De afspraak

Ze hadden een afspraak. Met onzichtbare potloodlijnen opgetekend in hun agenda’s. Een donderdag werd het. Van twee tot vier. Geen seconde vroeger, geen minuut later. Hij zou drie keer aankloppen. Zij zou openmaken. Stilzwijgend. Om geen seconde te verliezen.

Hij ging nonchalant wit. Een strak shirt, lange mouwen, ronde hals, en cijfers op de rug: 280509, code voor de dag van hun treffen, hun berekend samenzijn.

Zij ging voor kort. Symbool voor de duur van hun ontmoeting. Met daarboven: een zijden, doorzichtige blouse en 2 knopen losjes dicht.

Eén zou opengaan om precies twee over twee. De andere, zo spraken ze af, zou hij openrukken, afscheuren, losbijten, precies 15 seconden later. Simultaan zou hij hijgen, haar tegen de muur duwen, het zwarte kant van haar lichaam rukken, en door haar haren woelen. Om half drie zou zij een schreeuw slaken, hij zou haar liefdevol zoenen, en verder graaien, likken, strelen. Een kwartier later zouden ze pauzeren, elkaar één minuut liefdevol, geduldig door de haren strelen om dan weer los te barsten, sneller, harder, heter. Klokslag drie zou ze het een tweede keer uitschreeuwen, hij zou haar laten begaan, haar hoofd tussen beide handen houden en luisteren naar de overgave van haar stem. Precies één minuut zou hij dit volhouden om dan verder te gaan en met een gesmoorde, diepe kreun de tijd halt toe te roepen om drie na drie.

In de zesenvijftig resterende minuten zou de tijd stilvallen. Zacht, onhoorbaar, ondeelbaar, onmeetbaar. Hun zielen verweven, hun lichamen versmolten, hun monden verzilt, hun handen verstrengeld.

Om stipt één voor vier zou hij haar zoenen op het voorhoofd, de deur achter zich dichtrekken, en nauwgezet vergeten.

Dat er een afspraak was.