Zondagochtend en onmenselijk vroeg. Haar kleine Klaartje wordt vandaag boven de doopvont gehouden. Samen met Karen, Jasper en Kasper. Gezellig gegroepsdoopt.
De pastoor begroet haar met een uitgelaten “ Dag flinke mama!”. Ze is moe maar beantwoordt zijn handdruk stevig en verdoezelt haar wilde, onuitgeslapen haren met een gulle glimlach. Even ontsnapt er aan zijne eerwaardigheid een ongegeneerd luid “Ohlalalalalala”. De man fluit er net niet bij. Ze kleurt. Krijgt een ketterige gedachte. Deze zielenherder houdt vast van wild.
Ze gaat zitten, en doet alsof ze luistert naar Gods dienaar. Die prevelt door de microfoon: “Water is herboren worden. De oorsprong van alle leven”. En intussen huilen alle baby’s. Hartverscheurend. Zoals alleen baby’s dat kunnen.
Waarom wil ze dit? Oprecht geloof? Of een schaamlapje voor haar angst om anders te zijn?
Door de veelkleurige glasramen van de kerk straalt een winterzon. Het geeft de groepssessie iets nonchalants warms en zachtjes wenst ze op haar beurt Klaartje, Karen, Jasper en Kasper veel water, warmte en zonlicht. Maar wanneer de kerkdienst verder kabbelt en keuvelt krijgt ze genoeg van smeuïg familiegeluk.
Even waant ze zich verloren. Alleen. Aan de rand. Maar dan, onverklaarbaar plots, krijgt ze zin om volstrekt ontoelaatbaar uitgelaten, ongepast gek te doen. Ze wil kaarsvet in het rond blazen, tapdansen op het altaar, fopspenen door het gangpad gooien!
Ze staat op, kijkt Klaartje recht in de huilende ogen en fluistert zachtjes:“ Lieve meid van me, mama voelt zich herboren”.
En zonder omkijken huppelt ze olijk de lange kerkgang door.
1 opmerking:
Je dromerige blik op de foto's liet al zoiets vermoeden. heel leuk geschreven! Ik kan het me perfect voorstellen.
Een reactie posten