Lost in translation

Verdriet is een overweldigende emotie. Met alle geweld willen we het vermijden. Maar soms is er geen ontkomen aan, is er afscheid, is er verlies, is er pijn. Soms lachen we verdriet weg, dat heet dan met een lach en een traan, of ook, tragikomedie. Dan louteren we lachend, en kunnen weer verder. Maar vaker nog laten we geen compromis toe, en proberen we te ontsnappen, ver van ver-driet. Dan slaan we aan het vertalen. In het slechtste geval worden we dan agressief of hyperactief, in het betere sportief, of creatief. En zo raken we soms het spoor kwijt: Lost in translation. Dan moeten we op zoek. Naar onze moedertaal. Naar een taal van troost, met een rijkdom aan hulpwerkwoorden en koppelwerkwoorden, met het onderwerp op de juiste plaats, en zonder vraagtekens of imperatieven. Naar een taal vol liefdesverhaal.