Hij had ontegensprekelijk geklonken: “Simpel gezegd komt het hierop neer. Ik kan het niet iedereen naar de zin maken”, terwijl hij met stevige hand haar schouders tegen de muur had geduwd, haar rok had opgetild, en zonder de moeite te nemen om haar slip naar beneden te halen naar binnen was gegleden.
“Ik wou dat ik je meer én liever kon zien. Maar dat kan niet”, was hij nadrukkelijk verder gegaan, terwijl hij haar had gezoend in de kuil van haar nek.
“Het gaat om continuïteit, het niet onderbreken van het ritme” had ze zacht geprotesteerd. Maar meedogenloos, onafgebroken was hij verder gegaan met wat hij was begonnen.
“Het gaat op dezelfde wijze als het verstevigen van je spieren. Stimuleren en volharden. En zo telkens je grenzen verleggen. Dat vraagt geduld. Maar je geduld wordt beloond”, was zijn pasklare antwoord geweest.
Toen was hij hard gegaan. Harder. En was zij het evenwicht verloren.
Ze had de ruimte met stilte gevuld, wist: hij verdroeg het niet dat hij iets moest doen op een moment dat hij het niet wilde.
Onaangekondigd had hij de stilte verbroken:“Ik verlies mezelf in jou”.
Waarop hij was gekomen.
En zij volgde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten