Aldaar
Om even aan de saaiheid en banaliteit van studentikoze intelligentsia van het verheven type "crossmedia betekent dat je crosst van het ene medium naar het andere" (oh Jan S. , dit wou je niet lezen) te ontsnappen richt ik mij graag tot u, waarde trouwe lezer.
Voor een moment van muzikale mijmering.
Spelenderwijs: Video Games. Lana Del Rey.
Een dijk van een song. Voor wie niet vies is van galmende klokslagen, een tedere harp tussendoor, meeslepende aanzwellende strijkers, ingezongen door zwoele lippen die zingen It's you, it's you, it's all for you, everything I do.
Een melodisch sterk stukje kamerpop. Dat beloftevol uitnodigt tot meer. Temeer daar het verhaal van Lana een al even mysterieus strijkverhaal is als de song zelf: de onbeduidende Lizzie Grant kreeg een paar fikse collageenlippen opgespoten (volle lippen werken altijd), kreeg door een managementteam een glamoureuze artiestennaam ingefluisterd, en werd door rumours stevig gehyped. Het vervolg kent u.
Even leek het nog te werken.
Tot haar eerste album "Born to die" (what's in a name?) het beloftevolle jonge talent met een holle slag tot niets verpulverde.
Ik kocht het album, luisterde één keer, gaf het nog een tweede hoopvolle kans, en besloot toen dat het niets zou worden. Lana was een lichte eendagsvlieg. Instant gratification. Weinig duurzaamheid. Maar nog altijd met die ene dijk van een song.
M'n replay touch toets kreeg het daarentegen zwaar te verduren bij een andere door BBC aangekondigde belofte voor 2012. De wondermooie Lianne La Havas. En ja. Zij is puur natuur. Eveneens met volle lippen. Volgens goede bronnen, de nieuwe Erykah Badu. Het duet "No Room for Doubt" (ft. Willy Mason) is ontluisterend mooi. That night you took flight, I couldn't decide what to do. I won't let a safe bet continue to make me go blue. I could go so low, would that be the right thing to do? Winters mooi warm. Enjoy. Op 6 maart in Ancienne Belgique. Will be there.
