Op dag zes schiep god Eva. Voos maar meedogenloos gaf hij een ruk aan het deksel van zijn toverdoos. Hij zwaaide met zijn staf en sprak toen dit met haar af: Elke maand zou ze bloeden in het kruis. Zonder enig abuis. Eva Always goes Nana. Voila. Basta. C’est ça.
Het Paradijs was spetter. Adam befte Eva te pletter. Het aardse leven was fijn. Eén groot feromenaal festijn.
Dra kwam de C-bra. En Adam werd week als vanillevla.
Op één van de door zijne Voorzienigheid geregelde mens-onwaardige visitatiedagen keelde Eva luid: “Je bent een varken met een lange fluit. Punt. Het is uit.”
Tot zover de illusie van het Eden. Adam behoorde tot het verleden.
Op dag zeven kwam het licht. Het was een spectaculair gezicht. Een leger neo-testosteronlampen kwam jolig aanstampen. Eva speelde lekker hard op de bal. Ze voelde zich groter dan het heelal.
Toen kwam de wind, zuchtte streels en gaf Eva een kind.
Nog vele lichtjaren zou Eva baren. En zich de liefde laten verklaren.
Om voor altijd de herinnering aan die onstuimige jaren te bewaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten