Het feminisme kwam in golven. Er was first wave, second wave, en nu zitten we zo stilaan ongeveer op het hoogtepunt van de third wave. Nu wil het trefzekere, contradictorische toeval dat die derde golf (hoezee!) een lichting overtuigde hot, beach babes heeft voortgebracht, die ffollop flirten en andere f-woorden met gaarnte in de mond en tussen de benen nemen. Die nieuwe lichting heet, geloof het of niet, do-me feminism, en volgens The American Thinker staat ze hier voor:
“do-me feminism holds that sexual promiscuity in women is a form of equality, empowerment, and self-actualization.”
Met andere woorden: Jij mag me doen, iedereen mag me doen, we doen het allemaal, is dat niet feministisch fenomenaal?
Op heel exuberante schaal uit zich dat in “girls going wild”, horden jonge meisjes die wild uit de kleren gaan op party’s en te koop lopen met al het frêle fraais dat hun deernige jonkheid verblijdt.
Het blijft een tijdloos gegeven. Vrouwen willen opboksen tegen mannen, zich meten, zich weren, respect vragen, of desnoods afdwingen, een eigenheid claimen. De vraag is echter, in welke mate jonge vrouwen op deze manier hun identiteit verloochenen? Is het dat wat ze willen: skip-along, philandering, emotion-less, fast sex? Of willen ze tederheid, aandacht, bevestiging, liefde? Maar vragen ze het op de verkeerde manier? Een andere vraag die deze derde golf oproept is: hoe kan een vrouw, zonder preuts te zijn, toch vragen om genegenheid, respect, en waardering? Door zichzelf naar waarde te achten en zich langzaam prijs te geven, aan wie het verdient? Of klinkt dit nu amechtig middeleeuws, met de toren, de minstreel, de ridder, u weet wel, het romantisch liefdesspel?
Nu heet het: “Wanna do me in da back of ur car, luv?
”
En dan, zacht en heet... : “Yeah, cool, dude.”
And then, a cool WAVE, makes you wet, shiny and fresh. En yep, voor je’t wist: you’re a true-born feminist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten