Nooit meer wachten op waarom

Ze stond op de trappen van het beursgebouw, als altijd, zelfde tijd. Haar haren opgestoken, lippen zacht rood, hoge hielen met het riempje strak rond de enkel en een korte zijden rok waar de wind zo nu en dan doorheen kwam zuchten.

De herfstzon liet haar genieten. Ze hield van wachten op hem, uitkijken naar het moment waarop hij in zijn witte Volvo Amazon statig de bocht om reed en met pretogen het portier voor haar openhield. Ze dacht reikhalzend aan het rode leder van de zetels, het glimmende dashboard met tellers en wijzers, en voelde zich een prinses, een actrice. Elk moment kon de camera inzoomen op het moment suprême.

Ze opende de drukknop van haar suède handtas, ging op zoek naar haar zonnebril en keek terloops op de display van haar mobiele telefoon. Geen berichten. De zelfverzekerdheid waarmee hij haar telkens liet wachten zorgde er iedere keer weer voor dat ze rustig werd. Geen haastig telefoontje om te zeggen dat hij het niet zou halen, geen slordig, snel afgekort bericht om te melden dat het later zou worden. Zij bleef wachten tot hij kwam en hij kwam altijd.

Hij was flamboyant, excentriek een intellectuele levensgenieter, ging in het verzet tegen alles wat vervelend, kleingeestig of kleinburgerlijk was. En hij alleen bepaalde de spelregels. Onberispelijk, in zwart tweed pak met krijtstreep, en geborduurde lederen handschoenen zou hij met vaste hand het stuur omknellen, zijn rechterhand op haar dij leggen, weemoedig glimlachend opzij kijken, haar blik vangen en zeggen: “what the fuck, let's drive to Berlin, Vienna, Warschau, Krakau. Let's pretend. We're in a road-movie with a happy end. No when or why. Girl, believe me, I could love you till I die. "

Maar uren verstreken, de herfstzon verdween achter de hoge flats van de stad en pendelaars wandelden gehaast richting Centraal Station. Ze wendde nog éénmaal de blik hoopvol naar links, daalde toen de trappen af en liet zich met de stroom forenzen meevoeren. Achter de donkere glazen van haar bril vermengden tranen zich met zorgvuldig aangebrachte mascara. Er was geen camera, geen happy end, geen volgende keer, geen waarom of wanneer. Hij kwam altijd. Dus was dit zonder twijfel het afscheid, van de mooiste tijd, voor altijd.