Ik betrap mezelf op virtueel wachten.
Klik op Facebook, lees 12 foto-vrienden, veer verwachtingsvol op bij een e-mail die spam blijkt te zijn, en luister reikhalzend naar de deurbel van de buurman.
Ik wil virtueel bezoek.
Maar het blijft zoek.
Dus.
Snel, sluit ik af, aarzel niet bij de heropstart-toets, stap buiten, laat het achter, blijf niet langer een wachter.
Ik wil ver van virtueel, reëel.
Met een lach die sterker is dan een smiley, een verhaal dat om meer vraagt dan de troost van You Tube, een geschenk dat opent met een strik, niet met een dubbelklik.
Ik ga voor virtuele afkick.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten