Mayday

Om de een of andere reden werden vrouwen hem in de schoot geworpen. Hij nam de gelegenheid zoals ze kwam. Van echte passie was geen sprake. Het was spannend, leuk, verfrissend, en aan het eind kwam het afscheid net zo vlot als het begin zich had aangediend.

Met haar was het anders. Bij haar werd hij stil bij de eerste halte. Ze was warm. Ja, heet ook. Eigenzinnig mooi, en tegelijk pijnlijk.

Wat voor verdriet het ook met zich meebracht, ze lachten hartelijker dan ooit, vreeën met meer overgave dan mogelijk en de tijd die hij met haar doorbracht was hem het dierbaarst van de wereld.

Wanneer hij met haar samen was, kon hij een diepe, donkere ondertoon van eenzaamheid even vergeten. Ze verruimde de buitengrenzen van zijn wereld, zorgde ervoor dat hij vrijer kon ademhalen.

Toch ging hij telkens aan de haal. Om de pijn te verzachten en het gevaar van toenadering af te wenden. Hij spuwde daden en woorden om de nevels van verwachtingen te verjagen, spon een web van excuses.

Telkens waarschuwde ze hem dat het ooit het einde zou betekenen. Daar had ze vermoedelijk gelijk in, maar hij kon er niets aan veranderen. Het was sterker dan zichzelf.

Hij bleef meester van de situatie.

Tot een dag.

In zijn controletoren klonk het onhoorbaar stil en toch fundamenteel.

Als een ondertoon vol uitgesproken boventoon.

MAYDAY. MAYDAY.

Verbasterd voor.

M'aidez, m'aimez.

Ze vloog zijn luchtruim binnen, maakte een noodlanding, en vatte vuur in zijn armen.

Het was sterker dan zichzelf.