Het verhaal heet dat indianen in de jaren 50' werden overgevlogen naar Washington voor onderhandelingen en 10 dagen in kleermakerszit op de luchthaven doorbrachten. Omdat hun lichaam was geland, maar hun geest nog onderweg was.
Noem het de onwil van mijn geest om indrukken, ervaringen, prikkels van dag en nacht, zon en wind, ontmoetingen en gesprekken met een snelheid van zo'n 900 kilometer per uur eensklaps te laten oplossen in het alledaagse van opstaan, ontbijten, kindjes naar school brengen, opruimen, afwassen, werken, kindjes afhalen, afwassen, opruimen en slapengaan. Liever bleef ik nog even sprakeloos, woordeloos, in het gezelschap van de binnenpret van mijn geest.
The City was een onvergetelijke ervaring. San Francisco is kleur, variatie en tolerantie. My kinda town. Er is stad, er zijn skyscrapers, steile straten, een bonte mengelmoes van prachtige Victoriaanse huizen, maar er is ook ruimte. Er is de zee, er zijn de eindeloze parken en er zijn talloze bruggen om te kruisen. Er is gay Castro, Chinatown, Japantown en Little Italy. En er zijn de Amerikanen die op sneakers hier tussen wandelen en alles even mooi en fabulous vinden. Zo ook mijn jas. Zelden zo vaak aangesproken door wildvreemden om een praatje te maken over mijn jas. Verder onthoud ik de zeeleeuwen @ Fisherman's Wharf. Niets kan lieflijker, aandoenlijker kraaien en rollebollen dan een zeeleeuw. Alleen jammer dat ze stinken. Er was ook een fietstocht over de legendarische bloedroodmooie Golden Gate Bridge: geen hand voor ogen zien door de mist en de zon aan het eind van de rit terug op je huid voelen branden. De mysterieuze, ruwe stilte van het verloren gegane Sutro Baths, dinner on a rooftop terrace @ Union Square, Shabu-Shabu in Japantown en nog zoveel meer.
Ik wil nog helemaal niet landen. Uch.
1 opmerking:
Dit smaakt naar meer... gonna tell me about it soon ? Haal je agenda eens boven én geef me een belletje! Toch blij dat je gezond weer thuis bent,
Tot snel ? Fleur
Een reactie posten