Ze kust hem vluchtig in de nek. “Heb je je huiswerk gemaakt?” klinkt het autoritair.
Twee korte, lage vlechten spartelen speels, stuurs tegen wanneer hij haar hoofd dwingend tussen beide handen neemt. Hardhandig sleurt hij haar bij de haren. Een bonte mengeling van fel gekleurde haarspelden glijdt dartel tussen de lakens. De binnenpret spat door de kamer.
Betrapt, verlegen fluistert ze: “Ik was m’n agenda vergeten, meester…”.
Met een smak duwt hij haar in de kussens. “Excuses niet aanvaard”, klinkt het dwingend. En schrijlings gaat hij bovenop haar zitten, elke mogelijke beweging, elk weerwerk vervat in de houdgreep van zijn dijen.
“Dat wordt strafschrijven. En nablijven.” De kussens gaan hinnikend, grinnikend op en neer. Met een forse rechterhand grijpt hij haar bij de hals.
“Zeg me na”, klinkt het gebiedend: “Afwezigheden en verontschuldigingen worden niet langer getolereerd.” “Ik schrijf voortaan enkel met lip en potlood”, gaat hij verder. “Kostbare, vloeibare inkt verspillen, verstrooien en vergieten is een deugd.” “Ik vergeet ten allen tijde hoe laat het is, welke taken en klussen er nog te gebeuren staan.” "En..." Hier houdt hij even nadrukkelijk halt: "Ik kijk de meester altijd recht in de ogen wanneer ik antwoord geef.”
Traag herhalen haar lippen zijn woorden. Met haar achterwerk draait ze rondjes. Als om haar volgzaamheid kracht bij te zetten.
Dan grijpt hij haar rechterhand, klemt het achterom op haar rug en gaat in crescendo verder: “Genieten is het hoogtepunt en eerste punt van de agenda”, “en ik vergeet m’n agenda nimmer meer”. "Begrepen!?"
Ze scandeert alles luid, duidelijk, haast triomfantelijk. Knijpt met haar enige vrije, rebelse linkerhand in z’n dij, knijpt zich vrij, draait zich om, kijkt hem in de ogen, grijpt vlijtig naar inkt en potlood.
En wentelt zich gretig.
In lang verdiende straftijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten