Aulikki

Het huis ligt er ontheemd bij. Uitgehold door zwaar geschut. Kranen. Kruiwagens. Motorzagen. Beton. Zwoegende mannen.

Waar begin vorige eeuw grote vlaswagens met gespannen paarden halt hielden met een lading zo hoog dat het vlas van zijn pluimen liet aan het bomenhaar langs de weg, rijdt nu een caterpillar combat gevaarte.

Ooit sliepen er op de zolder 8 boerenjongens en meisjes. Een dag nadat de laatst levende van hen stierf in een naamloos bejaardentehuis werd op de tot slaapkamer omgetoverde zolder onze jongen geboren. Moeiteloos, alsof hij daar altijd al wou zijn. En blijven. Met twee verschillende ogen. Een blauw. En een bruin. Een wolfskind.

In de hoek van de tuin staat een lindeboom geplant. Jong en ontluikend. Als het meisje dat er iedere dag voorbijhuppelt. De kranen draaien er behendig en omzichtig omheen.

Ik zocht een beeld dat raakt. Zoals dit huis me raakt. Me nu weer omhelst, dan weer afstoot. Maar nooit loslaat.

Zaterdag vond ik het. In een galerij in een drukke stad. Aulikki keek me niet meteen aan. Ze staarde met een ingetogen nederigheid naar haar schoenen. Teder, breekbaar en voorzichtig op zoek. Een ontluikende 1.20 m. van zuiver brons. In gedachten zag ik haar in de tuin. Waar ze warm, tijdloos en ongenaakbaar teder de voorbijganger zou begroeten. En even raken.

Stil starend naar het etalageraam werd ik gestoord door de nuchtere gedachte of ze wel betaalbaar zou zijn. Mooie meisjes achter glazen ramen zijn doorgaans niet goedkoop. Dus nam ik ingehouden afscheid en ruilde de drukte van de stad opnieuw voor de weidsheid van de velden.

Maar niet zonder de belofte om terug te keren.