Twee warmwakkere kinderlijfjes tegen me aan. Graaiende handen door m’n haar. “Mama, blijf je nog even liggen? Nog niet opstaan, onder de deken blijven, oké?” Ik grom. Doe alsof ik te slaperig ben om gewag te maken van het verrassingsoffensief. Lever me gewillig over. Draai me om. Wentel me in de lome zondagochtend.
Intussen trappelen vier voeten in opgewonden haast op naar tien pistolets en tien sandwiches. Precies dertig minuten later krijg ik ontbijt op het terras geserveerd. Welgeteld één pistolet, belegd met vijgenconfituur en een brandende kaars er midden in geprikt. Rondom een cirkel van roderoze harten. “Het ging even fout, mama. Ik heb kaarsvet op je pistolet gemorst en er bovendien per ongeluk op geniesd.” Ik proest het stil uit. “Maakt niks uit. Dat kaarsvet. Dat krabben we er zo meteen weer af. Wat ziet dat er overheerlijk uit…” Er komt nog vers geperst sinaasappelsap en een kopje thee bovenop. Er wordt nog flink en stevig gemorst.
Ik geniet. Morserig. Moederig. Volop. Vol.
En dan. Uiteraard. De versjes. De zelfgeknutselde cadeautjes. Juf Nynke liet voorgekauwd rijm voor wat het was. Zoonlief kon vrij expressief zijn kleine gang gaan. Mocht morsen met letters. “Mijn mama is cool en lief”, lees ik . Gevolgd door zeven kussende lippen met als onderschrift “Ik kan niet stopen.” En even verder: “Mama, als je iets was om op te eten, dan was je een kip omdat kippen leker zijn en jij bent bijna het zelde.”
Een lekkere kip. En cool bovendien.
Moederdag kan niet meer stuk.
Ik kus mijn kuikens.
1 opmerking:
ik wil ook mama zijn!
Een reactie posten