Donker vroeg wakker gedonderd door een container die een landingsplaats zocht in wat voormalig onze voortuin placht te zijn. Even relativerend, zelfcorrigerend heil gezocht in de gedachte aan aardbevingen in Rwanda en Congo. Alles kan slechter, toch? Maar toen verder nieuws over crosscontinentaal aardgeschuif me koppig werd ontzegd omdat de wind de brievenbus had opengewaaid en mijn blik op de wereld doorweekt en onleesbaar op het voetpad lag was het onontkoombaar: de dag was zeikerig begonnen.
Wanneer ik mijn jonge grut afzet aan het circuskamp waar ze enthousiast leren diabolo draaien en op grote tonnen lopen vraag ik me af waarom volwassen zijn soms zo vierkant draait? En helemaal niet vol-wassen, maar af-gewassen? Want ja, thuis wacht me de was. Opnieuw onontkoombaar. Ik leeg manden, vul kasten, vul opnieuw manden.
Zou ik? Durf ik? De wasmand in? Hup, de heuvel af? Right in the arms of a clown met Guccircuslooks? Totalemente onvolwassen, zonder oppassen? Tumble. Turn around. Twist. Shout. What's there to worry about?
Yep.
Ik doe het.
Ik draai.
Zo meteen.
Aan de knop van de wasmachine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten