“Put your hand between my legs and bring me to a high.” Hij zei het met vreemde tongval, keek langs haar heen terwijl de woorden stuurloos de kamer vulden. Verlegen, beschaamd kon zijn blik haar enkel kort aanraken om dan meteen weer weg te vluchten. Fresh off the boat. Net voet aan wal. Ze las het verdriet in z’n ogen. Het verlangen naar thuis. Naar thuiskomen. Naar komen ook. Een ontredderd samenspel van frustratie, verlangen en treurnis.
Ze vervulde niet meteen z’n wens. Hield de boot nog af. Ze bracht haar handen langzaam strelend van z’n hals naar z’n borstkas en hield daar halt. Zoende zacht de haren daar. Ze wou het kloppen van z’n hart horen. Z’n ademhaling voelen deinen. Als het schip waar hij wekenlang in had meegedeind. Zonder een horizon om naar te staren. Uitzichtloos in het duister. Z’n koperkleurige huid glansde in het warme schemerdonker van de kamer. Ze dacht aan de geluiden in het ruim van het schip. Het snurken, rochelen, huilen.
Toen nam haar hand een besluit, verzoende zich met zijn hand, drukte haar teder tegen een volle borst. Ze zei: “You can spend the night beside me”. En meteen met een knipoog er achter aan: “I’ll feed you tea and oranges that come all the way from China, just like you”. Zijn ontheemde blik wist de woorden van het gekende refrein niet thuis te brengen. En ze wou dat ze een eindeloos terugkerend, herkenbaar refrein voor hem kon neuriën.
Toen nam ze zijn vingers, zoende ze één voor één met grote glijdende bewegingen van haar tong, streelde de binnenkant van zijn dijen met haar handpalmen, en liet hem met volle mond deinend thuiskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten