Met een vlug, zacht gebaar veegt hij een kruimel van haar zwarte pantalon. Een vertrouwd gebaar. Alsof ze al jaren samen zijn. Geen barrière, geen maskerade.
Zonder dat zijn blik de intimiteit verraadt die zijn hand heeft vrijgegeven, bespreken ze de fors dalende aandelenkoersen, de huizenmarkt die in elkaar stort, de aantijgingen en beschuldigingen van een regering in crisis, het mensonterende oorlogsgeweld in Gaza, de schone verschijning van Nicole Kidman in Australia. Een waslijst van faits divers, die als kruimels over hen heen vallen en waarvan ze hoopt dat hij ze straks met een zacht dwingende, strelende hand onverstoord zal wegvegen.
Als uit het niets onderbreekt hij hun gesprek: “Je zei me dat je erover zou nadenken?” Ze kijkt op, verliest zich in twee dwingende vragende ogen, en antwoordt: “Dat heb ik gedaan.” Ze wordt overmand door een stilte van onvermogen, bedenkt hoe ze niets liever wil dan zijn zachtheid in zich, rond zich, maar zwijgt. Ze weet dat hij vluchtig is, dat ze daarvoor op de vlucht gaat, en hem voortdurend mis loopt. Toch mist ze hem, pijnlijk hard, zonder hem ooit gehad te hebben.
De paradox vult een lange stilte. Hij kijkt haar opnieuw aan, afwachtend, bewogen, neemt een koffielepeltje zoet schuim van zijn cappuccino, stopt het in zijn mond en houdt het lepeltje bedenkelijk daar. “Wil je nog koffie?” vraagt hij stil. Ze knikt, schuift behoedzaam haar dij tegen zijn dij aan, haast onopmerkelijk, alsof het niet gebeurt.
“Wil je mijn koekje?” klinkt het vervolg.
Ze knikt opnieuw, en hoopt dat het zal gaan kruimelen.
2 opmerkingen:
Prachtig geschreven, heel goed getroffen. Geen woord teveel, en dat is ook een kunst. Ook in de vorm van proza is dit ware poëzie!
Dat was dus van mijn vader... diep onder de indruk van je schrijfsels... Just thought you should know who your fans are...
Tot snel eens ? Fleur
Een reactie posten