U can’t love anything more than something U miss

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.

Girls will be boys. The Kingpins take the rap.

The Museum of Contemporary Art In Sydney. My boy was dragging his heels around the place. Until he walked into "Welcome to the Jingle" , a truly explosive video installation by The Kingpins.

"Coming out of Sydney’s drag scene, the female foursome utilize an aesthetics of remixing, with elements taken from mainstream media, pop culture and art history, to comment on issues of gender, sex, public space, consumerism and corporate branding. Their performances play with music, video and costume, and are presented as public interventions, sometimes in the form of ‘surprise’ actions, as well as gallery installations with posters, projections and soundtracks. Humorous, spectacular, grotesque and colourful, their work engages the audience in a subversive politics of pleasure. " (adapted from the Kingpins' website)

Subversive it was. Entertaining as well. Like bizar track-suited warriors, the Kingpins run the rat race of the CBD, fuelled by the city symphony of car-alarms, peak-hour traffic and the lunch-time crush. As they run their Starbucks Marathon, the words from Grandmaster Flash's rap song can be heard in the distance "It's like a jungle / sometimes it makes me wonder / how I keep from going under."

Now that strikes a chord.

Mayday

Om de een of andere reden werden vrouwen hem in de schoot geworpen. Hij nam de gelegenheid zoals ze kwam. Van echte passie was geen sprake. Het was spannend, leuk, verfrissend, en aan het eind kwam het afscheid net zo vlot als het begin zich had aangediend.

Met haar was het anders. Bij haar werd hij stil bij de eerste halte. Ze was warm. Ja, heet ook. Eigenzinnig mooi, en tegelijk pijnlijk.

Wat voor verdriet het ook met zich meebracht, ze lachten hartelijker dan ooit, vreeën met meer overgave dan mogelijk en de tijd die hij met haar doorbracht was hem het dierbaarst van de wereld.

Wanneer hij met haar samen was, kon hij een diepe, donkere ondertoon van eenzaamheid even vergeten. Ze verruimde de buitengrenzen van zijn wereld, zorgde ervoor dat hij vrijer kon ademhalen.

Toch ging hij telkens aan de haal. Om de pijn te verzachten en het gevaar van toenadering af te wenden. Hij spuwde daden en woorden om de nevels van verwachtingen te verjagen, spon een web van excuses.

Telkens waarschuwde ze hem dat het ooit het einde zou betekenen. Daar had ze vermoedelijk gelijk in, maar hij kon er niets aan veranderen. Het was sterker dan zichzelf.

Hij bleef meester van de situatie.

Tot een dag.

In zijn controletoren klonk het onhoorbaar stil en toch fundamenteel.

Als een ondertoon vol uitgesproken boventoon.

MAYDAY. MAYDAY.

Verbasterd voor.

M'aidez, m'aimez.

Ze vloog zijn luchtruim binnen, maakte een noodlanding, en vatte vuur in zijn armen.

Het was sterker dan zichzelf.

Tegengif

De rode draad van mijn verhaal vandaag is een schelpdier, slechter bekend onder de naam Mytilus Edulis. Blauwzwart aan de buitenzijde. Parelmoerglanzend aan de binnenkant. In de vorm van een souper, is het kleinood een gretig excuus voor ettelijk scoutbenefiet. Doorgaans op zondag. Zondag benefrietdag.

Soms zijn de schelpdieren besmet met een gif. Als je ze opeet word je ziek. Voor je het weet raak je besmet met Diarrheic Shellfish Poisoning (DSP), letterlijk ‘diarree-veroorzakende schelpdiervergiftiging’. Zo kreeg ik gisteren een lange telefoon van een hartsvriendin. Met een gebroken hart. En een schelpdiervergiftiging. Wat haar het meest vergiftigd had laat ik in het midden.

Kort voordien was ik getrakteerd op het onderhoudende verhaal van vrienden die onder het mom van een avond volumineus verorberen van superieure schelpdieren zich genoopt hadden gezien 24 uur met familie en schoonfamilie door te brengen. Of dit een vergiftigd geschenk was laat ik opnieuw in het midden.

Ook op politiek vlak zaait het blauwzwarte lekkers vergif. Restaurants in Antwerpen moeten de Zeeuwse variant van het schelpdier boycotten. Annick De Ridder van oppositiepartij Open VLD is daarvoor een actie begonnen. Aanleiding is dat Nederland de beloofde verdieping van de Westerschelde voor de Antwerpse haven waarschijnlijk niet tijdig klaarkrijgt. Antwerpen loopt zo veel inkomsten mis. De Ridder, zelf bestuurslid van de Antwerpse haven, deelt nu affiches over de boycot uit bij winkeliers in de stad Antwerpen. Mijn mening hierover laat ik even niet in midden: blauw maakt zich zwart.

Bijkomend en haast al te gek in dit preutse kleine land is de wetenschap dat het smakelijke dier frequent fungeert als synoniem voor de Vlaamsche vrouwelijkheid, beter bekend als Vagina. De vergiftigingsverschijnselen die het dier in deze gedaante mag veroorzaken laat ik nogmaals liever in het midden. Maar. Beste hartsvrienden en –vriendinnen. Bent u geplaagd met Vaginic Shell Poisoning (VSP), probeer dan dit tegengif: Willy’s en Marjetten backstage bij Humo’s poppoll. Voila. Nen djoef op zijn muile. Een mossel in haar mossel. En nog ééntje voor 't af te leren. U houdt er geen blijvende schade aan over.

Rest mij. U te wensen. Een goede gezondheid. Blijheid. Ondeugdelijkheid. Oranje vlees, wit vlees, vlezig vlees. Laat het schelpdier u raken. En vooral. Laat het u gretig smaken.

Fresh off the boat

“Put your hand between my legs and bring me to a high.” Hij zei het met vreemde tongval, keek langs haar heen terwijl de woorden stuurloos de kamer vulden. Verlegen, beschaamd kon zijn blik haar enkel kort aanraken om dan meteen weer weg te vluchten. Fresh off the boat. Net voet aan wal. Ze las het verdriet in z’n ogen. Het verlangen naar thuis. Naar thuiskomen. Naar komen ook. Een ontredderd samenspel van frustratie, verlangen en treurnis.

Ze vervulde niet meteen z’n wens. Hield de boot nog af. Ze bracht haar handen langzaam strelend van z’n hals naar z’n borstkas en hield daar halt. Zoende zacht de haren daar. Ze wou het kloppen van z’n hart horen. Z’n ademhaling voelen deinen. Als het schip waar hij wekenlang in had meegedeind. Zonder een horizon om naar te staren. Uitzichtloos in het duister. Z’n koperkleurige huid glansde in het warme schemerdonker van de kamer. Ze dacht aan de geluiden in het ruim van het schip. Het snurken, rochelen, huilen.

Toen nam haar hand een besluit, verzoende zich met zijn hand, drukte haar teder tegen een volle borst. Ze zei: “You can spend the night beside me”. En meteen met een knipoog er achter aan: “I’ll feed you tea and oranges that come all the way from China, just like you”. Zijn ontheemde blik wist de woorden van het gekende refrein niet thuis te brengen. En ze wou dat ze een eindeloos terugkerend, herkenbaar refrein voor hem kon neuriën.

Toen nam ze zijn vingers, zoende ze één voor één met grote glijdende bewegingen van haar tong, streelde de binnenkant van zijn dijen met haar handpalmen, en liet hem met volle mond deinend thuiskomen.

Jetback to Belgium

Terug van weggeweest. Van een wervelend feest. Zo lijkt het wel. Met, uiteraard, bijbehorende kater nadien. In de vorm van een gemene jetlag. En een géén-zin-om-te-werken gevoel. Blij ook om terug te zijn. Omdat het hier zo doodgewoon is. Zo Belgisch. Dat er slechts tien centimeter vrije ruimte is tussen de billen op het strand van Oostende zie je gretig even tussen de vingers. Je hebt gewoon meer billen om gretig naar te kijken. En. Je omringt je met vrienden die er in barbie-land niet waren. Tussendoor mijmer je even weg naar downtown Melbourne, wandel je opnieuw onder de imposante Sydney Harbour Bridge en verdwalen je gedachten naar kilometers eindeloos zand op Newall Beach. For more to come.