Ze fietst de heuvel op. Het is bar koud. Haar verkleumde vingers doen pijn wanneer ze plots moet remmen voor het rode verkeerslicht. Met tegenzin laat ze dames met zevenendertig boodschappentassen het voetpad oversteken. Ze heeft haast. Moet kerstinkopen doen. En van al die haast wordt ze kregelig. Ze wil een trage kerst. Zoals sneeuwvlokken die omlaag dwarrelen, op je muts blijven liggen, en geen zin hebben om te smelten.
Terwijl witte wolkjes uit haar mond waaien en de uitlaatgassen van een aftandse Ford Fiesta gretig meedwarrelen, verzint ze een kop warme chocolademelk. Met een wolk slagroom. En een ondeugend scheutje Cointreau.
Op groen geeft ze zich gewonnen en beslist om warm breed te lachen naar een bontjas met tas.
Kerst is warm worden bij rood licht en zin hebben om door groen te gaan. Traag. Alsof het nooit oranje zal worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten