Neighbours

“Meisje, doe jij de garagepoort even vlug dicht?”

“Ja, papa.”

Trappelende kindervoeten.

Een deur die dichtslaat.

En dan meteen er achter aan.

Piepende remmen.

Een doffe dreun.

Je veert recht. Stormt de trap af. Op blote voeten. Staat oog in oog met vijf Johny’s. Opeengepakt in een grijze Seat. Midden in het pas aangeplante buxusperk in je voortuin.

Je meisje komt ontredderd aangelopen. Ongedeerd.

De Johnny’s wonen enkele huizen verder. Ze teisteren de buurt. Met lawaaioverlast, te snel rijdende aftandse getunede auto’s. Jennen buur Paul. Roepen hem na dat hij een homo is. Jutten zijn koeien op. Hangen rond op straat.

En hangen nu in je buxusperk.

Je hoort jezelf buiten jezelf de gespierde slungelige lijven toespreken. “Da’s vast niet gebeurd omdat jullie zo traag reden? Wat als mijn meisje vijf seconden eerder de straat was overgestoken?!”

Bedremmelde sorry’s. “We zullen de kosten vergoeden, mevrouw.” Met dronken glazige ogen.

De onkosten kunnen je gestolen worden.

Ze moeten snelheid minderen. Niet dronken achter het stuur kruipen.

Dat zeg je hen. Vastberaden. Rustig. Zonder woede. Zonder angst voor weerwraak, verbolgen testosteron en agressie.

De buren drommen samen. Er onstaat gevecht. Een ontlading van frustratie, irritatie en angst. De kinderen verschansen zich bang in de kelder.

Vorige week reden twee Roemenen onder invloed van xtc een moeder en drie kinderen de dood in. Onopzettelijke doodslag. Zo luidde het vonnis.

Sorry is niet genoeg.

Je belt de politie.

De chauffeur wordt opgepakt en in het politiekantoor ondervraagd. Zijn rijbewijs ingetrokken. Voor drie uur.

Drie uur later kan hij weer ondoordacht de weg op.

Een onopgelost verhaal van marginale frustratie, gebrek aan aandacht en warmte.

Wat als je de hele bende in je woonkamer zou uitnodigen? En met hen zou praten? Volzinnen maken over zinloos vandalisme en geweld? Heeft dat zin?

Wat als je hen een kind in de armen duwt?

Zouden ze voelen dat je dat nooit wil verliezen onder losgeslagen banden?