Story of a water closed

“Wat wil je van me?” Het had geklonken als een schreeuw. “Dacht je dat ik alles zou opgeven en bij je intrekken?” Bezeerd en betrapt had ze van hem weggekeken. Met beide handen had hij haar hals beetgenomen, haar blik ijzig, hard, dwingend aan de zijne vastgeklonken en gesist : “Wel, dat heb je dan verkeerd gedacht. “Fuck you”, had ze gefluisterd, intussen haar tranen verbijtend. “Fuck me too”, had hij gebruld. Maar toen was de deur al achter haar in het slot gevallen.

In de traphal zakte ze in elkaar, leunend, steunend tegen de zware eiken deur van zijn appartement. Ze hoorde hoe hij op bed ging liggen, zich afrukte met luid piepende halen van de matras, net voor het finale moment naar de badkamer beende, zijn broeksriem losgooide en klaarkwam boven de wc-pot. Met het doorspoelen, voelde ze het verlangen naar zijn sterke bovenlijf, zijn gecontroleerde, dwingende handen pijnlijk in haar kruis steken, als wanneer ze in de herfst in ijskoud open water zwom. Toen strompelde ze de trap af, door het statige portaal van het appartementsgebouw, naar buiten, de straat op.

Ze had een grens overschreden. Zijn grens. En haar pijngrens bereikt. In pyjama, ongeschoren, had hij de deur voor haar opengemaakt, ze had de paniek in zijn ogen gelezen, en meteen geweten dat ze niet welkom was. Vluchtig, had ze de familiefoto’s in de hal opgemerkt, de andere geur, de nestgeur, gesnoven.

Hij zou terugkeren. Dat wist ze. Hij zou haar opnieuw bellen, opzoeken, zich vleien in het kant van haar billen. Ze zou hem liefhebben. Fuck him too. Maar in het wit van zijn ogen zou ze telkens weer de familiekiekjes zien, in zijn haren de andere geur ruiken. Achteraf zou ze huilen om wat hij haar nooit kon, zou, en wou geven. Ze zou luidkeels, hard en diep het verdriet uitbraken boven de wc-pot, en weten dat ze er niet in zou slagen hem door te spoelen.

Onontkoombaar, in de schaduw zou ze blijven. Haar verdriet haar deel, blijvend gemis deel van het geheel.