In het nooit gebundelde "Zo fijn" hekelt Annie M.G. Schmidt de evidentie van de goedmenende ouder. Zoals steeds, kiest ze met een knipoog partij voor het kind, en stelt ze aan de kaak hoe schijnheilig volwassenen vaak zijn, hoe veel van hun zogezegd voor de bestwil van het kind bedoelde raadgevingen eigenlijk berusten op eigenbelang:
De fijne bietjes met gehakt...
ik weet een kind dat er naar snakt!
Het is zo lekker en gezond
vooruit nou, open met die mond.
Kijk's naar Keesje Perepit
die nooit zo voor z'n eten zit
Zo spreken wij tot onze kinderen
zo spreken wij, als zij ons hinderen:
Nou fijn naar bed: 't is kwart voor acht,
zo'n lekker bedje, en zo zacht...
nee, huil maar niet, dat heeft geen zin
Kees Perepit ligt er al in.
En zijn we zeventig geworden
dan zeggen onze kinderen: Moe
dat rusthuis, hé, ga daar naar toe.
je weet, je kan niet bij ons in,
maar heus, dààr heb je 't naar je zin.
Zo fijn! Je zit daar in 't Gooi
dat rusthuis ligt er toch zo mooi.
En weet je wie d'r ook in zit?
DE MOEDER VAN KEES PEREPIT
Uit: Voor de vrouw, maar voor haar niet alléén...Fiep Westendorp in de krant. Samengesteld door Goia Smid. Meulenhoff.
Met dank aan het inspirerende artikel van An Candaele in De Bond van 25 januari 2008.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten