Met het puntje van haar tong traag likken over de zoete, harde, breekbare chocolade tussen haar duim en middelvinger, grijpgraag, uitdagend, lekker. Het laagje haast onhoorbaar laten kraken, om dan zacht te landen in zoete, smeltende zaligheid.
Een Marshmallow was de beloning voor een kleverige, zeperige, afwas die schuurde, té lang duurde. Langzaam likte Hanne nog even met de tong langs haar lippen en dacht aan zijn zoete woorden die nacht. Hoe ze onhoorbaar zacht gekraakt was onder zijn warme, grijpgrage handen, hoe ze met natte lippen was gesmolten, hoe hij haar lekkerder likte dan chocolade.
Boven de afwas bedacht ze hoe onaf het was, hoe ze gewild had dat de nacht had kunnen blijven duren, hoe ze wou dat hij achter haar kwam staan, met een ruk het lint van de keukenschort zou lostrekken, zijn handen rond haar achterwerk vouwen, vol drift de Dreft omgooien, haar naar zich toedraaien, en het suikerige schuim van haar lippen zoenen.
Toen ze de handdoek opvouwde, de laatste resten van de vaat opborg, keek Hanne schuin om naar de klok in de hoek boven de vitrinekast. Het was half acht. Een droom kon geen 24 uur duren. Zou ze het wagen? Gejaagd, angstig gooide ze een snelle blik op de display van haar mobiele telefoon, vluchtig. Opnieuw geen inkomende berichten.
Hanne stond vastberaden op, draaide aan de kraan, liet het water volop, hard stromen en hield de telefoon onder de warme waterstraal. Ze weigerde te geloven dat het niet meer zou zijn, dat het af was, gedaan was. Tranen liepen over haar wangen. Hanne likte langzaam, en proefde hoe zoet zich vermengde met zout.
So she was no longer mellow, but sad and filled with sorrow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten