Kan Lanzarote al met moeite wedijveren met Corfu en Ibiza in de categorie techno crazy afternoon- vakanties, het eiland leent zich om redenen die voor zich spreken nog minder voor ecotoerisme. Dan had het eiland nog een laatste troef kunnen hebben, die van cultuurtoerisme - waar talloze gepensioneerde leraren en andere kleurloze senioren zo verzot op zijn. Op een Spaans eiland zou je bij gebrek aan discotheken verwachten hier en daar overblijfselen van het een of ander aan te treffen (barokke kloosters, middeleeuwse vestigingen enzovoort). Helaas zijn al deze mooie bouwsels tussen 1730 en 1732 vernietigd door een opeenvolging van ongekend heftige aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. Dus: weg cultuurtoerisme.
De zwakheid van de troeven van het eiland in aanmerking genomen, wekt het nauwelijks verbazing dat Lanzarote druk bezocht wordt door de louche groep van Angelsaksische gepensioneerden, geflankeerd door spookachtige Noorse toeristen (van wie het bestaan op zich al een bewijs leek te zijn van de legende dat men er in januari mensen zou hebben zien zwemmen).
[...]
Welnu, toeristische attracties zijn op Lanzarote niet talrijk: het zijn er om precies te zijn twee. De eerste, iets ten noorden van Guatiza, betstaat uit de 'Cactustuin'. Verschillende staaltjes, uitgezocht op hun weerzinwekkende bouw, zijn geplant langs paden van vulkanisch gesteente. Door hun plompe vorm en stekels zijn cactussen het perfecte symbool voor de afstotelijkheid van het plantenleven - op z'n zachtst gezegd.
[...]
De tweede toeristische attractie op Lanzarote is groter in omvang; ze vormt het hoogtepunt van de reis. Het betreft het Parque National de Timanfaya, gelegen in het epicentrum van de vulkaanuitbarstigen. De term 'nationaal park' moet vooral geen valse verwachtingen wekken: op de twaalf vierkante kilometer van het reservaat kun je er zo goed als zeker van zijn niet één levend dier aan te treffen, op een paar kamelen na die er rondlopen ten behoeven van toeristische exploitatie.
Uit Midden in de wereld. Lanzarote van Michel Houellebecq. Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam. p. 17-21. Met foto's van de auteur.
Uw woordenschatbewaarster gaat op zoek naar warmere inspirerende (w)oorden. Will be back soon.
vrijdag 21 maart 2008
dinsdag 18 maart 2008
Hybride
“Ik hou wel van het hybride”, vertrouwde iemand me vandaag toe.
Etymologisch stamt hybride af van het Latijnse hybrida, ofte de verzadigde productie van een tamme zeug en een wild zwijn. Met een verre echo van het Griekse hubris.
Alsof het overmoed betreft de grenzen van de natuur te tarten. Alsof trots en eigenwaan aan de basis liggen van de vermenging met het anderssoortige. Het verguizen van de door de goden geordende categorieën. Eens een zwijn altijd een zwijn.
Do we contradict ourselves if we contain multitudes? Waarom consequent, voorspelbaar en eenduidig zijn als je een bevreemdende veelheid kan dragen? In een onduidbare mengvorm vindt ontmoeting plaats. Kruisbestuiving. Een ontembare drang naar het andere. En ook ont-moeting. Een krachtig pleidooi tegen de gangbare norm.
Heerlijk godslasterlijk. Met een tomeloze nieuwsgierigheid, energie en liefde voor het leven in al zijn diverse vormen. Nooit voor de vorm. Wars van plichtpleging. Buitengewoon. Vrijbuiten. Gewoon vrij.
Etymologisch stamt hybride af van het Latijnse hybrida, ofte de verzadigde productie van een tamme zeug en een wild zwijn. Met een verre echo van het Griekse hubris.
Alsof het overmoed betreft de grenzen van de natuur te tarten. Alsof trots en eigenwaan aan de basis liggen van de vermenging met het anderssoortige. Het verguizen van de door de goden geordende categorieën. Eens een zwijn altijd een zwijn.
Do we contradict ourselves if we contain multitudes? Waarom consequent, voorspelbaar en eenduidig zijn als je een bevreemdende veelheid kan dragen? In een onduidbare mengvorm vindt ontmoeting plaats. Kruisbestuiving. Een ontembare drang naar het andere. En ook ont-moeting. Een krachtig pleidooi tegen de gangbare norm.
Heerlijk godslasterlijk. Met een tomeloze nieuwsgierigheid, energie en liefde voor het leven in al zijn diverse vormen. Nooit voor de vorm. Wars van plichtpleging. Buitengewoon. Vrijbuiten. Gewoon vrij.
maandag 17 maart 2008
Neighbours
“Meisje, doe jij de garagepoort even vlug dicht?”
“Ja, papa.”
Trappelende kindervoeten.
Een deur die dichtslaat.
En dan meteen er achter aan.
Piepende remmen.
Een doffe dreun.
Je veert recht. Stormt de trap af. Op blote voeten. Staat oog in oog met vijf Johny’s. Opeengepakt in een grijze Seat. Midden in het pas aangeplante buxusperk in je voortuin.
Je meisje komt ontredderd aangelopen. Ongedeerd.
De Johnny’s wonen enkele huizen verder. Ze teisteren de buurt. Met lawaaioverlast, te snel rijdende aftandse getunede auto’s. Jennen buur Paul. Roepen hem na dat hij een homo is. Jutten zijn koeien op. Hangen rond op straat.
En hangen nu in je buxusperk.
Je hoort jezelf buiten jezelf de gespierde slungelige lijven toespreken. “Da’s vast niet gebeurd omdat jullie zo traag reden? Wat als mijn meisje vijf seconden eerder de straat was overgestoken?!”
Bedremmelde sorry’s. “We zullen de kosten vergoeden, mevrouw.” Met dronken glazige ogen.
De onkosten kunnen je gestolen worden.
Ze moeten snelheid minderen. Niet dronken achter het stuur kruipen.
Dat zeg je hen. Vastberaden. Rustig. Zonder woede. Zonder angst voor weerwraak, verbolgen testosteron en agressie.
De buren drommen samen. Er onstaat gevecht. Een ontlading van frustratie, irritatie en angst. De kinderen verschansen zich bang in de kelder.
Vorige week reden twee Roemenen onder invloed van xtc een moeder en drie kinderen de dood in. Onopzettelijke doodslag. Zo luidde het vonnis.
Sorry is niet genoeg.
Je belt de politie.
De chauffeur wordt opgepakt en in het politiekantoor ondervraagd. Zijn rijbewijs ingetrokken. Voor drie uur.
Drie uur later kan hij weer ondoordacht de weg op.
Een onopgelost verhaal van marginale frustratie, gebrek aan aandacht en warmte.
Wat als je de hele bende in je woonkamer zou uitnodigen? En met hen zou praten? Volzinnen maken over zinloos vandalisme en geweld? Heeft dat zin?
Wat als je hen een kind in de armen duwt?
Zouden ze voelen dat je dat nooit wil verliezen onder losgeslagen banden?
“Ja, papa.”
Trappelende kindervoeten.
Een deur die dichtslaat.
En dan meteen er achter aan.
Piepende remmen.
Een doffe dreun.
Je veert recht. Stormt de trap af. Op blote voeten. Staat oog in oog met vijf Johny’s. Opeengepakt in een grijze Seat. Midden in het pas aangeplante buxusperk in je voortuin.
Je meisje komt ontredderd aangelopen. Ongedeerd.
De Johnny’s wonen enkele huizen verder. Ze teisteren de buurt. Met lawaaioverlast, te snel rijdende aftandse getunede auto’s. Jennen buur Paul. Roepen hem na dat hij een homo is. Jutten zijn koeien op. Hangen rond op straat.
En hangen nu in je buxusperk.
Je hoort jezelf buiten jezelf de gespierde slungelige lijven toespreken. “Da’s vast niet gebeurd omdat jullie zo traag reden? Wat als mijn meisje vijf seconden eerder de straat was overgestoken?!”
Bedremmelde sorry’s. “We zullen de kosten vergoeden, mevrouw.” Met dronken glazige ogen.
De onkosten kunnen je gestolen worden.
Ze moeten snelheid minderen. Niet dronken achter het stuur kruipen.
Dat zeg je hen. Vastberaden. Rustig. Zonder woede. Zonder angst voor weerwraak, verbolgen testosteron en agressie.
De buren drommen samen. Er onstaat gevecht. Een ontlading van frustratie, irritatie en angst. De kinderen verschansen zich bang in de kelder.
Vorige week reden twee Roemenen onder invloed van xtc een moeder en drie kinderen de dood in. Onopzettelijke doodslag. Zo luidde het vonnis.
Sorry is niet genoeg.
Je belt de politie.
De chauffeur wordt opgepakt en in het politiekantoor ondervraagd. Zijn rijbewijs ingetrokken. Voor drie uur.
Drie uur later kan hij weer ondoordacht de weg op.
Een onopgelost verhaal van marginale frustratie, gebrek aan aandacht en warmte.
Wat als je de hele bende in je woonkamer zou uitnodigen? En met hen zou praten? Volzinnen maken over zinloos vandalisme en geweld? Heeft dat zin?
Wat als je hen een kind in de armen duwt?
Zouden ze voelen dat je dat nooit wil verliezen onder losgeslagen banden?
woensdag 12 maart 2008
Verspreekwoord
Er is de ezel.
De steen.
En de stoot.
Stel: de steen is een stoot.
Voor je het weet is er die tweede keer.
Bots je
op het drukke verkeer
van prinsessen rond het paard.
Ja, het loopt zo lekker in galop, je wil dolgraag achterop.
Maar je slaat jezelf voor de kop,
trekt aan je ezelsoor, blaast voor jezelf de wind van voor.
En holt er als de slimme bliksem vandoor.
De steen.
En de stoot.
Stel: de steen is een stoot.
Voor je het weet is er die tweede keer.
Bots je
op het drukke verkeer
van prinsessen rond het paard.
Ja, het loopt zo lekker in galop, je wil dolgraag achterop.
Maar je slaat jezelf voor de kop,
trekt aan je ezelsoor, blaast voor jezelf de wind van voor.
En holt er als de slimme bliksem vandoor.
dinsdag 11 maart 2008
Wash and go2
Een reëel denkbeeldig scenario. Droge droom van de twintiger. Waanzin van de dertiger. Geslacht: vrouwelijk. Leeftijd: 34. Burgerlijke staat: gehuwd. Kinderen ten laste: 2.
Het huis ligt er ontheemd bij. Uitgehold door zwaar geschut. Kranen. Kruiwagens.
Renovatie. Alles in het teken van kindercreatie.
Donker vroeg wakker. Gehuil. Alweer een bluts en een buil.
Je zoekt relativerend, zelfcorrigerend heil in positieve gedachten. Het drama van Darfur. Mensen die elkaar afslachten.
Je schatten trekken naar circuskamp. Diabolo draaien. Op tonnen lopen.
Jij draait
vierkant.
Niet vol-wassen, maar
af-gewassen.
Thuis wacht de was.
Onweerlegbaar.
Telkens weer opvouwen en nooit klaar.
Je leegt manden, vult kasten, vult opnieuw manden.
Hoe vaak krijg je zin
om
jezelf
om te gooien?
Een verrassend snapshot van een ander leven? Sprankelend opnieuw voor het eerst bemind worden? Geen aanwas. Geen afwas. WEG van wat was.
Wat verlies je?
De ultieme geborgenheid en veiligheid van een stabiele relatie.
Steady teddy go.
Hoog oxytocine knuffelgehalte. Kleine mini-knuffels die zich in het warme nest scharen. Intimiteit van het genre “Schat, ga jij vanavond even langs de Colruyt of doe ik het?” Doorgaans niet om een colli condooms te halen.
Een monotoon deuntje van DJ Daily Do’s.
Zal je? Durf je? De wasmand in? De heuvel af? Onvolwassen. Zonder oppassen?
Goed.
Je gooit het op een akkoord.
Je wil leven, beleven, niets missen.
Je gaat WEG.
GO.
Maar een Diddl truitje glijdt uit je hand. Het mist net de mand. Het raakt de grond. Het raakt je.
Halt.
Jij bent geen zorgeloos verkennende, wilde, onbesuisde levensreiziger. Geen Procter and Lifegambler.
Jij draait.
Aan de knop van de wasmachine.
Je slaakt een zucht.
De luchtstroom trekt in één haal naar je hart. Maakt een zijsprong naar je schouders. Glijdt met een sterke stoot via je strottenhoofd naar je voorhoofd. Houdt halt. Net voor je gesloten oogleden.
Verlangen.
Vast vooruit.
Wil eruit.
Je zet de muziek aan.
Je draait.
Op het ritme
van de droogzwierder.
De wasdraad sleurt je
de hoogte in.
Je ziet
meer.
Verder.
Spannender.
Anders.
Langer.
Dikker.
Groter.
Je wordt
Assepoester
in een schuimbad.
Een Gelaarsde Kat met Heeley’s.
Zegt dat je wat?
Maar de wasmachine zeurt
het einde van je beurt.
Een droom.
Aan flarden.
Je draait
weg.
In de wasmand
zit
een kikker.
(Je wou toch meer en dikker?)
Hij fluistert aller-zoetst:
“Neem een hoge vlucht.
Niet later. Niet als gelaarsde kater.
Geniet.
Nu.
Vandaag.
Zaai geen hoop op droog zand,
de was is altijd groener aan de overkant.
Onweerlegbaar.
En is die kus haast daar?”
WAT?!!!
Je draait.
Tolt.
Tuimelt.
Struikelt.
Aarzelt.
Grijpt
de kikker beet.
Draait ‘m in de blender.
Gooit ‘m in de soep.
Goed heet.
Niets dat je nog stoppen kan.
Jij VLUCHT.
Met Neckermann.
Naar Trinidad.
Mislukte Brad Patt, ZEGT DAT JE WAT??!
Het huis ligt er ontheemd bij. Uitgehold door zwaar geschut. Kranen. Kruiwagens.
Renovatie. Alles in het teken van kindercreatie.
Donker vroeg wakker. Gehuil. Alweer een bluts en een buil.
Je zoekt relativerend, zelfcorrigerend heil in positieve gedachten. Het drama van Darfur. Mensen die elkaar afslachten.
Je schatten trekken naar circuskamp. Diabolo draaien. Op tonnen lopen.
Jij draait
vierkant.
Niet vol-wassen, maar
af-gewassen.
Thuis wacht de was.
Onweerlegbaar.
Telkens weer opvouwen en nooit klaar.
Je leegt manden, vult kasten, vult opnieuw manden.
Hoe vaak krijg je zin
om
jezelf
om te gooien?
Een verrassend snapshot van een ander leven? Sprankelend opnieuw voor het eerst bemind worden? Geen aanwas. Geen afwas. WEG van wat was.
Wat verlies je?
De ultieme geborgenheid en veiligheid van een stabiele relatie.
Steady teddy go.
Hoog oxytocine knuffelgehalte. Kleine mini-knuffels die zich in het warme nest scharen. Intimiteit van het genre “Schat, ga jij vanavond even langs de Colruyt of doe ik het?” Doorgaans niet om een colli condooms te halen.
Een monotoon deuntje van DJ Daily Do’s.
Zal je? Durf je? De wasmand in? De heuvel af? Onvolwassen. Zonder oppassen?
Goed.
Je gooit het op een akkoord.
Je wil leven, beleven, niets missen.
Je gaat WEG.
GO.
Maar een Diddl truitje glijdt uit je hand. Het mist net de mand. Het raakt de grond. Het raakt je.
Halt.
Jij bent geen zorgeloos verkennende, wilde, onbesuisde levensreiziger. Geen Procter and Lifegambler.
Jij draait.
Aan de knop van de wasmachine.
Je slaakt een zucht.
De luchtstroom trekt in één haal naar je hart. Maakt een zijsprong naar je schouders. Glijdt met een sterke stoot via je strottenhoofd naar je voorhoofd. Houdt halt. Net voor je gesloten oogleden.
Verlangen.
Vast vooruit.
Wil eruit.
Je zet de muziek aan.
Je draait.
Op het ritme
van de droogzwierder.
De wasdraad sleurt je
de hoogte in.
Je ziet
meer.
Verder.
Spannender.
Anders.
Langer.
Dikker.
Groter.
Je wordt
Assepoester
in een schuimbad.
Een Gelaarsde Kat met Heeley’s.
Zegt dat je wat?
Maar de wasmachine zeurt
het einde van je beurt.
Een droom.
Aan flarden.
Je draait
weg.
In de wasmand
zit
een kikker.
(Je wou toch meer en dikker?)
Hij fluistert aller-zoetst:
“Neem een hoge vlucht.
Niet later. Niet als gelaarsde kater.
Geniet.
Nu.
Vandaag.
Zaai geen hoop op droog zand,
de was is altijd groener aan de overkant.
Onweerlegbaar.
En is die kus haast daar?”
WAT?!!!
Je draait.
Tolt.
Tuimelt.
Struikelt.
Aarzelt.
Grijpt
de kikker beet.
Draait ‘m in de blender.
Gooit ‘m in de soep.
Goed heet.
Niets dat je nog stoppen kan.
Jij VLUCHT.
Met Neckermann.
Naar Trinidad.
Mislukte Brad Patt, ZEGT DAT JE WAT??!
donderdag 6 maart 2008
Streetwise
Mag de Abdijstraat in Antwerpen Abdelstraat worden? Twee Marrokkaanse jongeren trekken de straat op met deze vraag én een camera. Resultaat: een filmpje met hoog Man Bijt Hond gehalte.
Met dank aan de column van Bernard Dewulf in De Morgen van 5 maart 2008.
Met dank aan de column van Bernard Dewulf in De Morgen van 5 maart 2008.
maandag 3 maart 2008
Verdwaald
Verdwaald in een vermoeden van onvermogen
om lief te hebben
reik ik
naar het onbekende, onvermoede.
Blijf ik
twijfelen
vragen
zoeken
naar
vol vermogen
overmoedig
vast
houden
van.
Onwrikbaar
horen
bij.
om lief te hebben
reik ik
naar het onbekende, onvermoede.
Blijf ik
twijfelen
vragen
zoeken
naar
vol vermogen
overmoedig
vast
houden
van.
Onwrikbaar
horen
bij.
Abonneren op:
Posts (Atom)