Bernard Dewulf zag het gisteren : "Maar elk jaar in januari schemert al wat zomerlicht. U had het moeten zien: zo verschrikkelijk mooi." Ik zag het en werd er stil van. Ook Antony Hegarty's nieuwe cd zag het licht, fragiel, met staccato droefenis, melancholie en kwetsbaarheid: The Crying light. Het hypnotische Dust and water is van een serene, diepe treurnis die sust, en zorgt voor ontwapenende rust. Als breekbaar winterlicht licht dat stilzwijgend beloftes maakt over een zomer, vol zand, kabbelend water, zilte zon, lust en liefde.
PS: Luistertip: Op radio Klara vanavond om 22.00 in Mixtuur: première van "The Crying Light", een selectie uit Antony's vele samenwerkingen (Current 93, Hercules and Love Affair, Joan As Policewoman, Lou Reed) en muziek van artiesten die hem beïnvloed hebben (Klaus Nomi, Nina Simone en Diamanda Galás).
1 opmerking:
Dag Ellen,
Ik heb 'The Crying Light' gisteren in huis gehaald en na 1 luisterbeurt valt inderdaad al op hoe oneindig mooi dit allemaal weer is.
Vele groeten,
Bert
Een reactie posten