Schooldag. Baaldag. Meisje keert zichzelf om en wordt ziek in de toiletten. Mag bij oma thuis in de zetel. Languit lezen. In Henri Van Daele's De tovenaar van Oz. In één ruk gaat het uit. Nog nooit was ziek zijn zo zalig. Met een stralende glimlach krijg ik 's avonds het verslag. Over een mega-boek.
Nostalgie overvalt me. Dus ik vertel. Zij op schoot. Ik even terug naar vroeger, nog niet zo groot. Over De Oude film en De Nieuwere , met Michael Jackson. Over the yellow brick road, don't you carry nothing that might be a load. "Michael Jackson?", komt een jongenskop vragend om de hoek kijken. "Mmm, die wil ik wel es zien."
Dus trekt een mama opgewonden als een meisje naar de winkel, koopt er "The Wiz", een Motown Production, en we nestelen ons in de sofa. "Wanneer komt Michael Jackson nu?" klinkt het meermaals ongeduldig. Maar dan is ie daar, vertederend als vogelschrik aan een paal gekluisterd, geplaagd door kraaien, en wint meteen twee kinderharten. "Nooit gedacht dat ie zo schattig en lief was", zegt een verloren meisje. En een groter meisje krijgt opnieuw vlinders in de buik bij het horen van de hit, waar ze menigmaal de trap mee afhuppelde: "Ease on down the road", Diana en Michael met de zaligste, grappigste, clumsiest dancing legs ever.
Rest me als bedtime story te verklaren aan twee enthousiaste, instant MJ fans, waarom het met hem zo slecht is kunnen aflopen. Er zijn mooiere verhaaltjes voor het slapengaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten