Just to see what's cookin'

“Ik kook experimenteel” stond er in grote, witte letters op de blauwe keukenschort. Hij droeg '‘m wat klunzig, de letters stonden niet groot en breed op z’n borstkas, maar waren verzakt, zo ongeveer tot op hoogte van z’n kruis. Marieke kon het lachen moeilijk bedwingen. Maar ze wist, dit is een cruciaal moment, het begin van een prille relatie, dan heb je het niet over borstbreedte en kruishoogte. Dan houdt je het best nog even veilig. En ze vroeg “Eten we lasagne?” “Ja, alles gaat in laagjes vandaag”, was het antwoord. “Oh, da’s best wel experimenteel, weet je ik naai...” “Ook in laagjes…?” onderbrak hij haar. “Eh….die schort wel wat strakker rond je nek” fluisterde ze verder, en bukte zich om, op kruishoogte, verlegen in de oven te staren. “Vind je 'm er lekker uitzien?” klonk het van hoger. “Best wel, zal ik kijken of ie gaar is?” Ze ging een stapje achteruit, nam de ovenwant van het aanrecht, een vork uit de besteklade en keek 'm ondertussen onwennig, lachend aan. “Zullen we?” informeerde hij. “Wat?” vroeg ze, bleu en nietsvermoedend. “Beginnen met het grote experiment?” klonk het stil. Toen viel de vork, de ovendeur ging met een klap dicht, de schort af, z’n hemd, jeans, boxershort, alles uit. Marieke bukte zich, op kruishoogte, en liet begaan. De lasagne mocht best nog even in de oven staan.