer ik was afgescheiden. Hoe ik had besloten niet langer aan te sluiten bij de anderen, bij de voorgeschreven modellen. Me de vrijheid van het verzinnen had toegeëigend. En schrijver was geworden.
Dit bedacht ik. In een lege, ratelende, wiegende treincoupé. Op weg naar Amsterdam. Intussen schreef ik woorden op papier. Verzonken mijn gedachten.
Tot jij binnenkwam, de stilte van de coupé verbrak met je lichaamstaal en mijn hand zonder nadenken, los van verzinsels en bijgedachten de kern van mijn bestaan op papier zette.
Ik schreef: “De man van mijn leven is in de trein gestapt.” En ervoer een nakende spoorwissel met een intensiteit die de trein tot ver voorbij Amsterdam katapulteerde. Tot ver voorbij grenzen van tijd en werkelijkheid.
Ik bedacht dat we twee uur de tijd hadden om elkaar te leren kennen en vroeg: “Wat doe jij?” “Ik ben acteur” antwoordde je traag maar zeker. Waarop ik: “Ik ben schrijver, nu heb je eindelijk tekst in je leven.”
Die avond ontmoetten we elkaar opnieuw op perron 2 in Amsterdam Centraal en dineerden in het Grand Café 1eKlas. Op de terugweg was het zoenen tot in Roosendaal. En dan van Roosendaal tot in Antwerpen. We hadden een grens overgestoken. Zonder twijfel.
Van die dag af was ik stuurloos. Aan het wankelen gebracht. Onze ontmoeting kleurde mijn werkelijkheid troebel. Stelde me voor een keuze.
Ik kocht een matras. Misschien redt die matras mijn relatie, dacht ik. Boxspring met veren.
Maar de veerkracht was er uit.
Ik had nog lang in die onheldere situatie kunnen blijven hangen. Maar jij dwong me tot een keuze. Met een warme, intuïtieve, eerlijke kracht die voelde als thuiskomen.
Dus sprak ik tegen mijn geliefde de bevrijdende woorden: “We houden er mee op.” En trok de dag nadien voorgoed bij jou in.
Dit ging niet langer over controle. Andere krachten speelden een rol.
Ik liet los, sprong in het onbekende.
En herkende wat ik had gezocht.
Geïnspireerd door een interview met Steven Van Watermeulen en Oscar Van Den Boogaard in “Mannenliefde”, tien liefdesverhalen door Jolien Janzing en Lieve Blancquaert, Uitgeverij Lannoo.
Dit bedacht ik. In een lege, ratelende, wiegende treincoupé. Op weg naar Amsterdam. Intussen schreef ik woorden op papier. Verzonken mijn gedachten.
Tot jij binnenkwam, de stilte van de coupé verbrak met je lichaamstaal en mijn hand zonder nadenken, los van verzinsels en bijgedachten de kern van mijn bestaan op papier zette.
Ik schreef: “De man van mijn leven is in de trein gestapt.” En ervoer een nakende spoorwissel met een intensiteit die de trein tot ver voorbij Amsterdam katapulteerde. Tot ver voorbij grenzen van tijd en werkelijkheid.
Ik bedacht dat we twee uur de tijd hadden om elkaar te leren kennen en vroeg: “Wat doe jij?” “Ik ben acteur” antwoordde je traag maar zeker. Waarop ik: “Ik ben schrijver, nu heb je eindelijk tekst in je leven.”
Die avond ontmoetten we elkaar opnieuw op perron 2 in Amsterdam Centraal en dineerden in het Grand Café 1eKlas. Op de terugweg was het zoenen tot in Roosendaal. En dan van Roosendaal tot in Antwerpen. We hadden een grens overgestoken. Zonder twijfel.
Van die dag af was ik stuurloos. Aan het wankelen gebracht. Onze ontmoeting kleurde mijn werkelijkheid troebel. Stelde me voor een keuze.
Ik kocht een matras. Misschien redt die matras mijn relatie, dacht ik. Boxspring met veren.
Maar de veerkracht was er uit.
Ik had nog lang in die onheldere situatie kunnen blijven hangen. Maar jij dwong me tot een keuze. Met een warme, intuïtieve, eerlijke kracht die voelde als thuiskomen.
Dus sprak ik tegen mijn geliefde de bevrijdende woorden: “We houden er mee op.” En trok de dag nadien voorgoed bij jou in.
Dit ging niet langer over controle. Andere krachten speelden een rol.
Ik liet los, sprong in het onbekende.
En herkende wat ik had gezocht.
Geïnspireerd door een interview met Steven Van Watermeulen en Oscar Van Den Boogaard in “Mannenliefde”, tien liefdesverhalen door Jolien Janzing en Lieve Blancquaert, Uitgeverij Lannoo.
vrijdag 30 oktober 2009
Love long distance
"We were raised in Arkansas by women, wolves and cassettes. [...]We are feminists, artists, disc jockeys and writers. We have collectively spent 80% of our lives in airplanes (just to sweat on you). We love flowers and we believe firmly in raw power."
Aldus een fragment uit de promotietekst van de website van The Gossip. Hun muziek houdt een eigenzinnig midden tussen punk en disco. Toegegeven, dat klinkt als een heerlijke cocktail aanprijzen van Bordeaux en whiskey. Niettemin werd ik gegrepen door hun laatste hit: Love long distance. Verdriet en machteloosheid vermomd als een schreeuw. Omwille van dat hartverwarmende elixir waar we naar snakken, al dan niet aangelengd met een tijdloos glas Bordeaux.
Love long distance
Is testing me trying my patience
I need more of your assistance now
You're making me crazy
The way that you've been acting lately
I need more of your assistance now
Love Long Distance op myspace
Aldus een fragment uit de promotietekst van de website van The Gossip. Hun muziek houdt een eigenzinnig midden tussen punk en disco. Toegegeven, dat klinkt als een heerlijke cocktail aanprijzen van Bordeaux en whiskey. Niettemin werd ik gegrepen door hun laatste hit: Love long distance. Verdriet en machteloosheid vermomd als een schreeuw. Omwille van dat hartverwarmende elixir waar we naar snakken, al dan niet aangelengd met een tijdloos glas Bordeaux.
Love long distance
Is testing me trying my patience
I need more of your assistance now
You're making me crazy
The way that you've been acting lately
I need more of your assistance now
Love Long Distance op myspace
maandag 26 oktober 2009
Marvelously mature
Onder het motto, a birthday is just a #, even een moment van numerologische bezinning.
39. Da’s de landcode voor Italië. Yummie. Cappuccino met opgeklopte room en een vleugje cacao voor je m’n nummer draait.
Er is ook de spionagefilm van Alfred Hitchcock. The 39 steps. Een grappig meesterwerk met een zwart kantje. Humor met zwarte kant. Dat kijkt best lekker.
En Queen ging los op 39. Freddy Mercury als altijd SPANNEND. Humor met rode ruiten.(Freddy, I’m in Italy, won’t you call me?)
J. Aphrodite (nom de plume voor Carol Livingston) schreef “To turn you on: 39 fantasies for women.” Zowaar een instant populaire klassieker. Voor elk jaar 1 fantasie. Ten volle gevuld met 365 dagen dagdromen over 69.
Maar als klap op de vuurpijl is er het geveinsde nieuws van The Onion over The National Organization for Women’s eeuwigdurende 39e verjaardag. Aldus de woordvoerster van Now: “ We've taken aggressive steps to make sure no wrinkles appear in our public image," Gandy said. "Although, around the office, we like to call them 'battle scars.' Or 'laughter lines.' Or 'dignity doodles.”
Bij deze onderneem ik agressieve stappen: You won’t catch me frowning today. Happily doodling @39. Cheers.
39. Da’s de landcode voor Italië. Yummie. Cappuccino met opgeklopte room en een vleugje cacao voor je m’n nummer draait.
Er is ook de spionagefilm van Alfred Hitchcock. The 39 steps. Een grappig meesterwerk met een zwart kantje. Humor met zwarte kant. Dat kijkt best lekker.
En Queen ging los op 39. Freddy Mercury als altijd SPANNEND. Humor met rode ruiten.(Freddy, I’m in Italy, won’t you call me?)
J. Aphrodite (nom de plume voor Carol Livingston) schreef “To turn you on: 39 fantasies for women.” Zowaar een instant populaire klassieker. Voor elk jaar 1 fantasie. Ten volle gevuld met 365 dagen dagdromen over 69.
Maar als klap op de vuurpijl is er het geveinsde nieuws van The Onion over The National Organization for Women’s eeuwigdurende 39e verjaardag. Aldus de woordvoerster van Now: “ We've taken aggressive steps to make sure no wrinkles appear in our public image," Gandy said. "Although, around the office, we like to call them 'battle scars.' Or 'laughter lines.' Or 'dignity doodles.”
Bij deze onderneem ik agressieve stappen: You won’t catch me frowning today. Happily doodling @39. Cheers.
Picollo pasta
Wolf, Linde, Lisa, Marie, Charlotte en Quinten maakten samen onder de deskundige en inspirerende begeleiding van Isabel De Spaghettivrouw. Net geen Pixar niveau. Het moet gezegd. Hilarisch. Met slurpgeluiden van zoonlief. En vioolfantasie van meisje. Proficiat aan alle kleine makers én aan de grote bedenker.
maandag 19 oktober 2009
Copycat
Uw woordenschatbewaarster neemt deel aan de preselectie van copycursus. De vraag: Kan jij mensen, ideeën of merken een stem geven die meteen de aandacht trekt? Die mensen doet vloeken, lachen of nadenken? De opdracht: maak een advertentie voor jezelf waaruit blijkt dat de reclame beter af is mét dan zonder jou. Dat mag een printadvertentie zijn, een affiche, een radiospot, een banner, een filmpje, een website, een perfect geschreven brief: het maakt niet uit. Als de jury maar denkt: deze mens zou een aanwinst kunnen zijn voor de reclame. En als het maar beknopt is.
Of ik een aanwinst zou zijn voor de reclamewereld is een heftige hamvraag. Maar er mag gespeeld worden met woorden. So. I'm in for the game.
Veertig geselecteerden winnen een cursus copywriting. Eén lezing wordt alvast gegeven door Yves Desmet, hoofdredacteur van de Morgen. En, dixit de homepage van de website: "de workshops worden begeleid door een aantal bijzonder fijne copywriters, zoals Stephen Walckiers, Pol Sierens, Willem De Geyndt, Frank Marinus, …."
Het ware bijzonder fijn als ik er bij kon zijn.
Wordt vervolgd.
Of ik een aanwinst zou zijn voor de reclamewereld is een heftige hamvraag. Maar er mag gespeeld worden met woorden. So. I'm in for the game.
Veertig geselecteerden winnen een cursus copywriting. Eén lezing wordt alvast gegeven door Yves Desmet, hoofdredacteur van de Morgen. En, dixit de homepage van de website: "de workshops worden begeleid door een aantal bijzonder fijne copywriters, zoals Stephen Walckiers, Pol Sierens, Willem De Geyndt, Frank Marinus, …."
Het ware bijzonder fijn als ik er bij kon zijn.
Wordt vervolgd.
zaterdag 17 oktober 2009
soft words win hard hearts
“I’m in control” fluisterde hij heet in haar adem.
En brak haar middendoor.
Tot enkel een rest aan het bloemfraai geschilderde plafond.
“I’m yours” zinderde de lucht heet.“ I’m sweet”. “No need to compete or beat”.
En broos vond hij haar midden.
Scheurde, verscheurde.
Tot enkel een barst in het bloemfraai geschilderde plafond.
En brak haar middendoor.
Tot enkel een rest aan het bloemfraai geschilderde plafond.
“I’m yours” zinderde de lucht heet.“ I’m sweet”. “No need to compete or beat”.
En broos vond hij haar midden.
Scheurde, verscheurde.
Tot enkel een barst in het bloemfraai geschilderde plafond.
woensdag 7 oktober 2009
Carmen meets Borat
Mercedes Stalenhoef. Je zal zo maar heten. Beter dan Stalenpaard, bedenk ik laconiek, terwijl ik "Carmen Meets Borat" van de Nederlandse regisseuse in m'n dvd-toestel duw. Maar algauw vergaat me het lachen: ik krijg het verhaal te zien van de zeventienjarige Ionela Carmen die maar wat graag het Roemeense dorp Glod wil ontvluchten. Opnieuw een bedenking: met een dorpsnaam die vertaalt als modder zou je voor minder een Stalenhoef voor je kar spannen om zichtbaarheid én een belofte op ontsnapping uit uitzichtloos te krijgen.
Glod is het dorp dat door de Britse komiek Sacha Baron Cohen werd gebruikt als opnamemateriaal voor Borat ofte, een hilarische karikatuur van Kazachstan. Nadat de film werd uitgebracht, trokken talloze televisieploegen naar het dorp om de reacties van de gedupeerden te filmen. Gewiekste advocaten roken geld en hielden de arme dorpelingen beloftes en een schadeclaim van 30 miljoen voor. Stalenhoefs documentaire is het pijnlijke verhaal van illusies die teloor gaan. En van winstbejag.
Na het bekijken van dit bewogen verhaal kon ik het niet laten een parallel te zien met de oproer die heden ter dage onstond rond De Helaasheid Der Dingen, van Felix van Groeningen, de film die gisteren het Gentse Filmfestival mocht openen. Gepaard met het uitkomen van de film ontstond een controverse over diens waarheidsgehalte. "De Familie Verhulst voelt zich aangesproken, ja zelfs gestigmatiseerd, en roerde zich in De Standaard en in Phara. Het is onheus, zo vinden zij, hoe Dimitri en in zijn kielzog regisseur Felix Van Groeningen, de familie protretteert. [...] Het paradoxale is dat als deze mensen er zelf niet op gewezen zouden hebben, niemand geloofd zou hebben dat het om bestaande figuren ging. Verhulst schetst zo grotesk dat elke lezer beseft dat dit verhaal weliswaar gebaseerd is op autobiografisch materiaal maar dat er literaire trucs als overdrijving en uitvergroting op toegepast werden, waardoor de realiteit een sterk verhaal wordt."(uit een lezersbrief van Carl De Strycker in De Morgen van 7 oktober 2009)
En diezelfde bedenking, zo bedenk ik, geldt voor de inwoners van Glod. Sacha Baron Cohen's beledigende, karikaturale uitbeelding van de bewoners van Kazachstan is achteraf beschouwd een meesterlijk voorbeeld van de wijze waarop humor, specifiek satire, werkt: door uitvergroting de waarheid blootleggen.
Dat die waarheid de naam draagt van modder, armoede, en achterlijkheid na het communistische bewind van Ceausescu is de realiteit. Dat winstbejag en geldzucht die realiteit doorkruisen op alle niveaus is al even pijnlijk waar. Jammerlijk waar is ook dat voor de inwoners van Glod er een helaasheid vasthangt aan de dingen: het leven is nooit zoals ze het gedroomd hadden.
Glod is het dorp dat door de Britse komiek Sacha Baron Cohen werd gebruikt als opnamemateriaal voor Borat ofte, een hilarische karikatuur van Kazachstan. Nadat de film werd uitgebracht, trokken talloze televisieploegen naar het dorp om de reacties van de gedupeerden te filmen. Gewiekste advocaten roken geld en hielden de arme dorpelingen beloftes en een schadeclaim van 30 miljoen voor. Stalenhoefs documentaire is het pijnlijke verhaal van illusies die teloor gaan. En van winstbejag.
Na het bekijken van dit bewogen verhaal kon ik het niet laten een parallel te zien met de oproer die heden ter dage onstond rond De Helaasheid Der Dingen, van Felix van Groeningen, de film die gisteren het Gentse Filmfestival mocht openen. Gepaard met het uitkomen van de film ontstond een controverse over diens waarheidsgehalte. "De Familie Verhulst voelt zich aangesproken, ja zelfs gestigmatiseerd, en roerde zich in De Standaard en in Phara. Het is onheus, zo vinden zij, hoe Dimitri en in zijn kielzog regisseur Felix Van Groeningen, de familie protretteert. [...] Het paradoxale is dat als deze mensen er zelf niet op gewezen zouden hebben, niemand geloofd zou hebben dat het om bestaande figuren ging. Verhulst schetst zo grotesk dat elke lezer beseft dat dit verhaal weliswaar gebaseerd is op autobiografisch materiaal maar dat er literaire trucs als overdrijving en uitvergroting op toegepast werden, waardoor de realiteit een sterk verhaal wordt."(uit een lezersbrief van Carl De Strycker in De Morgen van 7 oktober 2009)
En diezelfde bedenking, zo bedenk ik, geldt voor de inwoners van Glod. Sacha Baron Cohen's beledigende, karikaturale uitbeelding van de bewoners van Kazachstan is achteraf beschouwd een meesterlijk voorbeeld van de wijze waarop humor, specifiek satire, werkt: door uitvergroting de waarheid blootleggen.
Dat die waarheid de naam draagt van modder, armoede, en achterlijkheid na het communistische bewind van Ceausescu is de realiteit. Dat winstbejag en geldzucht die realiteit doorkruisen op alle niveaus is al even pijnlijk waar. Jammerlijk waar is ook dat voor de inwoners van Glod er een helaasheid vasthangt aan de dingen: het leven is nooit zoals ze het gedroomd hadden.
vrijdag 2 oktober 2009
Binnen de lijnen
"Universiteiten proberen vandaag iets te doen wat onmogelijk is. Ze willen creativiteit stroomlijnen. De rigide evaluaties zijn daarop gericht. Wat jonge onderzoekers schrijven heeft minder belang dan in welk tijdschrift het gedrukt staat. Het risico van die werkwijze is dat we binnen een paar decennia met een uniform professorencorps zullen zitten. Mensen die bereid zijn om keurig binnen de lijntjes te kleuren. Degelijke vaklui. Ik heb daar respect voor. Maar de universiteit heeft nood aan verschillende soorten mensen. Aan stille vorsers. Doch ook aan woeste denkers en romantische dromers. Aan lieden met licht anarchistische trekjes. Aan intellectuelen."
Rik Torfs in De Morgen van 26 september 2009.
Rik Torfs in De Morgen van 26 september 2009.
donderdag 1 oktober 2009
straftijd
Ze kust hem vluchtig in de nek. “Heb je je huiswerk gemaakt?” klinkt het autoritair.
Twee korte, lage vlechten spartelen speels, stuurs tegen wanneer hij haar hoofd dwingend tussen beide handen neemt. Hardhandig sleurt hij haar bij de haren. Een bonte mengeling van fel gekleurde haarspelden glijdt dartel tussen de lakens. De binnenpret spat door de kamer.
Betrapt, verlegen fluistert ze: “Ik was m’n agenda vergeten, meester…”.
Met een smak duwt hij haar in de kussens. “Excuses niet aanvaard”, klinkt het dwingend. En schrijlings gaat hij bovenop haar zitten, elke mogelijke beweging, elk weerwerk vervat in de houdgreep van zijn dijen.
“Dat wordt strafschrijven. En nablijven.” De kussens gaan hinnikend, grinnikend op en neer. Met een forse rechterhand grijpt hij haar bij de hals.
“Zeg me na”, klinkt het gebiedend: “Afwezigheden en verontschuldigingen worden niet langer getolereerd.” “Ik schrijf voortaan enkel met lip en potlood”, gaat hij verder. “Kostbare, vloeibare inkt verspillen, verstrooien en vergieten is een deugd.” “Ik vergeet ten allen tijde hoe laat het is, welke taken en klussen er nog te gebeuren staan.” "En..." Hier houdt hij even nadrukkelijk halt: "Ik kijk de meester altijd recht in de ogen wanneer ik antwoord geef.”
Traag herhalen haar lippen zijn woorden. Met haar achterwerk draait ze rondjes. Als om haar volgzaamheid kracht bij te zetten.
Dan grijpt hij haar rechterhand, klemt het achterom op haar rug en gaat in crescendo verder: “Genieten is het hoogtepunt en eerste punt van de agenda”, “en ik vergeet m’n agenda nimmer meer”. "Begrepen!?"
Ze scandeert alles luid, duidelijk, haast triomfantelijk. Knijpt met haar enige vrije, rebelse linkerhand in z’n dij, knijpt zich vrij, draait zich om, kijkt hem in de ogen, grijpt vlijtig naar inkt en potlood.
En wentelt zich gretig.
In lang verdiende straftijd.
Twee korte, lage vlechten spartelen speels, stuurs tegen wanneer hij haar hoofd dwingend tussen beide handen neemt. Hardhandig sleurt hij haar bij de haren. Een bonte mengeling van fel gekleurde haarspelden glijdt dartel tussen de lakens. De binnenpret spat door de kamer.
Betrapt, verlegen fluistert ze: “Ik was m’n agenda vergeten, meester…”.
Met een smak duwt hij haar in de kussens. “Excuses niet aanvaard”, klinkt het dwingend. En schrijlings gaat hij bovenop haar zitten, elke mogelijke beweging, elk weerwerk vervat in de houdgreep van zijn dijen.
“Dat wordt strafschrijven. En nablijven.” De kussens gaan hinnikend, grinnikend op en neer. Met een forse rechterhand grijpt hij haar bij de hals.
“Zeg me na”, klinkt het gebiedend: “Afwezigheden en verontschuldigingen worden niet langer getolereerd.” “Ik schrijf voortaan enkel met lip en potlood”, gaat hij verder. “Kostbare, vloeibare inkt verspillen, verstrooien en vergieten is een deugd.” “Ik vergeet ten allen tijde hoe laat het is, welke taken en klussen er nog te gebeuren staan.” "En..." Hier houdt hij even nadrukkelijk halt: "Ik kijk de meester altijd recht in de ogen wanneer ik antwoord geef.”
Traag herhalen haar lippen zijn woorden. Met haar achterwerk draait ze rondjes. Als om haar volgzaamheid kracht bij te zetten.
Dan grijpt hij haar rechterhand, klemt het achterom op haar rug en gaat in crescendo verder: “Genieten is het hoogtepunt en eerste punt van de agenda”, “en ik vergeet m’n agenda nimmer meer”. "Begrepen!?"
Ze scandeert alles luid, duidelijk, haast triomfantelijk. Knijpt met haar enige vrije, rebelse linkerhand in z’n dij, knijpt zich vrij, draait zich om, kijkt hem in de ogen, grijpt vlijtig naar inkt en potlood.
En wentelt zich gretig.
In lang verdiende straftijd.
Tonight the streets are ours
Ben helemaal in de ban van een nieuwe muzikale ontdekking. Nu, hij draait al een tijdje mee. Alleen. Ik loop wat achterop. En samen geeft dat prettige galop. Het pas gelanceerde album "Truelove's gutter" van Richard Hawley is een melancholische, zeemzoete retro-verzameling van stuk voor stuk adembenemende nummers die zich langzaam, en na lang luisteren (sommige nummers duren 10'!) helemaal vrijgeven en je niet meer loslaten. Don't you cry, is m'n absolute favoriet: melancholie hoogtroef. Jammer genoeg nog niet vrij beluisterbaar/downloadbaar op het net. Dit oudere nummer, "Tonight the streets are ours" is dat wel: met een prettig gestoord filmpje erbij. Enjoy.
donderdag 24 september 2009
AB tv
Twee toppers passeerden afgelopen maand de revue in AB. Moby, m'n geliefkoosde hoogdagmuziek, van het soort waar je met de ramen open (of wie doet me een cabrio?) en een stralende zon door een hooggebergte wil rijden. En José James en Jef Neve, die met Facing East een ode brachten aan John Coltrane. JJ's stem is zoete intieme weldaad op laagdagen.
Beide concerten moest ik missen.
Nu is er een Bulgaars spreekwoord dat zegt: Seize the opportunity by the beard, for it is bald behind. Vrij vertaald als: een gemiste kans heeft een lekker achterwerk.
Of ook nog: hoezee, er is ABtv. Waar je live het concert kan volgen én ook achteraf fragmenten kan bekijken.
Aldus, bij deze, als comfort food achteraf, twee filmpjes: het zaligmakende Central Park West, door Krewcial gepost op AB Sessions en Ooh yeah, een prettige persiflage op smakelijke seventies porno, mét fantastische Mobymelodie. Ik werd zowaar instant fan van Big Rob: hij mag in de cabrio.
Beide concerten moest ik missen.
Nu is er een Bulgaars spreekwoord dat zegt: Seize the opportunity by the beard, for it is bald behind. Vrij vertaald als: een gemiste kans heeft een lekker achterwerk.
Of ook nog: hoezee, er is ABtv. Waar je live het concert kan volgen én ook achteraf fragmenten kan bekijken.
Aldus, bij deze, als comfort food achteraf, twee filmpjes: het zaligmakende Central Park West, door Krewcial gepost op AB Sessions en Ooh yeah, een prettige persiflage op smakelijke seventies porno, mét fantastische Mobymelodie. Ik werd zowaar instant fan van Big Rob: hij mag in de cabrio.
Herfstdepressies
Ik haat herfst. Herfst is als muggen, afwassen, onroerendgoedbelasting en condooms: het zal best nuttig zijn, maar voor mij hoeft het allemaal niet.
Uit: Klunen, Uitgeverij Podium, Amsterdam, p. 73.
Uit: Klunen, Uitgeverij Podium, Amsterdam, p. 73.
maandag 14 september 2009
MJ love u 4eva
Schooldag. Baaldag. Meisje keert zichzelf om en wordt ziek in de toiletten. Mag bij oma thuis in de zetel. Languit lezen. In Henri Van Daele's De tovenaar van Oz. In één ruk gaat het uit. Nog nooit was ziek zijn zo zalig. Met een stralende glimlach krijg ik 's avonds het verslag. Over een mega-boek.
Nostalgie overvalt me. Dus ik vertel. Zij op schoot. Ik even terug naar vroeger, nog niet zo groot. Over De Oude film en De Nieuwere , met Michael Jackson. Over the yellow brick road, don't you carry nothing that might be a load. "Michael Jackson?", komt een jongenskop vragend om de hoek kijken. "Mmm, die wil ik wel es zien."
Dus trekt een mama opgewonden als een meisje naar de winkel, koopt er "The Wiz", een Motown Production, en we nestelen ons in de sofa. "Wanneer komt Michael Jackson nu?" klinkt het meermaals ongeduldig. Maar dan is ie daar, vertederend als vogelschrik aan een paal gekluisterd, geplaagd door kraaien, en wint meteen twee kinderharten. "Nooit gedacht dat ie zo schattig en lief was", zegt een verloren meisje. En een groter meisje krijgt opnieuw vlinders in de buik bij het horen van de hit, waar ze menigmaal de trap mee afhuppelde: "Ease on down the road", Diana en Michael met de zaligste, grappigste, clumsiest dancing legs ever.
Rest me als bedtime story te verklaren aan twee enthousiaste, instant MJ fans, waarom het met hem zo slecht is kunnen aflopen. Er zijn mooiere verhaaltjes voor het slapengaan.
Nostalgie overvalt me. Dus ik vertel. Zij op schoot. Ik even terug naar vroeger, nog niet zo groot. Over De Oude film en De Nieuwere , met Michael Jackson. Over the yellow brick road, don't you carry nothing that might be a load. "Michael Jackson?", komt een jongenskop vragend om de hoek kijken. "Mmm, die wil ik wel es zien."
Dus trekt een mama opgewonden als een meisje naar de winkel, koopt er "The Wiz", een Motown Production, en we nestelen ons in de sofa. "Wanneer komt Michael Jackson nu?" klinkt het meermaals ongeduldig. Maar dan is ie daar, vertederend als vogelschrik aan een paal gekluisterd, geplaagd door kraaien, en wint meteen twee kinderharten. "Nooit gedacht dat ie zo schattig en lief was", zegt een verloren meisje. En een groter meisje krijgt opnieuw vlinders in de buik bij het horen van de hit, waar ze menigmaal de trap mee afhuppelde: "Ease on down the road", Diana en Michael met de zaligste, grappigste, clumsiest dancing legs ever.
Rest me als bedtime story te verklaren aan twee enthousiaste, instant MJ fans, waarom het met hem zo slecht is kunnen aflopen. Er zijn mooiere verhaaltjes voor het slapengaan.
zondag 13 september 2009
7de editie: Odegand
Een jaarlijkse voltreffer, een mozaïek van muziek langs de Gentse binnenwateren: Odegand. Ook dit jaar uitverkocht, met lange wachtrijen aan de zalen, maar telkenmale een begeesterd, laaiend enthousiast publiek. De vurige, roodharige Frans-Zwitserse violiste Rachel Kolly D'Alba was pijnlijk mooi. Zoals zij met strakke opgeheven elleboog, een majestueuze zwier van de strijkstok, opgeheven kin en toonaangevend temperament een Stradivarius bespeelt. Daar word je alleen maar stil van. Zoonlief viel weliswaar in slaap, aan hem is alsnog geen roodharige fiddling furie besteed. Maar dat werd dan weer ruimschoots goedgemaakt door de hilarische act van Rebecca Carrington, die op Joe, haar 18e-eeuwse cello, Madonna imiteert, ook een vleugje Sting, wat hiphop, blues en zelfs een Schots volkslied. De zaal ging door het dak. Oh wee het prachtige restauratiewerk van de Vlaamse Opera. Oh my God.
woensdag 9 september 2009
In me the tiger sniffs the rose
Woorden tellen. Ook in vergaderingen. Ook al telt u er misschien vaker de minuten.
Uw woordenschatbewaarster buigt zich heden ten dage over vergadertechnieken. En komt tot de conclusie dat er meer kaf is dan koren in de literatuur die aanprijst hoe het allemaal moet. Zo beloven Guido Camps en Ilona Eichhorn (Lannoo, 2009) hoe sporen te leren herkennen van de vergadertijger: "Is uw collega een originele vergadertijger, een filosofische tijger, een late tijger, een alwetende tijger, een koekiemonstertijger of een territoriale tijger?"
Mmmm. Waren mijn collega's maar tijgers, denk ik dan. Dan was er jacht. En prooi. Vergaten we de agenda. Kwamen meteen tot consensus.
Maar ik wijk af van het onderwerp. Let's get back to business. Een vergadering effectief leiden begint immers bij het nauwgezet volgen van de agenda, niet afwijken van de vooropgestelde doelen.
Dus.
Waar waren we?
Nog nergens.
Ehm. Any other business?
Wacht, voor u verveeld wegklikt: Geniet van deze persiflage. Humor is cruciaal bij een geslaagde vergadering, niet?
U geeuwt?
Al goed. Einde van deze bijeenkomst.
Eh, wat zegt u? Nee, excuseer. We hebben geen actiepunten geformuleerd. Te gehaast, te druk, in de weer.
Met tijgerjacht, en ander wild verkeer.
Uw woordenschatbewaarster buigt zich heden ten dage over vergadertechnieken. En komt tot de conclusie dat er meer kaf is dan koren in de literatuur die aanprijst hoe het allemaal moet. Zo beloven Guido Camps en Ilona Eichhorn (Lannoo, 2009) hoe sporen te leren herkennen van de vergadertijger: "Is uw collega een originele vergadertijger, een filosofische tijger, een late tijger, een alwetende tijger, een koekiemonstertijger of een territoriale tijger?"
Mmmm. Waren mijn collega's maar tijgers, denk ik dan. Dan was er jacht. En prooi. Vergaten we de agenda. Kwamen meteen tot consensus.
Maar ik wijk af van het onderwerp. Let's get back to business. Een vergadering effectief leiden begint immers bij het nauwgezet volgen van de agenda, niet afwijken van de vooropgestelde doelen.
Dus.
Waar waren we?
Nog nergens.
Ehm. Any other business?
Wacht, voor u verveeld wegklikt: Geniet van deze persiflage. Humor is cruciaal bij een geslaagde vergadering, niet?
U geeuwt?
Al goed. Einde van deze bijeenkomst.
Eh, wat zegt u? Nee, excuseer. We hebben geen actiepunten geformuleerd. Te gehaast, te druk, in de weer.
Met tijgerjacht, en ander wild verkeer.
donderdag 3 september 2009
The shape of between
Staren naar een aquarium heeft, zo is wetenschappelijk bewezen een ontspannend effect. Zo is er, My Aquarium, Wii-software waarmee je in je vrije tijd kunt genieten van een virtueel aquarium. Zowaar. Je kunt uit 40 populaire zoet- en zoutwatervissen kiezen,waaronder de driebandanemoonvis, de maanvis en de Aziatische beentongvis. Je kunt maximaal zes verschillende aquaria maken en deze naar wens inrichten, door versieringen toe te voegen zoals zeewier en drijfhout.Roze zeewier, met een barok stukje drijfhout. Tja. Moet kunnen. Ook leuk meegenomen: met de Wii-afstandsbediening kun je met de vissen communiceren, door op het glas van het aquarium te tikken.
Nintendo-neurotisch word ik, enkel en alleen bij de gedachte.
Minstens zo hypnotiserend is 'The shape of between' van Jess MacNeil. Deze Australische videokunstenares slaagt er in om door middel van digitale manipulatie bewegende beelden te brengen die lezen als schilderijen. In het filmpje krijg je boten te zien die drijven op de Ganges, de licht vertraagde beweging van de sloepen is cyclisch, en uiteindelijk keert alles terug naar waar het begon. En telkens wil je, gek genoeg, dat het opnieuw begint. Als het wiegelied dat vroeger voor je gezongen werd.
Naast al die virtualiteit en digitalisering is er de eenvoudige realiteit van water. Vanavond staar ik hier naar. Wilt u met me communiceren? Sssh, I go the silent way. Fish me if you may.
Nintendo-neurotisch word ik, enkel en alleen bij de gedachte.
Minstens zo hypnotiserend is 'The shape of between' van Jess MacNeil. Deze Australische videokunstenares slaagt er in om door middel van digitale manipulatie bewegende beelden te brengen die lezen als schilderijen. In het filmpje krijg je boten te zien die drijven op de Ganges, de licht vertraagde beweging van de sloepen is cyclisch, en uiteindelijk keert alles terug naar waar het begon. En telkens wil je, gek genoeg, dat het opnieuw begint. Als het wiegelied dat vroeger voor je gezongen werd.
Naast al die virtualiteit en digitalisering is er de eenvoudige realiteit van water. Vanavond staar ik hier naar. Wilt u met me communiceren? Sssh, I go the silent way. Fish me if you may.
maandag 31 augustus 2009
U can’t love anything more than something U miss
Dit overzicht is niet beschikbaar.
Klik hier om de post te bekijken.
vrijdag 28 augustus 2009
Girls will be boys. The Kingpins take the rap.
The Museum of Contemporary Art In Sydney. My boy was dragging his heels around the place. Until he walked into "Welcome to the Jingle" , a truly explosive video installation by The Kingpins.
"Coming out of Sydney’s drag scene, the female foursome utilize an aesthetics of remixing, with elements taken from mainstream media, pop culture and art history, to comment on issues of gender, sex, public space, consumerism and corporate branding. Their performances play with music, video and costume, and are presented as public interventions, sometimes in the form of ‘surprise’ actions, as well as gallery installations with posters, projections and soundtracks. Humorous, spectacular, grotesque and colourful, their work engages the audience in a subversive politics of pleasure. " (adapted from the Kingpins' website)
Subversive it was. Entertaining as well. Like bizar track-suited warriors, the Kingpins run the rat race of the CBD, fuelled by the city symphony of car-alarms, peak-hour traffic and the lunch-time crush. As they run their Starbucks Marathon, the words from Grandmaster Flash's rap song can be heard in the distance "It's like a jungle / sometimes it makes me wonder / how I keep from going under."
Now that strikes a chord.
"Coming out of Sydney’s drag scene, the female foursome utilize an aesthetics of remixing, with elements taken from mainstream media, pop culture and art history, to comment on issues of gender, sex, public space, consumerism and corporate branding. Their performances play with music, video and costume, and are presented as public interventions, sometimes in the form of ‘surprise’ actions, as well as gallery installations with posters, projections and soundtracks. Humorous, spectacular, grotesque and colourful, their work engages the audience in a subversive politics of pleasure. " (adapted from the Kingpins' website)
Subversive it was. Entertaining as well. Like bizar track-suited warriors, the Kingpins run the rat race of the CBD, fuelled by the city symphony of car-alarms, peak-hour traffic and the lunch-time crush. As they run their Starbucks Marathon, the words from Grandmaster Flash's rap song can be heard in the distance "It's like a jungle / sometimes it makes me wonder / how I keep from going under."
Now that strikes a chord.
donderdag 27 augustus 2009
Mayday
Om de een of andere reden werden vrouwen hem in de schoot geworpen. Hij nam de gelegenheid zoals ze kwam. Van echte passie was geen sprake. Het was spannend, leuk, verfrissend, en aan het eind kwam het afscheid net zo vlot als het begin zich had aangediend.
Met haar was het anders. Bij haar werd hij stil bij de eerste halte. Ze was warm. Ja, heet ook. Eigenzinnig mooi, en tegelijk pijnlijk.
Wat voor verdriet het ook met zich meebracht, ze lachten hartelijker dan ooit, vreeën met meer overgave dan mogelijk en de tijd die hij met haar doorbracht was hem het dierbaarst van de wereld.
Wanneer hij met haar samen was, kon hij een diepe, donkere ondertoon van eenzaamheid even vergeten. Ze verruimde de buitengrenzen van zijn wereld, zorgde ervoor dat hij vrijer kon ademhalen.
Toch ging hij telkens aan de haal. Om de pijn te verzachten en het gevaar van toenadering af te wenden. Hij spuwde daden en woorden om de nevels van verwachtingen te verjagen, spon een web van excuses.
Telkens waarschuwde ze hem dat het ooit het einde zou betekenen. Daar had ze vermoedelijk gelijk in, maar hij kon er niets aan veranderen. Het was sterker dan zichzelf.
Hij bleef meester van de situatie.
Tot een dag.
In zijn controletoren klonk het onhoorbaar stil en toch fundamenteel.
Als een ondertoon vol uitgesproken boventoon.
MAYDAY. MAYDAY.
Verbasterd voor.
M'aidez, m'aimez.
Ze vloog zijn luchtruim binnen, maakte een noodlanding, en vatte vuur in zijn armen.
Het was sterker dan zichzelf.
Met haar was het anders. Bij haar werd hij stil bij de eerste halte. Ze was warm. Ja, heet ook. Eigenzinnig mooi, en tegelijk pijnlijk.
Wat voor verdriet het ook met zich meebracht, ze lachten hartelijker dan ooit, vreeën met meer overgave dan mogelijk en de tijd die hij met haar doorbracht was hem het dierbaarst van de wereld.
Wanneer hij met haar samen was, kon hij een diepe, donkere ondertoon van eenzaamheid even vergeten. Ze verruimde de buitengrenzen van zijn wereld, zorgde ervoor dat hij vrijer kon ademhalen.
Toch ging hij telkens aan de haal. Om de pijn te verzachten en het gevaar van toenadering af te wenden. Hij spuwde daden en woorden om de nevels van verwachtingen te verjagen, spon een web van excuses.
Telkens waarschuwde ze hem dat het ooit het einde zou betekenen. Daar had ze vermoedelijk gelijk in, maar hij kon er niets aan veranderen. Het was sterker dan zichzelf.
Hij bleef meester van de situatie.
Tot een dag.
In zijn controletoren klonk het onhoorbaar stil en toch fundamenteel.
Als een ondertoon vol uitgesproken boventoon.
MAYDAY. MAYDAY.
Verbasterd voor.
M'aidez, m'aimez.
Ze vloog zijn luchtruim binnen, maakte een noodlanding, en vatte vuur in zijn armen.
Het was sterker dan zichzelf.
dinsdag 25 augustus 2009
Tegengif
De rode draad van mijn verhaal vandaag is een schelpdier, slechter bekend onder de naam Mytilus Edulis. Blauwzwart aan de buitenzijde. Parelmoerglanzend aan de binnenkant. In de vorm van een souper, is het kleinood een gretig excuus voor ettelijk scoutbenefiet. Doorgaans op zondag. Zondag benefrietdag.
Soms zijn de schelpdieren besmet met een gif. Als je ze opeet word je ziek. Voor je het weet raak je besmet met Diarrheic Shellfish Poisoning (DSP), letterlijk ‘diarree-veroorzakende schelpdiervergiftiging’. Zo kreeg ik gisteren een lange telefoon van een hartsvriendin. Met een gebroken hart. En een schelpdiervergiftiging. Wat haar het meest vergiftigd had laat ik in het midden.
Kort voordien was ik getrakteerd op het onderhoudende verhaal van vrienden die onder het mom van een avond volumineus verorberen van superieure schelpdieren zich genoopt hadden gezien 24 uur met familie en schoonfamilie door te brengen. Of dit een vergiftigd geschenk was laat ik opnieuw in het midden.
Ook op politiek vlak zaait het blauwzwarte lekkers vergif. Restaurants in Antwerpen moeten de Zeeuwse variant van het schelpdier boycotten. Annick De Ridder van oppositiepartij Open VLD is daarvoor een actie begonnen. Aanleiding is dat Nederland de beloofde verdieping van de Westerschelde voor de Antwerpse haven waarschijnlijk niet tijdig klaarkrijgt. Antwerpen loopt zo veel inkomsten mis. De Ridder, zelf bestuurslid van de Antwerpse haven, deelt nu affiches over de boycot uit bij winkeliers in de stad Antwerpen. Mijn mening hierover laat ik even niet in midden: blauw maakt zich zwart.
Bijkomend en haast al te gek in dit preutse kleine land is de wetenschap dat het smakelijke dier frequent fungeert als synoniem voor de Vlaamsche vrouwelijkheid, beter bekend als Vagina. De vergiftigingsverschijnselen die het dier in deze gedaante mag veroorzaken laat ik nogmaals liever in het midden. Maar. Beste hartsvrienden en –vriendinnen. Bent u geplaagd met Vaginic Shell Poisoning (VSP), probeer dan dit tegengif: Willy’s en Marjetten backstage bij Humo’s poppoll. Voila. Nen djoef op zijn muile. Een mossel in haar mossel. En nog ééntje voor 't af te leren. U houdt er geen blijvende schade aan over.
Rest mij. U te wensen. Een goede gezondheid. Blijheid. Ondeugdelijkheid. Oranje vlees, wit vlees, vlezig vlees. Laat het schelpdier u raken. En vooral. Laat het u gretig smaken.
Soms zijn de schelpdieren besmet met een gif. Als je ze opeet word je ziek. Voor je het weet raak je besmet met Diarrheic Shellfish Poisoning (DSP), letterlijk ‘diarree-veroorzakende schelpdiervergiftiging’. Zo kreeg ik gisteren een lange telefoon van een hartsvriendin. Met een gebroken hart. En een schelpdiervergiftiging. Wat haar het meest vergiftigd had laat ik in het midden.
Kort voordien was ik getrakteerd op het onderhoudende verhaal van vrienden die onder het mom van een avond volumineus verorberen van superieure schelpdieren zich genoopt hadden gezien 24 uur met familie en schoonfamilie door te brengen. Of dit een vergiftigd geschenk was laat ik opnieuw in het midden.
Ook op politiek vlak zaait het blauwzwarte lekkers vergif. Restaurants in Antwerpen moeten de Zeeuwse variant van het schelpdier boycotten. Annick De Ridder van oppositiepartij Open VLD is daarvoor een actie begonnen. Aanleiding is dat Nederland de beloofde verdieping van de Westerschelde voor de Antwerpse haven waarschijnlijk niet tijdig klaarkrijgt. Antwerpen loopt zo veel inkomsten mis. De Ridder, zelf bestuurslid van de Antwerpse haven, deelt nu affiches over de boycot uit bij winkeliers in de stad Antwerpen. Mijn mening hierover laat ik even niet in midden: blauw maakt zich zwart.
Bijkomend en haast al te gek in dit preutse kleine land is de wetenschap dat het smakelijke dier frequent fungeert als synoniem voor de Vlaamsche vrouwelijkheid, beter bekend als Vagina. De vergiftigingsverschijnselen die het dier in deze gedaante mag veroorzaken laat ik nogmaals liever in het midden. Maar. Beste hartsvrienden en –vriendinnen. Bent u geplaagd met Vaginic Shell Poisoning (VSP), probeer dan dit tegengif: Willy’s en Marjetten backstage bij Humo’s poppoll. Voila. Nen djoef op zijn muile. Een mossel in haar mossel. En nog ééntje voor 't af te leren. U houdt er geen blijvende schade aan over.
Rest mij. U te wensen. Een goede gezondheid. Blijheid. Ondeugdelijkheid. Oranje vlees, wit vlees, vlezig vlees. Laat het schelpdier u raken. En vooral. Laat het u gretig smaken.
maandag 24 augustus 2009
Fresh off the boat
“Put your hand between my legs and bring me to a high.” Hij zei het met vreemde tongval, keek langs haar heen terwijl de woorden stuurloos de kamer vulden. Verlegen, beschaamd kon zijn blik haar enkel kort aanraken om dan meteen weer weg te vluchten. Fresh off the boat. Net voet aan wal. Ze las het verdriet in z’n ogen. Het verlangen naar thuis. Naar thuiskomen. Naar komen ook. Een ontredderd samenspel van frustratie, verlangen en treurnis.
Ze vervulde niet meteen z’n wens. Hield de boot nog af. Ze bracht haar handen langzaam strelend van z’n hals naar z’n borstkas en hield daar halt. Zoende zacht de haren daar. Ze wou het kloppen van z’n hart horen. Z’n ademhaling voelen deinen. Als het schip waar hij wekenlang in had meegedeind. Zonder een horizon om naar te staren. Uitzichtloos in het duister. Z’n koperkleurige huid glansde in het warme schemerdonker van de kamer. Ze dacht aan de geluiden in het ruim van het schip. Het snurken, rochelen, huilen.
Toen nam haar hand een besluit, verzoende zich met zijn hand, drukte haar teder tegen een volle borst. Ze zei: “You can spend the night beside me”. En meteen met een knipoog er achter aan: “I’ll feed you tea and oranges that come all the way from China, just like you”. Zijn ontheemde blik wist de woorden van het gekende refrein niet thuis te brengen. En ze wou dat ze een eindeloos terugkerend, herkenbaar refrein voor hem kon neuriën.
Toen nam ze zijn vingers, zoende ze één voor één met grote glijdende bewegingen van haar tong, streelde de binnenkant van zijn dijen met haar handpalmen, en liet hem met volle mond deinend thuiskomen.
Ze vervulde niet meteen z’n wens. Hield de boot nog af. Ze bracht haar handen langzaam strelend van z’n hals naar z’n borstkas en hield daar halt. Zoende zacht de haren daar. Ze wou het kloppen van z’n hart horen. Z’n ademhaling voelen deinen. Als het schip waar hij wekenlang in had meegedeind. Zonder een horizon om naar te staren. Uitzichtloos in het duister. Z’n koperkleurige huid glansde in het warme schemerdonker van de kamer. Ze dacht aan de geluiden in het ruim van het schip. Het snurken, rochelen, huilen.
Toen nam haar hand een besluit, verzoende zich met zijn hand, drukte haar teder tegen een volle borst. Ze zei: “You can spend the night beside me”. En meteen met een knipoog er achter aan: “I’ll feed you tea and oranges that come all the way from China, just like you”. Zijn ontheemde blik wist de woorden van het gekende refrein niet thuis te brengen. En ze wou dat ze een eindeloos terugkerend, herkenbaar refrein voor hem kon neuriën.
Toen nam ze zijn vingers, zoende ze één voor één met grote glijdende bewegingen van haar tong, streelde de binnenkant van zijn dijen met haar handpalmen, en liet hem met volle mond deinend thuiskomen.
zaterdag 22 augustus 2009
Jetback to Belgium
Terug van weggeweest. Van een wervelend feest. Zo lijkt het wel. Met, uiteraard, bijbehorende kater nadien. In de vorm van een gemene jetlag. En een géén-zin-om-te-werken gevoel. Blij ook om terug te zijn. Omdat het hier zo doodgewoon is. Zo Belgisch. Dat er slechts tien centimeter vrije ruimte is tussen de billen op het strand van Oostende zie je gretig even tussen de vingers. Je hebt gewoon meer billen om gretig naar te kijken. En. Je omringt je met vrienden die er in barbie-land niet waren. Tussendoor mijmer je even weg naar downtown Melbourne, wandel je opnieuw onder de imposante Sydney Harbour Bridge en verdwalen je gedachten naar kilometers eindeloos zand op Newall Beach. For more to come.
zaterdag 4 juli 2009
Out and about
Adi-oz.
Uw woordenschatbewaarster vertrekt naar het andere eind van de wereld.
Werken, kan-goe-rusten, diepzeeduiken, fire up the barbie with Ken & the kids.
Tot binnenkort.
Voor meer woorden.
Uw woordenschatbewaarster vertrekt naar het andere eind van de wereld.
Werken, kan-goe-rusten, diepzeeduiken, fire up the barbie with Ken & the kids.
Tot binnenkort.
Voor meer woorden.
donderdag 2 juli 2009
Holiday
1 juli. Da's het onmiskenbare startschot voor de vakantie. Het Latijnse vacare staat voor leeg maken. Ironisch haast, leeg ik wasmanden, vul druk koffers, schrap to-do lijstjes, vul mijn Ipod met muziek om de lange vlucht uit het het dagelijkse bestaan te vullen met muzikaal heil.
In m'n muziekkoffer zit ondermeer de op 1 juli verschenen tweede episode van de gratis downloadbare podcast van Mayer Hawthorne Radio. Een parel die je terug gooit in de tijd.
"I ain't gonna run no more", onder dit motto kan de vakantie beginnen. Overgave aan de leegte. Surrender to what may come. Zonder een koffer gevuld met wat is, en met een open geest voor voor wat kan.
Hawthorne Radio, Episode 2 Playlist:
Robert Parker “I've Caught You In A Lie”
The Mighty Lovers “I Ain't Gonna Run No More”
The Toys “Deserted”
The Continental Four “The Way I Love You”
Sly, Slick & Wicked “Ready For You”
The Marvelettes “Don't Mess With Bill”
The Moments “So This Is Our Goodbye”
The Ethics “Searching”
The Main Ingredient “Spinning Around”
OC Smith “On Easy Street”
The Impressions “A Woman Who Loves Me”
In m'n muziekkoffer zit ondermeer de op 1 juli verschenen tweede episode van de gratis downloadbare podcast van Mayer Hawthorne Radio. Een parel die je terug gooit in de tijd.
"I ain't gonna run no more", onder dit motto kan de vakantie beginnen. Overgave aan de leegte. Surrender to what may come. Zonder een koffer gevuld met wat is, en met een open geest voor voor wat kan.
Hawthorne Radio, Episode 2 Playlist:
Robert Parker “I've Caught You In A Lie”
The Mighty Lovers “I Ain't Gonna Run No More”
The Toys “Deserted”
The Continental Four “The Way I Love You”
Sly, Slick & Wicked “Ready For You”
The Marvelettes “Don't Mess With Bill”
The Moments “So This Is Our Goodbye”
The Ethics “Searching”
The Main Ingredient “Spinning Around”
OC Smith “On Easy Street”
The Impressions “A Woman Who Loves Me”
woensdag 1 juli 2009
Treinstaking
Ze zaten op een trein, gleden over sporen, met eeuwige vertraging.
Alles stond stil, niets kon stuk.
Toen hielden ze halt, waren het spoor kwijt, gingen in staking, stapten uit, liepen verloren op het perron, botsten elkaar tegen het lijf, zeiden beleefd, handschuddend pardon.
Maar tuimelden pardoes.
Opnieuw.
In een voorbijrijdende goederenwagon.
Kwamen op snelheid, vergaten de tijd, kusten elkaar zonder ja maar.
Beminden spoorloos.
Elkaar.
Alles stond stil, niets kon stuk.
Toen hielden ze halt, waren het spoor kwijt, gingen in staking, stapten uit, liepen verloren op het perron, botsten elkaar tegen het lijf, zeiden beleefd, handschuddend pardon.
Maar tuimelden pardoes.
Opnieuw.
In een voorbijrijdende goederenwagon.
Kwamen op snelheid, vergaten de tijd, kusten elkaar zonder ja maar.
Beminden spoorloos.
Elkaar.
zaterdag 27 juni 2009
Sweet and slippery
“Je weet toch dat neuken met een condoom hetzelfde is als leven met een zak over je hoofd?” klonk het spottend, alvorens hij nietsontziend met z’n tong langs de binnenkant van haar dijen gleed, en voluit het leven met draaiende bewegingen zoende.
Haar hoofd gleed achterover in het kussen, het plastic kleinood tussen de plooien van de lakens.
Ze kreunde, smachtend, in het nauw gedreven.
Toen bedacht hij zich, draaide haar met een forse zwaai op haar buik, omspande met stevige handen haar achterste en zoende de volle rondingen.
Ze hield ervan wanneer hij zich bedacht, gaf zich onbedachtzaam over.
Zwaar, overweldigend, omvattend, ging hij bovenop haar liggen, zoende haar in de nek en buitelde in één verstrengelde ommezwaai met haar naar de andere kant van het bed. Zij boven, hij onder.
Ze glimlachte om zijn speelzucht, speelde mee, gleed langzaam naar beneden, streelde met haar zachte, lange haren zijn plek van lieverleven.
“Don’t tease me, please me”, gebood hij fors, ongeduldig, en trok haar met gespierde armen omhoog.
“Neuken met een zak is hetzelfde als uitglijden over hard ijs, wist je dat?” zei ze plagend, vurig.
Krachtig snoerde hij haar de mond, verloor zich in haar stoute, zoete, natte lippen, en duwde haar opnieuw naar beneden.
Alwaar zij liefdevol uitgleed.
Haar hoofd gleed achterover in het kussen, het plastic kleinood tussen de plooien van de lakens.
Ze kreunde, smachtend, in het nauw gedreven.
Toen bedacht hij zich, draaide haar met een forse zwaai op haar buik, omspande met stevige handen haar achterste en zoende de volle rondingen.
Ze hield ervan wanneer hij zich bedacht, gaf zich onbedachtzaam over.
Zwaar, overweldigend, omvattend, ging hij bovenop haar liggen, zoende haar in de nek en buitelde in één verstrengelde ommezwaai met haar naar de andere kant van het bed. Zij boven, hij onder.
Ze glimlachte om zijn speelzucht, speelde mee, gleed langzaam naar beneden, streelde met haar zachte, lange haren zijn plek van lieverleven.
“Don’t tease me, please me”, gebood hij fors, ongeduldig, en trok haar met gespierde armen omhoog.
“Neuken met een zak is hetzelfde als uitglijden over hard ijs, wist je dat?” zei ze plagend, vurig.
Krachtig snoerde hij haar de mond, verloor zich in haar stoute, zoete, natte lippen, en duwde haar opnieuw naar beneden.
Alwaar zij liefdevol uitgleed.
zondag 21 juni 2009
Het is
Het is
dat je schoot zo zalig zat.
Je woorden
naadloos overgingen
in de mijne.
Om en wederom.
Het is
Dat je zo zalig zat.
We woordeloos, naadloos in elkaar overgingen.
Om en wederom.
Het is
dat ik je mis.
dat je schoot zo zalig zat.
Je woorden
naadloos overgingen
in de mijne.
Om en wederom.
Het is
Dat je zo zalig zat.
We woordeloos, naadloos in elkaar overgingen.
Om en wederom.
Het is
dat ik je mis.
donderdag 18 juni 2009
Heuvels van Blauw op het Landjuweeltoernooi
Van 4 tot 8 november 2009 organiseert OPENDOEK voor de derde keer het Landjuweelfestival m.m.v. NTGent, Circa en EFTC. In verschillende zalen in de Gentse binnenstad (schouwburg NTGent, Minnemeers, Tinnenpot, EFTC, Cultuurkapel Sint-Vincent en De Wolk) worden in totaal ongeveer 25 verschillende theatervoorstellingen voor jong en oud geprogrammeerd. Op het programma staat o.a. het 73ste Landjuweeltornooi: Een tiental professioneel geschoolde preselecteurs schuimde tussen juni 2009 en mei 2009 het hele Vlaamse land af. Samen bezochten ze in totaal 107 producties, waarvan er 15 landjuweelwaardig bevonden werden. De 6 beste werden geselecteerd voor het eindtornooi.
"Heuvels van Blauw" van Dennis Potter, waarin ondergetekende mocht spelen, rollen en tollen, behoort bij de uitverkoren 6 en gaat op zaterdag 7 november om 15.00 de competitie aan in NT-Gent Minnemeers. En gespeeld zal er worden. Gelachen ook. Met een traan.
Voor wie ons toejuichte: dank voor jullie applaus, enthousiasme en steun. Voor wie het de eerste maal miste: je wil dit niet nog eens missen.
"Heuvels van Blauw" van Dennis Potter, waarin ondergetekende mocht spelen, rollen en tollen, behoort bij de uitverkoren 6 en gaat op zaterdag 7 november om 15.00 de competitie aan in NT-Gent Minnemeers. En gespeeld zal er worden. Gelachen ook. Met een traan.
Voor wie ons toejuichte: dank voor jullie applaus, enthousiasme en steun. Voor wie het de eerste maal miste: je wil dit niet nog eens missen.
maandag 8 juni 2009
Short bus
Wat doet men zoal wanneer de huis-band tijdelijk opgeschort wordt en de echtgenoot vrolijk vertier zoekt met een Train à Grande Vitesse richting Lyon? Dan is het tijd voor een avond vol summer thrill, dan hop je als tegenzet, met binnenpret op de Short Bus. Een avond vol krachtig, heerlijk relativerend plezier. Decor: een knotsgekke, grenzeloos hybride nachtclub in Manhattan. Thema: lust, liefde, en filosofische dwarse vragen, als, “hoe krijg ik een orgasme?” “Met een vibrerend ei met afstandsbediening?” “Of in een zoutwatertank met een vrouw?” “En hoe kus ik een knappe transgender?” “En film ik mijn eigen zelfmoord?” Een prachtig staaltje openheid dat geen enkele vraag uit de weg gaat en op die manier elk probleem ontkracht. Ps. Voor de vrouwelijke kijker: u komt oh zo aan uw ahum, trekken. Ze zijn werkelijk prachtig.
donderdag 4 juni 2009
Over drift en scopische aandrift
Via niet nader te vernoemen bron vernam ik dat dit blog opnieuw wat spannender, gelaagder mocht. Beter wat heter? U vraagt, wij draaien. De geletterde playgirl wordt wakker. Zorg dat u uitgeslapen bent.
Onderwerp van vandaag: de paranoïde-kritische methode. Bedacht en uitgedacht door het excentrieke brein van Salvador Dali. U merkt het: dit wordt spannend.
Een van de eerste teksten die Salvador Dali schreef om zijn theorie van de paranoïde-kritische methode te staven, verscheen onder de titel 'Psychologie non-euclidienne d'une photographie' in Minotaure. Naast die tekst is de foto in kwestie afgedrukt: twee trotse winkeliersters en een wat bescheidener man poseren voor de deur van hun winkelpui; ondanks het centrale 'hypnotiserende' onderwerp wordt Dali's blik getrokken door iets waar hij ook onze aandacht op vestigt, namelijk een minuscuul garenklosje, zonder garen, dat om onverklaarbare redenen tegen de stoeprand ligt. 'Dit exhibitionistische voorwerp, dat zich vanwege zijn "onwaarneembare bestaan" en door zijn aard en onzichtbaarheid bij uitstek leent voor het onverwachte binnendringen schreeuwt om een interpretatie', aldus Dali.
Geheel los van mijn (on)vermogen tot interpretatie van abstracte kunst, ben ik gezegend met een scherp observatievermogen. Los van mijn wil, zie ik wat doorgaans aan de blik van anderen ontsnapt: het onbetekende detail. Onlangs werd ik tijdens een wandeling rondom mijn favoriete waterplas aangesproken door een ouder heerschap van 83. De man wist me uitvoerig te onderhouden over verre reizen en culinaire genoegens. Terwijl ik veinsde op te gaan in zijn verhalen, werd mijn blik aangetrokken door twee knopen die ontbraken aan zijn hemd, op de plek waar borst overgaat in buik.
Geheel eigenzinnig, intellectueel en van nature promiscue koppelt Catherine Millet in Jaloezie, een scherp waarnemingsvermogen en overdreven visuele aandacht aan welbepaalde psychologische kenmerken. "Het eerste en duidelijkste is seksuele nieuwsgierigheid. Door zich op datgene te storten wat het minst opvalt, ontdekt het oog wat gewoonlijk verborgen blijft. Nu leven wij in een maatschappij waarin de genitaliën met alles eromheen, inclusief hun activiteiten, verborgen horen te blijven. "
Anders gezegd: in mijn concrete geval zijn de ontbrekende knopen de metaforen voor de geslachtsorganen. Was de man weduwnaar? Had hij geen vrouw meer om naald en draad met zorg te hanteren? Pervers gezegd: werd hij niet meer genaaid?
"Dat zou dus het ultieme, verdrongen of gesublimeerde doel zijn van degene die zich overgeeft aan de scopische aandrift", aldus Millet. En dan hebben we het nog niet over verscherpte geurzin.
Het tweede kenmerk definieert Millet als "onverschilligheid voor de ordening van de wereld". Om open te kunnen staan voor wat er in de marges en hoeken gebeurt, moeten we ons losmaken van de hiërarchische systemen die daar minder belang aan hechten dan aan wat zich in het midden of aan de top bevindt, ongeacht of die systemen een maatschappelijke, morele of zelfs esthetische orde genoemd worden. "
Om terug te keren naar het voorbeeld van Dali: bij de foto die hij "ons voorlegt moeten we ons niet in eerste instantie laten leiden door onze belangstelling voor de afbeelding van een bepaalde groep winkeliers uit het begin van de twintigste eeuw; we kunnen ons beter buigen over een 'rommeltje' (zoals Dali het noemt) dat in de goot is gevallen, dan over de drie vreemde menselijke figuren. [...] Een zo volmaakt ongebonden blik, die de werkelijkheid zo volmaakt van alle kanten kan bekijken, behoort toe aan iemand die zich in de wereld laat leiden door een nieuwsgierigheid zonder enig a priori. Zo iemand verwerpt meteen al het onderscheid tussen interessant en oninteressant, waardig en onwaardig, mooi en lelijk. "
Tot zover mijn gelaagde, filosofische pleidooi voor (seksuele) nieuwsgierigheid, voor een onbevooroordeelde, pure, open blik.
Maar ik had beloofd om het spannend te houden. Dus keer ik terug naar mijn niet nader vernoembare bron aan het begin van dit verhaal.
Met voornoemde beleefde ik gisteren een gastronomisch hoogstandje. Tussen het voorspel en het hoofgerecht door merkte ik op hoe onze ober ter hoogte van zijn linkerslaap, net waar de bakkebaard eindigt, lichtjes transpireerde. Simultaan zag ik hoe hij zich vooroverboog naar mijn minzame tafeldame met een verrukkelijke Contessa d'Abruzzo 2005 en het etiket net iets te dicht bij haar priemende, verwachtingsvolle blik bracht. Hoe zij zich nadien vergreep aan de laatste volrode aardbei op de tafel en zich toen ter hoogte van waar borst overgaat in buik, een onhoorbaar stil culinair orgasme voltrok. Dit alles buiten mijn wil om, binnen mijn gezichtsveld, volledig gesublimeerd, verdrongen en vooral niet geëxpliciteerd.
Mijn allerliefste tafeldame: u vroeg, wij draaiden.
Geïnspireerd door Jaloezie van Catherine Millet, De Bezige Bij 2009; Met dank aan restaurant Lijsterbes
Onderwerp van vandaag: de paranoïde-kritische methode. Bedacht en uitgedacht door het excentrieke brein van Salvador Dali. U merkt het: dit wordt spannend.
Een van de eerste teksten die Salvador Dali schreef om zijn theorie van de paranoïde-kritische methode te staven, verscheen onder de titel 'Psychologie non-euclidienne d'une photographie' in Minotaure. Naast die tekst is de foto in kwestie afgedrukt: twee trotse winkeliersters en een wat bescheidener man poseren voor de deur van hun winkelpui; ondanks het centrale 'hypnotiserende' onderwerp wordt Dali's blik getrokken door iets waar hij ook onze aandacht op vestigt, namelijk een minuscuul garenklosje, zonder garen, dat om onverklaarbare redenen tegen de stoeprand ligt. 'Dit exhibitionistische voorwerp, dat zich vanwege zijn "onwaarneembare bestaan" en door zijn aard en onzichtbaarheid bij uitstek leent voor het onverwachte binnendringen schreeuwt om een interpretatie', aldus Dali.
Geheel los van mijn (on)vermogen tot interpretatie van abstracte kunst, ben ik gezegend met een scherp observatievermogen. Los van mijn wil, zie ik wat doorgaans aan de blik van anderen ontsnapt: het onbetekende detail. Onlangs werd ik tijdens een wandeling rondom mijn favoriete waterplas aangesproken door een ouder heerschap van 83. De man wist me uitvoerig te onderhouden over verre reizen en culinaire genoegens. Terwijl ik veinsde op te gaan in zijn verhalen, werd mijn blik aangetrokken door twee knopen die ontbraken aan zijn hemd, op de plek waar borst overgaat in buik.
Geheel eigenzinnig, intellectueel en van nature promiscue koppelt Catherine Millet in Jaloezie, een scherp waarnemingsvermogen en overdreven visuele aandacht aan welbepaalde psychologische kenmerken. "Het eerste en duidelijkste is seksuele nieuwsgierigheid. Door zich op datgene te storten wat het minst opvalt, ontdekt het oog wat gewoonlijk verborgen blijft. Nu leven wij in een maatschappij waarin de genitaliën met alles eromheen, inclusief hun activiteiten, verborgen horen te blijven. "
Anders gezegd: in mijn concrete geval zijn de ontbrekende knopen de metaforen voor de geslachtsorganen. Was de man weduwnaar? Had hij geen vrouw meer om naald en draad met zorg te hanteren? Pervers gezegd: werd hij niet meer genaaid?
"Dat zou dus het ultieme, verdrongen of gesublimeerde doel zijn van degene die zich overgeeft aan de scopische aandrift", aldus Millet. En dan hebben we het nog niet over verscherpte geurzin.
Het tweede kenmerk definieert Millet als "onverschilligheid voor de ordening van de wereld". Om open te kunnen staan voor wat er in de marges en hoeken gebeurt, moeten we ons losmaken van de hiërarchische systemen die daar minder belang aan hechten dan aan wat zich in het midden of aan de top bevindt, ongeacht of die systemen een maatschappelijke, morele of zelfs esthetische orde genoemd worden. "
Om terug te keren naar het voorbeeld van Dali: bij de foto die hij "ons voorlegt moeten we ons niet in eerste instantie laten leiden door onze belangstelling voor de afbeelding van een bepaalde groep winkeliers uit het begin van de twintigste eeuw; we kunnen ons beter buigen over een 'rommeltje' (zoals Dali het noemt) dat in de goot is gevallen, dan over de drie vreemde menselijke figuren. [...] Een zo volmaakt ongebonden blik, die de werkelijkheid zo volmaakt van alle kanten kan bekijken, behoort toe aan iemand die zich in de wereld laat leiden door een nieuwsgierigheid zonder enig a priori. Zo iemand verwerpt meteen al het onderscheid tussen interessant en oninteressant, waardig en onwaardig, mooi en lelijk. "
Tot zover mijn gelaagde, filosofische pleidooi voor (seksuele) nieuwsgierigheid, voor een onbevooroordeelde, pure, open blik.
Maar ik had beloofd om het spannend te houden. Dus keer ik terug naar mijn niet nader vernoembare bron aan het begin van dit verhaal.
Met voornoemde beleefde ik gisteren een gastronomisch hoogstandje. Tussen het voorspel en het hoofgerecht door merkte ik op hoe onze ober ter hoogte van zijn linkerslaap, net waar de bakkebaard eindigt, lichtjes transpireerde. Simultaan zag ik hoe hij zich vooroverboog naar mijn minzame tafeldame met een verrukkelijke Contessa d'Abruzzo 2005 en het etiket net iets te dicht bij haar priemende, verwachtingsvolle blik bracht. Hoe zij zich nadien vergreep aan de laatste volrode aardbei op de tafel en zich toen ter hoogte van waar borst overgaat in buik, een onhoorbaar stil culinair orgasme voltrok. Dit alles buiten mijn wil om, binnen mijn gezichtsveld, volledig gesublimeerd, verdrongen en vooral niet geëxpliciteerd.
Mijn allerliefste tafeldame: u vroeg, wij draaiden.
Geïnspireerd door Jaloezie van Catherine Millet, De Bezige Bij 2009; Met dank aan restaurant Lijsterbes
dinsdag 2 juni 2009
A space odyssey
In de liefde zijn we hongerig. We krijgen er niet genoeg van. Gretig naar elkaar zijn we.
Maar hoe overstijgen we het primaire, narcistische gevoel van begeerte naar bezit en bereiken het geerte, het graag, geerne zien? Willen we een ander hebben of liefhebben?
Belanden we op drijfzand wanneer we liefdevol loslaten? Verliezen we de grip, of maakt respect voor de ruimte die een ander vraagt net standvastiger? Volharden we met aandrang in het bezit van de exclusieve, enige toegang tot de gedeelde ruimte, of delen we in ruimdenkendheid?
En hoe gaan we in die ruimtelijke herordening om met onze kwetsbaarheid? Wat als we willen gekoesterd, geliefd, bemind worden, maar in het losse, mulle zand, niet langer een spoor te bekennen is van hen die we beminnen? De ruimte niet ruim, maar pijnlijk leeg voelt? Wie vangt dan de tranen op?
Lossen ze op in de gewichtloosheid van de ruimte? Dissolve in The unbearable lightness of being? Of lichten ze op bij de onweerstaanbare aantrekkingskracht, de zwaarte-krachtige kus van een kosmonaut?
Maar hoe overstijgen we het primaire, narcistische gevoel van begeerte naar bezit en bereiken het geerte, het graag, geerne zien? Willen we een ander hebben of liefhebben?
Belanden we op drijfzand wanneer we liefdevol loslaten? Verliezen we de grip, of maakt respect voor de ruimte die een ander vraagt net standvastiger? Volharden we met aandrang in het bezit van de exclusieve, enige toegang tot de gedeelde ruimte, of delen we in ruimdenkendheid?
En hoe gaan we in die ruimtelijke herordening om met onze kwetsbaarheid? Wat als we willen gekoesterd, geliefd, bemind worden, maar in het losse, mulle zand, niet langer een spoor te bekennen is van hen die we beminnen? De ruimte niet ruim, maar pijnlijk leeg voelt? Wie vangt dan de tranen op?
Lossen ze op in de gewichtloosheid van de ruimte? Dissolve in The unbearable lightness of being? Of lichten ze op bij de onweerstaanbare aantrekkingskracht, de zwaarte-krachtige kus van een kosmonaut?
donderdag 28 mei 2009
Imagina
Om inspiratie aan te wakkeren helpt de warmte van muziek. Vuur voor verbeelding. Of rust voor ongewenst doemdenken dat de stroom van vloeibaar groots gedachtengoed verhindert. Een warme wals uit Brazilië (A.C. Jobim) kan wat vast zit verbuigen en ombuigen. De Jazz CD Mixing it is een liaison tussen een Braziliaanse gitarist en een Zuid-Afrikaanse tenorsaxofonist. In Imagina (Valsa Sentimental) zet Sean Bergin "met zijn snerpende tenorsax krassen in de ronde gitaarklank van Rogério Bicudo. Een beetje speels, een beetje ernstig, maar vooral veel chaleur." (De Morgen, 26 mei 2008)
Laat walsen die woorden.
Laat walsen die woorden.
dinsdag 26 mei 2009
Two cures for love
Afgelopen weekend deed ik woordenvol inspiratie op in het pittige, zonnige Brighton. Een badstad met een hoek af. Levendig londens haast. Free-spirited, open-minded. Het Royal Pavillion was simply a treat. Vooral The Great Kitchen van decadent, vorstelijk rijke George IV laat nog visioenen na. Van overdadig plezier, levensvreugde en rijkdom. In Brighton Dome genoten we, in het kader van het Brighton Festival, van een adembenemende Antony & The Johnsons. The Telegraph recenseert raak: "But whatever he sang, it was spellbinding. And thanks to the strange, almost otherworldly beauty of Hegarty's voice – sometimes like a choirboy's, sometimes like a Deep South soul singer's, sometimes like a Fifties crooner's, sometimes all three in a single phrase – there was an unsettling quality to the evening". En de pret was nog niet over. Het Fringe straattheater festival was een wervelende chaos van kleurrijk acteertalent. Zelden zo gelachen als met The Dinner table van Wet Picnic. Bij een bezoek aan de bibliotheek vond ik in het rek anderstalige literatuur zowaar Tom Lanoye terug en was fier. Evenals een geslaagd initatief van de BBC, waarbij gratis ansichtkaarten bekende poëzie promoten. Op die manier kennis gemaakt met de Britse dichteres Wendy Cope, die naast Carol Ann Duffy, regelmatig als kandidaat werd genoemd voor het ambt van nieuwe Poet Laureate. Haar gedicht Flowers is een zoete, melancholische reflectie over liefde die nét niet bloeit. Maar vooral grappig, treffend, én aanstekelijk is het volgende korte gedicht, een klassiek liefdesdilemma in twee eenvoudige volzinnen:
Two cures for love
1. Don't see him. Don't phone or write a letter.
2. The easy way: get to know him better.
Two cures for love
1. Don't see him. Don't phone or write a letter.
2. The easy way: get to know him better.
maandag 18 mei 2009
Met vriendelijke groeten
Als abonnee krijg ik wekelijks de nieuwsbrief van De Morgen in mijn mailbox met, naast een kort overzicht van actueel nieuws, ook vaak onweerstaanbare aanbiedingen. Een James Eames lounge chair, tickets voor de exclusieve avant-première van Adams Appels, de avant-première van de dvd box van In Europa van Geert Mak. Commerciële brieven met vriendelijke groeten ondertekend door Klaus Van Isacker.
Dit weekend maakte de directie van De Persgroep de namen bekend van dertien journalisten die in het kader van herstructurering de krant moeten verlaten. Onder anderen sportjournalist Hans Vandeweghe, columnist Bernard Dewulf en fotograaf Filip Claus. In tijden die wars staan van lezersparticipatie kreeg de lezer van deze drastische beslissing geen bericht in exclusieve avant-première. Nooit kreeg ik een mail van Van Isacker met vriendelijke groeten én de vraag: We willen sneller, goedkoper. Bernard Dewulf kan niet langer weemoedig, traag op de voorpagina. U doet toch mee?
Mijn antwoord, uiteraard met vriendelijke groeten, was dit geweest: Zonder vaste waarden, verliest De Morgen haar waarde. En de directie van de Persgroep haar waardigheid. Zij begaat in deze een commercieel-strategische flater. En bovendien één met on-menselijke impact.
Dit weekend maakte de directie van De Persgroep de namen bekend van dertien journalisten die in het kader van herstructurering de krant moeten verlaten. Onder anderen sportjournalist Hans Vandeweghe, columnist Bernard Dewulf en fotograaf Filip Claus. In tijden die wars staan van lezersparticipatie kreeg de lezer van deze drastische beslissing geen bericht in exclusieve avant-première. Nooit kreeg ik een mail van Van Isacker met vriendelijke groeten én de vraag: We willen sneller, goedkoper. Bernard Dewulf kan niet langer weemoedig, traag op de voorpagina. U doet toch mee?
Mijn antwoord, uiteraard met vriendelijke groeten, was dit geweest: Zonder vaste waarden, verliest De Morgen haar waarde. En de directie van de Persgroep haar waardigheid. Zij begaat in deze een commercieel-strategische flater. En bovendien één met on-menselijke impact.
woensdag 13 mei 2009
De passie van topsport
Liefde en topsport hebben een gemene deler die verder reikt dan fysieke afmatting van lenige lijven. "Cocaïne?" hoor ik u filmisch-fantastisch en mediageletterd luidop denken. Inderdaad. Warm. Zeer warm. Ik doelde op het al even media-vermogende, veel herhaalde en aangehaalde verschijnsel van de decompressie.
In een uitgebreide en ter dege analyse van de topsporter die ten prooi valt aan drank en drugs definieert De Morgen journalist Bart Eeckhout het als volgt: "Decompressie is de ontspanning die het lichaam nodig heeft om de chemische balans weer in evenwicht te brengen. In fysieke of psychologische stresssituaties komt cortisol vrij, een hormoon dat eiweitten in de spieren afbreekt waardoor glucose, en dus energie, aangemaakt wordt. Cortisol probeert zo het energieverlies te compenseren dat veroorzaakt wordt door de aanmaak van adrenaline. Via decompressie wordt het effect van die hormonenproductie gekanaliseerd. " (De Morgen van 12 mei, p. 18)
Vrij analoog beschrijft Rafaela in De Morgen van 4 mei de chemische storm van liefde als volgt: "Eenmaal ons oog is gevallen op de juiste partner, vallen we ten prooi aan een wervelende chemische storm. Verliefdheid triggert een krachtige cocktail van hormonen en neurotransmitters in ons brein en lijf. Er ruist tienmaal zoveel adrenaline door onze aderen en het hormoon cortisol helpt deze razernij gaande te houden: ons hart pompt sneller en lichaamstemperatuur stijgt. "
En ook hier geldt het principe van de chemische balans. Waar adrenaline en cortisol de hormonen zijn die een topsporter tot vergaande prestaties drijven, met decompressie als beloning en afterparty, moet ook in de liefde ontladen worden, bij voorkeur in een zaligmakende lijfelijke liefdesroes.
Even zeer: net als de topsporter, jagen we, verlangen we in de liefde naar de gouden medaille. Maar worden soms door de volgwagen ingehaald, rijden een lekke band, missen de bocht, verliezen de pedalen.
Dan staan we aan de zijlijn, vol goudkoorts, en zien de trofee jammerlijk aan ons voorbijgaan.
Conclusie: In de ijver, wedijver om liefde valt niets te controleren. We kunnen enkel navigeren, exploreren, bij tegenslag rechtstaan en opnieuw, vol kracht, gaan voor de lange baan.
We verleggen een grens. Verhogen een versnelling. En trekken geen categorieke lijn.
Want een lijn wordt een ravijn. Dus snuiven we niet.
Maar wuiven blijmoedig, koesteren onze inspanning. Belonen onszelf, zelflievend, met degustatie, en decompressie deluxe. Eerste klasse.
Op naar een hogere divisie.
In een uitgebreide en ter dege analyse van de topsporter die ten prooi valt aan drank en drugs definieert De Morgen journalist Bart Eeckhout het als volgt: "Decompressie is de ontspanning die het lichaam nodig heeft om de chemische balans weer in evenwicht te brengen. In fysieke of psychologische stresssituaties komt cortisol vrij, een hormoon dat eiweitten in de spieren afbreekt waardoor glucose, en dus energie, aangemaakt wordt. Cortisol probeert zo het energieverlies te compenseren dat veroorzaakt wordt door de aanmaak van adrenaline. Via decompressie wordt het effect van die hormonenproductie gekanaliseerd. " (De Morgen van 12 mei, p. 18)
Vrij analoog beschrijft Rafaela in De Morgen van 4 mei de chemische storm van liefde als volgt: "Eenmaal ons oog is gevallen op de juiste partner, vallen we ten prooi aan een wervelende chemische storm. Verliefdheid triggert een krachtige cocktail van hormonen en neurotransmitters in ons brein en lijf. Er ruist tienmaal zoveel adrenaline door onze aderen en het hormoon cortisol helpt deze razernij gaande te houden: ons hart pompt sneller en lichaamstemperatuur stijgt. "
En ook hier geldt het principe van de chemische balans. Waar adrenaline en cortisol de hormonen zijn die een topsporter tot vergaande prestaties drijven, met decompressie als beloning en afterparty, moet ook in de liefde ontladen worden, bij voorkeur in een zaligmakende lijfelijke liefdesroes.
Even zeer: net als de topsporter, jagen we, verlangen we in de liefde naar de gouden medaille. Maar worden soms door de volgwagen ingehaald, rijden een lekke band, missen de bocht, verliezen de pedalen.
Dan staan we aan de zijlijn, vol goudkoorts, en zien de trofee jammerlijk aan ons voorbijgaan.
Hoe blijven we dan chemisch in balans? Hoe beheersen we de grote emoties die volgen op grote, niet ingeloste verwachtingen? Hoe ontladen we ingehouden, volgehouden, verliefde spanning zonder uitzicht of vooruitzicht op liefdevolle ontspanning?
Idem dito aan de grote heren van de wielersport is een vlucht uit de realiteit dan een gemakkelijke maar gevaarlijke volgende stap. Want vluchten willen we zonder meer. Weg van pijn en frustratie.
Ook hier is het advies van sportpsycholoog Rudy Heylen tastbaar op de liefdesverdrietige toepasbaar: "Het resultaat is uiteraard het enige wat telt voor een topper, maar wij leren hen om het gedrag te controleren waarmee ze tot dat resultaat willen komen. Je kunt, zeker in het wielrennen, een perfecte wedstrijd rijden en toch verliezen. Ofwel kraak je dan van pure frustratie ofwel aanvaard je dat je ook een schitterende prestatie kunt geleverd hebben zonder overwinning. Die tweede houding zorgt voor meer mentale stabiliteit en uiteindelijk ook voor meer succes. Je kunt nu eenmaal niet controleren wat niet te controleren valt." (De Morgen van 12 mei, p. 18)Conclusie: In de ijver, wedijver om liefde valt niets te controleren. We kunnen enkel navigeren, exploreren, bij tegenslag rechtstaan en opnieuw, vol kracht, gaan voor de lange baan.
We verleggen een grens. Verhogen een versnelling. En trekken geen categorieke lijn.
Want een lijn wordt een ravijn. Dus snuiven we niet.
Maar wuiven blijmoedig, koesteren onze inspanning. Belonen onszelf, zelflievend, met degustatie, en decompressie deluxe. Eerste klasse.
Op naar een hogere divisie.
zaterdag 9 mei 2009
Non C'è
Smaak valt niet te betwisten. Niettemin vergewis ik me vaak enigszins zorgelijk van de grilligheid, onvoorspelbaarheid en gebrek aan eenduidigheid van mijn muziekkeuze. Slechts één base-line blijft van kracht: het moet me raken. Verder kan alles.
Zo pleeg ik graag te genieten van het gezang van Laura Pausini. Jazeker, u leest het goed, de deerne waar ook menig trouwfeest mee wordt opgeluisterd. In een Portugees vakantiehuisje waar de zon 's ochtends stralend door de ramen naar binnen viel en de zee voor mijn voeten lag, ontdekte ik, naast weinig zeggende verzamelcd's in de privé-collectie van de eigenaars, Non C'è van voornoemde Italiaanse schone.
Sindsdien heeft het nummer een onverklaarbaar instant zomereffect op me, in die mate dat mijn huisgenoten, afgaand op de deining van mijn achterwerk tijdens het afwassen, het nummer de onwelvoeglijke bijnaam "kon-tjè", hebben gegeven.
De afgelopen jaren heb ik deze muziekvoorkeur stilzwijgend -ja zelfs verlegen, verborgen gehouden. Tot vandaag.
In De Morgen Magazine geeft de zangeres een ijzersterk interview waarmee ze radicaal komaf maakt met haar hulpeloze-meisjes tijdperk. Terugblikkend op haar jongste live optreden in San Sirono van 2007 zegt ze over zichzelf: "Het was alsof je een krijger op het podium zag stappen die een buit kwam binnenhalen, en tegelijk toch de moed had om zich heel kwetsbaar op te stellen. Dat zijn twee aspecten van mezelf die ik ook herken als ik gewoon thuis ben. Ik ben sterk maar lief."
En laat dit nu ook net mijn motto zijn.
Dus.
Zwaaien dat achterwerk: sterk.
Zo pleeg ik graag te genieten van het gezang van Laura Pausini. Jazeker, u leest het goed, de deerne waar ook menig trouwfeest mee wordt opgeluisterd. In een Portugees vakantiehuisje waar de zon 's ochtends stralend door de ramen naar binnen viel en de zee voor mijn voeten lag, ontdekte ik, naast weinig zeggende verzamelcd's in de privé-collectie van de eigenaars, Non C'è van voornoemde Italiaanse schone.
Sindsdien heeft het nummer een onverklaarbaar instant zomereffect op me, in die mate dat mijn huisgenoten, afgaand op de deining van mijn achterwerk tijdens het afwassen, het nummer de onwelvoeglijke bijnaam "kon-tjè", hebben gegeven.
De afgelopen jaren heb ik deze muziekvoorkeur stilzwijgend -ja zelfs verlegen, verborgen gehouden. Tot vandaag.
In De Morgen Magazine geeft de zangeres een ijzersterk interview waarmee ze radicaal komaf maakt met haar hulpeloze-meisjes tijdperk. Terugblikkend op haar jongste live optreden in San Sirono van 2007 zegt ze over zichzelf: "Het was alsof je een krijger op het podium zag stappen die een buit kwam binnenhalen, en tegelijk toch de moed had om zich heel kwetsbaar op te stellen. Dat zijn twee aspecten van mezelf die ik ook herken als ik gewoon thuis ben. Ik ben sterk maar lief."
En laat dit nu ook net mijn motto zijn.
Dus.
Zwaaien dat achterwerk: sterk.
Daily Talk
Temidden van onheilspellende berichten over teloorgang van de geschreven pers en het debat/de vraag of kranten op sterven na dood zijn, een positieve noot over de prangende nood aan nieuws; het ultieme voorbeeld van hoe nieuwsgierigheid nieuws-karigheid overwint:
Wie in de Liberiaanse hoodstad Monrovia geen kranten-of internetabonnement heeft kan voor de allerlaatste nieuwsfeiten op elk moment van de dag terecht op het Daily Talk bord van Alfred Sirleaf. Elke morgen doorzoekt hij de de internationale kranten en via sms houden zijn vrienden hem van overal ter wereld up-to-date. De verkoop van advertentieruimte (rechts onderaan de foto) kent minder success.
Waar kan men doneren?
Bron: De Morgen Magazine van 9 mei 2009, p. 9
Wie in de Liberiaanse hoodstad Monrovia geen kranten-of internetabonnement heeft kan voor de allerlaatste nieuwsfeiten op elk moment van de dag terecht op het Daily Talk bord van Alfred Sirleaf. Elke morgen doorzoekt hij de de internationale kranten en via sms houden zijn vrienden hem van overal ter wereld up-to-date. De verkoop van advertentieruimte (rechts onderaan de foto) kent minder success.
Waar kan men doneren?
Bron: De Morgen Magazine van 9 mei 2009, p. 9
Onvervuld verlangen
Het is de extase van dit begin die we zouden moeten vasthouden. Altijd dat kind van dertien zijn, met een kutje dat openbloeit en gloeit, met een hunker die nimmer wordt vervuld. Altijd de begeerte van die eerste keer die door je ledematen raast, de schaamte die ermee gepaard gaat. Het kiezen voor schuchterheid en schaarste, ook in de bedstee. Een liefdesleven dat zich nooit vervolmaakt. De sensatie van het net niet. Levenslang zwanger zijn van zin.
Of hoe Rafaela in De Morgen Wax van vandaag m'n melancholische verzuchting in Vol zin zalig treffend wist samen te vatten. Een deugddoende echo van herkenning, dank hiervoor.
Of hoe Rafaela in De Morgen Wax van vandaag m'n melancholische verzuchting in Vol zin zalig treffend wist samen te vatten. Een deugddoende echo van herkenning, dank hiervoor.
donderdag 7 mei 2009
Vol zin
De armen verstrengeld, gedachten verbonden, met koestering omwonden, onbevangen, opgewonden.
Zo lagen ze.
In een zone zonder zonde.
De ruimte tussen hen bruisend van verlegenheid, kolkend van verlangen.
Er was een gedeelde zin tussen hen waarvan de bedoeling vaag bleef. Hoofd- en bijzin van hun samenzijn werden schoorvoetend, teder afgetast, betast. Niets was duidelijk maar nergens ont-brak het.
Onvolmaakt volledig. Ongenaakbaar, onverstoorbaar.
Lagen ze.
Met enkel een lach om de zoete stilte van het vanzelf sprekende te verbreken.
In die stilte vonden ze een hoofdgedachte, duwden hem naar de achtergrond en hielden halt.
Als om de vondst te verbergen, de ontdekking te laten duren, het einde af te wenden.
Wat nadien kwam was een vraagteken, een bijwoord, een achtervoegsel.
Het vooruitzicht van een uitzinnige volzin.
De verwachting van een tomeloos, sprakeloos uitroepteken.
De verrassing van een vervolg vol zin.
Zo lagen ze.
In een zone zonder zonde.
De ruimte tussen hen bruisend van verlegenheid, kolkend van verlangen.
Er was een gedeelde zin tussen hen waarvan de bedoeling vaag bleef. Hoofd- en bijzin van hun samenzijn werden schoorvoetend, teder afgetast, betast. Niets was duidelijk maar nergens ont-brak het.
Onvolmaakt volledig. Ongenaakbaar, onverstoorbaar.
Lagen ze.
Met enkel een lach om de zoete stilte van het vanzelf sprekende te verbreken.
In die stilte vonden ze een hoofdgedachte, duwden hem naar de achtergrond en hielden halt.
Als om de vondst te verbergen, de ontdekking te laten duren, het einde af te wenden.
Wat nadien kwam was een vraagteken, een bijwoord, een achtervoegsel.
Het vooruitzicht van een uitzinnige volzin.
De verwachting van een tomeloos, sprakeloos uitroepteken.
De verrassing van een vervolg vol zin.
maandag 4 mei 2009
Music on hold*
‘Ik wacht op u, gij wacht op mij, wij zitten in onze wachttijd’, zingt Mira. En zo blijven we liefdevol cijfercombinaties indrukken, doorstaan de kiestoon, en wachten tot de stilte aan de andere kant zich niet langer weert. We houden de lijn open, laten muzak door de hoorn schallen, luisteren naar een volautomatische stem die zegt ‘Your call is important for us’, merken hoe onze intensiteit, vertrouwen en geduld op de proef worden gesteld, maar houden verwachtingsvol vol: we willen echt, warm, voelen. We wanna hold. No longer be on hold. Dus zoeken we troost in het idee dat aan het eind van de lijn iemand luistert die even de woorden niet vindt. Durven niet denken dat hij of zij de zin verloor. En wachten onze wachttijd. Uit.
*Music on Hold (MOH) verwijst naar de praktijk om met muziek de stilte te vullen die bellers over de stilte heen helpt bij het wachten.
*Music on Hold (MOH) verwijst naar de praktijk om met muziek de stilte te vullen die bellers over de stilte heen helpt bij het wachten.
donderdag 23 april 2009
Q and A
Hoe graag. Zoeken we. Hoe ver. Vragen we.
Met alle antwoorden gekend, is de weg verkend. Niet langer spannend, boeiend, opwindend.
Dus. Gaan we. Op de tast. Doortastend.
Verdwalen. In ondoorzichtigheid.
Willen weten, elkaar veelvreten.
En krijgen er niet genoeg van.
Met alle antwoorden gekend, is de weg verkend. Niet langer spannend, boeiend, opwindend.
Dus. Gaan we. Op de tast. Doortastend.
Verdwalen. In ondoorzichtigheid.
Willen weten, elkaar veelvreten.
En krijgen er niet genoeg van.
zondag 5 april 2009
Over wetenschap, verhalen en lente
Hebben gevoel en intuïtie een kwantificeerbare meerwaarde? Hamvraag in het debat tussen harde en zachte wetenschappen, tussen voorstanders van het kwantitatieve en het kwalitatieve paradigma. En ook: kan intuïtie inzicht geven in structuur of geeft het enkel aanleiding tot (nog meer) ondefinieerbare chaos?
Mijn antwoord op deze prangende vragen: intuïtie misleidt soms, maar kan bij herhaling en versterking de juiste weg wijzen. En precies daar schuilt de grote gemene deler tussen twee schijnbaar onverzoenbare paradigma’s. Beide gaan op zoek naar herhaling. In de terugkeer zit het patroon. In wat zich herhaalt zit verhaal.
Dus. Even wat toegepaste wetenschap: Zag u ook dat de lente zich de afgelopen week tot drie dagen toe herhaalde? En voelde u de kwantificeerbare meerwaarde van de eerste zon? Voelde u de aandrang tot verhaal? Tot het verleggen van uw wetenschap? Het prikkelen van uw kennis? Het verzoenen van schijnbaar onverzoenbare paradigma’s?
U bent niet alleen: een overwegende, statistisch aantoonbare meerderheid deelt uw welbehagen.
Lente werkt aanstekelijk. De eerste prille zon noopt tot denken en handelen in het kwadraat; versterkt, bij herhaling, onze gevoelens en gedachten.
Een jaarlijks terugkerend patroon.
Een prikkelend verhaal.
Wilt u dat ik het morgen nog eens herhaal?
Mijn antwoord op deze prangende vragen: intuïtie misleidt soms, maar kan bij herhaling en versterking de juiste weg wijzen. En precies daar schuilt de grote gemene deler tussen twee schijnbaar onverzoenbare paradigma’s. Beide gaan op zoek naar herhaling. In de terugkeer zit het patroon. In wat zich herhaalt zit verhaal.
Dus. Even wat toegepaste wetenschap: Zag u ook dat de lente zich de afgelopen week tot drie dagen toe herhaalde? En voelde u de kwantificeerbare meerwaarde van de eerste zon? Voelde u de aandrang tot verhaal? Tot het verleggen van uw wetenschap? Het prikkelen van uw kennis? Het verzoenen van schijnbaar onverzoenbare paradigma’s?
U bent niet alleen: een overwegende, statistisch aantoonbare meerderheid deelt uw welbehagen.
Lente werkt aanstekelijk. De eerste prille zon noopt tot denken en handelen in het kwadraat; versterkt, bij herhaling, onze gevoelens en gedachten.
Een jaarlijks terugkerend patroon.
Een prikkelend verhaal.
Wilt u dat ik het morgen nog eens herhaal?
vrijdag 3 april 2009
Op schoot
Weinig heeft ze om het lijf.
Ze draagt de lente in haar blik,
de wind in de haren,
begraaft zich behaaglijk in zijn armen,
kruipt op schoot,
wil nog even niet groot,
graait door zijn haren,
zoekt,
omhelst,
de breekbaarheid van
zijn schouders
en verstomt,
verstilt,
bij zo veel
groots.
Ze draagt de lente in haar blik,
de wind in de haren,
begraaft zich behaaglijk in zijn armen,
kruipt op schoot,
wil nog even niet groot,
graait door zijn haren,
zoekt,
omhelst,
de breekbaarheid van
zijn schouders
en verstomt,
verstilt,
bij zo veel
groots.
zondag 29 maart 2009
Slumdog millionaire
Twee kinderogen kijken me zondagsvragend aan? Zoals ze dat enkel op zondag kunnen. Hangerig, wat verveeld, maar altijd even lief. Mag het wat anders dan bowling of binnenspeeltuin? denk ik onhoorbaar en ben hen vliegensvlug voor: "Zullen we naar de film gaan? Slumdog Millionaire, wat denken jullie daarvan?" Mama houdt niet van animatie, en bewegend namaakvrolijk huppelends. Het moet echt. "Da's die film met 8 Octaafs? Cool!" klinkt het enthousiast. "Oscars", schater ik het uit, de invloed van Samson en Gert gaat dieper dan we soms vermoeden. Maar het ijs is gebroken. We gaan. Het weerwerk van schoonmoeder die de "film echt niet voor kinderzieltjes bestemd vindt" linkslatend , nestelen we ons gretig in de cinemafauteuils. Toegegeven, er zitten keiharde, ontwrichtende scenes in deze prijswinner, maar de guitigheid, humor, het positivisme, de snelheid, spanning én de romantiek van de film zijn onklopbaar. Andere troeven: de schoonheid van Freida Pinto is onaards en adembenemd, de soundtrack is sterk én de eindscene, een danscene is een aanrader voor elkeen die op maandagochtend met tegenzin op het perron staat te wachten op wéér eens een trein met vertraging. Gewoon nadoen: Jai Ho.
dinsdag 24 maart 2009
In beslag genomen
Hij is de deurwaarder van haar ziel, haar dwingend verzoek.
Haar lijf in onderpand, in beminnelijke schikking.
Haar schuldeiser van begeren, onvermijdelijk bevel tot huiszoeking, meedogenloze vaststelling van feiten.
Haar onontkoombaar verdict van verbintenis.
Haar lijf in onderpand, in beminnelijke schikking.
Haar schuldeiser van begeren, onvermijdelijk bevel tot huiszoeking, meedogenloze vaststelling van feiten.
Haar onontkoombaar verdict van verbintenis.
Zeehnsucht
Zullen we samen spelen dat alles kan?
Dan rijden we. Lekker hard. Gaan schuin in de bochten, halen de handen van het stuur, schuiven het dak open, en vergeten tijd en uur.
Bij een drive-in krijgen we zin, in zeven ijsjes, je weet wel, voor ál je meisjes. En met z'n twee nemen we lekker de dienster mee.
Dan rijden we door. Botsen op de brandweer, gooien de remmen dicht, stelen het zwaailicht. Jij kapitein, ik luitenant, jij zwaait, ik licht.
We blussen, rijden naar zee, brengen de ochtend mee, en geen brand meer, enkel nog zee.
We tellen golven, en ik word zeemeermin, je weet wel, met zo'n vin. We gaan aan de haal, zwemmen helemaal naar de overzijde van het kanaal, en dan, onderweg, neemt een stroming ons mee, en worden we onafscheidelijk, samen, voor altijd zee.
Dan rijden we. Lekker hard. Gaan schuin in de bochten, halen de handen van het stuur, schuiven het dak open, en vergeten tijd en uur.
Bij een drive-in krijgen we zin, in zeven ijsjes, je weet wel, voor ál je meisjes. En met z'n twee nemen we lekker de dienster mee.
Dan rijden we door. Botsen op de brandweer, gooien de remmen dicht, stelen het zwaailicht. Jij kapitein, ik luitenant, jij zwaait, ik licht.
We blussen, rijden naar zee, brengen de ochtend mee, en geen brand meer, enkel nog zee.
We tellen golven, en ik word zeemeermin, je weet wel, met zo'n vin. We gaan aan de haal, zwemmen helemaal naar de overzijde van het kanaal, en dan, onderweg, neemt een stroming ons mee, en worden we onafscheidelijk, samen, voor altijd zee.
maandag 16 maart 2009
Words (don't) come easy
"Wie naar argumenten zoekt om zijn liefde te verdedigen, heeft het ongeloof al omarmd. De twijfel heeft zijn liefde al aangevreten." Een voltreffer van de hand van Polly Dewit in De Morgen van 14 maart: Liefde hoeft geen retorische vaardigheid, geen argumentatie, geen woordenvolle, mondvolle vergoelijking. Het is er, of het is er niet. Je bemint of je verzint.
Het brengt ons bij een eeuwenoud thema in de liefde: het schipperen tussen zekerheid en twijfel. Een veelgehoorde plaag. Of zal ik het houden bij vraag? Waar begint liefde, waar eindigt ze? Zijn er gradaties, nuances? En, een tweede, terechte vraag: moeten we liefde altijd onder woorden brengen? Lang leve de sprakeloze liefde, de met verstomming slaande verliefdheid, het vertrouwen van weten zonder woorden. Je kan immers passie koudpraten, verlangen wegverwoorden, de hitte van de strijd laten verzanden in zinnen?
Of is het net omgekeerd? In het Sensualistisch Manifest pleit Rafaela voor taal als het afrodisiacum bij uitstek: "Sensualisten zijn woordjunkies die elkaar overstelpen met ellenlange eropoëtische geschriften. Ze lezen elkaar voor uit vuile boekskes en smokkelen poëziebundels bij wijze van glijmiddel tussen de lakens. Ze kunnen binnen de seconde getroffen worden door een rake zinsnede maar evengoed genieten van maandenlang zinnenstrelend geschrijf, van het intelligent geboetseer van zinnen en zintuigen. Bespeel hun hersens (hun meest erogene zone) en hun lijf reageert instant. Als op een vingerknip. "
En dat brengt ons bij een volgend eeuwenoud thema: het schipperen tussen geest en beest. Waar stoppen woorden en beginnen daden? Wanneer verdrijven onze aanrakingen, zoenen, strelingen onze zinnen? Waar eindigt het voorwoordspel?
Tot zover deze vragen en bedenkingen. Ik houd het op een voorlopige samenvatting en conclusie van de literaire hand van Joost Zwagerman, in de vorm van een motto: "vanuit een staat van onschuld je hartstocht volgen", zonder nood aan vergoelijking, aan woorden om te beweren dat wat wankel is goed is, maar mét de verfraaiing van frivole taaltoverij die hartstocht op de voet volgt, en zachtjes, stilletjes afdruipt wanneer het lekker hard gaat waaien.
En verder. Ik ga voortaan bij de Word Watchers, u toch ook?
Het brengt ons bij een eeuwenoud thema in de liefde: het schipperen tussen zekerheid en twijfel. Een veelgehoorde plaag. Of zal ik het houden bij vraag? Waar begint liefde, waar eindigt ze? Zijn er gradaties, nuances? En, een tweede, terechte vraag: moeten we liefde altijd onder woorden brengen? Lang leve de sprakeloze liefde, de met verstomming slaande verliefdheid, het vertrouwen van weten zonder woorden. Je kan immers passie koudpraten, verlangen wegverwoorden, de hitte van de strijd laten verzanden in zinnen?
Of is het net omgekeerd? In het Sensualistisch Manifest pleit Rafaela voor taal als het afrodisiacum bij uitstek: "Sensualisten zijn woordjunkies die elkaar overstelpen met ellenlange eropoëtische geschriften. Ze lezen elkaar voor uit vuile boekskes en smokkelen poëziebundels bij wijze van glijmiddel tussen de lakens. Ze kunnen binnen de seconde getroffen worden door een rake zinsnede maar evengoed genieten van maandenlang zinnenstrelend geschrijf, van het intelligent geboetseer van zinnen en zintuigen. Bespeel hun hersens (hun meest erogene zone) en hun lijf reageert instant. Als op een vingerknip. "
En dat brengt ons bij een volgend eeuwenoud thema: het schipperen tussen geest en beest. Waar stoppen woorden en beginnen daden? Wanneer verdrijven onze aanrakingen, zoenen, strelingen onze zinnen? Waar eindigt het voorwoordspel?
Tot zover deze vragen en bedenkingen. Ik houd het op een voorlopige samenvatting en conclusie van de literaire hand van Joost Zwagerman, in de vorm van een motto: "vanuit een staat van onschuld je hartstocht volgen", zonder nood aan vergoelijking, aan woorden om te beweren dat wat wankel is goed is, maar mét de verfraaiing van frivole taaltoverij die hartstocht op de voet volgt, en zachtjes, stilletjes afdruipt wanneer het lekker hard gaat waaien.
En verder. Ik ga voortaan bij de Word Watchers, u toch ook?
zondag 15 maart 2009
De afspraak
Ze hadden een afspraak. Met onzichtbare potloodlijnen opgetekend in hun agenda’s. Een donderdag werd het. Van twee tot vier. Geen seconde vroeger, geen minuut later. Hij zou drie keer aankloppen. Zij zou openmaken. Stilzwijgend. Om geen seconde te verliezen.
Hij ging nonchalant wit. Een strak shirt, lange mouwen, ronde hals, en cijfers op de rug: 280509, code voor de dag van hun treffen, hun berekend samenzijn.
Zij ging voor kort. Symbool voor de duur van hun ontmoeting. Met daarboven: een zijden, doorzichtige blouse en 2 knopen losjes dicht.
Eén zou opengaan om precies twee over twee. De andere, zo spraken ze af, zou hij openrukken, afscheuren, losbijten, precies 15 seconden later. Simultaan zou hij hijgen, haar tegen de muur duwen, het zwarte kant van haar lichaam rukken, en door haar haren woelen. Om half drie zou zij een schreeuw slaken, hij zou haar liefdevol zoenen, en verder graaien, likken, strelen. Een kwartier later zouden ze pauzeren, elkaar één minuut liefdevol, geduldig door de haren strelen om dan weer los te barsten, sneller, harder, heter. Klokslag drie zou ze het een tweede keer uitschreeuwen, hij zou haar laten begaan, haar hoofd tussen beide handen houden en luisteren naar de overgave van haar stem. Precies één minuut zou hij dit volhouden om dan verder te gaan en met een gesmoorde, diepe kreun de tijd halt toe te roepen om drie na drie.
In de zesenvijftig resterende minuten zou de tijd stilvallen. Zacht, onhoorbaar, ondeelbaar, onmeetbaar. Hun zielen verweven, hun lichamen versmolten, hun monden verzilt, hun handen verstrengeld.
Om stipt één voor vier zou hij haar zoenen op het voorhoofd, de deur achter zich dichtrekken, en nauwgezet vergeten.
Dat er een afspraak was.
Hij ging nonchalant wit. Een strak shirt, lange mouwen, ronde hals, en cijfers op de rug: 280509, code voor de dag van hun treffen, hun berekend samenzijn.
Zij ging voor kort. Symbool voor de duur van hun ontmoeting. Met daarboven: een zijden, doorzichtige blouse en 2 knopen losjes dicht.
Eén zou opengaan om precies twee over twee. De andere, zo spraken ze af, zou hij openrukken, afscheuren, losbijten, precies 15 seconden later. Simultaan zou hij hijgen, haar tegen de muur duwen, het zwarte kant van haar lichaam rukken, en door haar haren woelen. Om half drie zou zij een schreeuw slaken, hij zou haar liefdevol zoenen, en verder graaien, likken, strelen. Een kwartier later zouden ze pauzeren, elkaar één minuut liefdevol, geduldig door de haren strelen om dan weer los te barsten, sneller, harder, heter. Klokslag drie zou ze het een tweede keer uitschreeuwen, hij zou haar laten begaan, haar hoofd tussen beide handen houden en luisteren naar de overgave van haar stem. Precies één minuut zou hij dit volhouden om dan verder te gaan en met een gesmoorde, diepe kreun de tijd halt toe te roepen om drie na drie.
In de zesenvijftig resterende minuten zou de tijd stilvallen. Zacht, onhoorbaar, ondeelbaar, onmeetbaar. Hun zielen verweven, hun lichamen versmolten, hun monden verzilt, hun handen verstrengeld.
Om stipt één voor vier zou hij haar zoenen op het voorhoofd, de deur achter zich dichtrekken, en nauwgezet vergeten.
Dat er een afspraak was.
vrijdag 20 februari 2009
“Zag je hoe het waait?” Afwezig, angstig, keek ze opzij. Alsof de wind haar op de hielen zat, en zijn woorden de sporen die duwden in de flanken van haar ontembare, wilde, haastige vlucht. Met een knipoog streek hij een lok uit haar ogen, streelde met z’n wijsvinger langs haar wang, keek haar vragend aan. Ze draaide het hoofd weg, negeerde de onmacht in zijn ogen om haar onbeslistheid en zei: “Kom, we wandelen een eindje verder”. Haar arm raakte de zijne. Onduidelijk, ongemoeid, ongewis. Maar in de kier tussen hun schouders fluisterde de wind een wiegelied. Het zand dat zich aan hun voeten verstrooide tekende cirkels, en meeuwen dansten concentrisch mee. Toen nam ze zijn hand, bracht het naar haar lippen, beet zachtjes, één voor één, licht en liefkozend in elke vinger, liet de vingers losjes los, en hield het niet meer.
Gehaast
We keren elkaar de rug toe.
Kiezen het hazenpad.
Vloeien. Tussen. Door.
Scheren. Rakelings. Langs.
Spelen. Lokaas.
Vallen. Nooit.
Ten prooi.
In het licht van een blauwe, kwetsbare nacht.
Komt.
De dooi.
We smelten.
Sneller dan snel.
Niet langer hazen, maar pad.
Traag, loom, kwetsbaar.
Plat.
En dat.
Is wat.
We vrezen.
De kikker en de prins.
Zoenen wat liever verborgen blijft.
Die nacht.
Stil en toch snel.
Hard en toch zacht.
Strelen we de rug die we elkaar toekeerden.
Vergeten het razen van de hazen.
En spelen.
Haasje-over.
Kiezen het hazenpad.
Vloeien. Tussen. Door.
Scheren. Rakelings. Langs.
Spelen. Lokaas.
Vallen. Nooit.
Ten prooi.
In het licht van een blauwe, kwetsbare nacht.
Komt.
De dooi.
We smelten.
Sneller dan snel.
Niet langer hazen, maar pad.
Traag, loom, kwetsbaar.
Plat.
En dat.
Is wat.
We vrezen.
De kikker en de prins.
Zoenen wat liever verborgen blijft.
Die nacht.
Stil en toch snel.
Hard en toch zacht.
Strelen we de rug die we elkaar toekeerden.
Vergeten het razen van de hazen.
En spelen.
Haasje-over.
dinsdag 17 februari 2009
Do U want to meet?
Ontwapenend mooi. En grappig: Signs, een 12 minuten durende kortfilm van de hand van Patrick Hughes. Over eenzaamheid, stilte en het doorbreken van de stilte. Ofte, de eenvoud en kracht van communicatie. En uiteraard: it's all about love, that's why we love it. Enjoy.
zaterdag 14 februari 2009
Piccolo Valentino
Met hangende schouders en een zucht wandelt hij binnen. Bemoedigend probeer ik: “Heb je honger? Ik heb lekkere lasagne voor je”. Met z'n hoofd steunend op z’n hand prikt hij moedeloos in het Italiaanse lekkers. “Kan je me vertellen wat er scheelt?” vraag ik voorzichtig. Droevig en met waterige ogen kijkt hij me aan: “Ik weet niet hoe ik het kan zeggen”. “Probeer toch maar?”, ga ik zacht verder. “Ik ben verliefd”, volgt het met een brok in de keel en tranen stromen in de bolognaisesaus. “En is ze niet op jou?” hoor ik mezelf stuntelig het jargon van een achtjarige imiteren. Wij maakten het nog aan. Nu ben je op. Een generatie van verschil in één enkel voorzetsel. “Nee”, klinkt het. “Ze is op Klaas, maar dat vind ik niet erg”, er grootmoedig achteraan. Een vlaag van herkenning vermengd met bewondering beweegt mijn gemoed. “Maar waarom huil je dan?”, kan ik niet laten. Hij schuift aarzelend op mijn schoot, zijn hand op de mijne. Met grote krullende letters staat er in balpen op de rug: Carly. Ik streel over de letters, de tranen blijven komen, hij nestelt z’n hoofd in de kuil van m’n nek. Ik omhels, troost, en denk stil aan de onzichtbare namen in de palm van mijn hand, namen die ik had willen strelen, ja, zelfs bij wijlen vol onverdeelde overgave bereid was te delen.
zondag 8 februari 2009
Waar rook is, is vuur
Ze verschenen bovenaan de rubriek KINDEROPPAS van de veertiendaagse gezinskrant:
VERBRANDE BRUG: 2 kinderen 4 en 8 zoeken opvang na school op ma avond (1-2u) + bij ziekte thuisopvang.
Afgekorte, cryptische woorden van een verhaal met een einde.
Zij: 26. Hij: 31.
Een jonge moeder en een levensgenieter zonder grenzen.
Zij: lief, trouw, afhankelijk, aanhankelijk.
Hij: drie liefdes die hij trouw nooit zou verlaten.
Sinds het knooppunt van hun ontmoeting allebei hopeloos in de war, verstrengeld, verward. Van trouw naar ontrouw. Spelenderwijs beland in overspel. Een speelbal van emoties. Een kluwen van conflict. Met nog andere kegels in het spel waar de bal met vliedende kracht tegenaan vloog.
Hun verhaal kreeg vorm in 8976 virtuele lijnen. Elegant, explosief, energiek. Even onvoorspelbaar als hun karakters. Onrustige, woelige, drijvende, soms driftig zoekende zielen die zochten, vonden en verloren.
Ze hielden het bij tekstflirten. Beperkte communicatie, veilig en op afstand. Zonder risico voor intimiteit. Daar schuilde de gevarenzone, het niemandsland dat ze nu eens voorzichtig verkennend opzochten dan weer ontvluchtten. Maar al die tijd lag het onder vuur.
En toen brak de brand uit. En was er geen ontkomen aan.
VERBRANDE BRUG: 2 kinderen 4 en 8 zoeken opvang na school op ma avond (1-2u) + bij ziekte thuisopvang.
Afgekorte, cryptische woorden van een verhaal met een einde.
Zij: 26. Hij: 31.
Een jonge moeder en een levensgenieter zonder grenzen.
Zij: lief, trouw, afhankelijk, aanhankelijk.
Hij: drie liefdes die hij trouw nooit zou verlaten.
Sinds het knooppunt van hun ontmoeting allebei hopeloos in de war, verstrengeld, verward. Van trouw naar ontrouw. Spelenderwijs beland in overspel. Een speelbal van emoties. Een kluwen van conflict. Met nog andere kegels in het spel waar de bal met vliedende kracht tegenaan vloog.
Hun verhaal kreeg vorm in 8976 virtuele lijnen. Elegant, explosief, energiek. Even onvoorspelbaar als hun karakters. Onrustige, woelige, drijvende, soms driftig zoekende zielen die zochten, vonden en verloren.
Ze hielden het bij tekstflirten. Beperkte communicatie, veilig en op afstand. Zonder risico voor intimiteit. Daar schuilde de gevarenzone, het niemandsland dat ze nu eens voorzichtig verkennend opzochten dan weer ontvluchtten. Maar al die tijd lag het onder vuur.
En toen brak de brand uit. En was er geen ontkomen aan.
woensdag 4 februari 2009
Gekruid, krachtig, lekkers van Dekkers
Op weg naar huis, thuis, teevee en bedstee een oproep van Siska Schoeters. Om als de bliksem, en voor een prikje (stekelig, elektrisch wordt dat) naar het Kruidvat te hollen, want daar ligt een lookalike van Marlies Dekkers voor de grijpgrage prijs van 7.99. Voor Marlies Dekkers een nieuwe veldslag tegen plagiaat, het Kruidvat is zich niet bewust van enig kwaad. “Wat ons betreft, is het geen namaak,” zegt woordvoerster José Mees. “Wij pikken gewoon leuke trends op en maken die beschikbaar voor een veel groter publiek. Dat is de kracht van Kruidvat”, bericht het Nieuwsblad van 2 februari.
De kracht van Kruidvat is deze keer vast explosief, bedenk ik en sta eensklaps vier jaar terug in de tijd, in het pashok van De Erotische Verbeelding in Antwerpen, waar ik me met vier vriendinnen gretig tegoed doe aan het pikant, ongeziene moois in de winkelrekken. Ik glimlach bij de herinnering aan de bewonderende aaah’s en ooooh’s toen één van ons, net bevallen en met cupmaatje ronder en voller, sexy en gelukkig triomferend uit de paskamer kwam. Een toen nog ongehoord setje van Marlies Dekkers had gerealiseerd waar Rafaela in De Morgen van 17 januari 2009, openlijk voor pleit: een manifest van de lust, een viering van de levenslust. “Al te graag zie ik vrouwen rondom mij die er niet in slagen om na de jaren van voeden, opvoeden en koesteren te ontwaken. Vergeten dat ze lustrijke wezens zijn. Uitgedoofd, een beetje nukkig ook over het tekort aan appetijt dat ze bij hun wederhelft weten te ontlokken. Hun man is niet zelden gereduceerd tot quantité négligeable. Slechts leverancier van het huishoudgeld en een nuttig instrument als er klusjes moeten worden opgeknapt, maar voor de rest ontdaan van zijn sex-appeal, een onaantrekkelijke homp vlees die te veel plaats inneemt in de zetel, hoogst overbodig. Laat staan dat ze de tijd nemen om zich over de metershoge haag aan mannelijk schoon te vergapen.”
Rafaela’s pleidooi staat haaks op de mening van cabaretière Katinka Polderman. In Elle (Nl.) van januari 2009 voert ze strijd tegen het nieuwe feminisme, en gaat in de aanval tegen dragers van Dekkers: “Via Hyves kreeg ik een berichtje doorgestuurd: ‘Wil jij met je vriendinnen paalaerobics doen?” Ik dacht: dat is toch iets voor hoeren? Die draaien om zo’n paal heen, zo van: kijk eens hoe geil ik op die paal kan rijden. Dat kan ik straks ook op jouw paal! Ineens gaan weldenkende vrouwen paaldansen: de nieuwe feministen. Omdat ze ‘iets voor zichzelf willen doen’ en omdat ze ‘stout’ willen zijn. En als er een man komt kijken zegt ze: ‘Nee, nee! Ik doe dit voor mezelf hoor! Nieuwe feministen zijn heel divers maar je herkent ze wel meteen – aan een beha van Marlies Dekkers”.
Onlangs kocht ik lingerie van Marlies Dekkers. Ik ben immers weldenkend. Aan de kassa kreeg ik te horen dat Goedele met het verleidelijk fraais op de voorpagina van haar blad staat. Een bekende, weldenkende vrouw en potentiële slimste mens open en bloot mét Marlies Dekkers, voor Marlies Dekkers. Het nieuw feminisme in opmars? In de vrouwenbijlage Wax van De Morgen van 24 januari ging journaliste Nathalie Le Blanc in The London School of Striptease op burlesque klas, onder het motto “sexy zijn kun je leren” en “er schuilt een diva in elk van ons”. En nu, in tijden van crisis, waarin een diva-setje van Dekkers van 123 euro niet voor iedereen is weggelegd, laat staan een trip naar London, explodeert het nieuw feminisme in het Kruidvat, komt tot een verzadigingspunt en wil enkel nog meer?
Zucht. Plagiaat, nieuwe feminist, of puritein, het voelt gewoon fijn om mooi te zijn.
De kracht van Kruidvat is deze keer vast explosief, bedenk ik en sta eensklaps vier jaar terug in de tijd, in het pashok van De Erotische Verbeelding in Antwerpen, waar ik me met vier vriendinnen gretig tegoed doe aan het pikant, ongeziene moois in de winkelrekken. Ik glimlach bij de herinnering aan de bewonderende aaah’s en ooooh’s toen één van ons, net bevallen en met cupmaatje ronder en voller, sexy en gelukkig triomferend uit de paskamer kwam. Een toen nog ongehoord setje van Marlies Dekkers had gerealiseerd waar Rafaela in De Morgen van 17 januari 2009, openlijk voor pleit: een manifest van de lust, een viering van de levenslust. “Al te graag zie ik vrouwen rondom mij die er niet in slagen om na de jaren van voeden, opvoeden en koesteren te ontwaken. Vergeten dat ze lustrijke wezens zijn. Uitgedoofd, een beetje nukkig ook over het tekort aan appetijt dat ze bij hun wederhelft weten te ontlokken. Hun man is niet zelden gereduceerd tot quantité négligeable. Slechts leverancier van het huishoudgeld en een nuttig instrument als er klusjes moeten worden opgeknapt, maar voor de rest ontdaan van zijn sex-appeal, een onaantrekkelijke homp vlees die te veel plaats inneemt in de zetel, hoogst overbodig. Laat staan dat ze de tijd nemen om zich over de metershoge haag aan mannelijk schoon te vergapen.”
Rafaela’s pleidooi staat haaks op de mening van cabaretière Katinka Polderman. In Elle (Nl.) van januari 2009 voert ze strijd tegen het nieuwe feminisme, en gaat in de aanval tegen dragers van Dekkers: “Via Hyves kreeg ik een berichtje doorgestuurd: ‘Wil jij met je vriendinnen paalaerobics doen?” Ik dacht: dat is toch iets voor hoeren? Die draaien om zo’n paal heen, zo van: kijk eens hoe geil ik op die paal kan rijden. Dat kan ik straks ook op jouw paal! Ineens gaan weldenkende vrouwen paaldansen: de nieuwe feministen. Omdat ze ‘iets voor zichzelf willen doen’ en omdat ze ‘stout’ willen zijn. En als er een man komt kijken zegt ze: ‘Nee, nee! Ik doe dit voor mezelf hoor! Nieuwe feministen zijn heel divers maar je herkent ze wel meteen – aan een beha van Marlies Dekkers”.
Onlangs kocht ik lingerie van Marlies Dekkers. Ik ben immers weldenkend. Aan de kassa kreeg ik te horen dat Goedele met het verleidelijk fraais op de voorpagina van haar blad staat. Een bekende, weldenkende vrouw en potentiële slimste mens open en bloot mét Marlies Dekkers, voor Marlies Dekkers. Het nieuw feminisme in opmars? In de vrouwenbijlage Wax van De Morgen van 24 januari ging journaliste Nathalie Le Blanc in The London School of Striptease op burlesque klas, onder het motto “sexy zijn kun je leren” en “er schuilt een diva in elk van ons”. En nu, in tijden van crisis, waarin een diva-setje van Dekkers van 123 euro niet voor iedereen is weggelegd, laat staan een trip naar London, explodeert het nieuw feminisme in het Kruidvat, komt tot een verzadigingspunt en wil enkel nog meer?
Zucht. Plagiaat, nieuwe feminist, of puritein, het voelt gewoon fijn om mooi te zijn.
woensdag 28 januari 2009
Fabels in de krant
Wat als er één minuut media-stilte kon vallen? Zouden we rouwen om het verlies aan perspectief? Treuren om het gebrek aan zingeving zonder berichtgeving? Worden we star zonder nieuws? Raken we verstrikt in de beperkingen van onze perceptie, gehinderd door de grenzen van onze kleine, enge belevingswereld?
Temidden van de niet aflatende mediastroom, de overstroom van overbodige, vaak tergend speculatieve berichtgeving rond de onvatbare moordaanslag op een kinderdagverblijf in Dendermonde, dringt deze vraag zich op.
Nieuws doorbreekt de comfortabele luwte en windstilte van het alledaagse. Media informeren, beroeren, irriteren of provoceren: een caleidoscoop van indrukken, percepties, invalshoeken. Eén boeiende, aanhoudende veelstemmigheid.
Maar waar stem enkel kan bestaan bij gratie van stilte, is een zorgvuldige balans tussen beide in de media vaak ver te zoeken. Nietszeggende overmediatisering is hekel, storend. Het overstemt, het overdrijft.
Tijdens de rouwplechtigheid van de slachtoffers worden geen media getolereerd, zo bericht De Morgen van vandaag. Bij de intimiteit van rouw wil men geen anonieme indringers.
Benieuwd of de media respect kunnen opbrengen voor deze beperking. Respect voor de stilte, voor de zingeving van even geen berichtgeving. Zoniet, verdienen ze een flinke oplawaai.
Temidden van de niet aflatende mediastroom, de overstroom van overbodige, vaak tergend speculatieve berichtgeving rond de onvatbare moordaanslag op een kinderdagverblijf in Dendermonde, dringt deze vraag zich op.
Nieuws doorbreekt de comfortabele luwte en windstilte van het alledaagse. Media informeren, beroeren, irriteren of provoceren: een caleidoscoop van indrukken, percepties, invalshoeken. Eén boeiende, aanhoudende veelstemmigheid.
Maar waar stem enkel kan bestaan bij gratie van stilte, is een zorgvuldige balans tussen beide in de media vaak ver te zoeken. Nietszeggende overmediatisering is hekel, storend. Het overstemt, het overdrijft.
Tijdens de rouwplechtigheid van de slachtoffers worden geen media getolereerd, zo bericht De Morgen van vandaag. Bij de intimiteit van rouw wil men geen anonieme indringers.
Benieuwd of de media respect kunnen opbrengen voor deze beperking. Respect voor de stilte, voor de zingeving van even geen berichtgeving. Zoniet, verdienen ze een flinke oplawaai.
vrijdag 23 januari 2009
Story of a water closed
“Wat wil je van me?” Het had geklonken als een schreeuw. “Dacht je dat ik alles zou opgeven en bij je intrekken?” Bezeerd en betrapt had ze van hem weggekeken. Met beide handen had hij haar hals beetgenomen, haar blik ijzig, hard, dwingend aan de zijne vastgeklonken en gesist : “Wel, dat heb je dan verkeerd gedacht. “Fuck you”, had ze gefluisterd, intussen haar tranen verbijtend. “Fuck me too”, had hij gebruld. Maar toen was de deur al achter haar in het slot gevallen.
In de traphal zakte ze in elkaar, leunend, steunend tegen de zware eiken deur van zijn appartement. Ze hoorde hoe hij op bed ging liggen, zich afrukte met luid piepende halen van de matras, net voor het finale moment naar de badkamer beende, zijn broeksriem losgooide en klaarkwam boven de wc-pot. Met het doorspoelen, voelde ze het verlangen naar zijn sterke bovenlijf, zijn gecontroleerde, dwingende handen pijnlijk in haar kruis steken, als wanneer ze in de herfst in ijskoud open water zwom. Toen strompelde ze de trap af, door het statige portaal van het appartementsgebouw, naar buiten, de straat op.
Ze had een grens overschreden. Zijn grens. En haar pijngrens bereikt. In pyjama, ongeschoren, had hij de deur voor haar opengemaakt, ze had de paniek in zijn ogen gelezen, en meteen geweten dat ze niet welkom was. Vluchtig, had ze de familiefoto’s in de hal opgemerkt, de andere geur, de nestgeur, gesnoven.
Hij zou terugkeren. Dat wist ze. Hij zou haar opnieuw bellen, opzoeken, zich vleien in het kant van haar billen. Ze zou hem liefhebben. Fuck him too. Maar in het wit van zijn ogen zou ze telkens weer de familiekiekjes zien, in zijn haren de andere geur ruiken. Achteraf zou ze huilen om wat hij haar nooit kon, zou, en wou geven. Ze zou luidkeels, hard en diep het verdriet uitbraken boven de wc-pot, en weten dat ze er niet in zou slagen hem door te spoelen.
Onontkoombaar, in de schaduw zou ze blijven. Haar verdriet haar deel, blijvend gemis deel van het geheel.
In de traphal zakte ze in elkaar, leunend, steunend tegen de zware eiken deur van zijn appartement. Ze hoorde hoe hij op bed ging liggen, zich afrukte met luid piepende halen van de matras, net voor het finale moment naar de badkamer beende, zijn broeksriem losgooide en klaarkwam boven de wc-pot. Met het doorspoelen, voelde ze het verlangen naar zijn sterke bovenlijf, zijn gecontroleerde, dwingende handen pijnlijk in haar kruis steken, als wanneer ze in de herfst in ijskoud open water zwom. Toen strompelde ze de trap af, door het statige portaal van het appartementsgebouw, naar buiten, de straat op.
Ze had een grens overschreden. Zijn grens. En haar pijngrens bereikt. In pyjama, ongeschoren, had hij de deur voor haar opengemaakt, ze had de paniek in zijn ogen gelezen, en meteen geweten dat ze niet welkom was. Vluchtig, had ze de familiefoto’s in de hal opgemerkt, de andere geur, de nestgeur, gesnoven.
Hij zou terugkeren. Dat wist ze. Hij zou haar opnieuw bellen, opzoeken, zich vleien in het kant van haar billen. Ze zou hem liefhebben. Fuck him too. Maar in het wit van zijn ogen zou ze telkens weer de familiekiekjes zien, in zijn haren de andere geur ruiken. Achteraf zou ze huilen om wat hij haar nooit kon, zou, en wou geven. Ze zou luidkeels, hard en diep het verdriet uitbraken boven de wc-pot, en weten dat ze er niet in zou slagen hem door te spoelen.
Onontkoombaar, in de schaduw zou ze blijven. Haar verdriet haar deel, blijvend gemis deel van het geheel.
woensdag 21 januari 2009
The riddle called science
'Van Pudica tot doggy style', is de titel waaronder hij het artikel opslaat. Hoewel hij er tevreden over is, legt hij het toch nog een paar dagen apart. Ervaring heeft hem geleerd dat je de bevlogenheid waarmee je aan iets werkt allerminst moet verwarren met een garantie voor de kwaliteit ervan, zoals in de liefde de heftigheid van je eigen affecten ook de wederkerigheid ervan niet garandeert. Niet zelden legt een inval dan ook direct de weg af van 'voorstudie' naar 'killed darling', een circuit dat zich geheel buiten het eigenljke proefschrift om afspeelt, en dat op de keper beschouwd niets anders is dan tijdverspilling, het nutteloos rondpompen van woorden, voetnoten en citaten, als doodgeboren kinderen die direct vanuit de baarmoeder ter aarde worden besteld.
Zijn dissertatie bevindt zich in het stadium waarin de voornaamste ingrediënten wel zo'n beetje bij elkaar zijn geresearcht. Wat nu nodig is, is dat de boel opgetild raakt. Met eerdere artikelen en kleine publicaties heeft hij altijd zo'n moment gehad, meestal na driekwart van het denk-, kijk- en schrijfwerk. Het moment waarop al die inspanningen en inzichten plotseling een samenhang prijsgeven en de structuur van binnenuit oplicht. Veel van zijn mindere vakgenoten ziet hij zulke exaltaties -volgens hem onmisbaar voor wetenschappelijke kwaliteit, als ze er al niet synoniem mee zijn- kunstmatig suggereren door hun geschriften te vullen met evocatieve, esthetische woorden, diffuse redeneringen, in de camouflage van stilistisch geweld.
Die weg lijkt hem niet heilzaam. Juist met kale helderheid, logische redenaties en sec opgebouwde betogen wil hij bij het gewenste stadium geraken. Met het wegnemen van alle sluiers treedt er een raadselachtigheid op die van een andere orde is, en die de deur op een kier kan zetten naar het onbekende, een uitkomst die vooraf niet is te voorzien.
Daarom acht hij het ook zo ridicuul dat in de gangbare wetenschappelijke praktijk onderzoek wordt gehonoreerd op basis van ingediende 'onderzoeksvoorstellen', waarin de beoordelende commissies het liefst al bij aanvang vernemen wat globaal de uitkomsten zullen zijn, en bij voorkeur ook wat het 'maatschappelijk belang' is van de hele exercitie. Onder zulke condities had Einstein nooit een algemene relativiteitstheorie kunnen opstellen, en was Traumdeuting noch Origin of Species geschreven.
Midden in zo'n langdurige sessie waarin het werken vlot gaat, en hij eindelijk de juiste balans tussen concentraite en onbevangenheid heeft weten te bewerkstelligen, belt Paul Lahring hem 's avonds thuis.
'Arthur, hoe is het?'
'Jaja...'
'Luister, je weet toch dat ik redacteur ben bij Synthese...'
'Zeker, de schnabbelkoning van het Instituut.'
Er blijkt op het laatste moment een bijdrage te zijn uitgevallen. Of Citroen nog 'iets heeft liggen'. Maar het enige wat hij heeft liggen is dat stuk over Titiaan en zijn prostituees. 'En dat heb ik al verschoten aan dat programmablaadje van Valérie', zegt hij.
'Ach, dat kan toch nog wel. Doe dat maar gewoon. Je staat nog vrij laag in de citatie-index. Dit kan vast helpen.'
Hij stemt toe, voornamelijk om van de beller af te zijn. Maar zodra hij heeft opgehangen heeft en het Titiaan-stuk openklikt, ziet hij dat hij er nog bespottelijk veel aan moet herschrijven, wil het publicabel zijn.
Hij zucht. Hij is jaloers op die zoveel tragere en stillere wereld waarin wetenschappers in vroegere eeuwen hun werk konden verrichten. Hem is zoiets niet gegeven, waardoor zijn creativiteit een veel grilliger pad trekt. Perioden van manische bevlogenheid kunnen moeiteloos de voorbode zijn van een maand lamlendigheid, somberen. En als hij dan de geest krijgt, zijn er ineens zoveel raderen in zijn proefschrift die allemaal tegelijk aan het draaien slaan, dat hij nergens echt vol aan kan beginnen, bang als hij is dat het weer over is met de creativiteit tegen de tijd dat hij dit deeltje afgewerkt heeft, en dan inmiddels de ingeving voor het volgende alweer is vergeten, of het overzicht uit het oog is verloren, zodat het geheel allang niet meer waterpas staat. Of er belt iemand met een klusje.
Het is een lot dat praktisch elke wetenschapper treft. Alleen al doordat hij zijn teksten op de computer tikt, waar hij op duizend plaatsen tegelijk binnen een document kan werken -ondertussen van alles verifiërend op internet en zijn mailtjes in de gaten houdend-, raakt zijn aandacht versnipperd en bevindt hij zich in een permanente staat van neurose.
Uit Via Cappello 23 van Christiaan Weijts, Uitgeverij De Arbeiderspers, 2008, p. 232-234.
Zijn dissertatie bevindt zich in het stadium waarin de voornaamste ingrediënten wel zo'n beetje bij elkaar zijn geresearcht. Wat nu nodig is, is dat de boel opgetild raakt. Met eerdere artikelen en kleine publicaties heeft hij altijd zo'n moment gehad, meestal na driekwart van het denk-, kijk- en schrijfwerk. Het moment waarop al die inspanningen en inzichten plotseling een samenhang prijsgeven en de structuur van binnenuit oplicht. Veel van zijn mindere vakgenoten ziet hij zulke exaltaties -volgens hem onmisbaar voor wetenschappelijke kwaliteit, als ze er al niet synoniem mee zijn- kunstmatig suggereren door hun geschriften te vullen met evocatieve, esthetische woorden, diffuse redeneringen, in de camouflage van stilistisch geweld.
Die weg lijkt hem niet heilzaam. Juist met kale helderheid, logische redenaties en sec opgebouwde betogen wil hij bij het gewenste stadium geraken. Met het wegnemen van alle sluiers treedt er een raadselachtigheid op die van een andere orde is, en die de deur op een kier kan zetten naar het onbekende, een uitkomst die vooraf niet is te voorzien.
Daarom acht hij het ook zo ridicuul dat in de gangbare wetenschappelijke praktijk onderzoek wordt gehonoreerd op basis van ingediende 'onderzoeksvoorstellen', waarin de beoordelende commissies het liefst al bij aanvang vernemen wat globaal de uitkomsten zullen zijn, en bij voorkeur ook wat het 'maatschappelijk belang' is van de hele exercitie. Onder zulke condities had Einstein nooit een algemene relativiteitstheorie kunnen opstellen, en was Traumdeuting noch Origin of Species geschreven.
Midden in zo'n langdurige sessie waarin het werken vlot gaat, en hij eindelijk de juiste balans tussen concentraite en onbevangenheid heeft weten te bewerkstelligen, belt Paul Lahring hem 's avonds thuis.
'Arthur, hoe is het?'
'Jaja...'
'Luister, je weet toch dat ik redacteur ben bij Synthese...'
'Zeker, de schnabbelkoning van het Instituut.'
Er blijkt op het laatste moment een bijdrage te zijn uitgevallen. Of Citroen nog 'iets heeft liggen'. Maar het enige wat hij heeft liggen is dat stuk over Titiaan en zijn prostituees. 'En dat heb ik al verschoten aan dat programmablaadje van Valérie', zegt hij.
'Ach, dat kan toch nog wel. Doe dat maar gewoon. Je staat nog vrij laag in de citatie-index. Dit kan vast helpen.'
Hij stemt toe, voornamelijk om van de beller af te zijn. Maar zodra hij heeft opgehangen heeft en het Titiaan-stuk openklikt, ziet hij dat hij er nog bespottelijk veel aan moet herschrijven, wil het publicabel zijn.
Hij zucht. Hij is jaloers op die zoveel tragere en stillere wereld waarin wetenschappers in vroegere eeuwen hun werk konden verrichten. Hem is zoiets niet gegeven, waardoor zijn creativiteit een veel grilliger pad trekt. Perioden van manische bevlogenheid kunnen moeiteloos de voorbode zijn van een maand lamlendigheid, somberen. En als hij dan de geest krijgt, zijn er ineens zoveel raderen in zijn proefschrift die allemaal tegelijk aan het draaien slaan, dat hij nergens echt vol aan kan beginnen, bang als hij is dat het weer over is met de creativiteit tegen de tijd dat hij dit deeltje afgewerkt heeft, en dan inmiddels de ingeving voor het volgende alweer is vergeten, of het overzicht uit het oog is verloren, zodat het geheel allang niet meer waterpas staat. Of er belt iemand met een klusje.
Het is een lot dat praktisch elke wetenschapper treft. Alleen al doordat hij zijn teksten op de computer tikt, waar hij op duizend plaatsen tegelijk binnen een document kan werken -ondertussen van alles verifiërend op internet en zijn mailtjes in de gaten houdend-, raakt zijn aandacht versnipperd en bevindt hij zich in een permanente staat van neurose.
Uit Via Cappello 23 van Christiaan Weijts, Uitgeverij De Arbeiderspers, 2008, p. 232-234.
maandag 19 januari 2009
The crying light
Bernard Dewulf zag het gisteren : "Maar elk jaar in januari schemert al wat zomerlicht. U had het moeten zien: zo verschrikkelijk mooi." Ik zag het en werd er stil van. Ook Antony Hegarty's nieuwe cd zag het licht, fragiel, met staccato droefenis, melancholie en kwetsbaarheid: The Crying light. Het hypnotische Dust and water is van een serene, diepe treurnis die sust, en zorgt voor ontwapenende rust. Als breekbaar winterlicht licht dat stilzwijgend beloftes maakt over een zomer, vol zand, kabbelend water, zilte zon, lust en liefde.
PS: Luistertip: Op radio Klara vanavond om 22.00 in Mixtuur: première van "The Crying Light", een selectie uit Antony's vele samenwerkingen (Current 93, Hercules and Love Affair, Joan As Policewoman, Lou Reed) en muziek van artiesten die hem beïnvloed hebben (Klaus Nomi, Nina Simone en Diamanda Galás).
PS: Luistertip: Op radio Klara vanavond om 22.00 in Mixtuur: première van "The Crying Light", een selectie uit Antony's vele samenwerkingen (Current 93, Hercules and Love Affair, Joan As Policewoman, Lou Reed) en muziek van artiesten die hem beïnvloed hebben (Klaus Nomi, Nina Simone en Diamanda Galás).
donderdag 8 januari 2009
That's the way the cookie crumbles
Met een vlug, zacht gebaar veegt hij een kruimel van haar zwarte pantalon. Een vertrouwd gebaar. Alsof ze al jaren samen zijn. Geen barrière, geen maskerade.
Zonder dat zijn blik de intimiteit verraadt die zijn hand heeft vrijgegeven, bespreken ze de fors dalende aandelenkoersen, de huizenmarkt die in elkaar stort, de aantijgingen en beschuldigingen van een regering in crisis, het mensonterende oorlogsgeweld in Gaza, de schone verschijning van Nicole Kidman in Australia. Een waslijst van faits divers, die als kruimels over hen heen vallen en waarvan ze hoopt dat hij ze straks met een zacht dwingende, strelende hand onverstoord zal wegvegen.
Als uit het niets onderbreekt hij hun gesprek: “Je zei me dat je erover zou nadenken?” Ze kijkt op, verliest zich in twee dwingende vragende ogen, en antwoordt: “Dat heb ik gedaan.” Ze wordt overmand door een stilte van onvermogen, bedenkt hoe ze niets liever wil dan zijn zachtheid in zich, rond zich, maar zwijgt. Ze weet dat hij vluchtig is, dat ze daarvoor op de vlucht gaat, en hem voortdurend mis loopt. Toch mist ze hem, pijnlijk hard, zonder hem ooit gehad te hebben.
De paradox vult een lange stilte. Hij kijkt haar opnieuw aan, afwachtend, bewogen, neemt een koffielepeltje zoet schuim van zijn cappuccino, stopt het in zijn mond en houdt het lepeltje bedenkelijk daar. “Wil je nog koffie?” vraagt hij stil. Ze knikt, schuift behoedzaam haar dij tegen zijn dij aan, haast onopmerkelijk, alsof het niet gebeurt.
“Wil je mijn koekje?” klinkt het vervolg.
Ze knikt opnieuw, en hoopt dat het zal gaan kruimelen.
Zonder dat zijn blik de intimiteit verraadt die zijn hand heeft vrijgegeven, bespreken ze de fors dalende aandelenkoersen, de huizenmarkt die in elkaar stort, de aantijgingen en beschuldigingen van een regering in crisis, het mensonterende oorlogsgeweld in Gaza, de schone verschijning van Nicole Kidman in Australia. Een waslijst van faits divers, die als kruimels over hen heen vallen en waarvan ze hoopt dat hij ze straks met een zacht dwingende, strelende hand onverstoord zal wegvegen.
Als uit het niets onderbreekt hij hun gesprek: “Je zei me dat je erover zou nadenken?” Ze kijkt op, verliest zich in twee dwingende vragende ogen, en antwoordt: “Dat heb ik gedaan.” Ze wordt overmand door een stilte van onvermogen, bedenkt hoe ze niets liever wil dan zijn zachtheid in zich, rond zich, maar zwijgt. Ze weet dat hij vluchtig is, dat ze daarvoor op de vlucht gaat, en hem voortdurend mis loopt. Toch mist ze hem, pijnlijk hard, zonder hem ooit gehad te hebben.
De paradox vult een lange stilte. Hij kijkt haar opnieuw aan, afwachtend, bewogen, neemt een koffielepeltje zoet schuim van zijn cappuccino, stopt het in zijn mond en houdt het lepeltje bedenkelijk daar. “Wil je nog koffie?” vraagt hij stil. Ze knikt, schuift behoedzaam haar dij tegen zijn dij aan, haast onopmerkelijk, alsof het niet gebeurt.
“Wil je mijn koekje?” klinkt het vervolg.
Ze knikt opnieuw, en hoopt dat het zal gaan kruimelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)